Μετά την Εργασία στο Σεξ: Όταν μια Άθλια Νομοθεσία Καταδικάζει σε Οριακή Ζωή με (Συχνά) Δραματικό Φινάλε

«Πολλές φίλες μου ζουν σαν “clochard” (στα γαλλικά: αυτός/ ή που περιφέρεται χωρίς κατοικία και δουλειά). Ζούνε σε υπόγεια χωρίς ρεύμα και νερό. Πεθαίνουν μόνες τους και τις βρίσκουν από τη μυρωδιά». Έτσι περιέγραψε η Ραφαέλα Μουζακίτη την κατάσταση πλήρους ένδειας και το θλιβερό, απάνθρωπο τέλος κάποιων εργαζομένων στο σεξ- η ζωή πολλών γίνεται πράγματι δραματική στο τέλος της εργασίας τους.

Η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχει να ελπίζει σε καμία πρόνοια από το ελληνικό κράτος. Ανέκαθεν η εργασία τους ήταν εγκλωβισμένη από το ελληνικό κράτος σε ένα καθεστώς (ημί)παρανομίας. Και, ακόμα, ελάχιστα άτομα, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, εργάζονται (τυπικά) νόμιμα: με άδεια (εκδιδόμενου προσώπου), χωρίς το φόβο της αστυνομίας, του αυτόφωρου, της διαπόμπευσης, των κυκλωμάτων και της μαφίας, της φυλακής.

«Ο νόμος του 1999 για την εργασία στο σεξ είναι τόσο ασφυκτικός, τόσο στρυφνός που καθίσταται ανεφάρμοστος», είπε η Άννα Κουρουπού στη συνάντησή μας. Στο προβληματικό περιβάλλον που διαμορφώνει η ελληνική νομοθεσία, η θέση των τρανς εργαζόμενων στο σεξ είναι εξόχως ευάλωτη, αποκαρδιωτικά επισφαλής. Για να έχεις άδεια εργασίας (και ασφάλιση), πρέπει να εργάζεσαι σε οίκο ανοχής. Τρανς γυναίκες, όμως, σπάνια εργάζονται σε οίκους ανοχής.

Ο κοινωνικός ρατσισμός που αντιμετωπίζουν είναι, ακόμα, μεγαλύτερος: δεν είναι και σήμερα απλό- και μέχρι πρόσφατα ήταν πρακτικά αδύνατο- να βρουν άλλη εργασία, έξω απο το πεδίο του σεξ. Και στο παρελθόν ειδικά, όχι πριν πολλά χρόνια... η γενιά που σήμερα “συνταξιοδοτείται”, δυσκολευόταν να ασφαλιστεί και στον ιδιωτικό τομέα. Θεωρούνταν άτομα “υψηλού κινδύνου”. Και πολύ συχνά, ακόμη και σήμερα, το “υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον” δεν υπάρχει. Αρνείται την αποδοχή.

Στο ίδιο δυστοπικό πεδίο, οι cis γυναίκες σεξεργαζόμενες είναι- πολύ συχνά- εγκλωβισμένες στην εκμετάλλευση της μαφίας και των νταβατζήδων. Ζουν σε έναν “κόσμο” που το ελληνικό κράτος έχει συσκοτίσει, όπου τα δικαιώματα μοιάζουν κακό αστείο. «Γνώρισα γυναίκες που ήταν δυστυχισμένα πλάσματα, γυναίκες που αφέθηκαν στη μοίρα τους», λέει η Ελένη Κ..

Το VICE Greece συνάντησε την Άννα Κουρουπού, τη Ραφαέλα Μουζακίτη, τη Μίνα, την Ελένη: η ζωή τους ως εργαζόμενες στο σεξ- όπως οι ίδιες ανοιχτά τη διηγήθηκαν, με ντόμπρα ειλικρίνεια, ακόμα και αυτοκριτική σκληρή- οι εμπειρίες τους, ως εργασιακό “χρονογράφημα” μιας δουλειάς που σαν σάκος του μποξ (από αρχαιοτάτων χρόνων) απορροφά τους κοινωνικούς κραδασμούς, σε ένα συμπέρασμα συντείνουν.

Ο νόμος πρέπει να αλλάξει. Για να εφαρμοστεί υπέρ των εργαζομένων, για να τους προστατεύσει αντί να τους περιθωριοποιεί και να τους παραδίδει βορά. Είναι καθολικό αίτημα όλων των εργαζομένων στο σεξ, πρώην και νυν, cis και trans (γυναικών), ανδρών- όλων.

Όταν το επάγγελμά σου είναι διωκόμενο, πως να είσαι ασφαλισμένος; Σήμερα δεν υπάρχει κίνητρο για να βγάλεις άδεια εργασίας, άρα και να ασφαλιστείς ως εκδιδόμενο πρόσωπο- αν μπούνε (η αστυνομία) στον οικο ανοχής στην Αθηνα, σε πάνε αυτόφωρο. Αυτό συμβαίνει επειδή στην Αθήνα κανένας οίκος ανοχής δεν είναι νόμιμος, οι προϋποθέσεις του νόμου είναι ασφυκτικές (αποστάσεις από εκκλησίες, σχολεία κ.α.). Στην επαρχία είναι περισσότερα “σπίτια” νόμιμα γιατί η χωροταξία εκεί το επιτρέπει (να τηρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου).

Βάσει του νόμου, το εκδιδόμενο πρόσωπο δεν μπορεί να δουλεύει σπίτι του λ.χ., παρά μόνο σε οίκο ανοχής. Και οι δύο άδειες (εκδιδόμενο πρόσωπο και οίκος ανοχής) εκδίδονται από την Περιφέρεια κάθε περιοχής. Και κάθε άδεια ισχύει μόνο για την περιοχή που την βγάζεις. Αν ο/η εργαζόμενος/η αλλάξει περιοχή πρέπει να ξανακάνει αίτηση για άδεια εργασίας, για τη συγκεκριμένη περιοχή.  Και η άδεια- αν βγει ποτέ- ισχύει μόνο για 3 χρόνια.

Αυτός ο νόμος του 1999 είναι ένα αίσχος, είναι τόσο στρυφνός που έχει καταλήξει ανεφάρμοστος. Χρόνια μετά μας κάλεσε πολλούς ανθρώπους που εμπλεκόμαστε με την σεξεργασία ο Χρυσοχοϊδης , ως Υπουργός Προστασίας του Πολίτη (τότε) και έγιναν πολλές συζητήσεις με υψηλόβαθμους αξιωματικούς της αστυνομίας, δικηγόρους, στελέχη από τα Υπουργεία Υγείας και Εργασίας.

Είχα την αίσθηση πως θα γινόταν ένα “άνοιγμα” για να αλλάξουμε τη νομοθεσία και να μπορέσουμε να εργαζόμαστε νόμιμα: να πληρώνουμε εφορία, να καταβάλλουμε ασφαλιστικές εισφορές, να έχουμε ένσημα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη. Κράτησαν ένα μήνα οι συζητήσεις, ως Red Umbrella προσήλθαμε δύο φορές. Νομίζω και ο ίδιος ο Χρυσοχοϊδης ήθελε να το αλλάξει αυτό το αίσχος. Ίσως ήθελε να εξιλεωθεί. Βγήκε ένα πόρισμα, μας το δώσανε κιόλας, τελικά δεν άλλαξε τίποτα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το έκαναν.

Εμείς ως εργαζόμενοι στο σεξ έχουμε προτείνει συγκεκριμένες αλλαγές. Πρώτη αλλαγή είναι οι αποστάσεις: δεν μπορείς να βρεις οίκημα που να απέχει 200 μ. από τις εκκλησίες, τα ΚΑΠΗ, τα φροντιστήρια. Ταυτόχρονα, από όλα αυτά. Και ξέρεις, αν είμαι νόμιμη και έρθει ένα φροντιστήριο (για παράδειγμα) μετά από μένα στη γειτονιά, θα πρέπει εγώ να φύγω. Εμείς ζητήσαμε η απόσταση να οριοθετηθεί στα 100 μ.- να ισχύει μόνο για σχολεία και εκκλησίες, εκεί “χτυπάει” ο ηθικός πανικός.

Δεύτερο αίτημά μας: να εκδίδεται και να ισχύει η άδεια εργασίας στο σεξ για όλη την επικράτεια. Επόμενο: να “βγει”από τις προϋποθέσεις του νόμου η αγαμία- σήμερα δεν επιτρέπεται να είσαι παντρεμένη και πουτάνα. Είναι φοβερά ρατσιστικό αυτό, αν αποφασίσεις να κάνεις αυτή τη δουλειά και είσαι σε έγγαμη σχέση, πρέπει να χωρίσεις δηλαδή;

Άλλο σημείο, οι ιατρικές εξετάσεις- δεν υπάρχουν άλλες εργασίες υγειονομικού ενδιαφέροντος όπου οι εξετάσεις είναι απαραίτητες; Ένας χειρούργος αναγκάζεται από το νόμο να κάνει εξετάσεις κάθε δεκαπέντε μέρες; Εμείς ζητάμε να κάνουμε εξετάσεις υποχρεωτικά όταν βγάζουμε την άδεια εργασίας, για να μπούμε στη δουλειά αυτή- και μετά κάθε έξι μήνες. Με το σημερινό καθεστώς γιατί να βγάλει ένα σεξεργαζόμενο άτομο σε οίκο ανοχής άδεια εργασία και να κάνει κάθε δεκαπέντε μέρες εξετάσεις, όταν γνωρίζει πως αν μπει αστυνομία στον χώρο εργασίας του, στο αυτόφωρο θα καταλήξει και πάλι. Γιατί να μπει σε αυτή τη διαδικασία; Να πηγαίνει σε δημόσιο νοσοκομείο και να φωνάζουν οι νοσηλευτές μπροστά σε όλο τον κόσμο “η/ ο τάδε (το πλήρες όνομα) να έρθει για (εξέταση) aids!.

Και πολύ σημαντικό: να μπορεί κάποιος να βγάλει άδεια εκτός οίκου ανοχής. Έχουν αλλάξει τα πράγματα, πρέπει το σεξεργαζόμενο άτομο να μπορεί να εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Οι οίκοι ανοχής φθίνουν, επικρατούν οι αγγελίες και το διαδίκτυο, οι πλατφόρμες, το OnlyFans. Το πιο ασφαλές μέρος για σεξεργασία είναι το σπίτι σου, όχι ο οίκος ανοχής και ο δρόμος. Ούτε οι χώροι των πελατών. Μεγαλύτερη προστασία νιώθεις και έχεις στο σπίτι σου. Έχω δουλέψει στο σπίτι μου και ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου πάνω σε αυτή τη δουλειά. Αν δεις σε κάποιον ότι κάτι δεν πάει καλά, του λες “δεν μπορώ” και νιώθεις πιο ασφαλής, ότι θα κολώσει να σου κάνει μαλακία, έχεις μια αίσθηση υπεροχής στον χώρο σου. Πρέπει να μπορείς να εργάζεσαι νόμιμα και εκεί.

Αν αλλάξει ο νόμος, καταρχήν σε αυτά τα σημεία, πολλοί άνθρωποι θα βγάλουν άδεια εργασίας (στο σεξ). Θα πληρώνουν τον ΕΦΚΑ τους, πάνω από πάνω από 300 ευρώ/ μήνα με τα σημερινά δεδομένα. Θα εργάζονται νόμιμα, με ότι αυτό συνεπάγεται σε κάθε επίπεδο. 

Εγώ πληρώνω τα ένσημά μου ως εργαζόμενη στο σεξ από το 1999- και έχω κάποια ένσημα κι από τη Θετική Φωνή, συνολικά κοντά στα τέσσερις χιλιάδες πρέπει να έχω μαζέψει. Κάποια στιγμή θα πάρω την μικρότερη σύνταξη, μάλλον. Κάποιες άλλες θα πάρουν (ή έχουν πάρει) σύνταξη βάσει του νόμου του ‘99 αλλά και γιατί έχουν ένσημα από άλλες δουλειές. Γνώριζα μία που εργαζόταν και ως τσαγκάρισα- και συμπλήρωσε ένσημα από την σεξεργασία. Προσωπικά πληρώνω και ιδιωτική ασφάλεια υγείας- δυσκολεύομαι να ανταπεξέλθω αλλά προτιμώ να μην φάω, παρά να την κόψω.

Όταν άνοιξα ένα στούντιο, θέλησα να αλλάξω τον τρόπο ζωής και δουλειάς μου, αλλά τα έχασα όλα. Το αγόρασα το 2008 και αμέσως έσκασε η κρίση: δεν υπήρχαν λεφτά στον κόσμο, δεν είχε δουλειά για εμάς. Τα έχασα όλα και ακόμα χρωστάω. Όταν φοβήθηκα ότι δεν θα πάρω ποτέ ούτε σύνταξη, έπαθα κατάθλιψη, έφτασα στο νοσοκομείο με κρίση πανικού. Δεν είχα χρήματα για τις πάγιες ανάγκες μου, να βγει ο μήνας. Μετά από κανά χρόνο, ισορρόπησα. Ναι, μου έφυγαν πολλά χρήματα μέσα από τα χέρια αλλά συνέβη, τέλος.

Δύο χιλιάδες το μήνα πλήρωνα σε μπάτσους για να μην με μαζεύουνε (όταν άνοιξε το στούντιο). Έχω περάσει 194 αυτόφωρα στη ζωή μου. Η νομοθεσία φταίει: γιατί να δίνεις δυο χιλιάρικα στην αστυνομία; Γιατί να πληρώνεις ενοίκιο δύο χιλιάρικα/ μήνα για ένα στούντιο στο κέντρο; Γιατί ο ιδιοκτήτης ξέρει ότι τον έχεις ανάγκη, το στούντιο είναι παράνομο και ποτέ δεν θα γίνει νόμιμο.

Και το τράφικινγκ ευνοείται από τον νόμο. Πηγαίνει ένας δικηγόρος και βγάζει άδειες εργασίας για δέκα κοπέλες, χωρίς να είναι παρών το εκδιδόμενο πρόσωπο, μόνο με τα τυπικά έγγραφα. Και πως ξέρει η υπηρεσία αν είναι επιλογή του καθενός από αυτά τα άτομα να εργαστεί στο σεξ ή εξαναγκάζεται; Κανονικά θα έπρεπε να παρίσταται το κάθε φυσικό πρόσωπο αλλά και ένας ψυχολόγος, που, καταρχήν, θα κρίνει αν η εργασία στο σεξ είναι ελεύθερη επιλογή ή όχι. Η κακή νομοθεσία φτιάχνει ένα μπάχαλο που ευνοεί μόνο την μαφία. Και το κράτος ακόμα, χαμένο βγαίνει.

Λοιπόν, εγώ νιώθω ότι κάτι μου χρωστάει αυτή πολιτεία- τόσα αυτόφωρα, νύχτες μεσα στα κρατητήρια με ότι “καρυδιας καρυδι”, που ζητούσαμε να κατουρήσουμε και μας απαντούσαν να τους πάρουμε τσιμπούκι, με χειροπέδες στα δικαστήρια και έξοδα σε δικηγόρους, πεντακόσια, εξακόσια ευρώ κάθε φορά.

Σε αυτή τη δουλειά, ειδικά, είσαι έρμαιο της ζωής. Όσο γερνάς χάνεται και η σταθερά της ομορφιάς, της εντύπωσης. Και γερνάμε και μέσα μας, πιο γρήγορα ακόμα. Πρέπει να είσαι survivor. Δεν είναι ευκολο, όμως, όταν σταματάς να εργάζεσαι.

Υπάρχουν κάποια προνοιακά επιδόματα, η ελεημοσύνη ακόμα. Άλλοι τρόποι δεν υπάρχουν για να επιβιώσει κανένας. Οι δυνατότητες να έχεις ένα εισόδημα είναι σχεδόν εκμδενισμένες. Πολλές πρώην σεξεργάτριες γίνονται υπηρετικό προσωπικό (τσατσάδες) σε οίκους ανοχής.

Λόγω του Red Umbrella με πλησιάζουν άνθρωποι, πολλοί έρχονται απλώς για να μιλήσουν, να αισθανθούν ότι εξακολουθούν να ανήκουν κάπου- όμως δεν δέχονται εύκολα βοήθεια. Δεν μιλάνε σε δημοσιογράφους, δεν κινητοποιούνται έναντι του κράτους γιατί δεν αισθάνονται ότι έχουν να κερδίσουν κάτι, θεωρούν ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Έχουν απελπιστεί. 

Γενικά επιβιώνουν με επιδόματα, με ρούχα και τρόφιμα από δομές, ενώ κάποιοι μένουν στο δρόμο και μας ρωτάνε αν υπάρχει κάποιος ξενώνας. Αλλά για τα τρανς άτομα και αυτό ακόμα είναι πιο δύσκολο- δεν μας βάζουν σε δομές φιλοξενίας, ούτε με γυναίκες ούτε με άντρες. 

Γνώριζα τρανς γυναίκα που πέθανε και έμεινε είκοσι μέρες στα αζήτητα στο νεκροτομείο. Γιατί στα τρανς άτομα υπάρχει και η παράμετρος της οικογένειας, που συχνά οι σχέσεις δεν είναι καλές. Αυτό αλλάζει σταδιακά, αλλά ακόμα συμβαίνει.

Από την άλλη υπάρχει και μια αλληλεγγύη- από άγνωστους κιόλας ανθρώπους, που δεν το περιμένεις. Έχω βρει σπίτια σε γυναίκες που ήταν άστεγες για μεγάλες περιόδους, αφιλοκερδώς από τους ιδιοκτήτες.  Έχουμε κάνει crowd funding την περίοδο του covid και συγκεντρώσαμε μέσα σε λίγες μέρες επτά χιλιάδες ευρώ- βγάλαμε επιταγές για σούπερ μάρκετ και τις μοιράσαμε στην Ομόνοια. Και άλλες φορές έχω προσπαθήσει ανάλογες δράσεις. Βγαίνω εγώ μπροστά, αλλά υπάρχουν δομές πίσω μου, όπως η Θετική Φωνή και το Red Umbrella.

Αν η νομοθεσία ήταν σωστή, δεν θα σε άφηνε το κράτος να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Δεν υπάρχει καμία κρατική μέριμνα, κανένα αποκούμπι.

Εγώ τα τελευταία χρόνια έχω μεγάλη ανασφάλεια. Αναπαλαιώνω έπιπλα-και υπάρχει και το Red Umbrella. Αν “τρέχει” μια  χρηματοδότηση για  πρότζεκτ μας, μπορεί να μου βγαίνει ένα μικρό ποσό/ μήνα και κάποια ένσημα ανά περιόδους.

Σταμάτησα τη σεξεργασία το 2018. Δεν είχα σκοπό να σταματήσω, πήγαινα πολύ καλά, δούλευα στο σπίτι μου, όποτε ήθελα- όχι όπως στο μπουρδέλο που πρέπει να πάρεις κάθε πελάτη. Και ένιωθα ασφαλής.

Πέθανε, όμως, ο μπαμπάς μου τότε, στενοχωρήθηκα πάρα πολύ και όλη η ενέργεια μου διοχετεύτηκε στη μάνα μου, να μην πάθει κι αυτή κάτι. Είχα και έναν άνθρωπο στη ζωή μου να με υποστηρίζει- χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα, θα είχα επιστρέψει στην σεξεργασία.

Αφορμή για να σταματήσω ήταν ο θάνατος του μπαμπά, αιτία ήταν ότι έγκωσα. Πλέον έχει φύγει το “κλικ” από μέσα μου, ότι θα πάω με κάποιον για τα λεφτά. Είναι ρόλος αυτή η δουλειά. Για μένα τελείωσε. Ακόμα και μικρότερη, εκτός δουλειάς, δεν πήγαινα με κάποιον για τα χρήματα. Τώρα, το έχω κάνει και ρίμα, “δεν είμαι πουτάνα, είμαι η Άννα”.

Οικονομικά δυσκολεύτηκα- και εξακολουθώ, στα είπα. Αλλά το παλεύω. Πήγα σε ψυχίατρο, πήρα και αγωγή. Και είμαι καλύτερα. Μην φανταστείς καμιά ευτυχία, αλλά έφυγε αυτό το μαύρο σύννεφο από πάνω μου.

Η δουλειά η δική μας δεν αναγνωρίζεται σαν εργασία- κι εκείνα τα χρόνια δεν μας ασφάλιζε καμιά ασφάλεια, ούτε ιδιωτική, επειδή ήμασταν τρανς. Ακόμα και όταν άλλαξε ο νόμος (το 1999), εμείς δε μπορούσαμε να ασφαλιστούμε γιατί δουλεύαμε στο δρόμο. Εγώ όλα αυτά τα χρόνια ως εργαζόμενη στο σεξ δεν ήμουν ποτέ ασφαλισμένη. Μηδέν ένσημα. Ασφαλίστηκα  πρώτη φορά στη ζωή μου 01/01/2023, όχι ως εργαζόμενη στο σεξ, αλλά γιατί εργάζομαι μέσω ενός προγράμματος του ΟΑΕΔ που συμπεριλαμβάνει τα τρανς άτομα. Εργάζομαι σε ηλεκτρολογείο όπου κάνω τις εξωτερικές δουλειές. Το πρόγραμμα θα διαρκέσει δύο χρόνια, μετά... δύσκολα τα πράγματα.

Τα τελευταία δύο χρόνια εργάζομαι και στο Red Umbrella, μια φορά τη βδομάδα στη γραμματεία της οργάνωσης. Ήμουν δύο χρόνια εθελόντρια (streetworker), πλέον έχω έναν μικρό μισθό κι από εκεί, μικροποσό αλλά είναι κι αυτό ένα βοήθημα. Συμπληρώνω και “περνάω”. Αλλά κι αυτό κάποια στιγμή θα τελειώσει. Τι θα γίνει μετά; Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι.

Θα βγάλω κι ένα βιβλίο κάποια στιγμή, έχω ηχογραφήσει τη ζωή μου, 25 ώρες διάρκεια. Βρήκαμε μια μικρή χρηματοδότηση μέσω του Red Umbrella, το δουλεύουμε για να γινει κόμιξ και ψάχνουμε εκδοτικό οίκο.

Αν καταλήξω να μην έχω απολαβές από αλλού, θα προσπαθήσω να πάρω χαρτί ψυχίατρου και ένα επίδομα (αναπηρία 67%).  Κάνω συνεδρίες την τελευταία πενταετία και παίρνω φαρμακευτική αγωγή, αντικαταθλιπτικά. Εχω και ΧΑΠ και ευτυχώς που τώρα είμαι στο ΙΚΑ- έβγαλα μια μαγνητική και πλήρωσα μόνο τη συμμετοχή μου.  Θα προσπαθήσω να λάβω το επίδομα όταν δεν θα έχω άλλες επιλογές- για να μην ζήσω στο δρόμο, να μην γίνω clochard κι εγώ.

Το έχω “ζήσει αυτό το έργο” όταν ήμουνα παιδί και δεν θέλω να το ξαναζήσω. Μεγάλωσα σε ιδρύματα και όταν στα δεκαπέντε μου με διώξανε- οικογένεια δεν είχα, η μάνα μου δεν ενδιαφερόταν- βρέθηκα στην Ομόνοια να κοιμάμαι στα παγκάκια. Clochard δηλαδή, κυριολεκτικά για κανά δυο χρόνια. Τώρα στα στερνά μου, θα είναι πιο δύσκολο. Έχω τις φοβίες αυτές, δεν θέλω να το ξαναζήσω.

Υπάρχουν άλλες που δεν το “παλεύουνε” καθόλου το ψυχολογικό κομμάτι. Εγώ όταν έφτασα να θέλω να κρεμαστώ, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω μόνη μου αυτή την κατάσταση. Βρήκα το κουράγιο και μέσω της δομής απευθύνθηκα σε ψυχίατρο που έχει ασχοληθεί με  τις τρανς και έχει εξειδικευτεί στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.

Η κατάθλιψη έχει προκύψει από την οικονομική αδυναμία. Δεν έχω άλλες απολαβές από πουθενά και δεν περιμένω τίποτα από κανέναν, όπως και τα περισσότερα παιδιά σαν εμένα. Εγώ δεν είχα και οικογένεια, αλλά και οι άλλες που είχαν, διωγμένες είναι από τις οικογένειές τους και ξεχασμένες. Είμαστε μοναχικά άτομα- ζούμε μόνα μας, πεθαίνουμε μόνα μας. Οι περισσότερες πεθαίνουνε και τις βρίσκουνε από τη μυρωδιά. Σαν τη φίλη μου- αλλά δεν είναι η μόνη. Και ‘δω πιο πάνω πριν κάποια χρόνια βρήκανε τη Ρόζα από τη μυρωδιά- και είχε φάει και ο σκύλος της ένα κομμάτι της... Θλιβερές  καταστάσεις.

Ανέκαθεν έβλεπα τα μεγαλύτερα κορίτσια από μένα να ταλαιπωρούνται- τριάντα, σαράντα χρονών εγώ τότε, δεν το αντιμετώπιζα η ίδια, αλλά το έβλεπα το πρόβλημα. Και με χάλαγε, στενοχωριόμουν πολύ. Δεν άλλαξε ποτέ κάτι. Υπάρχουν σήμερα τρανς που έχουν πάψει πια να εργάζονται, με προβλήματα υγείας συχνά- ζούνε μόνες τους, είναι κουρασμένες και έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, αφέθηκαν. “Άντε να φύγω να ησυχάσω”, έτσι το σκέφτονται. Το θεωρούν σαν λύτρωση- είναι σε βαριά κατάθλιψη. Η αξιοπρέπειά τους ρημάχτηκε. Μια τρανς που ζούσε αξιοπρεπώς για πενήντα χρόνια και ξαφνικά μένει στον άσο, δεν μπορεί να πληρώσει το νερό και το νοίκι και γίνεται δυσάρεστη στην πολυκατοικία ενώ ήτανε κυρία... Αυτό την παίρνει πολύ από κάτω. Κάποιες φίλες μου έχουν αυτοκτονήσει, άλλες ζούνε σε άθλιες συνθήκες, καρτερώντας (τις έχω ακούσει να το λένε) να “φύγουνε”, να ησυχάσουνε.

Κι εγώ έχω κάνει δυο απόπειρες. Είναι μαλακία αυτό. Η ζωή είναι ωραία και μια φορά ζούμε. Αλλά δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη.

Θα έπρεπε να υπάρχει μια πρόνοια. Έχουμε ευθύνη κι εμείς γιατί δεν κάναμε αυτά που έπρεπε όταν μπορούσαμε. Αλλά λοιδορηθήκαμε τόσο πολύ, από τα παιδικά μας χρόνια, από όλους: κράτος, κοινωνία, Εκκλησία. Και δεν μας έδωσαν ευκαιρίες να δουλέψουμε, να ασφαλιστούμε. Δεν μας το επέτρεψαν. Εγώ αστροφυσικός ήθελα να γίνω, κοίτα τη βιβλιοθήκη μου, γεμάτη βιβλία για το διάστημα.

Μια ζωή στο πεζοδρόμιο δούλευα. Αυτόφωρα πολλά, ξύλο πολύ από τους μπάτσους. Κακοποίηση, φυλακή, ένα “τρέξιμο” συνέχεια. “Φυλακή πέρασα γιατί σπάσαμε τα δικαστήρια- κάναμε ντου σε τμήματα, ήμασταν και αντάρτες. Έρχονταν οι κλούβες, “μπουρδέλο” γινότανε. Στην κακοποίηση απαντάγαμε με κακοποίηση. Αλλά ήμασταν η γενιά που βγήκαμε έξω, γίναμε ορατοί. Κάναμε πορείες, φτάσαμε μέχρι μέσα στο σπίτι του Παπανδρέου- για να κάνουν πρωτοσέλιδα οι εφημερίδες και να μάθει ο κόσμος την κατάστασή μας. Τότε σταμάτησε η πολύ βία- φοβόταν η αστυνομία μην τους κάνουμε καμιά ζημιά, μην αυτοκτονήσει καμιά από μας μέσα στο τμήμα, μην τους κάψουμε, όπως πήγε να συμβεί στην ασφάλεια μια φορά.

Και μια ζωή ανασφάλιστη. Πήγα σε ιδιωτικές ασφάλειες, κάποτε έδωσα και προκαταβολή και μου τα φάγανε. Εβδομήντα χιλιάδες δραχμές, το ‘87. Δεν με ασφάλιζαν εύκολα γιατί είμαι τρανς και είναι η ζωή μου επικίνδυνη.  Έβρισκαν προφάσεις. Μετά δεν ξαναπροσπάθησα. Τόσα χρόνια μετά, θα μπορούσαμε να έχουμε ένα επίδομα, τουλάχιστον να μην πεθαίνουμε στο δρομο.

Για αυτό και βλέπεις παιδιά μεγάλα σε ηλικία, όπως εμένα, να αναγκάζομαι να βγαίνω στη Συγγρού, ελπίζοντας ότι θα με πάρει καποιος. Και τι καταφέρνω; Τρεις πελάτες τη βδομάδα; Οπότε κι εγώ κάνω live κάνα δύωρο το βράδυ στο Tik Tok μέσ από το αυτκινητό μου, στη Συγγρού: διαδικτυακά “μαζεύω” δυο- τρεις χιλιάδες κόσμο, κουτσομπολεύουμε, λέμε διάφορα για την τρανς κοινότητα, για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, βρίζω τις θρησκείες, τους λέω για το διάστημα... Περνάμε ωραία, συζητάμε ενδιαφέροντα θέματα. Θέλω να επικοινωνήσω τις εμπειρίες από τη ζωή μου.

Δεν πρέπει να την κάνω αυτή τη δουλειά (σεξεργασία) πια. Αν μπορούσα θα είχα σταματήσει εδώ και καιρό. Τόσα χρόνια, νισάφι πια. Πέρασα ωραία, πέρασα και άσχημα. Και κινδύνευσα και “πανεπιστήμιο” ήτανε για μένα. Αλλά έχει ημερομηνία λήξης. Και αυτή είναι τώρα. Ξεκίνησα στα 17 μου, το ‘80- ‘81. Φτάνει.

Σήμερα αν θέλει μια νέα κοπέλα να εργαστεί στο σεξ, είναι και επιλογή της. Τα νέα τρανς κορίτσια είναι αποδεκτά από τις οικογένειές τους, η πλειοψηφία τους έστω- δεν τα διώχνουν από τα σχολεία, πολλές συνεχίζουν στα πανεπιστήμια. Στη δική μας γενιά ούτε σχολείο δεν μπορούσες να πας- ήσουν εξαναγκασμένη να κάνεις σεξεργασία για να ζήσεις. Δεν είχες επιλογή, ήσουν ένα άτομο μόνο του σε μια ζούγκλα- ή θα έκανες σεξεργασία ή θα πέθαινες από την πείνα.

Η σεξεργασία έφερνε και λεφτά βέβαια-  και γινόταν δεύτερη φύση σου: ένας φαύλος κύκλος τελικά. Βγάζαμε λεφτά, κάναμε την καβλάντα μας και τη ντόλτσε βίτα μας, η αλήθεια είναι αυτή. Αλλά τελικά χρησιμοποιούσαμε τα χρήματα για να εκτονώσουμε  την τοξικότητα που “τρώγαμε”. Κάναμε ταξίδια, πίναμε ναρκωτικά, αγοράζαμε ακριβά πράγματα. Για δυο τρία χρόνια εγώ “ήμουνα” και στις κόκες- εκεί να δεις λεφτά που έφυγαν. Ευτυχώς μπόρεσα και ξέφυγα γιατί ήταν πολύ άσχημη κατάσταση.

Θα μπορούσα να έχω πάρει τρία σπίτια, να μένω στο ένα και να νοικιάζω τα άλλα. Αλλά πήγαινα στη Σαμοθράκη και χάλαγα δέκα χιλιάδες ευρώ σε τρεις μέρες. Ή, μιλούσαμε όπως τώρα και μου ‘λεγε η φίλη μου: “πάμε αύριο στην Ίμπιζα που έχει ένα πάρτι;” Έβγαζα εισιτήρια την ίδια στιγμή, πηγαίναμε μια βδομάδα και χαλάγαμε δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ. Βλακείες πολλές. Ωραία κιόλας, δε λέω, έχω αναμνήσεις και στα πολλά και στα λίγα, όλα τα κάναμε. Αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι: δύσκολα τα πράγματα σήμερα για τα “μεγάλα παιδιά”, για όσες δεν είχαν το μυαλό να καταλάβουν ότι δεν θα μπορούν για πάντα να κάνουν αυτή τη δουλειά. Και είναι πολλές αυτές.

Οι περισσότερες δε θέλουν επαφές- κρύβονται στα καβούκια τους και για αυτό τις βρίσκουμε πεθαμένες. Αποτραβιούνται γιατί δεν θέλουν να ζητάνε βοήθεια. Το βιώνω αυτό και ως εργαζόμενη στο Red Umbrella- οι περισσότερες τρανς δε δέχονται βοήθεια. Έχω προσπαθήσει με την οργάνωση και κάποιες παλιές τρανς που έχουν οικονομική άνεση να βοηθήσουμε άστεγη τρανς και μας το ξέκοψε,  “κορίτσια, δεν θέλω τίποτα”. Είναι εγωίστριες, έχουν αυτή τη νοοτροπία. Έτσι είμαι κι εγώ.

Συγκρούστηκα με τον πατέρα μου, βρέθηκα στο Παρίσι για πανεπιστημιακές σπουδές και, εκεί, στράφηκα στο τραγούδι. Έχω είκοσι πέντε χρόνια καριέρας στο λαϊκό τραγούδι στο εξωτερικό, Γερμανία και ΗΠΑ. Σε ένα μικρό “διάλειμμα” που εργάστηκα στο τραγούδι στην Ελλάδα, κάποια χρόνια στη δεκαετία του ‘70, έκανα και κονσομασιόν. Ένα ποτό και παρέα με τους πελάτες, όχι βίζιτα. Όταν σε ένα μαγαζί κάποτε μου είπαν “θα φύγεις με αυτόν”- και, πράγματι, με περίμενε ο φορτηγατζής απέξω, έφυγα από την Καστοριά με ταξί για τη Θεσσαλονίκη. Υπήρχαν, όμως, πολλές σαν εμένα που έκαναν βίζιτα καθημερινά, δύο πελάτες το βράδυ για δεκαπέντε χιλιάρικα (δραχμές). Σεξεργασία είναι κι αυτό.

Επέστρεψα στην Ελλάδα με προβλήματα υγείας στα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Βρήκα μια δουλειά αλλιώτικη” (εννοεί το τραγούδι). Έμεινα στην επαρχία, δεν ήθελα καν να είμαι στην Αθήνα. Το σπίτι μου το πούλησε ο πατέρας, δεν ήμουν καλά οικονομικά. Γνώρισα μια κυρία που φαινόταν- και ήταν- πολύ άνετη με τα χρήματα. Αυτή δήλωνε εισοδηματίας. Το ένστικτό μου έλεγε ότι δεν είναι από real estate ή άλλα “εισοδήματα” τα λεφτά της. “Έλα, πες μου αλήθεια, τι δουλειά κάνεις;”, τη ρώτησα. Απέφευγε να απαντήσει αλλά την δεύτερη, τρίτη φορά που επέμεινα κάπως, μου είπε. “Έχω ένα μπουρδέλο στην Πάτρα και επειδή σε βλέπω ότι υποφέρεις (οικονομικά), δεν έρχεσαι να δουλέψεις σε μένα, σαν υπηρεσία (τσατσά);”. Λοιπόν, πήγα- κι έπιασα σφουγγαρόπανο αγαπητέ, στης Β. το μαγαζί.

Σε “παίρνει” η ζωή μετά, σε παίρνει η ζωή από κάτω... Την έκανα αρκετά χρόνια αυτή τη δουλειά, από το 2000 μέχρι το 2009. Στην Πάτρα, στην Κρήτη, σε μαγαζί της ίδιας κυρίας. Μετά, πήρα την άδεια οίκου ανοχής στο Άργος στο όνομά μου. Για να πάρεις “μαγαζί” (άδεια οίκου ανοχής) πρέπει να δηλωθείς ιερόδουλη η ίδια, εργαζόμενη στο σεξ. Έβγαλα κι εγώ λοιπόν άδεια (εργασίας εκδιδόμενου προσώπου). Η φωτογραφία μου ήταν φάτσα- κάρτα στην άδεια. Ο (πραγματικός) ιδιοκτήτης έπαιρνε 150 ευρώ/ μέρα από μένα, δουλέψει δεν δουλέψει το μαγαζί. Και τις πρώτες 5- 6 βίζιτες της γυναίκας- και με μερικές (γυναίκες), όπου τον “έπαιρνε” δούλευε “μισά- μισά” από όσα έβγαζαν.

Ο κύριος αυτός (ο ιδιοκτήτης)- που με παρακαλούσε να αναλάβω το “μαγαζί” του- με χρέωσε τελικά και είκοσι μία χιλιάδες ευρώ. Μου είχε υποσχεθεί ότι θα πλήρωνε αυτός τα ένσημά μου- δεν το αναμόχλευσα ποτέ όσο εργαζόμουν. Κατάλαβα ότι δεν είχε πληρώσει ποτέ, τίποτα όταν είδα ότι όσα χρήματα κατέθετα η ίδια σε έναν ακατάσχετο λογαριασμό μου τα “τραβούσε” ο ΕΦΚΑ τελικά. Αυτή τη στιγμή επιβιώνω με σύνταξη που έχω από τον πατέρα μου, ως ανύπαντρη θυγατέρα. Από τα χρόνια μου ως εργαζόμενη στο σεξ, όχι σύνταξη δεν πήρα, χασούρα έχω.

Αυτά τα χρόνια “πήγα” κάποιες φορές κι εγώ με πελάτες, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, πάντα με επιλογή δική μου. Πηγαίναμε τις βόλτες μας, σε εστιατόρια, κάναμε και σεξ- τους έπαιρνα πέντε, έξι κατοστάρικα, μέχρι και χιλιάρικο (ευρώ).

Γνώρισα νταβατζήδες, πολλές φυλές... Οι Έλληνες είναι η κλασική περίπτωση του αρχιμαλάκα που έχει πιστόλι στα χέρια του. “Κότες” όλοι τους, που έτσι και τους κάνεις “χου” θα “κλάσουν μαλλί”... Σε μένα έχει τύχει ένας τέτοιος τύπος να μου κολλήσει πιστόλι στον κρόταφο, επειδή δεν προμόταρα λέει την δικιά του... Σε μένα, που έπινα και άραζα με γκάνγκστερ στη Νέα Υόρκη, που έχω δει φονικά, πιστολιές στο κεφάλι στον “Τσολιά” (νυχτερινό κέντρο) στη Νέα Υόρκη. Μίλησα τότε σε αυτούς που έπρεπε και κλαιγόταν μετά (ο νταβατζής) ότι ήταν άδειο το πιστόλι και ήθελε μόνο να με φοβερίσει. Την ίδια νύχτα είχαν φύγει και αυτός και η δικιά του από το μαγαζί. Οι Νιγηριανοί, θυμάμαι, πολύ σκληροί, αντιμετώπιζαν τις γυναίκες σαν αντικείμενα, σαν σκεύη ηδονής. Οι Αλβανοί δεν προλάβαινα να τους γνωρίσω, έμπαιναν φυλακή- αυτοί από τις ανατολικές χώρες (της Ευρώπης) “δουλεύουν” με τα στούντιο, δεν τους γνώρισα.

Οι γυναίκες συχνά ήταν ανταγωνιστικές μεταξύ τους, ποια έχει τους περισσότερους πελάτες- “έπαιζαν” ζήλειες,  ξυλοδαρμοί από τους νταβατζήδες αλλά και μεταξύ τους. Θυμάμαι κάποιες που έσπαγαν θερμόμετρα και πέταγαν υδράργυρο στα σκαλιά της “αντιπάλου”, ή σκόρπιζαν αλάτι. Έκαναν “μαγικά”, μαγγανείες και τέτοιες παπαριές… 

Στην αρχή καμία δεν είχε άδεια άσκησης επαγγέλματος, ούτε να μιλήσεις για ασφάλεια. Από ένα σημείο και μετά υπήρχαν γυναίκες που έβαζαν τα ένσημά τους. Κάποιες προνοούσαν, ήταν πιο συγκροτημένες, πιο καπάτσες, αγόραζαν σπίτια, έκαναν τα κουμάντα τους.

Κυρίως, όμως, γνώρισα γυναίκες που ήταν δυστυχισμένα πλάσματα, γυναίκες που αφέθηκαν στη μοίρα τους. Είδα μεγάλες γυναίκες, πάνω από 60 χρονών να παρακαλάνε τον πελάτη... Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, λέει το γνωμικό. Κι αυτές, τι άλλο μπορούσαν να κάνουν για να επιβιώσουν; 

Ξεκίνησα το ‘79, ήμουν δεκαεννιά χρονών. Στην Θεσσαλονίκη τότε, Αθηναία εγώ, πήγα για τρεις μέρες και έμεινα τρία χρόνια. Προτού βγω ως τρανσέτα ψάχτηκα για δουλειές, αλλά εκείνα τα χρόνια αν ήσουν θηλυπρεπής δεν σε έπαιρναν σε εργασία. Έβλεπες την απέχθεια που ένιωθαν. Ρατσισμός υπάρχει και σήμερα αλλά τότε το στίγμα ήταν πολύ πιο έντονο. Θυμάμαι είχα ζητήσει εργασία σε μεγάλο κομμωτήριο στην Τσιμισκή, προσλήφθηκα, αλλά μετά από δεκαπέντε μέρες απολύθηκα. Ακούγονταν πολλά από τα κορίτσια που εργαζόντουσαν εκεί, “γιατί αυτό το αγοράκι είναι εδώ;”... Ενώ ήξερα τη δουλειά.

Την θυμάμαι ευχάριστα τη Θεσσαλονίκη, είναι όμορφη πόλη κι ας πέρασα μεγάλες πείνες εκεί. Τρεις μέρες, θυμάμαι, κοιμόμουνα μπρούμυτα για να μην πονάω από την πείνα. Δεν στα λέω αυτά για να με λυπηθείς. Τη ζωή μου εξιστορώ. Βρέθηκα στο δρόμο και με φιλοξενούσαν κάποιοι, είτε για να καθαρίζω το σπίτι είτε για κάνουμε σεξ, αυτά τους πρόσφερα εγώ ως αντίτιμο. Δε μου φερόντουσαν καλά, εγώ από την άλλη ζούσα την εφηβεία μου, δεν άντεχα τους περιορισμούς. Μέσω ενός φίλου μου άρχισα να εργάζομαι σε ένα καλλιτεχνικό γραφείο (ατζέντικο), έκανα καφέδες για τους πελάτες (ιδιοκτήτες μπαρ και νυχτερινών κέντρων) που ερχόντουσαν από όλη την Ελλάδα. 

Γνώρισα την κυρία Σούλα στη γειτονιά- αυτή έκανε παρέα με καμπαρετζούδες και κονσοματρίς από τα μαγαζιά. Και με γνώρισε με μια τρανσέτα Θεσσαλονικιά, που μόλις είχε επιστρέψει από Αθήνα για να δει τους γονείς της. Εκείνη την εποχή δεν έκαναν πεζοδρόμιο στη Θεσσαλονίκη οι τρανς- ήτανε 4-5 μόνο που δουλεύανε σε καφενεία: κάτι χαμαιτυπεία στη Σταυρούπολη, στα καπνομάγαζα. Εκεί έκανες κονσομασιόν, ήταν ένα χιλιάρικο τη βραδιά και όσες μάρκες μπορούσες να βγάλεις. Όσες περισσότερες μάρκες (ποτά δηλαδή, campari) έβγαζες, ήσουν το καλύτερο παιδί του αφεντικού. Εγώ δεν ήμουνα πότης ποτέ, λέγανε κιόλας “αν δε σε γαμήσουμε, ποτό δεν έχει”, ε από τα δέκα (ποτά) κατέβηκα στα δύο, μετά από λίγες μέρες έφυγα και απο ‘κει. Αναγκαστικά έπρεπε να βγω στο δρόμο.

Το 1981, πριν βγει το ΠΑΣΟΚ, κυνηγούσανε (τις τρανς) πολύ στην Αθήνα, στη  Συγγρού, με αισχρό τρόπο, καθημερινά, δεν μπορούσαν να δουλέψουν τα παιδιά και έρχονται, τότε, πολλές τρανσέτες στην Θεσσαλονίκη- ήμασταν τέσσερις πέντε και γίναμε τριάντα. Η ίδια ήμουν τρανσέτα πλέον, χαμηλών τόνων. Γνώρισα άλλες τρανς, συγκατοικήσαμε, με βοηθήσανε και ψυχολογικά για να μην είμαι τόσο πεσμένη- γιατί εμένα δε μου άρεσε η κονσομασιόν ούτε ο δρόμος. Με το ζόρι τα έκανα αυτά, γιατί έπρεπε να φάω. Με την οικογένειά μου είχα τσακωθεί, υποστήριξη μόνο από μια θεία μου είχα. Δεν μου άρεσε ούτε η μετάβαση, έγινε αναγκαστικά, για το οικονομικό- εγώ κομμωτήριο ήθελα να ανοίξω. Και σκόπευα να μαζέψω κάποια χρήματα και να επιστρέψω στην Αθήνα για να ανοίξω ένα κομμωτήριο. Δεν ήθελα να επιστρέψω ως άσωτος υιός, αλλά ως άξια. Για αυτό έκανα τη μετάβαση.

Τα κορίτσια στη Θεσσαλονίκη ήθελαν να δουλεύουν και στο πεζοδρόμιο. Εμείς “φτιάξαμε” την “Πολυτεχνείου” (ως πιάτσα/ σημείο σεξεργασίας στο δρόμο), ήμασταν οι πρώτες τραβεστί στη Θεσσαλονίκη που κάναμε αυτόφωρο για την Πολυτεχνείου. Έχω απόκομμα από τις εφημερίδες της εποχής- “Τραβεστί στη Θεσσαλονίκη” ήταν ο τίτλος. Αθωωθήκαμε τελικά. Ακολούθησαν και άλλα αυτόφωρα και πολλά σκηνικά κινηματογραφικά στη Θεσσαλονίκη. Όταν μια άλλη τρανς που εργαζόταν στην Αθήνα μου πρότεινε να “κατέβω” και να με φιλοξενήσει, εδώ στην Καλλιθέα, την ακολούθησα.

Εδώ που είμαστε τώρα είναι το πρώτο σπίτι που βρήκα, το καλοκαίρι του ‘83. Κανείς δε δεχότανε να μου νοικιάσει, στον ιδιοκτήτη εδώ του είπα από την πρώτη στιγμή, “με ενδιαφέρει το σπίτι αλλά είμαι τραβεστί”. Είχα ξεθαρρέψει λίγο, είχα βγει και στη Συγγρού, έφαγα και το ξύλο μου από τις δικές μας, “βαφτίστηκα”... Έπρεπε να βαφτιστείς εκείνα τα χρόνια, αλλιώς δεν ήσουν τραβεστί.

Τότε ήταν δύσκολο να βρει σπίτι μια τρανς- έπρεπε να εγγυηθεί ο ιδιοκτήτης για σένα, να το “πάρει πάνω του” και να σε συστήσει στην πολυκατοικία ως “δικό του” άνθρωπο για να σε δεχτούν κάπως. Εμένα η ιδιοκτήτρια, που όπως και ο γιος της δεν είχαν κόμπλεξ, είπαν στους άλλους ενοίκους ότι “το παιδί είναι ανηψιός μας και να μην ασχοληθεί κανείς. 

Το πούλαγαν τότε το διαμέρισμα, ένα εκατομμύριο δραχμές. Αλλά που μυαλό εγώ τότε για να πάρω σπίτι; Δεν πείναγα πλέον, έβγαζα χρήματα αλλά είχα αρχίσει να τα ψιλοβρίσκω με την οικογένειά μου και ήθελα να τους υποστηρίζω οικονομικά, ήμουν εκεί στραμμένη. Βοηθούσα την οικογενειά μου, ίσως γιατί ήμουν βλάκας...Αυτό ήθελα και αυτό έκανα πάντως. Ούτε μου περνούσε από το μυαλό να αναζητήσω άλλη δουλειά, είχε γίνει τρόπος ζωής πλέον.

Δεν έπινα αλκοόλ ούτε έκανα ντραγκς. Αν ήμουν σπάταλη κάπου, ήταν στα ρούχα, στα παπούτσια, στα έπιπλα. Μου άρεσε το ωραίο. Αφού κάνουμε αυτή τη δουλειά σκεφτόμασταν, πρέπει να “ανεβούμε”. Να πάρουμε και κάνα σπίτι, να μας μείνει κάτι. Αλλά εμένα δεν με ενδιέφεραν τα σπίτια τότε, ήμουν πιτσιρίκα. Ήθελα να ντυθώ καλά, να ετοιμαστώ για τη δουλειά, να βγει το μεροκάματο και να πάμε στα μπουζούκια. Όλες έτσι κάναμε.

Ήμουν πάντα ανασφάλιστη, ένσημα μηδέν. Ήθελα, αλλά δεν μπορούσα. Ιδιωτικές ασφάλειες, ακόμα και μεγάλες εταιρείες, δεν μας ασφάλιζαν, μας θεωρούσαν άτομα υψηλού κινδύνου. Μετά από χρόνια, όταν είδα κάποιες άλλες (τρανς σεξεργαζόμενες) να το καταφέρνουν, έκανα μια ιδιωτική ασφάλεια, το 2004 εντέλει- έδινα είκοσι χιλιάδες ευρώ το χρόνο, για δύο χρόνια. Σαράντα χιλιάδες ευρώ συνολικά- πλήρωνα και για σύνταξη και για ιατρική περίθαλψη. Αναγκάστηκα να διακόψω λόγω της οικονομικής κρίσης που ξεκινούσε τότε- προσπάθησα να μειώσω τα ασφάλιστρα, το έψαξα με δικηγόρους, δεν το κατάφερα. Και όταν διέκοψα οριστικά, ούτε καφέ δεν με κεράσανε. Έχασα πάνω από σαράντα χιλιάρικα.

Και η οικογένειά μου με εκμεταλλεύτηκε, για χρόνια τους έκανα καταθέσεις, πλήρωνα ενόικιά τους, τους έδινα χρήματα αβλεπί- μάλλον ήθελα να τους αποδείξω ότι μπορώ να τους βοηθήσω. Και ήθελα οι γονείς μου να είναι καλά. Μέχρι διαμέρισμα τους αγόρασα, με δικά μου λεφτά και με πέταξαν έξω. Ξέσπασα τότε. “Αυτό είναι το σπίτι μου, με τα τσιμπούκια μου το αγόρασα” του είπα (στον πατέρα της). Όλα τα χρήματα που τους έδινα... γιοκ, μηδέν εις το πηλίκο.

Αποταμίευα λίγο και για μένα- αλλά αν ήμουν πιο προσεκτική και αν η κοινωνία δεν με έβγαζε στο δρόμο, στη “γωνία”, θα ήμουν πολύ καλύτερα σήμερα. Πλέον έχω έξοδα φαρμάκων, παίρνω είκοσι χάπια τη μέρα.

Με την πανδημία έκανα το εμβόλιο και μετά από δυο βδομάδες δεν μπορούσα να περπατήσω όπως πριν, λαχάνιαζα, έτρεμαν τα πόδια μου. Τρεις φορές σωριάστηκα- μου έβαλαν βηματοδότη τελικά το 2021. Σε δημόσιο νοσοκομείο. Και ο καρδιολόγος που με κούραρε, ευγενέστατος άνθρωπος. Αλλά είναι εξαίρεση. Εννιά στους δέκα γιατρούς με έχουν αντιμετωπίσει ρατσιστικά.  Είμαι τρανς και ανασφάλιστη, άνεργη. Ανασφάλιστος ίσον τίποτα, κακομοίρης- έχεις άλλη αντιμετώπιση από όλο το σύστημα, υποτιμητική. Εγώ πήγα “μιλημένη” από τον γιατρό, αλλιώς φοβάμαι ότι δε θα με χειρουργούσανε”. Για αυτό και έχω πληρώσει πολλά και σε ιδιώτες γιατρούς και διαγνωστικά κέντρα, όταν έχω κάποια χρήματα, εκεί πηγαίνω.

Έχουν καθυστερήσει ένα χρόνο να μου κλείσουν τον ιατρικό φάκελο στο “Λαϊκό”. Έχει κολλήσει το θέμα. Έχουν προσπαθήσει να με βοηθήσουν, πολλές φορές κιόλας, από τη “Θετική Φωνή” και το “Red Umbrella”- πριν λίγες μέρες με ειδοποίησαν από το νοσοκομείο ότι σύντομα θα ξεμπλοκάρει η διαδικασία και θα σταλεί ο φάκελος στο ΚΕ.Π.Α. (Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας).  Σκοπός μου είναι να βγάλω αναπηρική σύνταξη. Τη δικαιούμαι.

Έβγαλα άδεια εργασίας το 2004, ως εκδιδόμενο άτομο/ πρόσωπο. Δεν έβαλα, όμως, ένσημα στο ΙΚΑ. Το σκέφτηκα αλλά θα ήταν ανώφελο. Σύνταξη δεν θα προλάβαινα να βγάλω, δεν έφταναν τα χρόνια. Σκέφτηκα ότι θα ήταν χαμένα λεφτά, όπως αυτά που είχα ήδη χάσει στις ιδιωτικές ασφαλιστικές.

Είμαι ακόμα ενεργή, δεν βγαίνω στο δρόμο, αλλά έχω ακόμα τους πελάτες μου, τους φίλους μου- γιατί φίλους μου τους θεωρώ και έτσι τους αντιμετωπίζω. Κάποια στιγμή θα αποσυρθώ, δεν θα μπορώ βιολογικά να κάνω αυτή τη δουλειά. Λογικό δεν είναι; Έρχεται αυτό. Το βλέπω, στο κοντινό μέλλον.

Είμαι πολύ απαισιόδοξη, πολύ αγχωμένη κι ας προσπαθώ να μην το δείχνω... Τα τελευταία χρόνια δεν έχω καμιά δυνατότητα αποταμίευσης. Δύσκολα τα βγάζω πέρα. Οι πελάτες είναι λιγότεροι και τα έξοδα όλα αυξάνονται. Δεν θέλω να ξεφτιλιστώ, δεν θέλω να πέσω σε πλήρη ένδεια. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Θα βρεθεί ένα χέρι βοηθείας; Θα αυτοκτονήσω; Δεν θα το αντέξω να βρεθώ στο δρόμο.

Περισσότερα από το VICE

Ο Πάνος Μιλά για τις Πρώτες Στιγμές Αφότου Αποφυλακίστηκε

Η Νέα Γενιά Οπαδών στο Μεδεγίν Θέλει να Εξαφανίσει τη Βία από το Ποδόσφαιρο

Πώς να Κάνεις Σχέση με Ζευγάρι: Ένας Οδηγός για Αρχάριους

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.