Een kijkje in het leven van een wereldkampioen pizzawerpen

De meeste mensen hebben iets van, "Waar heb je het in godsnaam over?" als je begint over pizza-acrobatiek. Ze hebben geen idee waar ze het over hebben als je vertelt dat je in Las Vegas en Italië alle prijzen hebt gewonnen die er te winnen vallen voor deeg draaien. Ze denken dat je trucjes doet. Als je iemand verteld dat je deeg over je schouder rolt, is hun reactie waarschijnlijk iets als "Bah, dat hoef ik niet meer te eten."Je moet uitleggen dat het puur voor de show is en dat het deeg niet bedoeld is om op te eten.

Ik begon met deeg gooien toen ik dertien was. Mijn grootouders openden een pizzeria en ik begon daar te werken. Ik was niet lang genoeg om bij de pizzaoven te kunnen, dus ik begon in de afwas. Ik keek altijd naar de kerels die het deeg in de lucht gooiden. Vanaf dat moment begon ik met handdoeken te oefenen. Ik draaide ook mappen op school. Thuis deed ik het met kussens. Mijn ouders en leraren werden er gek van omdat ik er niet mee kon stoppen. Ik had een obsessie met het gooien en draaien van alles dat ik maar in mijn handen kreeg. Uiteindelijk ging ik werken voor mijn tante in Santa Cruz en ze zei, "Als je zo van spinnen houdt, ga dan naar de World Pizza Games."

De eerste keer dat ik naar de Games ging, was tegelijkertijd de eerste keer dat ik in een vliegtuig zat. Tijdens mijn eerste poging werd ik eerste van de VS en vierde van de wereld. Tony Gemignani vroeg me om bij zijn team te komen en met ze mee te gaan naar Italië. Ik kreeg betaald om te reizen en pizza's te spinnen – het was geweldig. Er was een periode van ongeveer drie of vier jaar dat ik iedere dag twee tot drie uur oefende, zelfs zonder show in het vooruitzicht. Het heb jaren moeten oefenen om geblinddoekt pizza's te kunnen draaien.

The World Pizza Games zijn door de jaren steeds populairder geworden. Ik heb meerdere keren meegedaan en ik heb ook een flink aantal keer gewonnen, maar de afgelopen paar jaar heb ik niet meer gewonnen. Het niveau is zo gestoord hoog geworden. Al die Koreaanse gasten doen salto's en allemaal andere gekke tricks die ik met jaren oefenen nog niet zou kunnen. Als ik eerlijk ben was dat mijn grootste zorg toen ik me dit jaar inschreef voor de competitie. Ik bedoel, het gastje dat tweede was, deed allemaal gestoorde breakdancemoves. Het wordt allemaal steeds acrobatischer – en dat is maar goed ook; het wordt niet voor niks acrobatisch pizzagooien genoemd.

Dat ik dit jaar won betekende veel voor me. Het heeft ervoor gezorgd dat ik mijn leven compleet heb omgegooid: ik besloot een mobiele pizzeria te beginnen. Een maand geleden kocht ik een nieuwe truck en een houtoven op een aanhangwagen waarmee ik langs feesten ga. Ik maak hele goede houtovenpizza's en ik doe trucjes tijdens het bakken. Ik kook en leer mensen de basis van het pizzagooien. Ook wil ik workshops aan kinderen gaan geven. Ik wil graag samenwerken met ziekenhuizen.

Mijn nieuwe doel is om mensen op te leiden en om meer te jureren. En natuurlijk het eten zelf. Volgend jaar zit ik in de jury bij een gooiwedstrijd en doe ik mee aan het culinaire gedeelte. Ik gebruik mijn pizzaoven thuis bijna elke dag. Het draait nog steeds alleen maar om pizza, maar nu ligt de focus op de culinaire kant.

Ik heb altijd al van pizza gehouden. Mensen vragen mij altijd of ik nog steeds van pizza houd. En dan antwoord ik dat ik nog steeds elke dag pizza zou kunnen eten.

Zoals verteld aan Alex Swerdloff.