In Forrest Gump Restaurant in China werken verstandelijk beperkten in de bediening

Vorige week opende Forrest Gump Restaurant in Changchun in China, een land dat al overloopt van themarestaurants die vaag verwijzen naar westerse televisieseries en films. (Wie heeft er bijvoorbeeld zin om naar dit idiote Joey Tribbiani-restaurant in Shanghai te gaan?) Maar in het Forrest Gump-restaurant speelt de gelijknamige film geen rol; geen zeevruchten van Bubba Gump Shrimp Co., geen oud omaatje dat strooit met bonbonnetjesmetaforen. Er hangt zelfs geen foto van Tom Hanks aan de muur.

Nee, de naam van dit restaurant is geïnspireerd op het feit dat twaalf mensen uit de bediening verstandelijk beperkt zijn. In dit restaurant krijgen ze de kans om lokale gerechten te serveren, zoals noedels, broodjes en de specialiteit: ganzeneieren met lente-uitjes. Ondanks de verwijzing naar de klungelige Forrest Gump is het restaurant geen 'gekke-mensen-kijken'-plek, en dat is te danken aan de inzet van Hu Yangping, die een groot deel van haar leven heeft geweid aan het helpen van mensen met een verstandelijke beperking. De moed en het optimisme van het karakter Forrest Gump hebben haar geïnspireerd, vertelt ze.

MUNCHIES: Waarom had je de wens om dit werk te gaan doen? Hu Yangping: Mijn eerste kind stierf kort nadat hij geboren werd. Ik wilde al mijn geld geven om hem in leven te houden, maar alles was tevergeefs. Toen besefte ik: geluk is niet gebaseerd op hoeveel geld je hebt. Ik besloot op dat moment om iets betekenisvols te gaan doen.

Ben je toen meteen begonnen met werken met mensen die een geestelijke beperking hebben?Eigenlijk had ik daarvoor al twee mensen geholpen. Eerst in 1993, toen ik als negentienjarige op straat werkte als verkoper. Iemand met epilepsie viel naast me neer op grond. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb haar uiteindelijk onderdak aangeboden. Later heb ik nog een verstandelijk beperkte man geholpen die zijn familie kwijt was geraakt. Toen trouwde ik en kreeg ik mijn eerste kindje. Nadat ik mijn baby verloor, begon ik nog meer aandacht te geven aan mensen die dat nodig hebben. De oudere man leeft nog steeds bij ons en is nu ergens in de zeventig.

En hoe ging het toen verder? In 2000 werkte ik nog steeds op straat als verkoper. Ik zag daar regelmatig mensen met een beperking die de weg naar huis niet meer konden vinden. Dus ik gaf ze te eten en op die manier ontwikkelde ik een vriendschap met ze. Later heb ik ze gevraagd om bij mij thuis te komen wonen.

Jammer genoeg wordt er in China vaak neergekeken op mensen met beperkingen. Hoe reageerde men op jouw acties?

Sommigen begrepen niet dat ik ze hielp; ze dachten dat ik het verlies van mijn baby niet kon verwerken. Ik zal niet ontkennen dat mijn daden wel een verband hebben met wat er gebeurd is met mijn eerste kind, maar ik vind het alleen maar goed dat ik anderen kan helpen.

Werd je gesteund door je familie?

Tijdens een winter kwam ik thuis met die oude meneer. Mijn moeder werd boos, ze vroeg waarom ik met

iemand

thuiskwam, in plaats van met geld of eten. Maar mijn ouders zijn van nature wel vriendelijk, ze raakten eraan gewend. Nu kunnen ze goed omgaan met de mensen die ik help. Ik zeg weleens tegen ze: jullie zouden niet zo gelukkig zijn als je nooit door deze mensen werd begroet als opa en oma.

Je runt ook het project Home of Kindness-centrum, waar verstandelijk beperkte mensen kunnen leren om onafhankelijk te zijn. Wat is het criterium om hier toegelaten te worden?

Ik bied geen plek voor mensen met een welvarende achtergrond, ik verwelkom alleen de armen. Ik heb natuurlijk maar beperkte ruimte. Bovendien is mijn centrum geen oplossing voor de lange termijn, daarom train ik ze om onderdeel van de maatschappij te worden en onafhankelijk te leven, zodat ze me uiteindelijk niet meer nodig hebben.

Je neemt geen donaties in ontvangst – hoe financier je het project dan?

Ik ben een echte zakenvrouw, ik ben eigenaar van meerdere cafés en supermarkten. Toch proberen mensen me geld te geven: een man uit Beijing bood 500.000 Yuan aan (omgerekend ongeveer 75.000 euro). Ik bleef het weigeren en vertelde hem dat ik in staat was om deze mensen te helpen, met steun van de overheid. Toen vroeg hij of ik zelf wel helemaal goed bij m'n hoofd ben.

Waarom zou je een restaurant beginnen met mensen die een geestelijke beperking hebben?

Ik wil gewoon dat ze werk krijgen. Het kost veel tijd en er zijn mensen die er niet in geloven. Maar dat hangt vooral af van de hulp die ze aangeboden krijgen. Vaak reageren ze traag en kunnen ze geen lange werktijden aan. Daarom moeten we geduld hebben en ze accepteren zoals ze zijn.

Moest je speciale aanpassingen doen in het Forrest Gump-restaurant? Ik heb gekozen voor vloeren die niet glad zijn en voor zware tafels. Daarnaast staan er overal bordjes voor de gasten met de tekst: 'In het geval er iets misgaat, alvast bedankt voor uw begrip'. Maar onze gasten zijn aardig en ze zijn blij dat ze geholpen worden door de gehandicapten. Soms wordt de bediening uitgenodigd om mee te feesten wanneer een gast zijn of haar verjaardag viert.

Dus de mensen reageren positief? Ik heb geen enkel negatief commentaar gekregen. Ik houd van deze mensen alsof het mijn eigen kinderen zijn en ik hoop dat ze uiteindelijk hun eigen boontjes kunnen doppen. Ik wil er getuige van zijn dat ze een echte baan krijgen, werkervaring opdoen en gelukkig leven. Ze moeten niet afhankelijk zijn van de sympathie van een ander.

Gebeurt er wel eens iets geks op een avond? Niet heel vaak. Op de eerste dag was er een meneer die soep bestelde. De ober zei 'Oké' maar deed vervolgens niks, hij had het niet doorgegeven aan de keuken. De klant werd boos, dus dat veroorzaakte wel wat spanning.

Kun je tenslotte uitleggen waarom je gekozen hebt voor de naam Forrest Gump Restaurant? Sommige mensen vinden het een beetje belerend klinken. Zo is het niet bedoeld. Toen ik hier verkozen werd tot 'invloedrijk persoon' in de media, kreeg ik de bijnaam 'Moeder van Forrest Gump'. Ik vind de moed en het optimisme van het karakter mooi, daarom koos ik voor deze naam.

Dankjewel voor dit gesprek.

Ook Cissy Young werkte mee aan deze tekst