Barbie VS Oppenheimer: Ρωτήσαμε Σινεφίλ και Μη να μας Πουν Ποιο Είδαν και Γιατί

Στις 21 Ιουλίου του 1899 γεννιέται ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ένας από τους επιδραστικότερους λογοτέχνες του 20ού αιώνα, ο οποίος αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι στα 61 του χρόνια. Ακριβώς 29 χρόνια αργότερα, το 1928, με μια σφαίρα στην καρδιά αυτοκτονεί στην Πρέβεζα ο πολύ σημαντικός Έλληνας ποιητής Κώστας Καρυωτάκης.

Η 21η Ιουλίου, όμως, δεν έχει συνδεθεί μόνο με σπουδαίους συγγραφείς που έβαλαν οι ίδιοι τέλος στη ζωή τους. Το 1969, οι Beatles ηχογραφούν στα θρυλικά Abbey Road Studios το ‘‘Come Together’’, ενώ το 1990, ο Roger Waters παίζει ζωντανά για πρώτη φορά το εμβληματικό ‘‘The Wall’’ στα ερείπια του τείχους του Βερολίνου, οκτώ μήνες μετά την πτώση του.

Κι ερχόμαστε στην 21η Ιουλίου του 2023, ημερομηνία που σηματοδότησε το πιο πολυσυζητημένο ταυτόχρονο «άνοιγμα» ταινιών που μπορώ να θυμηθώ: BARBIE της Γκρέτα Γκέργουικ και OPPENHEIMER του Κρίστοφερ Νόλαν.  

Το ‘’BARBENHEIMER’’ έγινε γρήγορα σημείο αναφοράς για την ποπ κουλτούρα με αμέτρητα memes, αναρτήσεις, άρθρα, μπλούζες και αξεσουάρ που απεικόνιζαν μαζί τα πρόσωπα των δύο πρωταγωνιστών ή ένα ροζ «μανιτάρι» ατομικής βόμβας, μήνες πριν την κυκλοφορία των ταινιών στη μεγάλη οθόνη.

Η «διασταύρωση» των δύο ταινιών και το σοσιαλμιντιακό υβρίδιο που προέκυψε συνετέλεσε στο χτίσιμο ενός αδιανόητου hype που μεταφράστηκε σε εισπράξεις που ξεπέρασαν τα δύο δισεκατομμύρια δολάρια και για τα δύο φιλμ μαζί.

Αν και στα ελληνικά σινεφιλικά γκρουπ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το Barbenheimer ήταν το πιο δημοφιλές θέμα για βδομάδες, στην πραγματικότητα, είμαστε κάπως late to the party, γιατί παρόλο που η ‘’Barbie’’κυκλοφόρησε στην Ελλάδα ταυτόχρονα με την Αμερική, για το ‘’Oppenheimer’’ έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τις 24 Αυγούστου.

Τώρα που και το τρίωρο biopic του Κρίστοφερ Νόλαν για τον «πατέρα» της ατομικής βόμβας βρίσκεται στην τέταρτη βδομάδες προβολής στις ελληνικές αίθουσες, ρωτήσαμε νέους που βλέπουν πολύ σινεμά (ανάμεσά τους κάποιοι επαγγελματίες του χώρου) αν τελικά έβγαλαν εισιτήριο για το Barbie, το Oppenheimer ή και τα δύο και αν τέλος πάντως τα δύο φιλμ του καλοκαιριού άξιζαν όλο αυτό το άνευ προηγουμένου hype που συγκέντρωσαν.

O μπαμπάς μου δεν ήθελε να πάμε στο Barbie
Θα πήγαινα σίγουρα να δω και τα δύο, αλλά βρήκα παρέα να πάει μαζί μου μόνο στο Oppenheimer, γιατί το Barbie το είχαν ήδη δει όλοι μου οι φίλοι. Τελικά το Oppenheimer ήταν φοβερή ταινία. Από τις καλύτερες του Νόλαν. Για το Barbie κατέληξα να ρωτάω τον πατέρα μου αν θέλει να το δει μαζί μου. Δεν ήθελε. Απ’ ότι κατάλαβα, ήταν απλά μια καλή ταινία, δεν έχασα κάτι συναρπαστικό μάλλον.          
– Μελέτης, 23 ετών, illustrator/videographer

Ευχάριστη ταινία αν είσαι τελείως basic (ΒΟΔΙ)
Ήθελα να παρακολουθήσω και τις δύο ταινίες αλλά τελικά, μέχρι στιγμής, έχω δει μόνο το Barbie. Ο λόγος που ήθελα να δω το Barbie είναι γιατί ήμουν περίεργη για τον τρόπο που θα διαχειριζόταν η ταινία τα θέματα φεμινισμού και πατριαρχίας. Οκ, σε γενικές γραμμές είναι μια ταινία που την βλέπεις ευχάριστα αν είσαι ηλίθιος και χαζοχαρούμενος (είμαι λίγο) και αν είσαι τελείως basic (ΒΟΔΙ) σχετικά με τα αυτά τα ζητήματα. Σε καμία περίπτωση δεν θα την έλεγα ταινία της χρονιάς. Όμως, με επηρέασε τόσο ώστε σκέφτομαι να αγοράσω ροζ Βirkenstock.   
– Νάντια, 37 ετών, εργαζόμενη στο digital marketing

Γύρω στο δίωρο, πολλά άτομα μου είπαν ότι έκοβαν φλέβα
Είδα την Barbie και μου φάνηκε καλύτερη ταινία από ό,τι περίμενα. Πέρασε η ώρα ευχάριστα. Το Oppenheimer λόγω μεγάλης διάρκειας και διφορούμενων κριτικών από φίλους δεν ξέρω αν θα το δω. Γύρω στο δίωρο, πολλά άτομα μου είπαν ότι έκοβαν φλέβα και δεν είμαι σε φάση να το ζήσω ξανά αυτό σε κινηματογραφική αίθουσα.  
– Αποστόλης, 40 ετών, καθηγητής ιταλικών

Μια αναπάντεχα καλή ενδοσκόπηση για τα μέτρα του Hollywood 
Είδα και τα δυο. Μου άρεσε πιο πολύ η Barbie. Είναι μια αναπάντεχα καλή ενδοσκόπηση για τα μέτρα του Hollywood φυσικά. Το Oppenheimer καλό, αλλά δεν μπορώ άλλο ξέπλυμα ούτε στον ίδιο και κυρίως ούτε στον Ανστάιν.
ΥΓ: Ο Αϊνστάιν δεν δούλεψε στο πρότζεκτ Μανχάταν, διότι αρνείτο την κβαντομηχανική, γιατί ήτανε φανατικός θρήσκος.
- Σπύρος, 33 ετών, health&fitness coach

Barbie can be everything
Για μένα προσωπικά, η ταινία της Barbie δεν ήταν ούτε μια ακόμη ταινία της Greta Gerwig, ούτε ένα καλοκαιρινό blockbuster, ήταν μια ταινία που με έφερε αντιμέτωπο με το παιδικό μου καταφύγιο την Barbie. Μια κούκλα, η οποία εδώ και δεκαετίες επιτελεί, στην κυριολεξία, κοινωνικό έργο, κρατώντας συντροφιά στα παιδιά και επιτρέποντάς τους να γίνουν έστω και στη φαντασία τους, ό,τι αυτά ονειρεύονται. Άλλωστε, Barbie can be everything!

Η ταινία μού έξυσε πολλά παιδικά τραύματα, άλλες φορές με έκανε να δακρύσω, θέλοντας να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να πω στον μικρό εαυτό μου να μην φοβάται. Σε άλλες στιγμές, γέλασα και χάρηκα, βλέποντας σκηνικά και καταστάσεις που κλείνουν το μάτι μόνο στους μυημένους.
- Αργύρης, 30 ετών, ηθοποιός

Mόλις έκατσε το πρώτο γκλίτερ, κατάλαβα 
Από τις δύο ταινίες, είδα το Barbie και ναι μου άρεσε. Γέλασα πάρα πολύ με τον Ράιαν Γκόσλινγκ κι ένιωσα νοσταλγία, βλέποντας τα παλιά μου παιχνίδια στην οθόνη. Μπορώ δηλαδή να πω ότι πέρασα ένα πολύ ευχάριστο δίωρο (πλας το ροζ κοκτέιλ που σέρβιραν στο θερινό, γιατί οκ, είμαι θύμα του marketing).

 Συγκινήθηκα σε κάποια σημεία, αλλά μόλις έκατσε το πρώτο γκλίτερ, κατάλαβα ότι το Barbie δεν είναι μια ταινία για τον φεμινισμό και σε καμία περίπτωση η ταινία της χρονιάς.

Προσπαθεί πολύ να είναι ένα φεμινιστικό μανιφέστο, αλλά πιστεύω ότι δεν τα καταφέρνει και μένει σε διδαχές που ίσως έπιαναν τόπο πέντε χρόνια νωρίτερα καθώς και σε κάποια πρόχειρα τσουβαλιάσματα που μάλλον είναι προβληματικά εν τέλει.

Νομίζω ότι το πραγματικά αξιοσημείωτο για την Barbie είναι ότι το ποσό που δαπανήθηκε για το μάρκετινγκ της ταινίας ήταν διπλάσιο από την παραγωγή της ίδιας της ταινίας και αυτό ίσως ανοίγει μια συζήτηση για το σινεμά σήμερα. Ίσως και όχι. Σε καμία περίπτωση η ταινία της χρονιάς, σε καμία περίπτωση η ταινία του καλοκαιριού. Θα το ξανάβλεπα άνετα σε κάποιο πιτζάμα πάρτι με τις κολλητές μου.
- Τάνια, 30 ηθοποιός

Ούτε Oppenheimer, ούτε Barbie
Είδα και τις δύο ταινίες. Για τη Barbie, δεν ήξερα ότι είναι family friendly με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οπότε, επειδή είμαι huge fan της Γκέργουικ, μιας και στις δύο ταινίες που έχει κάνει, έχω φύγει από το σινεμά, έχοντας κάνει ακριβώς την ίδια συναισθηματική διαδρομη, λίγο απογοητεύτηκα.

Στην αρχή, φυσικά η αναφορά στον Κιούμπρικ, όλος ο κόσμος της Μπάρμπι, η σκηνογραφία και γενικά η φαντασμαγορία σε κράταγαν. Στην συνέχεια, ειδικά στο δεύτερο μισό της ταινίας, μπορώ να πω ότι κουράστηκα κιολας - άσε που πήγα με 40 βαθμούς και γω να το δω στο θερινό.

Η ιστορία μου φάνηκε τόσο by the book, ακαδημαϊκή. Εντάξει, δεν ξέρω πόσο θα μπορούσαν να τολμήσουν, αλλά το τόσο αναμενόμενο ταξίδι της ηρωίδας με έκανε να χάσω το ενδιαφέρον μου. Οπότε σε γενικές γραμμές, ήδη την έχω ξεχάσει την ταινία και μάλιστα ένας φίλος μού θύμησες πως τελειώνει.

Με το Oppenheimer, παίζει τελείως υποκειμενικό θέμα και μεγάλη προκατάληψη κατά της ιστορίας με την οποία καταπιάστηκε ο σκηνοθέτης. Δηλαδή θεώρησα ότι προσπάθησε να βγάλει από την μύγα ξίγκι για να βγει ιστορία. O Οπενχάιμερ όλα στρωμένα τα είχε, έκανε το σχέδιο του, δημιούργησε την ομάδα του και έφτιαξε την βόμβα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
-Κάτια, 39, άνεργη

Την Barbie δεν θα τη δω, περιμένω την ταινία για τη Cindy
Eίδα το Oppenheimer, αν και δεν είμαι φαν του Νόλαν, γιατί είχα χρόνια να δω ταινία του στο σινεμά και είχα κάπως την αίσθηση ότι δεν θα με εκνευρίσει αυτή τη φορά, πράγμα που επιβεβαιωθηκε, ευτυχώς. Για μένα, στα κλασσικά μείον του Νόλα γενικά αλλά και σε αυτή την ταινία εννοείται, ο υπερδραματοποιημένος διάολογος και ατμόσφαιρα που στην ουσία νιώθεις ότι θέλει να σε πείσει για κάτι και όχι να ανακαλύψετε ή να εξερευνησετε κάτι μαζί. Παρόλα αυτά, ακριβώς επειδή το θέμα είναι τόσο σημαντικό υπαρξιακά και επειδή αφηγηματικά και ρυθμικά η ταινία είναι άψογη, εδώ το dramatic effect δεν με απώθησε τόσο πολύ όσο σε άλλες του ταινίες.

Επίσης, η άποψή του είναι κάπως πιο μετριοπαθής και όχι απλά συντηρητική, όπως σε άλλα θέματα που έχει πιάσει. Και λέω μετριοπαθής και όχι κάτι καλύτερο γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα απο όλα στο θέμα του είναι ότι μέσω της δικής του αφήγησης-εκδοχής δεν αμφισβητεί ή δεν αναρωτιέται καθόλου γιατί έπρεπε πραγματικά να πέσει η βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Εικαστικά, η ταινία είναι εντυπωσιακή. Ο Κίλιαν Μέρφι έγινε ο χαρακτήρας του. Ήταν απίστευτος, από τις πιο reflective ερμηνειες που θυμαμαι τα τελευταια χρονια. H ταινία έχει αρχή, μέση και τέλος, ήξερε τι ήθελε να πει, το αφηγήθηκε άψογα, δεν κουράζει έναν μέσο θεατή παρά τη διάρκεια, κι αυτό λόγω της ταχυτητας και του γρήγορου ρυθμού/μοντάζ που πάντα έχει ο Νόλαν και ταιριάζει γάντι στο κοινό της εποχής μας που σε μεγάλο βαθμό έχει θέμα με τη συγκέντρωση και διάσπαση προσοχής. Την Barbie δεν θα τη δω, περιμένω την ταινία για τη Cindy.
- Νίκος, 34 ετών, ιδ. υπάλληλος/μουσικός

Οι άντρες ήρθαν αντιμέτωποι με τον Ken που έχουν μέσα τους
Είδα το Barbie, δεν έχω δει ακόμα το Oppenheimer, αλλά και τα δύο αμερικανιές μού φαίνονται. Η Barbie μας έκανε να ταυτιστούμε ως γυναίκες μέσα σε έναν και καλά ιδανικό κόσμο, απαλλαγμένο από την πατριαρχία, όμως κατάφερε μόνο επιδερμικά να πιάσει ζητήματα πολύ ριζωμένα.

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαιρόμαστε που η Barbie δεν ξεπέρασε τις προσδοκίες που είχαμε για αυτή, αν πρέπει να αισθανόμαστε «υποχρέωση» που μια τόσο διάσημη ταινία μίλησε για θέματα που ο φεμινισμός παλεύει χρόνια να περάσει στον απλό κοσμάκη, ή αν πρέπει να αισθανόμαστε απογοήτευση που μια σκηνοθέτις σαν την Greta Gerwig στάθηκε ανεπαρκής μπροστά στον σάλο και την «επανάσταση» που θα μπορούσε να προκαλέσει έχοντας την ευκαιρία να κάνει αυτήν την ταινία.

Αισθάνομαι σε ένα προσωπικό επίπεδο, ίσως και σε καλλιτεχνικό, κάπως προδομένη από την Gerwig, απλά γιατί θα μπορούσε να τολμήσει περισσότερο. Γιατί εκείνη έφτασε στο σημείο που άλλες σκηνοθέτιδες δε θα φτάσουν ποτέ. Ωστόσο, αναγνωρίζω ότι η Barbie μίλησε σε πολύ κόσμο και μίλησε και σε άντρες.

Οι άντρες ήρθαν αντιμέτωποι με τον Ken που έχουν μέσα τους και κλήθηκαν να σκεφτούν την εμπειρία τους με την πατριαρχία και την καταπίεση που εκείνοι φέρουν εξαιτίας της. Ακόμα, για πολλούς και πολλές ο όρος πατριαρχία είναι τόσο φορεμένος και μιλημένος που έχει χάσει την αξία του. Άρα μια τέτοια «λαϊκή» ταινία, κάπως τον επαναφέρει στον διάλογο. Του δίνει hype. Και αυτό το hype το θέλουμε, το χρειαζόμαστε.

Στη μάχη ενάντια στην πατριαρχία, ενώ πάντα θα είμαστε μόνες και θα νιώθουμε μόνες - δεν συγκρίνεται η εμπειρία μιας θηλυκότητας ή ενός κουϊρ ατόμου με ενός άντρα- χρειαζόμαστε και τους άντρες στο πλευρό μας, αν πρόκειται ποτέ να τη ρίξουμε πραγματικά.

Κρατάω αυτό από την Barbie και όχι τον μονόλογο της Ferrera - αν και πολλές γυναίκες ενθουσιάστηκαν. Για εμένα που βρίσκομαι ενεργά στους φεμινιστικούς αγώνες τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αυτός ο μονόλογος ήταν βούτυρο στο ψωμί μου. Με λίγα λόγια, η Barbie ήταν ίσως μια καλή αρχή για συζήτηση.

Δεν παύει να είναι όμως μια αμερικανιά που πολύς κόσμος θα ξεχάσει, ξεπεράσει, προσπεράσει. Κι αυτό θα πρέπει με κάποιο τρόπο να το αντιμετωπίσουμε στον πολιτισμό και συγκεκριμένα στον κινηματογράφο: πώς μιλάμε για τόσο σοβαρά ζητήματα, χρησιμοποιώντας λαϊκές κινηματογραφικές τεχνικές; Πώς τολμάμε περισσότερο ως γυναίκες καλλιτέχνιδες;   
- Αντιγόνη, 30 ετών, σκηνοθέτις

Oppenheimer λόγω Κίλιαν Μέρφι
Μου άρεσαν και πέρασα καλά και με τις δύο ταινίες. Αν έπρεπε να διαλέξω, θα έλεγα Oppenheimer λόγω Κίλιαν Μέρφι αλλά και γιατί η ταινία σού έδινε διαρκώς πληροφορίες και σε έβαζε σε μια διαδικασία να κάνεις συνδέσεις και να θυμάσαι ονόματα και γεγονότα για να χτίσεις την ιστορία πίσω από την πλοκή. Στο Barbie γέλασα πολύ με τον Κεν και εκτίμησα τα puns.
- Μυρτώ, 28 ετών, μοντέζ/videographer

Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Γιατί Νιώθουμε Ακόμα Άβολα να Πάμε Μόνοι/ες μας Διακοπές;

Ero Seagull: Η Διάγνωση ότι Ανήκει στο Φάσμα του Αυτισμού Ήταν Λυτρωτική

Ο Γεράσιμος και Άλλοι 16 Κρατούμενοι Έγιναν Δωρητές Οργάνων Μέσα από τη Φυλακή

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.