Το «The Sims» με Βοήθησε να Αντιμετωπίσω το Bullying

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Motherboard.

Είμαι εννιά χρονών. Γυρίζω τρέχοντας σπίτι από το σχολείο - τρέχω, επειδή ξέρω πως αν κόψω ταχύτητα, θα δώσω την ευκαιρία στους νταήδες που με κυνηγούσαν να με προλάβουν. Όλοι μένουμε σε απόσταση τέσσερα τετράγωνα ο ένας απ’ τον άλλον και παίρνουμε τον ίδιο δρόμο για το σπίτι.

Το σπίτι δεν είναι μακριά, αλλά κάθε δευτερόλεπτο μετράει. Περνάω τρέχοντας ένα κόκκινο, ένα αυτοκίνητο σταματάει απότομα και η οδηγός κορνάρει. Τα μάτια μου τσούζουν. Έχω λαχανιάσει. Επιτέλους, φτάνω την κεντρική πόρτα του διαμερίσματος της μαμάς μου, βάζω το κλειδί στην κλειδαριά, κλείνω την πόρτα πίσω μου και τρέχω στο ασανσέρ. Δεν παίρνω ανάσα, μέχρι να μπω μέσα στο σπίτι και να κλείσω τις κουρτίνες. Ξεφυσάω και τα δάκρυα κυλάνε.

Το Δημοτικό ήταν εφιάλτης για μένα, ένα ψηλό, αδέξιο, στρουμπουλό κορίτσι με κοντά μαλλιά. Δεν είχα σχέση με άλλα παιδιά και ήμουν εύκολος στόχος, αλλά υπήρχε ένα μέρος όπου ένιωθα ασφαλής: όταν έπαιζα The Sims. Με το που γύριζα σπίτι, συνδεόμουν και σταματούσα μόνο για φαγητό και διάβασμα: δημιουργούσα φανταστικούς κόσμους όπου δεν υπήρχαν νταήδες, όπου οι γονείς δεν χώριζαν, όπου δεν ήμουν loser. Με έφτιαχνα ως ενήλικο Sim και τις μέρες που ένιωθα πολύ πεσμένη, χρησιμοποιούσα όλα τα cheat που είχα, για να βεβαιωθώ ότι όλες οι ανάγκες μου καλύπτονταν διαρκώς.

Με το The Sims μπόρεσα να αντέξω τη ζωή μου – με έκανε, με κάποιες έννοιες, ανθεκτική. Ήξερα ότι όσο άσχημα και αν ήταν τα πράγματα στο σχολείο, πάντα μπορούσα να επιστρέψω σε μια εικονική ζωή, χωρίς νταήδες. Υποτίθεται ότι αυτό με έκανε να χαμογελώ, όταν καθόμουν στη βιβλιοθήκη μόνη στο μεσημεριανό ή υπέμενα συναντήσεις με έναν διευθυντή που ήταν αποφασισμένος να μην με πιστέψει ή όταν οι γονείς μου αγκάλιαζαν το κρύο ιδρωμένο σώμα μου το βράδυ μετά από πολύ άσχημους εφιάλτες.

Το να παίζω The Sims παρέμεινε μηχανισμός αντιμετώπισης καταστάσεων για μένα επί χρόνια, αφού σταμάτησε το bullying. Ακόμη και τώρα, οκτώ χρόνια μετά, όταν το άγχος μου φουντώνει, ενστικτωδώς στρέφομαι εκεί και καθώς έχω περάσει πολλή ώρα σε φόρουμ όπου άλλοι simmers ποστάρουν περιεχόμενο που έχει σχέση με το παιχνίδι, ξέρω ότι δεν είμαι μόνη.

Το bullying είναι ακόμη τρομακτικά συνηθισμένο: Τα Καναδικά Ινστιτούτα Έρευνας Υγείας (CIHR) κυκλοφόρησαν σχετικές στατιστικές το 2012, όπου διαπιστωνόταν ότι ένας στους τρεις εφήβους μαθητές, τουλάχιστον, ανέφερε ότι είχε υποστεί bullying πρόσφατα. Στην ίδια μελέτη, τα CIHR παρέθεταν έρευνα που έδειχνε ότι το bullying μπορεί δυνητικά να αυξήσει τον κίνδυνο αυτοκτονικών σκέψεων στους νέους.

Όλοι κράζουν τα video games, επειδή οδηγούν σε κατάθλιψη στους νέους. Αλλά κάποια από αυτά τα παιχνίδια μπορεί να λειτουργούν ως μηχανισμός διαχείρισης καταστάσεων. Η ερευνήτρια Sally Merry, καθηγήτρια παιδικής και εφηβικής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Όκλαντ, πιστεύει ότι η σχέση ανάμεσα στον χρόνο μπροστά στην οθόνη και την αυξημένη κατάθλιψη, που έχουν βρει άλλες μελέτες, δεν υπάρχει και τόσο.

[VICE Video] Τα Παιχνίδια Ρόλων Έσωσαν τη Ζωή Αυτού του Άνδρα με Σύνδρομο Asperger

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

«Δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν στιβαρά δεδομένα, για να δείξουν ότι ο χρόνος μπροστά στην οθόνη αυξάνει την κατάθλιψη, αν και οι νέοι άνθρωποι μπορεί να περνούν περισσότερο χρόνο μπροστά σε οθόνες απ’ όσο προτείνεται», μου έγραψε σε ένα email. «Όπως τα περισσότερα πράγματα, χρειάζεται ισορροπία και είναι επίσης σημαντικό το τι γίνεται στην οθόνη».

Η Merry είναι η βασική ερευνήτρια στην ομάδα που βρίσκεται πίσω από ένα παιχνίδι fantasy, το οποίο έχει ως σκοπό να βοηθήσει νέα άτομα που αντιμετωπίζουν άγχος και κατάθλιψη. Το SPARX είναι ένα role playing game, όπως το Sims. Ελέγχεις έναν χαρακτήρα και τον βάζεις να έχει διάδραση με τον κόσμο. Βασίζεται στη γνωστική συμπεριφορική ψυχοθεραπεία, μια μορφή ψυχοθεραπείας που βοηθάει τους ανθρώπους να αναπτύξουν ικανότητες, για να γίνουν και να παραμείνουν ψυχικά υγιείς. Στο παιχνίδι, καθοδηγείς τον χαρακτήρα σ’ αυτόν τον κόσμο και τον βάζεις να λύνει προβλήματα, χρησιμοποιώντας μηχανισμούς διαχείρισης που θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις στην πραγματική ζωή.

«Διδάσκει τεχνικές χαλάρωσης, επίλυσης προβλημάτων και δραστηριοτήτων, για να βελτιώσεις τη διάθεσή σου και να αναγνωρίσεις και να αμφισβητήσεις τις αρνητικές σκέψεις», γράφει η Merry. «Επίσης, περιλαμβάνει πληροφορίες για την αντιμετώπιση του κοινωνικού άγχους και αρκετή ενημέρωση για την κατάθλιψη, τη συχνότητά της και την πιθανή πορεία της», μου είπε. Ουσιαστικά, το παιχνίδι έχει σκοπό να δώσει στους νέους τα εργαλεία που χρειάζονται, για να τα βγάλουν πέρα.

Η Merry δεν υποστηρίζει τη φυγή από την πραγματικότητα ως μοναδικό τρόπο επίλυσης προβλημάτων – υπάρχουν ένα σωρό ιστορίες για το πώς κάτι τέτοιο δεν πάει καλά. Αλλά για μένα και κάποιους άλλους που έχω γνωρίσει, η φυγή μέσω παιχνιδιών προσομοίωσης είναι ένας τρόπος να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο, όταν τα πράγματα στραβώνουν.

«Βασικά, το να κάνεις πράγματα είναι ένα καλό εργαλείο για τη διαχείριση της πεσμένης διάθεσης», μου είπε η Merry. «Αυτό θα μπορούσε να είναι να παίζεις παιχνίδια, όπως το The Sims ή να βγαίνεις με τους φίλους σου ή να μαγειρεύεις ή να ασκείσαι. Κάθε άνθρωπος είναι καλό να βρίσκει τι λειτουργεί στη δική του περίπτωση».

Όσο για μένα, δεν κατάφερα ποτέ να αντιμετωπίσω τους νταήδες μου, αλλά δεν ήμουν αυτό το στιλ, ως παιδί και δεν με εκπλήσσει που στις πιο έντονες στιγμές μου ακόμη στρέφομαι στο The Sims.

Περισσότερα από το VICE

Ο Γιώργος Ζαμπέτας Δεν Έχει Πεθάνει Ακόμη

Έτσι Μετέτρεψα την Aποθήκη του Σπιτιού μου σε Eστιατόριο με Top Bαθμολογία στο TripAdvisor

Φανερά Απογοητευμένοι Έλληνες Μιλούν για το «Star Wars: The Last Jedi»