Tijdens dit jaarlijkse festival in Bangalore wordt een bescheiden boontje omgetoverd tot tientallen heerlijke snacks

Bij de ingang van Thindi Beedi – het bekendste eetstraatje in Bangalore – zit een man met twee bergen gedopte hyacintbonen voor zich, die hij voor 120 roepies (ongeveer 2 euro) per kilo verkoopt aan voorbijgangers. Hij lijkt te genieten van het wintermiddagzonnetje en van het geld dat hij verdient met het verkopen van het kleine boontje.

Uit een grote hoop groene bonen plukt zijn vrouw de bonen die geel worden en legt die apart.

"Eenmaal gedopt, gewassen en ontveld gaan deze bonen niet langer dan een dag mee," vertelt de verkoper die zichzelf Ramchandran noemt.

Ramchandran hoort bij een van de families van de duizend boeren die zijn uitgenodigd om mee te doen aan het achttien dagen durende Avarekai Mela (hyacintbonenfestival), het enige Indiase festival dat het bestaan van de boon viert en dat wordt gehouden in januari in Thindi Beedi (wat 'eetstraat' betekent in de lokale taal Kannada). Een handjevol van de boeren verkoopt de bonen rechtstreeks aan voorbijgangers, maar de meeste mensen verkopen de verse gedopte boontjes aan Sri Vasavi Condiments, de snackbar die het festival organiseert.

Bijna 200 helpende handen, speciaal ingehuurd voor het festival, maken meer dan 70 verschillende delicatessen met de geurige boon, en verkopen die op straat.Avarebele, zoals de gedopte hyacintboon in het Kannada heet, komt uit India en wordt grotendeels verbouwd in de regio Karnataka. De grote consumptie van de avarebele is typisch voor dit gebied van India – in tegenstelling tot de avarekai, de hele peul, die door heel India gegeten wordt. Volgens oude verhalen heeft Karnataka's hoofdstad, Bangalore, haar naam zelfs te danken aan de gekookte boon.

Ik stap naar binnen bij Sri Vasavi Condiments, waar verschillende zoete en hartige hapjes netjes opgestapeld achter een glazen toonbank liggen. Klanten willen de hapjes graag eerst proeven voordat ze iets kopen, dus de verkopers delen allerlei probeersels uit. Swathi Karmakar, al twee jaar manager van de winkel, is druk bezig met het verkopen van consumptiebonnen voor de gerechten achter de toonbank."Mijn moeder begon met het festival omdat ze de boeren die ons voorzien van bonen wilde bedanken," vertelt ze me als het wat minder druk is. Karmakars moeder – Geetha Shivakumar, het meesterbrein achter het festival – begon 23 jaar geleden met het vanuit huis verkopen van gedroogde bonensnacks in de winter. Toen haar snacks populairder werden, is ze de winkel gestart.

Shivakumars team van koks maakt het hele jaar door gedroogde snacks klaar. Meerdere winkels in Bangalore hebben geprobeerd de recepten te kopiëren, maar Sri Vasavi Condiments blijft het populairst. Shivakumar kwam zestien jaar geleden op het idee om dit jaarlijks eetfestijn te organiseren, en wat begon als een week is inmiddels uitgegroeid tot een festival van achttien dagen, met ontelbaar veel verschillende hapjes voor de lekkerbekken onder ons. Iedere dag worden er meer dan 2000 kilo bonen gebruikt voor het maken van de hapjes op het festival, waardoor al het eten een groen kleurtje krijgt en de boeren kunnen rekenen op een enorme economische meevaller.Ik loop met Karmakar de winkel uit om het eten te proeven en verbaas me over de handigheid waarmee een kok de

paddus

op een bakplaat omdraait. De lichtgebakken linzen en rijstbal is een geliefd Zuid-Indiase hartige snack. Het wordt bereid met hetzelfde beslag als

dosa

, een populaire knapperige pannenkoek. De avarebeleboon wordt samen met ui, koriander en groene chili door het beslag gemengd en vervolgens gebakken. Ik neem een hap van een vers gebakken exemplaar en geniet van de knapperige buitenkant en de zachte, pittige binnenkant.

De zoetekauw in mij leidt me naar een kraam met zachte

jamoon

, een bol van gefrituurd roomkaasdeeg en daarna gedoopt in siroop. Wie had verwacht dat deze boon ook in toetjes verwerkt zou worden? Maar het Averakai Mela-festival zit bomvol verrassingen. De avarebele is gefrituurd en door het jamoondeeg gehaald, als vervanging voor de amandelen en cashewnoten die normaal in het gerecht zitten.Suraj Kumar vertelt me dat dit zijn derde jaar is als jamoonkok op het festival. "Het is hard werken, want ik ben zeker veertien uur per dag aan het werk, maar door het hoge loon vind ik het toch een goede deal." De overdaad aan eten voor het personeel is ook iets wat het aantrekkelijk maakt voor Suraj.

Het wordt donker en de menigte groeit.

"Het festival trekt jaarlijks minstens 3000 bezoekers," vertelt Karmakar me. De meest loyale bezoekers komen meerdere dagen en proberen alle verschillende hapjes te proberen.

"Ik probeer ieder jaar op zijn minst al mijn favoriete snacks te proeven, en dat zijn er een hoop, dus ik ga ieder jaar meerdere keren langs," zegt S. Govindraju, een softwareontwikkelaar. Hij heeft een bordje in z'n hand met daarop een grote groene avarebele-samosa: een broodje met een hartige vulling van aardappel, ui en bonen. "De enorme drukte maakt me niets uit, ik wil best even dringen voor dit heerlijke eten," zegt hij nog.

De avarebele

akki roti

, een in de pan gebakken platbrood van bloem en bonen, is de grote favoriet bij de bezoekers van het festival, die gaat als warme broodjes over de toonbank. Mensen eten het brood ter plekke op maar nemen er ook een paar mee voor familieleden die niet bij konden komen. "De milde smaak en knapperige structuur die de bonen afgeven aan de roti is heerlijk," zegt Anushka Raman, terwijl ze zich stort op een bord akki roti.

Het is tijd voor Karmakar om haar koks te waarschuwen voor de grote stoet mensen en de toenemende drukte. Ze vertelt dat de lange dagen die ze maakt tijdens het festival haar uitputten, maar ze zou het voor geen goud willen missen. "Ontzettend veel mensen komen ons bedanken voor het heerlijke, gezonde en betaalbare eten dat we voor ze maken," vertelt ze.

"Dat vind ik heel fijn," zegt ze. "Het motiveert ons om door te gaan."