Een stukje geschiedenis over vrouwen die het eten van hun man vergiftigen

Kerstmis: een tijd voor familie, vrienden, cadeaus, en veel eten. Toch denkt niet iedereen daar hetzelfde over. Op 25 december 2013 gaf Jacqueline Patrick haar man Douglas meer dan hij verwachtte. Samen met haar dochter had ze een plannetje bedacht: een plens antivries in het drankje van haar man gooien. Douglas ging die avond naar bed, en belandde in een coma. De ambulance kwam, maar de arme man was al dood. Jacqueline gaf het ambulancepersoneel een briefje, zogenaamd van haar man, met de tekst: "Ik wil graag met waardigheid overlijden met mijn familie aan mijn zijde."

Dit klinkt misschien als het plot uit een boek van Agatha Christie, maar vergis je niet: door de eeuwen heen waren er wel meer vrouwen die hun wederhelft vergiftigden door iets in hun eten of drinken te doen. Vooral in de negentiende en twintigste eeuw gebruikten vrouwelijke seriemoordenaars vergif om hun partner om zeep te helpen. "Een vergiftiging met arsenicum werd vaak aangezien voor cholera," legt schrijver John Emsley uit in zijn boek The Elements of Murder: A History of Poison. Arsenicum is niet alleen geur- en smaakloos, het was in die tijd ook nog eens goedkoop en makkelijk verkrijgbaar.

Volgens Deborah Blum, schrijver van het boek The Poisoner's Handbook, was Mary Ann Cotton de beroemdste 'arsenicum-moordenaar'. Tussen 1865 en 1873 bracht ze drie van haar vier echtgenoten en een minnaar om, zodat ze geld kreeg van hun levensverzekeringen. Er wordt gedacht dat ze misschien wel 21 mensen heeft vermoord. Bijvoorbeeld 11 van haar 13 kinderen. Haar wangedrag bracht haar uiteindelijk bungelend aan de galg.

In diezelfde tijd was Lydia Sherman actief in Amerika. Zij deed rattengif in de warme chocomel van haar man.

Het was de vrouwen in beide gevallen te doen om geld. "De gemiddelde vergiftiger had het hele gebeuren tot in de puntjes gepland, en had een specifiek doel voor ogen," legt Blum uit. "In de meeste gevallen gaat het om geld. Of om het beëindigen van een relatie (ook omwille van geld).

Vergiftigen om geld gebeurt vandaag de dag nog steeds. In 2008 werd Heather Mook uit Yorkshire opgepakt omdat ze rattengif in de spaghetti bolognese van haar man deed. Mook haalde jarenlang stiekem geld van de rekening van haar schoonmoeder, in totaal 43.000 pond.

Wraak is nummer twee op het motievenlijstje. Een van de meest spraakmakende vergiftigingen in Engeland werd uitgevoerd door Lakhvir Kaur Singh. Ze vloog naar India om aconitine te kopen, een vergif dat wordt gemaakt van monnikskap (dat is een plantje).

In 2009 sloop ze door het huis van haar vorige minnaar – die haar een tijdje daarvoor meedeelde haar te verlaten voor een jongere vrouw – en deed gif in het eten dat in de koelkast lag. De man en zijn nieuwe vriendin werden vrij snel ziek nadat ze het gif binnenkregen. Eerst werden ze blind, toen verlamd. De man stierf uiteindelijk, zijn vriendin overleefde de gifaanslag.

Vergiftiging blijft voor veel mensen een intrigerende bedoening. "Gevallen van vergiftiging zijn soms lastig te ontdekken, en een dader vinden is nog moeilijker," legt forensisch psycholoog Dr. Emily Glorney uit. "Vandaar dat vergiftigen zo aantrekkelijk is voor sommige mensen."

Amy Stewart, die het boek Wicked Plants schreef, over de dodelijke kant van de natuur, denkt dat de keuze voor vergif als wapen door veel vrouwen te maken heeft met het stereotypen. "Vrouwen staan van oudsher vaak in de keuken, en daar kunnen ze in alle rust een beetje gif in het eten doen."

Klinisch psycholoog Joni Johnston ging dieper in op het fenomeen met haar artikel Een psychologisch profiel van een vergiftiger: "Doden met vergif vergt planning en een dekmantel. Het is dan ook geen verrassing dat het vaak gedaan wordt door sluwe, sneaky, creatieve mensen."

Blum legt het botweg uit als: "Vergiftigen wordt gedaan door mensen die denken dat ze ermee wegkomen."

Nog een recentelijk geval van een vrouw die haar man iets aan wilde doen vanwege huiselijk geweld: in 2008 werd Yvonne Godwin uit Gloucestershire vrijgesproken nadat ze één twintigste van een dodelijke dosis rattengif in de chocoladecake van haar man had gedaan. Ze werd jarenlang door hem mishandeld, wat de rechter erkende. Hij zei tegen haar: "Je bent geen crimineel, op wat voor manier dan ook."

Hoewel gif meestal wordt gezien als een vrouwenwapen, wijst Johnson erop dat de meerderheid van de veroordeelde vergiftigers mannen zijn, en het slachtoffer een vrouw.