Hé zuurpruim, hou eens op met zeiken over bierfietsen

In Restaurantontboezemingen lees je over dingen die zich achter de deuren van de horeca afspelen. Smakelijke verhalen die je als bezoeker van je favoriete eet- en drinkplekken normaal gesproken niet krijgt voorgeschoteld, worden op deze plek anoniem gedeeld. Dit keer doet een chauffeur van een bierfiets in Amsterdam een boekje open over wat hij allemaal meemaakt tijdens zijn ritjes met vertierzoekende toeristen.

Ik weet dat veel mensen negatief over de bierfiets denken, maar kom op: je zit op een fiets met vrienden, met een beetje geluk schijnt de zon, je rijdt door een mooie stad en drinkt daarbij een biertje. De chauffeur – ik dus – houdt de boel in het gareel. Dat is hoe ik er na twee zomers als chauffeur op de bierfiets over denk.

De felle reacties van tegenstanders vind ik kortzichtig. Ik snap de overlast natuurlijk wel, maar de meeste mensen praten elkaar na, ze klagen over zuipende toeristen, over geluidsoverlast, en dan pas over verkeersveiligheid. Het is me vaak overkomen dat mensen hun middelvinger opstaken als ik voorbijkwam, of klootzak riepen. Sommige mensen werden zelfs echt een beetje agressief.

We rijden bijna niet meer over de grachten, we zijn in een paar minuten voorbij, er is geen muziek meer op de fietsen, we rijden nooit na tien uur 's avonds en de ritten zijn verkort van twee uur naar anderhalf. Knappe toerist die laveloos wordt op mijn fiets. Mensen op een bierfiets willen een leuke tijd hebben, ze zijn vrolijk en ja, soms hoort gillen of zingen daarbij.

Negentig procent van de mensen die een bierfiets huurt, maakt deel uit van een vrijgezellenfeest. Dat zijn vaak Engelsen, maar ook Fransen, Schotten, Scandinaviërs en Spanjaarden. Britse vrouwen op een vrijgezellenfeest maken het meeste lawaai, maar zijn ook het gezelligst. In Engeland is het traditie dat ook moeders en tantes meegaan. Die moeders gaan altijd met me sjansen, dat vindt zo'n bruid dan heel gênant maar ik vind het prachtig.

Engelsen zijn ook van de drankspelletjes. Een keer was er een groep vrouwen die 'Never have I ever' speelde, waarbij de meest pikante verhalen naar boven kwamen. Ik zat natuurlijk wel met mijn rug naar ze toe, maar kon alles uitgebreid horen. Op een gegeven moment hadden ze dat door. "Ik kan nergens heen en ik versta Engels hoor," zei ik, en iedereen barstte in lachen uit.

Ik hou van Britse humor, dus heb ik vaak meteen een klik met een groep. Dat betekent niet dat ik doe alsof ik een van hun vrienden ben, ik vertel ze aan het begin wat de regels zijn. Dat ze het feestje op de fiets moeten houden bijvoorbeeld. En dat er mooie vrouwen in Amsterdam rondlopen, maar dat die er niet van houden als mannen naar ze roepen. En vooral ook dat ze moeten trappen als ik dat zeg. 'If I say pedal, you need to fucking pedal'. Engelsen waarderen dat. Er was zelfs eens een groep vrouwen die wilde dat ik 'pedal bitches' riep. Dat was een beetje ongemakkelijk. Later vroegen ze ook nog of ik mijn kleren wilde uittrekken. Fransen zijn trouwens de meest luie fietsers, dat is op de minder platte stukken weg best irritant.

De grachten vermijden we tegenwoordig zoveel mogelijk. Niet alleen vanwege het gezeik van die 'vrienden van de binnenstad'-types, maar ook omdat de bruggen best steil zijn, naar boven en naar beneden. Als we hard de brug afgaan, doen mijn trommelvliezen weleens pijn van het vrouwengegil. Liever fiets ik op brede straten, zoals de Rozengracht en de Marnixstraat; wegen waar je niet snel oponthoud veroorzaakt.

Ik heb gedurende twee zomers maar twee keer een nare ervaring gehad. Dat had niets te maken met de bierfiets, maar met de groep toeristen zelf. Die ene was een groep Engelse hooligans die helemaal onder de dope en weet ik wat zaten. Ik was vergeten het bierfust voor de rit te vervangen, dus op een gegeven moment was het bier op. Een van die gasten dreigde me op mijn bek te slaan als ik het fust niet binnen dertig seconden zou vervangen. De vervelendste gast sprong ook steeds van de fiets af en werd nog bijna gearresteerd. Maar weet je: die groep was op zichzelf naar, die weer je niet uit Amsterdam door de bierfiets te verbannen.

De tweede groep was een groep Fransen tijdens de Gay Pride. Ook zij hadden al te veel drank en drugs op toen ze op de fiets stapten. Ze deden niets vervelends maar wilden gewoon niet fietsen, ze wisten niet eens meer waar ze waren.

Ik zie mezelf als een gids die alles een beetje in goede banen leidt. Of ze nou met mij op een fiets zitten of op de Wallen rondlopen, vervelende toeristen zijn vervelende toeristen. Maar die twee groepen waren echt uitzonderingen. Je hoort tegenstanders weleens zeggen dat mensen op bierfietsen geen interesse hebben in de historie en cultuur van Amsterdam, maar niets is minder waar. Ik ben me door het werk op de bierfiets veel meer gaan verdiepen in mijn eigen stad, omdat ik vaak vragen kreeg over mijn stad, waar ik als geboren en getogen Amsterdammer geen antwoord op had. Dus zorgde ik dat ik voor het vervolg wat weetjes paraat had, bijvoorbeeld over de restauratie van de Westertoren.

Na afloop word je als chauffeur vaak meegevraagd naar de kroeg. Natuurlijk heb ik dat met een gezellige groep weleens gedaan. Dan kom je op plekken waar je als Amsterdammer niet snel komt; typische toeristencafés op het Rembrandtplein bijvoorbeeld. Als je wil, kun je als chauffeur na afloop nog een hele leuke avond hebben. Ik heb al een relatie, dus er nooit misbruik van gemaakt, maar er waren genoeg oneerbare voorstellen. Uit de groepsapp met andere chauffeurs weet ik dat er genoeg gasten zijn die daar wel op ingaan. Het is zelfs een soort strijd onder chauffeurs. Wie regelt de meeste vrouwen? Dat wordt met foto's en al besproken in de appgroep.

Maar ik wil niet de indruk wekken dat het chauffeurs hier om gaat. Na afloop chillen is oké, maar als bestuurder blijf je echt altijd nuchter op de fiets. Dat is een gouden regel en ik durf te zweren dat iedereen zich hier aan houdt.

Nog even over de bezwaren: natuurlijk begrijp ik ze als Amsterdammer ten dele. Maar van de meeste argumenten klopt gewoon niks, zoals over die desinteresse in de stad en het zuipgedrag. Dat is een kleine groep vervelende toeristen die je niet gaat weren als je de bierfiets verbiedt. Het centrum van Amsterdam is in feite al een openluchtmuseum, daar hoort de bierfiets bij. Je moet zorgen dat je het in goede banen leidt. En met de verkeersveiligheid valt het ook reuze mee: er zijn, op een ongeluk in Eindhoven en het ongeluk in Noord in 2009 na, geen grote incidenten geweest. Met de handrem zet ik het hele ding in één keer stil, zelfs midden op een brug.

Een ritje op de bierfiets is voor mensen vaak het hoogtepunt van hun weekend. Een fooi van vijftig euro is dan ook geen uitzondering. Reken maar dat het goed verdient als je drie tot vier ritten per dag doet.

Zoals verteld aan Felicia Alberding.