Ο Νίκος Μαγγίτσης στην κορυφή του Έβερεστ / Οι φωτογραφίες είναι μία ευγενική παραχώρηση του Ν. Μαγγίτση.
Στις 19 Ιανουαρίου του 2003, ο ορειβάτης Νίκος Μαγγίτσης γίνεται ο πρώτος Έλληνας που καταφέρνει να φτάσει στον Νότιο Πόλο, το νοτιότερο σημείο του πλανήτη. Μαζί με δύο Αμερικανούς, διανύει με σκι μια απόσταση 250 χιλιομέτρων, υπό θερμοκρασίες που φτάνουν τους -50ο C, και καταφέρνει να υψώσει τις σημαίες της Ελλάδας και των Ολυμπιακών Αγώνων σε μια από τις απώτερες γωνιές της Γης.
Η ιστορία του Νίκου Μαγγίτση δεν τελειώνει εδώ, μιας και στα επόμενα χρόνια επρόκειτο να κατακτήσει τις υψηλότερες κορυφές του κόσμου, κατορθώνοντας να γίνει ο πιο πετυχημένος Έλληνας ορειβάτης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Νίκος Μαγγίτσης γεννήθηκε το 1968 στον Βόλο και σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία της Κομοτηνής. «Δεν έχω συγκεκριμένη απάντηση, όταν με ρωτούν “Γιατί έγινες ορειβάτης;”», λέει ο ίδιος. «Η ζωή με πήγε εκεί. Από μικρός ζούσα κοντά σε ένα εκπληκτικό βουνό, το Πήλιο, όπου έκανα τις πρώτες αναρριχήσεις από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Σύντομα, ξεκίνησα να ανεβαίνω και σε άλλα ελληνικά βουνά. Αυτό, σε συνδυασμό με τις γυμναστικές σπουδές μου, με έκαναν να στραφώ μια για πάντα στην αναρρίχηση. Φοιτητής ακόμη, αποφάσισα ότι μόλις πάρω το πτυχίο μου, θα κάνω τα αδύνατα δυνατά, για να ανέβω στο Κιλιμάντζαρο. Μάζεψα λεφτά και πληροφορίες και λίγα χρόνια αργότερα ταξίδεψα στην Τανζανία και βρέθηκα στους πρόποδες του βουνού».
«Όταν ζεις σε τέτοιες συνθήκες, μόνος σου σε ένα εχθρικό βουνό, ξέρεις ότι η γραμμή που χωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία είναι πολύ λεπτή».
Ξεκίνησε την αναρρίχηση στο Κιλιμάντζαρο το 1994, μαζί με άλλους τρεις ορειβάτες. Λίγο πριν από την κορυφή, μια ισχυρή χιονοθύελλα, με το θερμόμετρο να δείχνει -18οC και τον άνεμο να φτάνει τα 60 χλμ/ώρα, καθήλωσε την αποστολή, ωστόσο, λίγο αργότερα, οι τέσσερις ορειβάτες έφτασαν στο Μαβέντσι και έγιναν οι πρώτοι Έλληνες που κατέκτησαν την κορυφή.
Ο Νίκος Μαγγίτσης στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο το 1994.
Σύντομα, ακολούθησαν και άλλες, ακόμη πιο ψηλές κορυφές. Εκτός από την κατάκτηση του Νότιου και του Βόρειου Πόλου, ο Νίκος Μαγγίτσης παραμένει σήμερα ο μόνος Έλληνας που έχει πετύχει τον άθλο των «Επτά Κορυφών» (Seven Summits), έχει δηλαδή κατακτήσει τις επτά υψηλότερες κορυφές των επτά ηπείρων του κόσμου: το ΜακΚίνλεϊ στη Βόρεια Αμερική (6.194 μέτρα), το Ακονκάγκουα στη Νότια Αμερική (6.961 μέτρα), το Κιλιμάντζαρο στην Αφρική (8.895 μέτρα), το Ελμπρούς στην Ευρώπη (5.642 μέτρα), το Έβερεστ στην Ασία 8.848), το Βίνσεν στην Ανταρκτική (4.897) και το Κάρστενς της Ωκεανίας (4.884 μέτρα).
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Στην κορυφή του βουνού, υπάρχει περίπου το 21% του οξυγόνου που υπάρχει στο επίπεδο της θάλασσας».
«Όταν φτάνεις στις υψηλότερες κορυφές του κόσμου, δεν αισθάνεσαι χαρά. Κουβαλάς τόση κούραση και πίεση, που αδυνατείς να χαρείς, αφού άλλωστε έχεις στο μυαλό σου ότι τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται κατά την κατάβαση. Εκεί πάνω, νιώθεις μια συγκίνηση και ικανοποίηση για την επίτευξη του στόχου, μετά από πολύ καιρό προπόνησης και προετοιμασίας. Η χαρά και οι πανηγυρισμοί έρχονται μετά, όταν έχεις γυρίσει στη βάση και είσαι πια ασφαλής», λέει ο Νίκος Μαγγίτσης.
Αναρρίχηση στο όρος Ντενάλι της Βόρειας Αμερικής.
Το 2000 ήρθε η κατάκτηση της κορυφής του Ελμπρούς, στον Καύκασο της Ρωσίας, όπου η θερμοκρασία πέφτει κάτω από τους -30οC. Το 2003, έφτασε η ώρα για το όρος Βίνσεν της Ανταρκτικής, που είναι διαβόητο για τις πολύ σκληρές συνθήκες που επιφυλάσσει στους ορειβάτες. «Εκεί συνάντησα τις πιο αντίξοες συνθήκες από κάθε άλλη αναρρίχηση», λέει ο κύριος Μαγγίτσης και συμπληρώνει: «Ο αέρας τρέχει με 80 χλμ/ώρα, η θερμοκρασία είναι κάτω από τους -50οC και ο συντελεστής ψύχους, δηλαδή η θερμοκρασία που αισθάνεται το ανθρώπινο σώμα, είναι περίπου στους -90οC. Σε αυτήν την αναρρίχηση είχα μια πτώση και κατρακύλησα για 200 μέτρα. Ήμασταν απομονωμένοι, δεν υπήρχε κάποια άλλη αποστολή κοντά μας που θα μπορούσε να μας βοηθήσει σε περίπτωση ανάγκης. Όταν ζεις σε τέτοιες συνθήκες, μόνος σου σε ένα εχθρικό βουνό, ξέρεις ότι η γραμμή που χωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία είναι πολύ λεπτή».
Η επόμενη μεγάλη κορυφή ήταν εκείνη του Ακονκάγκουα, του ψηλότερου βουνού των Άνδεων, για να ακολουθήσει η μεγάλη πρόκληση του Έβερεστ, το 2004. Εκείνη τη χρονιά, υπήρχαν δύο ελληνικές αποστολές που ξεκίνησαν για να κατακτήσουν την υψηλότερη κορυφή του κόσμου. Ο Νίκος Μαγγίτσης ανήκε στη δεύτερη ομάδα, που ξεκίνησε δύο ημέρες αργότερα. Η δυσκολία για την κατάκτηση της υψηλότερης κορυφής του κόσμου δεν έχει να κάνει μόνο με το μεγάλο ύψος στο οποίο βρίσκεται, αλλά και με το γεγονός ότι το ανθρώπινο σώμα αντιδρά στις απάνθρωπες καιρικές και ατμοσφαιρικές συνθήκες που επικρατούν κοντά στην κορυφή. Η ορειβατική ομάδα του Νίκου Μαγγίτση έμεινε στο Έβερεστ για 64 ημέρες και τελικά κατέφερε να φτάσει στην κορυφή στις 17 Μαΐου 2004, στις 5:45 τα ξημερώματα, μία ημέρα μετά την κατάκτηση της κορυφής από την άλλη ελληνική ορειβατική ομάδα. Έμεινε στην κορυφή για 45 λεπτά.
«Δύο μέρες πριν από την τελική ανάβαση, κάποια μέλη της αποστολής αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Δύο άτομα πήραν αντίθετη απόφαση, έμειναν πίσω και μια χιονοστιβάδα τους καταπλάκωσε».
«Το υψόμετρο, το κρύο και η χαμηλή βαρομετρική πίεση στο Έβερεστ σε αναγκάζουν να αναπνέεις λιγότερο οξυγόνο και αυτό κάνει την ανάβαση εξαιρετικά δύσκολη. Στην κορυφή του βουνού, υπάρχει περίπου το 21% του οξυγόνου που υπάρχει στο επίπεδο της θάλασσας. Λόγω των ακραίων συνθηκών, πάνω από τα 6.400 μέτρα ο ανθρώπινος οργανισμός νοσεί, έχει ζαλάδα, πυρετό, πονοκέφαλο, αϋπνία, ανορεξία. Για να ανέβεις στο Έβερεστ, πρέπει να αποδώσεις τα μέγιστα υπό αυτά τα δεδομένα, σκαρφαλώνοντας και κουβαλώντας στην πλάτη σου εξοπλισμό πολλών κιλών. Όμως, το Έβερεστ είναι σημείο αναφοράς για μένα και για κάθε ορειβάτη. Είναι το ψηλότερο σημείο του κόσμου που μπορείς να φτάσεις», λέει ο Νίκος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η επόμενη επιτυχία ήρθε το καλοκαίρι του 2005, όταν μαζί με άλλους τέσσερις ορειβάτες ανέβηκε στο ΜακΚίνλεϊ στην Αλάσκα. Ένα από τα μέλη της αποστολής -ο μοναδικός ορειβάτης που ήξερε καλά το όρος- έμεινε από δυνάμεις και σύντομα εγκατέλειψε την ομάδα. Με τη θερμοκρασία στους -40οC και με τη χιονοθύελλα να τους καθηλώνει, οι τρεις εναπομείναντες ορειβάτες κατάφεραν μετά από 14 ημέρες αναρρίχησης και με 60 κιλά εξοπλισμό να φτάσουν στην κορυφή. Η τελευταία μεγάλη κορυφή για το «Seven Summits», ήταν εκείνη του όρους Κάρστενζ της Νέας Ζηλανδίας, το 2008.[VICE Video] Ο Άνθρωπος που Έχει Καταφέρει τα Πάντα στον Κόσμο των Extreme Sports
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.«Δεν ένιωσα ποτέ φόβο, όμως οι δυσκολίες της ορειβασίας σε κυνηγούν πάντα. Ξέρεις ότι κάποιες αποφάσεις που θα πάρεις, θα κρίνουν την έκβαση της αποστολής και της ζωής σου. Το 2013, κάναμε αναρρίχηση στο Κ2, τη δεύτερη υψηλότερη κορυφή στον κόσμο, που βρίσκεται στο Πακιστάν. Δύο μέρες πριν από την τελική ανάβαση, κάποια μέλη της αποστολής αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Δύο άτομα πήραν αντίθετη απόφαση, έμειναν πίσω και μια χιονοστιβάδα τους καταπλάκωσε. Μέναμε και τρώγαμε στην ίδια σκηνή για 50 μέρες. Ήταν λυπηρό να χάνεις τους συντρόφους σου», θυμάται.
Στιγμιότυπο από την ανάβαση στο Έβερεστ.
Σήμερα ο Νίκος Μαγγίτσης είναι προπονητής αναρρίχησης στον Ορειβατικό Σύλλογο Βόλου και προετοιμάζεται για νέα αναρρίχηση στην οροσειρά των Ιμαλαΐων, στην οποία θα ηγείται μίας γυναικείας αποστολής. Στόχος τους είναι να φτάσουν τα 8.201 μέτρα. Όμως ο ίδιος δεν έχει σταματήσει να βάζει και άλλους προσωπικούς στόχους, αφού «μέσα στα επόμενα δύο χρόνια θέλω να κατακτήσω την υψηλότερη κορυφή της Παταγονίας, όπου επικρατούν πολύ σκληρές συνθήκες, με χαμηλές θερμοκρασίες και έντονο αέρα. Θέλω να γυρίσω και από αυτή νικητής».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες του Νίκου Μαγγίτση παρακάτω:
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
Το 2000 ήρθε η κατάκτηση της κορυφής του Ελμπρούς, στον Καύκασο της Ρωσίας, όπου η θερμοκρασία πέφτει κάτω από τους -30οC. Το 2003, έφτασε η ώρα για το όρος Βίνσεν της Ανταρκτικής, που είναι διαβόητο για τις πολύ σκληρές συνθήκες που επιφυλάσσει στους ορειβάτες. «Εκεί συνάντησα τις πιο αντίξοες συνθήκες από κάθε άλλη αναρρίχηση», λέει ο κύριος Μαγγίτσης και συμπληρώνει: «Ο αέρας τρέχει με 80 χλμ/ώρα, η θερμοκρασία είναι κάτω από τους -50οC και ο συντελεστής ψύχους, δηλαδή η θερμοκρασία που αισθάνεται το ανθρώπινο σώμα, είναι περίπου στους -90οC. Σε αυτήν την αναρρίχηση είχα μια πτώση και κατρακύλησα για 200 μέτρα. Ήμασταν απομονωμένοι, δεν υπήρχε κάποια άλλη αποστολή κοντά μας που θα μπορούσε να μας βοηθήσει σε περίπτωση ανάγκης. Όταν ζεις σε τέτοιες συνθήκες, μόνος σου σε ένα εχθρικό βουνό, ξέρεις ότι η γραμμή που χωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία είναι πολύ λεπτή».Η επόμενη μεγάλη κορυφή ήταν εκείνη του Ακονκάγκουα, του ψηλότερου βουνού των Άνδεων, για να ακολουθήσει η μεγάλη πρόκληση του Έβερεστ, το 2004. Εκείνη τη χρονιά, υπήρχαν δύο ελληνικές αποστολές που ξεκίνησαν για να κατακτήσουν την υψηλότερη κορυφή του κόσμου. Ο Νίκος Μαγγίτσης ανήκε στη δεύτερη ομάδα, που ξεκίνησε δύο ημέρες αργότερα. Η δυσκολία για την κατάκτηση της υψηλότερης κορυφής του κόσμου δεν έχει να κάνει μόνο με το μεγάλο ύψος στο οποίο βρίσκεται, αλλά και με το γεγονός ότι το ανθρώπινο σώμα αντιδρά στις απάνθρωπες καιρικές και ατμοσφαιρικές συνθήκες που επικρατούν κοντά στην κορυφή. Η ορειβατική ομάδα του Νίκου Μαγγίτση έμεινε στο Έβερεστ για 64 ημέρες και τελικά κατέφερε να φτάσει στην κορυφή στις 17 Μαΐου 2004, στις 5:45 τα ξημερώματα, μία ημέρα μετά την κατάκτηση της κορυφής από την άλλη ελληνική ορειβατική ομάδα. Έμεινε στην κορυφή για 45 λεπτά.Η επόμενη επιτυχία ήρθε το καλοκαίρι του 2005, όταν μαζί με άλλους τέσσερις ορειβάτες ανέβηκε στο ΜακΚίνλεϊ στην Αλάσκα. Ένα από τα μέλη της αποστολής -ο μοναδικός ορειβάτης που ήξερε καλά το όρος- έμεινε από δυνάμεις και σύντομα εγκατέλειψε την ομάδα. Με τη θερμοκρασία στους -40οC και με τη χιονοθύελλα να τους καθηλώνει, οι τρεις εναπομείναντες ορειβάτες κατάφεραν μετά από 14 ημέρες αναρρίχησης και με 60 κιλά εξοπλισμό να φτάσουν στην κορυφή. Η τελευταία μεγάλη κορυφή για το «Seven Summits», ήταν εκείνη του όρους Κάρστενζ της Νέας Ζηλανδίας, το 2008.
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
