Ik ging op worstentour in Boekarest

Mici zijn voor Boekarest wat hotdogs zijn voor New York. Er bestaat geen verkeerd moment van de dag om ze te eten en ze worden gewaardeerd door zowel bouwvakkers als zakenlui. Meestal gemaakt van een mix van varkensvlees, rundvlees, lamsvlees, gehakt, knoflook, zwarte peper, tijm en anijs heeft elke micispot zijn eigen, specifieke recept en bereidingstechniek. Koks houden hun recepten angstvallig geheim, in de hoop op een dag te worden verkozen tot de 'beste in de stad'. Maar het maken van mici is geen gemakkelijke opgave. Het vlees moet, voordat het op het vuur kan, uren worden voorbereid en de verhouding van de verschillende soorten vlees en kruiden moet precies goed zijn.

Roemenen zijn zo gek op deze kleine sappige stukjes vlees, dat het land in rep en roer was toen de Europese Unie probeerde ze te verbieden, vanwege het natriumbicarbonaatgehalte. Mensen waren zo boos dat het Roemeense ministerie van Volksgezondheid moest zorgen dat mici door het Europees Parlement in de lijst van 'traditionele levensmiddelen' in de EU werd opgenomen. Zo kon het worstje uiteindelijk worden vrijgesteld van de gezondheids- en veiligheidsrichtlijnen van de Unie.

Het ministerie werd in het gelijk gesteld, en daar ben ik blij om. De natriumbicarbonaat zal mijn gezondheid misschien niet ten goede komen, maar het geeft mici een unieke textuur - precies tussen een hotdog en een hamburger in.

Boekarest telt honderden plekken waar mici wordt gemaakt, van restaurants tot eenvoudige grills op straathoeken. En hoewel ik maar een paar dagen in de stad ben, heb ik me voorgenomen op zoek te gaan naar de beste van de stad. Ik vroeg Mircea, een lokale fotograaf en miciliefhebber, om me te helpen. "Het is eenvoudig om de plekken te vinden," vertelt Mircea. "Als je op straat rook ziet, weet je dat daar mici wordt gemaakt. Het moeilijkste is om te beslissen welke de beste is."

Om elf uur 's ochtends komen we aan bij Orban, de grootste groente- en fruitmarkt van Boekarest, aan de noordelijke rand van de stad. Overal om ons heen zijn verkopers met klanten aan het onderhandelen over de prijzen. Op de markt staan vier miciverkopers, maar er is één standje waar een lange rij mensen geduldig staat te wachten. Uiteraard sluiten we daarbij aan. Er hangt een sterke geur van vlees en houtskool en uit de de open grill komt zware rook. Ondanks dat het nog niet eens lunchtijd is, zitten de meeste klanten met een biertje voor hun neus. "Het is normaal," stelt Mircea me gerust. "Je kunt mici niet eten zonder bier."

Daar staan we dan, starend naar de duimlange stukken vlees. "Geloof me," zegt Mircea met een wetende glimlach, "ze zijn sappig." Hongerig bijt ik in mijn eerste mici. Het vlees is sponzig en korrelig. Sap en olie stromen door mijn mond terwijl ik nog een hap neem. Kauwen op mici is minstens zo bevredigend als een groot stuk kauwgum in je mond proppen. Ik heb mijn drie mici op voordat Mircea die van hem op heeft, en de rest van de tijd probeer ik om niet met intens verlangen naar zijn bord te staren.

Er is geen wachtrij bij deze enigszins chique micitent in de Armeense wijk van de stad, op ongeveer twintig minuten lopen van het centrum. "Maak je geen zorgen, ik heb hier vaak geweest, en het is een goede," zegt Mircea ​​geruststellend. "Het is nu leeg omdat de mensen in de buurt op kantoor zitten en alleen rond lunchtijd komen." Een man van in de zestig, gekleed in een trainingsbroek en een zwarte leren hoed, zit aan de bar mici te eten. Hij glimlacht. Voorzichtig doopt hij het vlees in een saus, neemt een hap, en geeft zichzelf zichtbaar de tijd om er rustig van te genieten.

Als ik aan mijn eigen mici begin — die langer en dunner is vergeleken die bij Orban, en ook iets minder bevredigend qua textuur — zegt de man: "Dat is niet hoe je mici eet. Je moet twee tandenstokers gebruiken, niet een!" Hij legt uit dat de mici anders ronddraait op het stokje. "Gebruik er twee, als je er niet als een eekhoorn uit wilt zien," roept hij gekscherend.

Aline, de eigenaresse, lacht om ons als ze de gebakken mici van de grill neemt en ze in een kom doet met een dikke, bruine, vette saus, gemaakt van peterselie en grillvet. Ze vertelt ons dat ze al zes jaar mici maakt - zo'n 2000 per dag. Voordat ze het vlees grillt, kookt ze het in een bouillon van botten en kraakbeen. "Het geeft het vlees die extra sensatie, weet je? Mensen vinden het geweldig en komen uit alle hoeken van Boekarest om mijn mici te eten, en niet die van hen," zegt ze, wijzend naar een grill een paar honderd meter verderop.

Onze volgende stop is een miciwinkel in de Piata Sudului-markt aan de zuidkant van de hoofdstad. "We zijn in Roemenië, niet in Duitsland, dus er is geen mosterd," zegt Carmen, de 54-jarige kok, als ik haar naar de saus vraag. "Als je het echt wilt, staat onze speciale saus daar," voegt ze eraan toe, wijzend naar een grote, witte emmer. Een paar klanten staan er ongeduldig omheen, wachtend op hun beurt om aan te vallen. Ik neem een lepel vol, doe het op een papieren bord dat onder de jus zit, en dompel de eerste Mici onder. Ik proef maanzaad, maar het is licht genoeg om de smaak van het vlees met elke hap mee te krijgen. "Wat zit erin?" Vraag ik naïef. "Het is een geheim, natuurlijk… Ik kan het je niet vertellen," antwoordt ze met opgetrokken wenkbrauwen.

Carmen's mici zijn ongeveer anderhalve duim lang, en daarmee groter dan de meeste mici in de stad. Ze gebruikt geen varkensvlees, want "dat maakt het zwaarder." Mensen lijken ze heel lekker te vinden. In het uur dat we voor de grill staan te eten en te kletsen, is er geen moment dat er geen rij staat. Zodra een klant klaar is, wordt hun plek aan de gedeelde tafels onmiddellijk gevuld met nieuwe borden vol sissende mici. Ik vraag Carmen hoeveel ze er dagelijks maakt. "Veel," zegt ze. "Andere plekken in de stad kopen het vlees van ons, vanwege ons perfecte recept."

Onze laatste stop is Aviatei, in een mooi gebied ten noorden van de stad. Iedereen in de stad lijkt deze schilderachtige kleine micispot te kennen, niet ver van een van de mooiste parken van de hoofdstad. Het vlees is een beetje duurder dan in de meeste andere plaatsen in de stad, maar het is het waard. De sponsachtige substantie van deze mici is een ongeëvenaard hoogtepunt. De smaak verschilt ook iets van de anderen, waarschijnlijk omdat het vlees op een houtgestookte grill wordt gekookt, in plaats van op houtskool. De sfeer is ook meer ontspannen hier; de kok en eigenaar Valeiru glimlacht en is blij om zijn klanten langzaam te zien genieten van zijn eten.

Het restaurant werd 25 jaar geleden opgericht. Net na de twintig jaar durende heerschappij van de Roemeense dictator Nicolae Ceausescu, die in 1989 werd beëindigd met een bloedige revolutie. De eerste eigenaar besloot zijn spot 'De Gebochelde' te noemen, om redenen die niemand zich lijkt te herinneren, zelfs niet het personeel. Het werd uiteindelijk verkocht aan Valeriu, een 67-jarige met een echte bochel.

Mircea en ik arriveren rond lunchtijd en Valeriu beweegt zich met de gratie van een danser achter de grill. Hij pakt mici en plaatst ze om en om op de grill. "Ik maak er rond de vier- à vijfduizend per dag," vertelt hij trots.

Tegen het einde van de tour zit zo ik vol mici dat ik heel even overweeg om vegetariër te worden. Maar na het consumeren van ongeveer honderd mici, kunnen zowel Mircea als ik gerust zeggen dat we de beste micispots van de stad kennen.