Italiaanse poutine is culinair erfgoed bedacht door een nonna met een vreetkick

Poutine klinkt misschien als het Franse woord voor natte scheet, maar het is eigenlijk de nationale culinaire trots van elke Canadees. Het gerecht is primitief simpel, maar het onderwerp zorgt vaak voor veel verwarring en onduidelijkheid bij buitenlanders: het gerucht gaat dat Canadezen het elke dag eten, dat het de top van onze culinaire kunsten is en dat we het als cement tussen de bakstenen van onze huizen smeren.

En het is allemaal waar. De trots van ons land bestaat uit friet, zompige klonten kaas en jus en is een populair medicijn tegen een kater. Na twee uur 's nachts wordt een bak poutine absoluut noodzakelijk, en daarna weer voor het middageten. Ook al zouden de meeste Canadezen het woord poutine nog niet kunnen vertalen als hun volgende maaltijd ervan af hing (het woord schijnt van "pudding" te komen), het is ons gerecht en het zit in ons bloed. Beledigingen naar poutine nemen we net zo serieus alsof ze op onze eigen moeder gericht zijn. Net zoals Canadezen is poutine er in alle vormen en maten, en door het hele land vind je heerlijke, slordige nieuwe interpretaties.

Je eigen persoonlijke draai aan een gerecht geven is net zo makkelijk als er een nieuw woord voor zetten en daarna gewoon doen wat dat woord belooft. Thanksgiving Poutine? Geen probleem, gooi wat kalkoen en cranberrysaus op die frieten en vraag tante Doris om wat van haar speciale jus op te sturen. Jerky Poutine? Mik er gewoon wat kip-jerky bij! S'mores Poutine? Kom maar door.

In het kleine stadje Sault Ste. Marie in Ontario hebben de Italiaanse roots van de inwoners voor hun eigen variant op het gerecht gezorgd. Sault Ste. Marie kreeg te maken met een golf van Italiaanse immigranten uit Europa en de VS in de jaren twintig en in 2006 was naar schatting ongeveer een vijfde van de bevolking van Italiaanse afkomst. Vandaag de dag is een derde van het stadje op z'n minst deels Italiaans, waardoor het er krioelt van de Italiaanse restaurants. Onderling maken ze allemaal ruzie over wie het beste eten serveert. De Italiaanse poutine die hier het resultaat van is, is het perfecte gearrangeerde huwelijk tussen de Italiaanse en Canadese cultuur, met de uitzondering dat hij niet in de kelder van zijn ouders woont.

In plaats daarvan kun je het gerecht vinden op het menu van Gus's Pizza, waar eigenaar Gus Serrao met rundvlees gevulde ravioli frituurt, voordat hij het verdrinkt in mozzarella en een lepel vol zelfgemaakte spaghettisaus. Door het extra laagje paneermeel heeft de pasta twee laagjes die in je mond openbarsten – alsof je een zachte tortilla in een knapperige hebt gedaan. Deze met saus overgoten, gefrituurde duivel is de ultieme combinatie tussen snacken op z'n Canadees en dineren op z'n Italiaans. Het is alsof Nonna per ongeluk van de spacecake heeft gesnoept en daarna aan het experimenteren is geslagen met de inhoud van de voorraadkast.

Over hoe de Italiaanse foodscene in Sault Ste. Marie precies is ontstaan wordt niemand het eens, maar wordt vaak toegeschreven aan de inmiddels overleden Aurora Butkovitch. De 'pizza koningin' opende in 1946 Aurora's, plus nog een handjevol restaurants die vandaag de dag nog open zijn. Het netwerk van onafhankelijke Italiaanse eetzaakjes vormt een soort ondoordringbare restaurantmaffia waar grote ketens niet tussenkomen. Er is één Boston Pizza, die als een soort vaste reserve aan de rand van de stad zit, en zich te goed doen aan forenzen en toeristen die niet beter weten. Maar voor het grootste gedeelte zijn de straten van Sault Ste Marie gevuld met autenthieke, kleine zaakjes zoals Gus's, waar vleespasteitjes en rijkelijk gevulde panini's je ervan overtuigen dat je altijd nog wel ergens een gaatje hebt.

Gus, wiens familie oorspronkelijk uit de regio Calabrië in Italië komt, maakt al dertig jaar pizza in het stadje en heeft de afgelopen tien jaar zijn eigen plekje. Hij zegt dat hij bij het maken van Italiaanse poutine geïnspireerd was door een verlangen om het Canadese gerecht meer Italiaans te maken, en dat is het ook. Tijdens het eten voel ik me als elk Italiaans cliché dat ik uit de maffiafilms ken. Met zijn persoonlijke draai aan het gerecht valt Gus op tussen de vele andere restaurants, aangezien hij de enige tent is die zo'n geschifte interpretatie van Italiaans eten en poutine aanbiedt. Gus steekt zijn trots niet onder banken of stoelen, en zegt eerlijk: "Ik heb het eigenlijk gewoon op het menu gezet omdat ik het zelf wilde eten." Capiche?

Geen opsmuk, geen briljante ingeving of recept dat al eeuwen van vader op zoon doorgegeven wordt – gewoon een gozer die zijn gemeenschap een gerecht voorzet waarvan we dachten dat er al lang genoeg versies van waren. Maar het is de no-nonsense houding van Gus die perfect laat zien hoe Canada over poutine denkt: niet denken, maar eten.