Dit Britse echtpaar bouwt een boerderij in het Noordpoolgebied

De familie is verliefd geworden op dit gebied. Ze hebben veel interesse in voedsel en ze beschikken over een stuk land van 2,4 vierkante kilometer dat ze aan het ombouwen zijn tot een boerderij. Ze groeien hier alles: van wortels tot knoflook (het meest succesvolle gewas tot nu toe) in de besneeuwde bergen. Hun missie is om een Noordpool-boerderij te creëren voor de toekomst.

Roddie Sloan: Het doel van deze boerderij is om iets experimenteels te doen in het Noordpoolgebied. We proberen uit te vogelen wat voor gewassen je hier kan verbouwen; gewassen die misschien voorheen niet geschikt waren om hier te verbouwen. We proberen van alles: van permacultuur tot verschillende niveaus van geïndustrialiseerde landbouw. Ik probeer niet alleen om meer kennis te verwerven over het voedsel in het Noordpoolgebied, maar ook over vissen. Omdat er een klimaatverandering aan de gang is, moeten we een proactieve houding aannemen. En deze boerderij ontwikkelen is een manier om proactief te zijn in het Noorden. We willen uitzoeken wat we kunnen laten groeien en wat niet. Wat verdwijnt en wat terugkomt. De manier waarop mensen over eten nadenken verschilt enorm met toen ik opgroeide. Als je twee eeuwen teruggaat zie je dat wat toen eetbaar was, nu weer aan een opmars bezig is.

Lindis Sloan: We hebben allebei een voltijdbaan. Roddie is op zee of werkt aan andere projecten, en ik werk fulltime als antropoloog bij het Center for Gender Equality in Nordfold. We hebben onze handen vol om deze boerderij ook nog eens te onderhouden. In Noorwegen kun je niet zomaar een boerderij kopen om het vervolgens aan zijn lot over te laten. Je moet het stuk land echt onderhouden. Ik denk dat we uiteindelijk varkens in de bossen willen, zoals vroeger. En schapen op de weide. We zijn aan het kijken naar wat oudere schapenrassen. De rassen die – in tegenstelling tot de moderne – ook blaadjes van de bomen eten. Toen ik opgroeide zag je geen enkele berkenboom rondom de fjorden. Nu staat het er vol mee.

Roddie Sloan: Toen ik opgroeide op het platteland van Schotland werkte ik in het weekend op een boerderij. Ik ging naar Noorwegen om een carrière als visser te beginnen, en ik lever nu zee-egels en mosselen aan de beste restaurants ter wereld. Hiervoor was ik werkzaam als boer, chef en zelfs bakker. Ik werk al met eten sinds ik tien jaar was. Nu ben ik weer een boer, maar eentje in het kustgebied. Het idee was altijd om landbouw met visserij te combineren. Wat ons aantrok tot deze plek was de mogelijkheid om te experimenteren. We hebben twee rivieren op de boerderij, wat betekent dat we in de toekomst elektriciteit kunnen winnen uit de een, en een molen kunnen laten aandrijven door de ander. Het is belangrijk om over energie na te denken. We hebben ook verschillende soorten grond, zodat we kunnen experimenteren met verschillende gewassen.

Lindis Sloan: Mijn grootouders groeiden hier op. Tijdens de oorlog was mijn opa geobsedeerd met het groeien van zijn eigen boerenkool. Het is de enige groente die hier het hele jaar door groeit, zelfs onder de sneeuw. Mijn opa was tijdens de oorlog van mening dat de rantsoenen van een persoon afgenomen moesten worden als iemand niet zijn eigen boerenkool groeide. Zelfs toen ik voor het eerst spinazie proefde dacht ik dat het boerenkool was.

Roddie Sloan: We willen dat mensen langskomen en hun kennis delen. We proberen het zo open mogelijk te houden. Het draait allemaal om nieuwe ideeën ontwikkelen en mensen inspireren. Het moet een plek worden waar mensen langs kunnen komen en zich thuis voelen. Daarom nemen we stagiaires aan die de boerderij helpen te ontwikkelen en een lid van de familie worden. Deze zomer nodigde onze stagiair Jack zijn vrienden uit Londen uit voor een week, en ze hebben allemaal geholpen om de boerderij te schilderen. De gemeenschap in Steigen – waar wij wonen – is erg speciaal. Het ligt afgelegen en voordat er vijfentwintig jaar geleden een tunnel werd gebouwd, ging elke reis naar een andere stad via zee. Als je naar Londen gaat en in de metro zit, kun je iedere vorm van contact vermijden. Hier gaat dat niet. Je bent hier afhankelijk van elkaar, waardoor mensen erg gastvrij zijn.

Lindis Sloan: Roddie haat alles wat te maken heeft met schapen. Op de boerderij waar hij opgroeide waren teveel schapen. Zelfs de geur van wol maakt hem al misselijk, maar voor mij is het breien met wol van onze eigen schapen een droom. Ik heb veel dromen. Zo wil ik ook mijn eigen asperges telen. De ingevlogen asperges uit Peru smaken nergens naar.

Roddie Sloan: Ik ben 46 jaar oud, dus dit is mijn laatste project. Ik wil dit project graag nalaten aan mijn zonen. Ik hoop dat als ik sterf, mijn zonen trots op mij en mijn vrouw zullen zijn. We willen een plek creëren waar zowel het land en de mensen samen kunnen groeien in de toekomst.

Zoals verteld aan Martin Finnedal.