Van het ziekenhuiseten in Thailand ga je je echt beter voelen

Ik had nooit gedacht dat ik troost zou vinden in een kom garnalenpap. Maar ik had ook nooit gedacht dat ik wakker zou worden in een ziekenhuis in Thailand met een gigantische jaap in mijn hoofd. Mijn traumatische ervaring had één lichtpuntje: de ontdekking van een goed bewaard geheim, namelijk dat ziekenhuismaaltijden in Thailand verdomd goed zijn.

Een paar maanden geleden, tijdens een werkuitje, nam ik een duik in het zwembad van het hotel en splijtte ik mijn hoofd open. Het was mijn eerste keer in Thailand en ik had geen benul van de standaard zwembad-dieptes. Bij mijn eerste duik knalde ik met mijn kop tegen de bodem. Mijn collega's en baas hielden mijn bloedende schedel bij elkaar terwijl ik mijn best deed om buiten bewustzijn te raken, om zo aan mijn gêne te ontsnappen.

Na een helse nacht waarin ik zestig hechtingen in mijn hoofd kreeg (klik hier voor de gruwelijke foto, als je durft), werd ik om zes uur gewekt voor het ontbijt door een verpleegkundige op de groezelige eerstehulpafdeling. De man in het bed tegenover me had de hele nacht liggen overgeven. Ik had mijn eigen aangekoekte bloed onder mijn nagels en ik wist niet of ik een hersenbeschadiging had opgelopen. Ik verwachtte een ontbijt net zo somber als mijn stemming.

Ik zette me schrap voor de marteling die deze maaltijd zeker zou worden. Op het dienblad met kanten kleedje stond een kom gekookte rijst met garnalen. Het had niet méér kunnen verschillen van mijn gebruikelijke ontbijt van muesli, en op dat moment kon ik me niks walgelijkers voorstellen.

Maar bij mijn eerste hap leerde ik dat wat Thaise ziekenhuizen tekortkomen aan sfeer, ze meer dan goedmaken in het eten. De pap bleek minstens zo lekker als het eten dat ik bij kraampjes in de straten van Bangkok had gegeten. In feite verschilde het niet heel veel van de gerechten die straatventers verkopen. De pap – ook wel bekend als joke of โจ๊ก – en rijstsoep zijn doorsnee ziekenhuisvoer in Thailand, vanwege hun milde smaak en zachte textuur. Maar joke is ook nog eens heel lekker, waardoor het ook prima te doen is als ontbijt of als gezonde late-night snack.

Helaas was ik op dat moment te misselijk om de pap te kunnen eten en ook de rijke champignonsoep die tijdens de lunch werd geserveerd liet ik staan. Als een echte Amerikaan heb ik uiteraard wel het witte brood met neonroze jam opgegeten. Nadat ik de hele dag had liggen doezelen en wachtte tot de neuroloog me zou ontslaan, kwam er een verpleegster langs om te vragen wat ik wilde hebben als avondeten.

Ik dacht dat ik de vraag verkeerd begrepen had. Wat ik wilde eten? Ik had een keuze? Ik vroeg om noedelsoep en binnen vijftien minuten stond het dampend voor mijn neus. Niet alleen mocht ik zelf kiezen wat ik wilde – het was ook nog eens ongelooflijk lekker.

Thaise ziekenhuiskeukens hebben duidelijk door hoe het moet. Ik was het Amerikaanse stereotype van ziekenhuisvoer gewend, smakeloze drilpudding en dunne bouillon, maar dit eten was beter dan de meeste lunches die ik at toen ik nog in San Francisco woonde. De maaltijden die ik in dit ziekenhuis kreeg waren verbazingwekkend vers en lekker, en het eten had energie – alsof het met liefde voor me klaar was gemaakt.

Ik verliet het ziekenhuis met een enorm litteken op mijn voorhoofd en een volle maag. Terug in het hotel kreeg ik van het personeel een geschenkmand als blijk van goodwill (of als een soort eetbaar zwijggeld). De gigantische mand was gevuld met kleine rode flesjes met vreemde drankjes, zoals '100 procent kipextract' en Royale Premium Bird's Nest. Voor wie hier nog nooit van gehoord heeft: het is precies wat het lijkt.

Deze gezondheidsdrankjes van het Thaise merk Scotch worden geprezen om hun zogenaamde gezondheidsvoordelen. Volgens de website van Scotch bevat kipextract veel proteïne, wat fysieke kracht bevordert. Het vogelnestdrankje is gemaakt van suiker en echte vogelnestjes, of om preciezer te zijn: "de beste, authentieke gouden vogelnestjes afkomstig uit natuurlijke grotten, bekend als de beste bron van gouden vogelnestjes." Het klonk in elk geval veelbelovend.

Ik besloot het te proberen en sloeg mijn eerste flesje achterover. Het was verrassend zoet en geleiachtig – niet bepaald wat ik had verwacht van een delicatesse gemaakt van vogelspuug. Mijn smaak was niet verfijnd genoeg om de noten van natuurlijke grot op te pikken, maar eerlijk gezegd smaakte het lang niet slecht. Ik besloot het kipextract te bewaren als een appeltje voor de dorst.

Een maand na het ongeluk nam ik een trein die me buiten Bangkok bracht. Ik wilde het eten van een ander ziekenhuis uitproberen. Waren de topmaaltijden tijdens het hoofdwond-incident stom toeval geweest? Het kostte me een tijdje om het personeel over te halen, maar uiteindelijk werd ik naar het cafetaria gebracht. Ik raakte ontmoedigd toen ik zag dat de muren waren behangen met posters van Sodexo, een multinational op het gebied van voeding. Ik was bang dat mijn hoge verwachtingen totaal verpletterd gingen worden.

Een vrouw gekleed als een soort kruising tussen een lunchdame en een wetenschapper bracht me een paar verschillende gerechten. Ookal waren de maaltijden in plastic verpakt, ze zagen er niet uit alsof ze gemaakt waren door een zielloos bedrijf. Ze waren aromatisch en kleurrijk, en de nietszeggende grauwe drab waar we in Amerika zo gewend aan zijn was nergens te bekennen.

Noedels met groenten. Rijpe papaya. Kip met knoflook en rijst. Klassieke pad kra pao gai (roergebakken kip met basilicum). Een kom soep getrokken uit shiitake en fluweelpootjes. Dit was voedsel geschikt voor veeleisende Thaise smaakpapillen, in plaats van watergruwel voor zieke mensen.

Ook al blijft mijn culinaire ervaring beperkt tot twee Thaise ziekenhuizen, een rondvraag bevestigde mijn positieve ervaring. Het Thaise zorgsysteem lijkt stilletjes te werken aan een beter imago van ziekenhuisvoer door patiënten eten voor te zetten dat ze daadwerkelijk willen eten.

In een land waar ongelukken op de loer liggen – denk alleen al aan de emmers cocktails en tuktuks – kan het eten in de ziekenhuizen een aangename pleister op de wond zijn. Ongelukken zijn natuurlijk ontzettend zuur, het Thaise ziekenhuisvoedsel is dat sowieso niet.