Ο Adam Green Βρέθηκε μια Φορά στο Ασανσέρ με τους Macaulay Culkin, Drew Barrymore και Seth Green

Το να συναντάς έναν άνθρωπο με τη μουσική του οποίου έχεις μεγαλώσει και μάλιστα, να έχεις 45 λεπτά για να τον ρωτήσεις ό,τι θέλεις, είναι κάτι που συμβαίνει πολύ σπάνια. Αισθάνομαι λοιπόν πολύ τυχερός που πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στο υπέροχο κτίριο της γκαλερί Allouche Benias Gallery στο κέντρο της Αθήνας, για να συναντήσω τον έναν και μοναδικό Adam Green.

Έναν πολυτάλαντο μουσικό/εικαστικό, την έκθεση του οποίου με τίτλο Transfiguration Of The Comedian, μπορείς να επισκεφτείς μέχρι τις 16 Ιουλίου. Για όσους δεν γνωρίζουν, μιλάμε για μια από τις πιο ιδιαίτερες φιγούρες του νεοϋορκέζικου underground των 00’s. Ξεκίνησε με το συγκρότημά του, τους The Moldy Peaches, με τους οποίους κυκλοφόρησε μόλις ένα (iconic) άλμπουμ και συνέχισε με μεγάλη επιτυχία ως solo καλλιτέχνης.

Έχει ζήσει το celebrity lifestyle αλλά και τη «βρομιά» των μικρών club, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες κυκλοφορεί μουσική, ταινίες, κόμιξ και όπως προανέφερα, έχει διαγράψει μια ξεχωριστή πορεία ως εικαστικός. Με την τελευταία ιδιότητα ήρθε στην Αθήνα, αφού τη μέρα που τον συνάντησα πραγματοποιήθηκαν και τα εγκαίνια της έκθεσης που, αν είσαι fan της pop art, δεν πρέπει να χάσεις.

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για τη μακροσκελή συνέντευξη, αλλά τι να κάνουμε; Δεν πιάνεις κάθε μέρα κουβέντα με τα είδωλά σου.

VICE: Σε ένα από τα πιο γνωστά σου τραγούδια (Emily) λες τον στίχο “Some of the fellas like to think I'm Greek, I wanna love you maybe three days a week”. Πάντα αναρωτιόμουν τι εννοείς με αυτό.
Adam Green: Δεν θα ήθελα να το χαλάσω στον ακροατή. Θέλω να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, επειδή για μένα έχει τέσσερια-πέντε διαφορετικές ερμηνείες αυτός ο στίχος. Οι γονείς μου θα με ονόμαζαν Emily αν γεννιόμουν κορίτσι, αυτό ήταν το όνομα που είχαν σκεφτεί και το συγκεκριμένο τραγούδι είναι μια προσπάθεια να βρω ένα δίδυμο ή ένα ταίρι για μένα. Το κομμάτι της ψυχής σου, το οποίο αντιστοιχεί σε ένα άλλο φύλο και θέλεις να χορέψεις μαζί του.

Πώς αισθάνεσαι που παρουσιάζεις την πρώτη σου solo έκθεση στην Ελλάδα;
Αυτή είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι και η αλήθεια είναι ότι λειτουργώ σαν τουρίστας. Πήγα στην Ακρόπολη, στο Μουσείο της Ακρόπολης, στο Αρχαιολογικό Μουσείο και περπάτησα στην Αρχαία Αγορά. Ήμουν με έναν φίλο, τον κιθαρίστα Delicate Steve και τριγυρνούσαμε το βράδυ σε κάποια όμορφα μπαρ της Κυψέλης. Πήγαμε σε ένα τρομερό μπαρ που λέγεται Au Revoir, είναι πολύ ιδιαίτερο μέρος. Το λάτρεψα, όπως και την ίδια την πόλη. Στο αεροπλάνο σκεφτόμουν πώς θα προλάβω να στήσω τα εγκαίνια και να κάνω όλα αυτά μέσα σε μόλις δυο μέρες.

Είχα συμμετάσχει παλιότερα σε μια ομαδική έκθεση στον ίδιο χώρο και στη συνέχεια η γκαλερί μου ζήτησε να φτιάξω ειδικά για τη συγκεκριμένη έκθεση δέκα έργα σε αυτές τις διαστάσεις.

Είναι αρκετά μεγάλα κάποια από αυτά.
Ναι, συνήθως δουλεύω στο τραπέζι της κουζίνας μου, αλλά για τη συγκεκριμένη έκθεση νοίκιασα το μισό στούντιο ενός φίλου. Δούλεψα με λαδομπογιά, ένα υλικό το οποίο δεν χρησιμοποιώ γενικά, αλλά αισθάνθηκα ότι ταιριάζει. Ξέρεις τι λένε: Ούτε ο Μικελάντζελο ήθελε να βάψει την Καππέλλα Σιστίνα, επειδή ήταν γλύπτης και δες τι έγινε (γέλια).

Πριν από λίγα χρόνια είχες γυρίσει τη δική σου εκδοχή της ιστορίας του Αλαντίν σε ταινία. Μάλιστα, είχες φτιάξει όλα τα σετ της μόνος σου. Αυτά ήταν επίσης μεγάλου μεγέθους. Σου θύμισε καθόλου τη διαδικασία εκείνη;
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση αυτή. Ίσως να μην το έλεγα από μόνος μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι μου τη θυμίζει όντως. Είχα μια μεγάλη βούρτσα και ξαφνικά βρέθηκα να φτιάχνω 30 τεράστια σετ. Ναι, κάπως έτσι αισθάνθηκα φτιάχνοντας τα μεγάλα έργα για την έκθεση. Είναι τρομερό το πόσο διαφορετικά αισθάνεσαι όταν βλέπεις ένα έργο που έχεις στο μυαλό σου. Κάποια από αυτά, όταν τα βλέπω εδώ, νιώθω ότι είναι κάτι σαν «πύλες» σε έναν άλλο κόσμο. Σαν να μπαίνεις μέσα από το στόμα ενός τέρατος. Από την άλλη, το προσχέδιο που είχα φτιάξει ήταν απλώς μια ζωγραφιά στο τραπέζι μου. Ξέρεις, το μέγεθος δίνει μια διαφορετική υπόσταση.

Κάτι σαν το artwork ενός άλμπουμ. Παρατηρείς περισσότερα αν το πάρεις σε βινύλιο σε σχέση με ένα CD.
Ακριβώς! Πολύ σωστό.

Από ό,τι καταλαβαίνω, δούλεψες πολύ διαφορετικά για το Transfiguration Of The Comedian.
Ναι. Σε όλη μου την καλλιτεχνική πορεία δημιουργούσα ένα περιβάλλον στο οποίο έδινα στον εαυτό μου τη δυνατότητα να κάνω λάθη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αφαίρεσα αυτή τη δυνατότητα και με σχεδόν θρησκευτική προσήλωση θέλησα να αποφύγω το παραμικρό λάθος - με βάση τα δικά μου δεδομένα.

Πιστεύεις στους οιωνούς;
Ναι.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο σημάδι που σου έχει εμφανιστεί και σε έκανε να αλλάξεις τρόπο σκέψης;
Πάντα προσπαθώ να ακούω όσα μου λένε και να βρίσκω συμβολισμούς μέσα στα λεγόμενα των ανθρώπων.

Αλλά κάποιο παράξενο περιστατικό που να σε ταρακούνησε;
Ένα από τα πιο παράξενα πράγματα που μου έχουν συμβεί είναι ότι κάποτε υπνοβάτησα και βγήκα έξω από το tourbus. Ήταν κατά τη διάρκεια μιας αρκετά δύσκολης περιοδείας για μένα. Διάφορα πράγματα πήγαν στραβά, είχα ακυρώσει μια συναυλία που ήταν να δώσω, επειδή είχε πάθει ζημιά το λεωφορείο και έχασα αρκετά λεφτά από αυτό. Μέσα μου ήθελα απλά να τελειώσει η περιοδεία και να γυρίσω σπίτι. Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Είχα πάρει κάποια υπνωτικά χάπια και έπαθα black out. Έγραψα στην υπόλοιπη μπάντα ότι δεν θέλω να συνεχίσω την περιοδεία και κατέβηκα από το tourbus.

Ξύπνησα φορώντας τις πιτζάμες μου και χωρίς καθόλου λεφτά σε ένα βενζινάδικο. Δεν ήξερα σε ποια χώρα ήμουν, αν είμαι στο Βέλγιο ή στη Γαλλία και το βράδυ θα ανοίγαμε στη Λιόν μια συναυλία των The Strokes. Προσπαθούσα να μάθω πώς μπορώ να πάω στη Λυών και κανείς δεν μιλούσε αγγλικά. Τελικά, άρχισα να μιλάω με κάποια νεαρά άτομα που με ρωτούσαν αν έχω πάνω μου όπλο. Τους απάντησα ότι φοράω πιτζάμες, πώς να έχω όπλο (γέλια); Τους εξήγησα ποιος είμαι και για καλή μου τύχη με πίστεψαν. Ήταν πρόσκοποι που πήγαιναν για κάμπινγκ στο Σεντ Τροπέ. Ήξεραν ένα κομμάτι μου, το Jessica, και αποφάσισαν να με πάνε στη συναυλία. Οδηγήσαμε αρκετές ώρες και φτάσαμε το πρωί.

Ρωτούσαμε τον κόσμο στον δρόμο πού παίζουν οι The Strokes και κάποιος μας είπε «στο Roman Theatre». Όταν φτάσαμε, η μπάντα μου έκανε soundcheck σε ένα ανοιχτό θέατρο που θύμιζε κάτι μεταξύ Ακρόπολη και Κολοσσαίο. Ανέβηκα για soundcheck με τις πιτζάμες και τελικά παίξαμε κανονικά το show. Μάλιστα, είχα δηλωθεί ως εξαφανισμένος: «πιθανώς γυμνός ή με τις πιτζάμες του». Αυτό είναι το πιο μεταφυσικό πράγμα που μου έχει συμβεί. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω πώς συνέβη. Ούτε εμένα μου φαίνεται αληθινό, αλλά είναι.

Μόλις τελείωσες μια ευρωπαϊκή περιοδεία πάντως.
Ναι, έκανα τρεισήμισι εβδομάδες. Ξεκινήσαμε στην Πορτογαλία και καταλήξαμε στην Αγγλία, στο Μάντσεστερ.

Πώς ήταν αυτό το tour;
Απίστευτο. Ήταν το πρώτο μου μετά τον Covid και ο κόσμος ήταν τόσο συναισθηματικά συνδεδεμένος με τις συναυλίες που αισθανόμουν ότι ήθελα να κλάψω. Δεν είχα νιώσει τόσο ωμό συναισθηματισμό στο παρελθόν. Έλεγα στον εαυτό μου ότι αν κλάψω θα καταστρέψω το show, ξέρεις, δεν είναι κάτι που βλέπεις σε ένα live μου. Παίζω τα τελευταία 21 χρόνια μουσική, από μικρά punk shows μέχρι μεγάλες συναυλίες. Το κάνω από μικρό παιδί και είναι πολύ όμορφο να βλέπω ότι μέχρι και σήμερα έχω έναν δεσμό με ένα συγκεκριμένο γκρουπ ανθρώπων από όλο τον κόσμο.

Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες. Μου δίνει να καταλάβω ότι, για παράδειγμα, την εποχή που ήσουν με τους Moldy Peaches αισθανόσασταν σαν outsiders, όμως σήμερα και έπειτα από τόση προσπάθεια υπάρχει κόσμος που κατάλαβε τι κάνεις.
Ακριβώς. Όταν παίζαμε με τους Moldy Peaches αισθανόμουν σαν να είμαστε μια μπάντα από φρικιά. Ήμουν σκέψου ακόμη στο Λύκειο και αυτή ήταν μια ταυτότητα που είχα δώσει στον εαυτό μου. Ο δίσκος των Moldy Peaches είναι μια καταγραφή της περιόδου μου ως παιδί του Λυκείου και αισθάνομαι ότι μέχρι και σήμερα τον ανακαλύπτουν άτομα αυτής της ηλικίας και τον αγκαλιάζουν.

Αισθάνομαι ότι ο fan του εν λόγω άλμπουμ έχει έναν μέσο όρο ηλικίας τα 16 με 17. Ακόμη και σήμερα. Ο μόνος δίσκος που μπορώ να σκεφτώ ότι έχει την ίδια πορεία, από το χέρι ενός εφήβου που αισθάνεται λίγο «εκτός», σε αυτό ενός άλλου, είναι το άλμπουμ των Violent Femmes.

Πέρσι επανακυκλοφόρησε επειδή έκλεισε 20 χρόνια!
Ναι και το ίδιο θα γίνει με τον προσωπικό μου δίσκο Friends Of Mine. Θα περιέχει τα demo και διασκευές των κομματιών από άλλους καλλιτέχνες, θα είναι πολύ όμορφη κυκλοφορία.

Πώς βλέπεις σήμερα την εποχή που έπαιζες με τους Moldy Peaches - όταν κάνατε περιοδεία με τους The Strokes ή μικρότερα shows; Πώς αισθάνεσαι όταν βλέπεις τον εαυτό σου νεαρό, να φοράει μια περίεργη στολή και να τραγουδάει;
Οι Moldy Peaches είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μπάντα. Mια ομαδική δουλειά μεταξύ της Kimya Dawson και μένα. Αυτή, είχε ήδη ζήσει κάποια πράγματα πριν το γκρουπ ενώ εγώ ήμουν απλά ένα παιδί. Ήταν κάτι σαν babysitter και μέντοράς μου. Μπορεί αυτό που κάνουμε να παρουσιάζεται ως κάτι απλό, αλλά αν του δώσεις προσοχή θα καταλάβεις ότι είναι αρκετά περίπλοκο.

Δύο άνθρωποι που ενώνουν τα μυαλά τους ώστε να γίνουν ένα. Δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο, αν εξαιρέσεις έναν δίσκο που είχα κυκλοφορήσει με τη Binki Shapiro. Είναι τόσο ωμά τα συναισθήματα σε αυτές τις συνεργασίες. Σαν να έχεις κάνει ένα πολύ δυνατό τριπ με ένα συγκεκριμένο ναρκωτικό και να λες «δεν θέλω να κάνω ξανά αυτό το ναρκωτικό, ήταν πολύ έντονη εμπειρία».

Θα έχουμε ποτέ κάποιο reunion της μπάντας;
Κάποιες φορές το σκέφτομαι και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά. Η σχέση μου με την Kimya ήταν τόσο έντονη, γράφαμε κομμάτια όποτε ήμασταν μαζί και πλέον ζούμε πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο. Δεν ξέρω.

Το 2007 χρησιμοποιήθηκε σε πολύ βασικό σημείο της ταινίας Juno το κομμάτι σας Anyone Else But You. Πώς έγινε αυτό και τι κερδίσατε ως καλλιτέχνες;
Μας ήρθε απλά ένα e-mail που μας ζητούσαν να τους δώσουμε την άδεια για να χρησιμοποιήσουν το τραγούδι. Είχα δει αρκετές ταινίες του Michael Cera και του Elliott Page και έτσι είπαμε ναι. Ήμουν fan και είχα ενθουσιαστεί με την ταινία. Έναν χρόνο αργότερα μας ζητήθηκε να πάμε στο Λος Άντζελες για να παίξουμε στην πρεμιέρα. Δεν είχαμε παίξει για αρκετά χρόνια και βρεθήκαμε τελικά να εμφανιζόμαστε παντού.

Στην πρεμιέρα και σε αρκετές τηλεοπτικές εκπομπές. Την επόμενη εβδομάδα ο δίσκος ήταν στην κορυφή των charts. Η όλη φάση με το Juno ήταν όμορφη σε καλλιτεχνικό επίπεδό, όμως, με στήριξε τρομερά και στο οικονομικό κομμάτι. Μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω τις δυο ταινίες μου και γενικά, άλλαξε τη ζωή μου. Στη συνέχεια άρχισε να χρησιμοποιείται σε διαφημίσεις και μέχρι σήμερα είμαι ευγνώμον γι’αυτό.

Έζησες όλο αυτό το κύμα της μουσικής που ξεπήδησε από το underground της Νέας Υόρκης στα 00’s. Μια σκηνή που έχει αρχίσει να νοσταλγεί πολύς κόσμος. Πώς αισθάνεσαι για εκείνη την περίοδο;
Ναι, το βλέπω. Μάλιστα είχε βγει το βιβλίο Meet Me In the Bathroom, το οποίο έγινε ντοκιμαντέρ και έπαιξε στο Sundance. Τελευταία συναντώ πολύ κόσμο στον χώρο της τέχνης που έχει επηρεαστεί από εκείνη την περίοδο και μου κάνει εντύπωση! Λέω: «επιτέλους βρήκα τους ανθρώπους μου» (γέλια). Πρόσφατα είδα live τους The Strokes και παρατήρησα ότι υπάρχει μια νέα γενιά ανθρώπων που μπαίνουν σε αυτή τη σκηνή.

Και online έχεις λογαριασμούς όπως το Indie Sleaze στο Instagram.
Σωστά, το έχω δει.

Ποια είναι η πιο άγρια νύχτα που είχες εκείνη την περίοδο που έβγαινες με μπάντες όπως οι Libertines;
Θυμάμαι ένα βράδυ που έπεσα για ύπνο και πριν κοιμηθώ έγραψα σε ένα χαρτί όλα τα ναρκωτικά που είχα κάνει μέσα στη μέρα. Ήταν η μεγαλύτερη λίστα που έχω δει στη ζωή μου (γέλια). Οι πιο άγριες νύχτες πάντως, ήταν αυτές που καταλήγεις στο σπίτι κάποιου, αλλά δεν έχω πολλές μνήμες από εκείνη την περίοδο. Θυμάμαι ότι έγραψα όλο το σενάριο της πρώτης μου ταινίας (The Wrong Ferrari) στο κινητό μου ενώ έπαιρνα κεταμίνη. Είναι δύσκολο να πληκτρολογείς όταν έχεις πάρει κεταμίνη.

Στην ταινία παίζει και ο Macaulay Culkin, με τον οποίο είσαστε και φίλοι. Πώς γνωριστήκατε;
Είναι αστεία ιστορία. Αρχικά τον είχα δει σε ένα live του Albert Hammond Jr. στο Λος Άντζελες. Ήμουν σε ένα ασανσέρ με την Drew Barrymore, τον Seth Green, τον Ben Kweller και τον Macaulay Culkin. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν δυο νεαρές κοπέλες, οι οποίες αρχίζουν να φωνάζουν «είναι ο Adam Green»! Οι υπόλοιποι άρχισαν να κοιτάζονται μεταξύ τους και να γελάνε δυνατά. Έτσι έσπασε ο πάγος και αρχίσαμε να μιλάμε. Του άρεσαν οι Moldy Peaches και έκτοτε κάνουμε παρέα. Μπορούμε να μιλάμε με τις ώρες.

Η επόμενή σου περιοδεία θα είναι λοιπόν με το re-issue του Friends of Mine;
Ναι, αυτό είναι το πλάνο.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Οι Λάθος Τρόποι που Αναπνέεις και πώς να Αποκτήσεις Σωστές Συνήθειες

Πήγαμε στα Γυρίσματα του Video Clip του Anser

Η Ζωή και ο Θάνατος στα Ορυχεία Χρωμίου στην Αλβανία

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.