Iedereen die in de horeca werkt weet dat een spoedcursus 'omgaan met agressie' geen overbodige luxe is voordat je jezelf in die wereld vol snauwende, veeleisende en (vaak) ondankbare gasten stort. Werken in de horeca kan supertof zijn, maar een vervelende gast kan je avond flink verzieken. De acceptabele truc is een glimlach veinzen, even naar achter rennen en keihard schelden, om vervolgens weer je charmante zelf te spelen in het restaurant – een Oscarwaardige prestatie.
Advertentie
Maar zelfs bij de meest flegmatische figuur slaan de stoppen weleens door, met genadeloze wraakacties als gevolg. Ik vroeg vijf horecamedewerkers naar de ergste manier waarop ze wraak namen op gasten. Van wc-borstels door bierglazen halen tot spugen in cocktails: het laatste wat je wil doen is de woede op de hals halen van iemand die met je eten of drank kan fucken.
We hadden een verschrikkelijk irritante vaste gast in het restaurant, echt een zielig wijf. Ze had vaak allerlei vage klachten, maar in plaats van dit tegen ons te zeggen zodat we er iets aan konden doen, stuurde ze steeds foto's van het eten en haar 'klacht' naar mijn baas op het algemene e-mailadres van het restaurant. Dan kregen we weer op onze kop.Ook deed ze continu moeilijk over dat ze een glutenallergie had, maar ondertussen bestelde ze – vegetariër die ze d'r was – wel steevast een broodje vegaburger. Als we zeiden dat er in het broodje ook gluten zaten, zei ze gewoon dat ze het broodje zelf niet op zou eten, maar aan het einde van de avond was het broodje wel altijd verdwenen.Omdat ze altijd wat te zeiken had, besloten we een keer stiekem een gewoon broodje hamburger voor haar te maken – met echt vlees in plaats van vega. We wachtten tot het vleessap helemaal in het brood was getrokken en vlak voordat we het gerecht uitserveerden, vervingen we de hamburger door een vegaburger. Ze merkte er niets van. Natuurlijk genoot ik ervan, maar ik voelde me ook wel schuldig, omdat je weet dat het echt niet kan.
Rick (27), restaurantmedewerker"Ik wreef met vlees over het broodje van een vegetariër."
We hadden een verschrikkelijk irritante vaste gast in het restaurant, echt een zielig wijf. Ze had vaak allerlei vage klachten, maar in plaats van dit tegen ons te zeggen zodat we er iets aan konden doen, stuurde ze steeds foto's van het eten en haar 'klacht' naar mijn baas op het algemene e-mailadres van het restaurant. Dan kregen we weer op onze kop.Ook deed ze continu moeilijk over dat ze een glutenallergie had, maar ondertussen bestelde ze – vegetariër die ze d'r was – wel steevast een broodje vegaburger. Als we zeiden dat er in het broodje ook gluten zaten, zei ze gewoon dat ze het broodje zelf niet op zou eten, maar aan het einde van de avond was het broodje wel altijd verdwenen.Omdat ze altijd wat te zeiken had, besloten we een keer stiekem een gewoon broodje hamburger voor haar te maken – met echt vlees in plaats van vega. We wachtten tot het vleessap helemaal in het brood was getrokken en vlak voordat we het gerecht uitserveerden, vervingen we de hamburger door een vegaburger. Ze merkte er niets van. Natuurlijk genoot ik ervan, maar ik voelde me ook wel schuldig, omdat je weet dat het echt niet kan.
Advertentie
Foto via
Sabri (26), barman
Vervelende klanten liet ik meestal links liggen. Mijn collega – de barmanager – niet: als hij iemand vervelend vond, 'underpourde' hij hen. Hij deed dan bijvoorbeeld maar twintig milliliter vodka in een drankje in plaats van 35 milliliter.Wel nam ik op dagelijkse basis wraak op iemand die ik veel vervelender vond: de chef-kok. De personeelsmaaltijden waren echt niet te vreten (expres superpittig of extreem vettig, om ons te sarren) en hij was ook altijd arrogant. Echt een stereotiepe chef die dagelijks elk personeelslid moest afzeiken. Ik pikte dat niet en daarom is het twee keer uit de hand gelopen: schreeuwpartijen en bijna vechten. Vanaf toen wou ik geen dranken meer voor hem inschenken, maar daar was het management het weer niet mee eens.Als de shift van de keuken om was, moest ik het keukenteam hun drankjes brengen. Ik was daar al best pissig over, maar de druppel was dat hij een keer varkensvlees door mijn eten deed, terwijl hij wist dat ik dat niet eet. Toen dacht ik echt: nu pak ik je! Vanaf dat moment ging bij mij al het fatsoen het raam uit.
Vervelende klanten liet ik meestal links liggen. Mijn collega – de barmanager – niet: als hij iemand vervelend vond, 'underpourde' hij hen. Hij deed dan bijvoorbeeld maar twintig milliliter vodka in een drankje in plaats van 35 milliliter.Wel nam ik op dagelijkse basis wraak op iemand die ik veel vervelender vond: de chef-kok. De personeelsmaaltijden waren echt niet te vreten (expres superpittig of extreem vettig, om ons te sarren) en hij was ook altijd arrogant. Echt een stereotiepe chef die dagelijks elk personeelslid moest afzeiken. Ik pikte dat niet en daarom is het twee keer uit de hand gelopen: schreeuwpartijen en bijna vechten. Vanaf toen wou ik geen dranken meer voor hem inschenken, maar daar was het management het weer niet mee eens.Als de shift van de keuken om was, moest ik het keukenteam hun drankjes brengen. Ik was daar al best pissig over, maar de druppel was dat hij een keer varkensvlees door mijn eten deed, terwijl hij wist dat ik dat niet eet. Toen dacht ik echt: nu pak ik je! Vanaf dat moment ging bij mij al het fatsoen het raam uit.
Tijdens het pissen was me de wc-borstel opgevallen, een smerig ding dat nooit werd schoongemaakt. Ik besloot voortaan die borstel iedere avond goed door het glas van de chef te halen. In dat glas kreeg hij steevast zijn eerste biertje van de avond. Het verbaast me eigenlijk dat-ie het nooit door heeft gehad. Het biertje sloeg direct dood, maar hij was echt iemand die zoiets niet proefde en het bier puur dronk om te atten."Tijdens het pissen was me de wc-borstel opgevallen, een smerig ding dat nooit werd schoongemaakt."
Advertentie
Er was maar een persoon die ervan wist, een barback. En als ik soms even geen tijd had om naar de wc te lopen, hielp hij me. Achteraf gezien was het natuurlijk niet goed van me, maar deze gast gaf mij shit te vreten, dus gaf ik hem shit te drinken.Dimi (30), kok
Een collega had een keer een forse boete gekregen van twee politieagenten. Iets met zijn scooter, te hard gereden of geen helm op of zo. Een paar dagen later kwamen diezelfde politieagenten in het restaurant een broodje halen om mee te nemen. Hij herkende ze meteen. Als wraak heeft hij toen na het grillen van het broodje en voordat het beleg erop ging, zijn eikel over het hele broodje gesmeerd.Ook zijn er uit wraak wel eens hamburgers heen en weer geschoten over de vieze keukenvloer voordat ze het burgerbolletje bereikten. Maar ik geloof in karma, dus zelf doe ik die shit niet.
Een collega had een keer een forse boete gekregen van twee politieagenten. Iets met zijn scooter, te hard gereden of geen helm op of zo. Een paar dagen later kwamen diezelfde politieagenten in het restaurant een broodje halen om mee te nemen. Hij herkende ze meteen. Als wraak heeft hij toen na het grillen van het broodje en voordat het beleg erop ging, zijn eikel over het hele broodje gesmeerd.Ook zijn er uit wraak wel eens hamburgers heen en weer geschoten over de vieze keukenvloer voordat ze het burgerbolletje bereikten. Maar ik geloof in karma, dus zelf doe ik die shit niet.
Foto via Rafael Poschmann
Laila (31), ex-restaurantmedewerker
Ik was achttien toen ik in een tearoom werkte en de nieuwe vriendin van mijn ex aan een tafeltje ging zitten. Ik herkende haar direct en weet nog dat ik me zo klein voelde, omdat ik haar moest bedienen. Alsof ze ineens nog meer macht had over mij. Ze bestelde met een vervelend voldane glimlach op haar gezicht een Jungle Juice, een gifgroene cocktail.Ik zei toen tegen mijn bevriende collega in de bar dat ik het liefst in haar glas zou willen spugen. Ze rochelde zonder daar al te lang over te twijfelen een klodder speeksel in haar mond en deponeerde die in de blender, bovenop alle andere ingrediënten. Gasten konden toch niet zien wat we deden, want de bar zat een beetje verstopt achterin. Ze haalde de cocktail even door de mixer en toen ze hem in het glas goot, bleef er een klein wit schuimpje aan de oppervlakte drijven.Ik weet nog dat we als een malle in die cocktail gingen roeren met een rietje totdat het er een beetje normaal uit zag. Toen 'ie eenmaal op tafel stond en ik het meisje ervan zag slurpen, voelde ik me zo goed. We hebben daar nog weken om gelachen. Tussen mijn ex en haar ging het trouwens een paar maanden later uit.
Ik was achttien toen ik in een tearoom werkte en de nieuwe vriendin van mijn ex aan een tafeltje ging zitten. Ik herkende haar direct en weet nog dat ik me zo klein voelde, omdat ik haar moest bedienen. Alsof ze ineens nog meer macht had over mij. Ze bestelde met een vervelend voldane glimlach op haar gezicht een Jungle Juice, een gifgroene cocktail.Ik zei toen tegen mijn bevriende collega in de bar dat ik het liefst in haar glas zou willen spugen. Ze rochelde zonder daar al te lang over te twijfelen een klodder speeksel in haar mond en deponeerde die in de blender, bovenop alle andere ingrediënten. Gasten konden toch niet zien wat we deden, want de bar zat een beetje verstopt achterin. Ze haalde de cocktail even door de mixer en toen ze hem in het glas goot, bleef er een klein wit schuimpje aan de oppervlakte drijven.Ik weet nog dat we als een malle in die cocktail gingen roeren met een rietje totdat het er een beetje normaal uit zag. Toen 'ie eenmaal op tafel stond en ik het meisje ervan zag slurpen, voelde ik me zo goed. We hebben daar nog weken om gelachen. Tussen mijn ex en haar ging het trouwens een paar maanden later uit.