Genees je kater met leguanensoep

Soep en Nicaragua lijken weinig met elkaar te hebben. Het tropische land is onophoudelijk heet en vochtig. Toch trekken elk weekend, ongeacht de temperatuur, hordes Nicas naar hun favoriete soeptent. Ze zeggen dat het een goede weekendmaaltijd is, perfect na de kerk. Maar eigenlijk is het gewoon een ideaal gerecht voor hun kater.

Gallina, kippensoep, is top: bijna het hele dier ligt gaar in de kom, op de poten en de kop na. Rund met krab is een andere populaire variëteit. Alle soorten bevatten groente als wortel en aardappel. Een grote portie kost je honderd cordobas, dat is iets meer dan drie euro.

Als het restaurant leguaan serveert, weet je zeker dat het snel uitverkocht is. Leguanensoep is zowel populair als medicijn tegen een kater, maar ook als lustopwekkend middel. Helemaal tijdens de dagen voor Pasen is het geliefd, want ook tijdens de vastenperiode mag je gewoon leguaan eten.

"Leguanen zijn een beschermde soort in Nicaragua. We eten alleen de mannetjes, zodat de vrouwtjes nog eieren kunnen leggen," zegt chef-kok Oscar Carrion van restaurant El Silencio in Leon. Carrion vertelt dat hij leguaan heeft leren koken van zijn oma. Bij El Silencio kun je leguanensoep krijgen, maar ook gefrituurde of gegrilde leguaan.

In de keuken kijk ik mee hoe Carrion een onthoofde leguaan uit een plastic zak trekt. Hij is al gevild. Ik heb een van de laatste leguanen van de dag.

"Leguaan is zeer schaars," zegt eigenaar Johanna Araoz. "We krijgen er maar drie of vier per dag."

Carrion snijdt het eind van de staart af en hakt de hagedis van boven naar onderen in tweeën. Daarna snijdt hij de groenten.

Het eten van leguanen is tegenstrijdig in Nicaragua. Het doden ervan is tussen januari en april verboden, maar het mag wel als de hagedissen gekweekt zijn als voedsel. De overheid moedigde in 2014 burgers aan om leguanen te gaan kweken en eten, als antwoord op de heersende droogte en een krimpende veestapel.

Op sommige plekken, zoals bij het El Hoyo Natural Reserve in Leon, hebben plaatselijke bewoners herstelstations ingericht. Ze fokken de hagedissen in houtje-touwtje hokken, en laten ze vrij als ze volwassen zijn. Zo helpen ze de afnemende leguanenpopulatie weer te groeien.

Het lijkt erop dat de beperkingen in het eten van leguaan puur symbolisch zijn.

Bij El Silencio wordt de leguanensoep geleverd in een grote kom, compleet met peper, ui, munt, tomaat, wortel en chayote. Ik neem een klein slokje, en het smaakt zwaar naar kip.

Mijn Nicaraguaanse vriend vertelt dat veel restaurants kippenpoeder toevoegen, omdat hagedis geen sterke smaak heeft. Ik zie stukjes noedel drijven – het is alsof iemand een goedkoop blik kippensoep heeft gekocht en de hagedis er bij heeft gesmeten.

Net als veel andere reptielen, smaakt leguaan naar kip. Er zijn kleine verschillen, uiteraard. De textuur is iets elastischer en het is zoeter dan gevogelte. Er zit niet veel vlees aan een leguaan. De mijne was nogal klein. De soep bestaat vooral uit groente. Het vlezigste deel van het gerecht was de staart van de leguaan, maar zelfs die was met twee happen binnen een paar seconden verdwenen.

Het eten van leguaan is vooral een traditie. De soep valt minder in de smaak bij jongelui. Leguaan is vooral geliefd onder oude Nicaraguaanse mannen, omdat het je potentie zou verhogen. Volgens de folklore maakt het je ook sterker en verhoogt het je uithoudingsvermogen.

Leguanen worden over de hele wereld bedreigd. Waarom worden ze dan nog geserveerd? "We kopen er niet veel," zegt Araoz vriendelijk. "Als we een grote krijgen, maken we er twee gerechten van. Ik voel me wel slecht, ja. Maar ik moet een zaak runnen."