Dit restaurant verspreidt het evangelie van kimchi en Koreaanse soaps in Ecuador

Op een doodgewone zaterdagmiddag dansen de projecties van de geblondeerde dames van Koreaanse popgroep 2NE1 op hoge hakken over de muur van het Gran K restaurant in Quito, Ecuador. Eigenaar Choi Choon-Ja schiet van tafel naar tafel; ze leert een groepje studenten hoe ze eetstokjes moeten gebruiken, maalt verse koffie voor een tafel met stamgasten, verandert de muziek naar de Boys Over Flowers soundtrack op het verzoek van een klant, en zet bord na bord vol met gefrituurde kip, daikon en kimchi op de tafels. Haar vijfjarige kleinzoon houdt een computerspel tegen zijn borst gedrukt en kijkt met grote ogen naar de menigte.

Choi doet de versgemalen koffie in een vacuüm koffiezetter en de geur van koffiebonen vult het restaurant. Aan een tafel in het midden zitten de zes studenten die

Boys Over Flowers

aanvroegen te praten en te lachen. Ze zijn hier om hun liefde voor Koreaanse soapseries te voeden, door de gerechten te proeven die ze hun favoriete karakters zo vaak hebben zien eten. Het is de eerste keer dat ze Koreaans eten proberen. Diana zegt van K-drama's te houden omdat ze "gezond" zijn. Ze vindt dat de soaps "de waarheid tonen", omdat er een hoop moet gebeuren voordat de karakters eindelijk voor elkaar vallen. De grootste K-drama fan van de groep, Jasmin, is begonnen met het leren van Koreaans. Haar eerste woordje was

saranghae

, wat "ik hou van je" betekent.

Het is precies deze liefde voor de Koreaanse cultuur waar señora Choi gebruik van hoopte te maken toen ze Gran K opende. Toch had ze nooit gedacht dat het restaurant zo snel een succes zou worden. Ze is pas vijf maanden open en het enige dat ze aan marketing heeft gedaan is het maken van een Facebookpagina, maar K-pop fanclubs ontmoeten elkaar hier al regelmatig. Een tijdje geleden maakte het lokale nieuwsprogramma

Amerika Vive

een item over Gran K, wat voor een onverwachte toestroom van klanten zorgde. Choi hoopt haar klantenkring te vergroten door mee te gaan in de Koreaanse golf, ook wel bekend als

hallyu

, die op dit moment Latijns-Amerika verovert.

Soms is het niet duidelijk of Choi meegaat op de Koreaanse golf, of dat hij dreigt haar te overspoelen. Een paar weken geleden werd het restaurant van half tien 's ochtends tot vijf uur 's middags overgenomen door een groep van vierentwintig fans. Ze nemen hun obsessie behoorlijk serieus. Ze spreken elkaar aan met beleefdheidsvormen als unni (grote zus) and oppa (grote broer), ook al spreken ze verder geen vloeiend Koreaans. Ik spreek zelf vloeiend fangirl, maar kon hun gesprek amper bijhouden – niet alleen weten ze alles over hun favoriete Koreaanse sterren, maar ook over hun agenten, tourdata en internationale marketingplannen. Ze speelden een video van een concert af op de grote projector en schreeuwden en zwaaiden met hun glowsticks alsof hun helden vlak voor hun neus stonden.

Choi emigreerde tien jaar geleden naar Ecuador, omdat ze dacht dat het een ontspannende plek zou zijn om met pensioen te gaan. Ze deed al jaren zaken in het land en ging na aankomst verder met haar importbedrijf. Maar de hoge belastingen op ingevoerde goederen in Ecuador zorgde ervoor dat het bedrijf in 2012 niet meer rendabel was. Ook viel het Choi op dat Ecuador achterloopt op andere Zuid-Amerikaanse landen in hun omarming van alles wat Koreaans is. Terwijl in landen als Peru en Brazilië Koreaanse popmuziek en soaps niet meer weg te denken zijn, zijn ze in Ecuador gewoon populair. Het is niet alleen Choi's doel om K-pop een grotere fanbase te geven, maar ook om dit 'fandom' om te zetten in een interesse voor de Koreaanse cultuur. Zo gaat ze zich steeds meer thuis voelen in Ecuador.

Daarom is haar menu ontworpen met het idee om mensen een beetje cultureel op te voeden, in kleine stapjes. Veel van Choi's klanten proberen Koreaans eten bij haar voor het eerst. Choi stelde haar maaltijden samen naar het voorbeeld van almuerzo ejecutivo, een lunch voor een vaste prijs, een model dat in Ecuador niet meer weg te denken is. Voor slechts vijf dollar krijg je een soepje, een groot hoofdgerecht en een drankje. Het hoofdgerecht ziet er uit als een typisch Ecuadoriaanse segundo (hoofdgerecht) met kip, een salade en soms wat rijst. Ze serveert het met een bijgerecht van zoete en knapperige ingelegde radijs.

Veel gerechten op het menu draaien om kip. Een vrij nieuwe Koreaanse soap, My Love from Another Star (over een knappe alien die verliefd wordt op een depressieve actrice), maakte de Koreaanse liefde voor chimek, de combinatie van gefrituurde kip en mekju (bier) tot een internationaal fenomeen. Choi's dochter, Shin Jee-Won, vertelt me dat Korea meer dan een miljoen kipgerechten heeft, waarvan haar moeder een selectie op het menu zette. In één van de gerechten worden kip, groenten en rijst in een heel dun omelet gewikkeld. In een ander gerecht wordt de kip gemarineerd in een dikke sesamsaus. Elk hoofdgerecht wordt geserveerd met een salade van kool, paprika en wortels, overgoten met een zoete maar pittige dressing.

Maar zodra gasten vaker terugkomen of interesse in Koreaans eten tonen, komen de meer uitdagende smaken tevoorschijn – en ook de pittigheid. Vaste klanten krijgen

banchan

(bijgerechten) zoals kimchi en krijgen maaltijden als

kimchi jighae

voorgeschoteld, een soep waarvan sommige Koreanen beweren dat hij te pittig is voor niet-Koreanen. Fanclubs kunnen een speciaal menu bestellen, dat bestaat uit

bibimbap, mandu

(dumplings),

galbi

(gemarineerde short ribs) en

jumukbap

(rijst met vlees in de vorm van hartjes en sterretjes). Maar de klanten komen naast het eten ook voor señora Choi zelf, die hen leert hoe je met stokjes eet, dat je ouderen eerst laat opscheppen en hoe je een glas in twee handen houdt terwijl een ouder iemand je glas volschenkt.

Ze is van plan om deze demonstraties uit te breiden naar gratis tweemaandelijkse lessen in de Koreaanse taal en cultuur. Ze zal soapfans uitleggen wat de betekenis is achter het eten van hun favoriete karakters. Het eten van ramyun (instant noedels) kan erop wijzen dat die persoon depressief is of haast heeft. En als een vrouw dukbokki (gemarineerde vis- en rijstkoekjes) koopt voor een man, kan dat betekenen dat ze hem wel ziet zitten. "Zelfs het maken van witte rijst heeft een hoop betekenis voor ons." zegt Shin.

Choi raakt haar klanten vaak aan op de arm of schouder en knuffelt haar stamgasten bij binnenkomst. Eerst dacht ik dat dit kwam doordat ze al zo lang in Ecuador woont. Mensen groeten elkaar hier met een handdruk of een kus op de wang, en noemen elkaar vaak vecino en vecina (buur), of mijo en mija (mijn kind).

Maar Shin zegt dat dit jeong is, een Koreaans gebruik om genegenheid mee te tonen. "We zien iedereen als familie. Zodra we iemand leren kennen, laten we hem niet met lege handen naar huis gaan."