Ik reed mee met de onbevreesde veganistische fietskoeriers in Mexico-Stad

Ergens tussen de brede avenues, souvenirstalletjes en galerieën van de koloniale wijk San Rafael in Mexico-stad bevindt zich de smetteloze keuken van Los Loosers, de enige fietskoeriers in Mexico-stad die veganistische lunches bezorgen. In 2011 richtten de jeugdvrienden Ysus Palleres en Mariana Blanco de service op en inmiddels is het van een twee-man-en-een-pizzaoven-operatie uitgegroeid tot een bloeiende business die zo'n 130 huisgemaakte, soja-vrije maaltijden per dag bezorgd. Bekende namen als Mercedes Benz en American Apparel hebben al bij hen besteld. Hun bezorgzone is een stad die meerdere malen groter is dan Manhattan. Maar zoals bij wel meer mensen die ik in Mexico-Stad heb ontmoet, lijkt dat voor Los Loosers dankzij hun doorzettingsvermogen en positieve instelling geen enkel probleem.

Ik kwam Los Loosers voor het eerst op het spoor toen ik op Google zocht naar eetgelegenheden in Distro Federal, ook al D.F. Rife genoemd, en allerlei kleurrijke foodporn en schattige bezorgers aantrof. Hun Instagram feed bleek perfect aan te sluiten op mijn interesses. Na wat meer gegoogle kwam ik vele publicaties in het Spaans tegen en honderden tweets en likes van tevreden klanten, waarvan velen foto's hadden gepost met hun vingers in een L-gebaar, als een soort vage cult-groet.

Om erachter te komen wat het Loosers-fenomeen nu precies voorstelde, besloot ik het team een ochtendje te volgen. Het werd een combinatie van heerlijk eten en een zweterige fietstocht. Ik beloofde mijn Ecobici te parkeren als ik ze te veel ophield. "Wij beloven je goed te voeden," was de wederdienst.

Bij aankomst doe ik mijn schoenen uit en trek een soort Crocs aan, om de keuken zo hygiënisch mogelijk te houden. "We proberen zo voorzichtig mogelijk te zijn," legt Mariana uit. "Wil je misschien thee of koffie?" Aan de muur hangen foto's van mensen- en dierenrechtenactivisten. De soundtrack klinkt vaag bekend, van Pulp en The Pixies tot Duran Duran en The Bangles.

Terwijl twee bezwete koks een smakelijke mix voor een vega-burger in elkaar kneden, vertelt Mariana dat ze Ysus – op dat moment een grafisch designer en fietsenmaker – voor het eerst ontmoet in haar vorige leven als journalist, als ze een verhaal maakt over zijn fietsgroep. De twee vinden elkaar in een liefde voor ethisch veganisme en een frustratie in het gebrek aan eetopties in de stad (als vegan in D.F. hoef je niet te verhongeren, maar een restaurant vinden dat compleet vrij is van dierlijke producten is vrijwel onmogelijk te vinden, helemaal als je ook geen soja wil.) "Ik schreef voor kranten, maar in feite maakte ik nooit echt een verschil," vertelt Mariana. "Daarom besloten we beiden met onze baan te stoppen en echt iets te doen."

Net als gelijkgestemden Terry Romero en

Isa Moskowitz

van Post Punk Kitchen uit de VS, bedachten ze dat de beste manier om voor de rechten van dieren te strijden, het toegankelijk maken van veganistisch voedsel voor bewoners van Mexico-Stad was. Ysus was een ervaren bakker en Mariana leerde haar kookkunsten van haar oma uit Oaxaca, een regio in Mexico bekend om haar goede keuken. Met slechts 357 dollar, hun fietsen en een droom gingen de twee vrienden aan de slag. Bij zonsopgang begonnen ze met het bereiden van de sandwiches en desserts, om ze vervolgens tijdens de lunch te bezorgen. "De eerste dag dat we gingen bezorgen, had ik zoiets van:

waar de fuck ben ik mee bezig

?" geeft Mariana toe. "Ik dacht dat niemand het wat zou vinden."

Gelukkig bleek die angst onterecht, want de bestellingen begonnen binnen te lopen via Facebook en Twitter. Vier jaar later heeft Los Loosers twee koks in vaste dienst, Ana en Jorge, en drie bezorgers, Ysus, Julián en Pepe. Ze hebben voor allerlei soorten mensen gekookt, van de Spaanse popster Enrique Bomburi en de Amerikaanse Black Panther Emory Douglas tot aan medewerkers van de krant en anarchistische punkers. Als internationale fietskoeriers in de stad zijn, komen ze gratis bij Los Loosers werken. "We hebben echt van niets iets gemaakt," vertelt Mariana trots.

Wat betreft de naam, die komt van een voormalige vriend van Mariana die haar altijd uitlachte omdat ze anders at en reisde dan de massa.

"Op een avond zei hij, in het bijzijn van al mijn vrienden: 'Waarom eet je niet zoals wij? Zoals normale mensen? Jij moet per se fietsen en gras eten.' In het Spaans zei hij: '

Tu eres una perdedora,'

oftewel: 'Je bent een loser.' Dus ik zei: 'Als ik een loser ben, omdat ik niet ben zoals jij, dan ben ik graag een loser.' Jaren later dacht ik opeens: 'Dat moet onze naam worden, Los Loosers. Met dubbel 'o' vanwege de wielen van onze fietsen."

Tijdens ons gesprek die ochtend komen de koks binnen met een avocadospread die de hele kamer doet ruiken naar knoflook en onderdeel is van een sandwich van 75 peso (5 euro). Het versgebakken broodje, belegd met drie verschillende paddestoelen, komijn, pepers, rijst, chayote, kikkererwten en de genoemde avocadospread, is duizend keer beter dan welke vleesloze burger ik in mijn 18-jarige bestaan als vegetariër ook heb geproefd. Hun dessert-special, een luchtige avocadobrownie, die niet smaakt naar avocado maar naar chocola, is even indrukwekkend.

Als mijn fietstocht door D.F. steeds dichterbij komt, vraag ik even naar de veiligheid.

"Hoe is het om hier te fietsen?"

"In Mexico is het niet nodig om een rijexamen af te leggen," antwoordt Mariana. "Je hoeft alleen maar 500 pesos ofzo te betalen. Mensen zijn continu aan het appen tijdens het rijden, er zijn in feite geen regels. In de wijk Reforma heb je nog wel fietspaden, maar dat is het. In D.F. heb je op dit moment veel fietsers. Maar het is dus best gevaarlijk." Ze voegt eraan toe dat ze zelf niet meer bezorgt, nadat ze haar staartbeen had gebroken.

"Cool, laten we gaan!" antwoord ik.

Nadat ze me een helm leent en Ysus een paar keer op het hart drukt met "lief voor mij te zijn", stuurt Mariana ons op pad. "Ben je goed in afsnijden?" vraagt de ervaren waaghals me. Huh? "Het afsnijden van auto's" Ik antwoord met "niet echt". Toch gaan we dat wel doen. Ysus zegt dat hij niet in fietspaden gelooft. "Als ergens geen fietscultuur is, hebben fietspaden ook geen zin."

Ondanks het verhaal van Mariana over chauffeurs in Mexico-stad, blijkt het niet veel erger dan in Manhattan. Met als kanttekening dat het in Manhattan fucking eng is om te fietsen. Voetgangers lopen zomaar het fietspad op en eentje maakt 'als grapje' het gebaar dat hij Ysus omver gaat duwen. Als we meerdere banen over moeten op de rotonde bij Plaza Insurgentes, doe ik een paar schietgebedjes aan Santa Maria."De beste truc is om de dag te overleven. Dat is mijn enige truc," is het antwoord van Ysus als ik hem graag of hij ook stunts kan.

De eerste bestelling is bij een vrouw die uitgelaten is om haar paddestoelenburger zo snel te ontvangen. Ze poseert dan ook graag voor een foto met het L-teken. Kort daarna gaan we naar het kantoorgebouw van de lokale krant Excelsior. Ysus laat zijn fiets zonder slot buiten staan. Is hij niet bang dat iemand zijn customized fiets steelt?

"Er zitten geen remmen op en de pedalen zijn klein," schaterlacht hij. "Stelen? Probeer het maar!"

Hoewel Ysus zijn best doet om niet te snel te gaan, hou ik hem amper bij op mijn knullige toeristenfiets. Terwijl hij eigenlijk van plan was om helemaal naar het vliegveld te rijden. De zweetdruppels in mijn bilnaad zeggen me dat het tijd is om naar huis te gaan. We doen nog een andere bestelling in de buurt, aan een paar tieners die voor een platenwinkel zitten, en nemen afscheid. "Bel me als je verdwaald," zegt hij terwijl hij weg sjeest.

Als ik bij mijn Airbnb appartement in Colonia Roma aankom, heeft Los Loosers al

een foto van mij op hun Instagram

gezet. Daarop maak ik een L-teken terwijl Ysus erbij staat alsof hij vreest voor mijn leven. Niet geheel onterecht.