De gruwelijke geschiedenis van nepbloed in de filmwereld

Bloed. We hebben het allemaal. Het is niet gek dat het zo'n centrale rol speelt in theater. Maar toen de truc met de rode zakdoek oud werd – waarschijnlijk heel, heel lang geleden – moesten performers iets anders verzinnen om het rode goedje na te bootsen.

Als je een cultuurbarbaar bent zonder diepgaande kennis over toneel uit de zestiende eeuw, zou je misschien denken dat er dierenbloed werd gebruikt in de voorstellingen van bijvoorbeeld Titus Andronicus, een van Shakespeares bloedigste werken. Maar experts twijfelen er steeds meer aan of bloed vroeger werd gebruikt in toneelstukken, vooral om praktische redenen. Zoals Farah Karim-Cooper, hoofd onderzoek bij het Globe Theatre in Londen zegt: "De vraag of dierlijk bloed gebruikt werd op het toneel is lastig te beantwoorden als je bedenkt hoe duur de kostuums waren en hoe lastig het was om ze te wassen." Met andere woorden: geen stomerij, geen dierenbloed.

Er is dus al eeuwenlang vraag naar een recept voor nepbloed, en er zijn door de jaren heen veel verschillende versies ontstaan met de verplaatsing van entertainment naar tv en digitale animatie.

Nepbloed wordt dus al lang gemaakt, maar hoe deden ze dat vroeger? Bijvoorbeeld met insecten. Grand Guignol is een theater dat in Parijs in 1890 opende en bekend stond om haar horrortoneelstukken. Zij maakten hun bloed met rood pigment van de cochenilleluis, die tot voor kort ook nog in Campari gebruikt werd. Ze kookten de insecten en dat leverde het een realistische rode brei op.

Modern nepbloed wordt natuurlijk niet meer gemaakt van gekookte insecten. Toen de filmindustrie opkwam, gebruikten ze in zwart-witfilms een makkelijk trucje: chocoladesiroop. In de wereld van zwart-wit contrasteerde chocola goed met lichte achtergronden.

De uitvinding van de knijpfles was ook een revolutie voor filmmakers. Voor de film Psycho zocht Jack Barron, de make-upspecialist van Hitchcock, een manier om het bloed authentiek te laten lijken. Dat bleek veel beter te gaan met een knijpfles.

Met de komst van kleurenfilm was de druk groot om een realistisch alternatief voor bloed te vinden. Nepbloed werd bekend als 'Kensington Gore' nadat een gepensioneerde Britse apotheker, John Tynegate, een nieuw mengsel ging verkopen, vernoemd naar Kensington Gore, een straat in Londen. Tynegates recept werd veel gebruikt in de jaren zestig en zeventig

BBC's variant op John Tynegate's Kensington Gore:

Twee koppen lichte stroop Een kop lauwwarm water Tien theelepels rode kleurstof Een paar druppels blauwe kleurstof Een paar druppels gele kleurstof Tien eetlepels maismeel Mintaroma ( alleen nodig als je wilt dat het smaakt zoals het nepbloed uit de winkel)

Het beroemdste recept voor nepbloed komt van Dick Smith, een make-upartiest die in Hollywood naam maakte met films als The Exorcist, Taxi Driver en The Godfather. Door sommigen wordt hij de beste make-upartiest ooit genoemd. Zijn recept voor nepbloed is een klassieker – maar zoals de naam verraad, is het behoorlijk giftig.

Dick Smiths giftige nepbloed:

1 el zinkoxide (te koop bij laboratoriumwinkels) 1 tl gele kleurstof van Ehler 30 ml rode kleurstof van Ehler 30 ml water 30 ml Kodak Photo-Flo *giftig* (te koop bij fotowinkels) 1 liter witte maissiroop

Instructies:

Doe de zinkoxide in een kom, voeg daar water en de Kodak Photo-Flo aan toe. Voeg de rode en gele kleurstof toe en mix het (als je een ander merk kleurstof gebruikt, gebruik doe er dan de helft minder in). Mix er dan een kwart van de maissiroop bij en doe het in een bak. Mix het laatste deel maissiroop erbij en roer goed. Bewaar het nepbloed in de koelkast, want het kan schimmelen.

Mix het goed voordat je het gebruikt.

EET HET NIET OP EN DOE HET NIET IN JE MOND. Het is hartstikke giftig.

Je vraagt je misschien af waarom het recept van Smith zo beroemd is, als bloed vaak uit de monden van acteurs moet lopen. Het blijkt dat er talloze eetbare varianten op Smiths originele recept zijn verzonnen. Van recepten met lactosevrije koffieroom tot bloed met pindakaas of chocola.

Waar het nepbloed in gedaan wordt is ook veranderd: na de knijpfles zijn nu condooms erg populair. Warren Appleby, een special-effectscoördinator die voor films heeft gewerkt als Carrie uit 2013, legt uit dat een condoom perfect werkt om een bloederig zooitje te creëren: "Ze zijn goedkoop en hebben al een ingebouwd reservoir dat je kan vullen met bloed. Plak het onder iemands kleding met een kleine explosieve lading erop, en je bent klaar."

Het ambacht van nepbloed maken gaat binnenkort misschien wel verdwijnen, tenminste, voor film en televisie. In The Expendables 2 is er geen druppel bloed op de huid van de zongebruinde acteurs gekomen. Letterlijk elke druppel is door de computer gemaakt. Zelfs David Fincher gebruikte grote hopen CGI-bloed in Zodiac, vanwege het gemak ervan en de mogelijkheid om meerdere takes te doen zonder dat de make-up opnieuw gedaan moest worden.

Al zal echt nepbloed misschien verdrongen worden naar het theater, en niet meer op het witte doek te zien zijn, leeft het nog een lang en gelukkig leven onder fans van Halloween. Of je het nou thuis maakt, met de recepten hier, of het in een winkel koopt: maak er een bloederig feestje van.

Dit artikel verscheen eerder op de Engelstalige MUNCHIES.