Priegelen met piepklein eten prikkelt je hersenen op een positieve manier

Zondagochtend is voor een hoop mensen de tijd waarop de zorgen opzij worden gezet (een deadline, een steenpuist, een ex, de algehele lichtheid van het bestaan) om eens even flink gebruik te kunnen maken van het onbezorgde en westerse luxeleventje. Er wordt gebruncht en de vunzige verhalen van de nacht ervoor worden doorgenomen terwijl een nieuwe kater in de maak is dankzij een frisse middagcocktail. Soms doet de brakheid je de das om en kom je de deur niet eens uit. Het enige wat je op dat soort dagen nodig hebt ter ontspanning is de internetverbinding dankzij welke je op dit moment deze letters kunt lezen.

Ik heb het natuurlijk over de krachten en krochten van YouTube, en in dit geval over de – vaak uit Japan afkomstige – filmpjes waarin superschattig miniatuurvoedsel wordt bereid; gewoon omdat het kan.

Voor de mensen die niet bekend zijn met de Konapun-filmpjes: waar je naar kijkt is hoe iemand met behulp van een speelgoedpakket nauwkeurig een minireplica in elkaar zet van een pizza, een hamburger, een ijsje of welk ander snoezig gerechtje dan ook.

Er zijn vormpjes en potten en pannen en kleine zeefjes en ieniemienie gardes. Een heel assortiment van mysterieuze poedertjes verandert in goedjes met precies de juiste dikte voor wat het moet voorstellen. Er zijn pietepeuterige viskoekjes en piepkleine lente-uitjes voor op je minuscule ramen.

Soms worden de filmpjes begeleid door snoeperige muziek die lijkt op een Casio keyboardtune, maar meestal bestaat de soundtrack uit het zachte geschraap van plastic spateltjes en het geknisper van verpakkingen. De ASMR-achtige video's roepen een eigenaardig gevoel van tevredenheid op – er is geen spanning of de spaghetti of de cheesecake of de sushi wel zal lukken. Het komt allemaal goed. Alle benodigdheden zijn er. Alles is zoals het moet zijn.

Dus, wat is precies de bedoeling hiervan?

Wij weten het ook niet helemaal, maar het lijkt op iets waarbij 'de reis' belangrijker is dan 'de bestemming'. Ultieme schattigheid nastreven is een nobel doel.

Als kijken naar mensen die piepkleine en oneetbare gerechten klaarmaken te stompzinnig voor je is, probeer dan eens een filmpje van Kawaii Kitchen. De gerechten uit deze video's hebben nog steeds de perfecte maat om ze te kunnen serveren aan Barbie en Ken, maar ze worden wel gemaakt van werkelijk eetbare ingrediënten en niet van gepoederde latex of wat ze dan ook in die pakjes stoppen. Kijk nou eens naar deze mac 'n' cheese – lief toch!

Waarom houden we toch zoveel van alles wat mini is? Waarom worden we helemaal week bij het zien van iets dat klein en totaal nutteloos is? Dat heeft waarschijnlijk te maken met neotenie, oftewel onze evolutionair ontwikkelde reactie om te zwijmelen bij alles wat klein is en grote ogen heeft, zodat we beter voor onze baby's zorgen en ons ras blijft voortbestaan. Naar schattige dingen kijken activeert en prikkelt je brein al met positieve associaties, en dan rekenen we de voldoening die het kijken naar kookprogramma's geeft nog niet eens mee.

Als deze fetisjfimpjes je alleen maar van slag maken, en hongerig, probeer jezelf dan toch van die katerbank te hijsen en voeg je bij je vrienden die wel uit brunchen zijn. Een cocktail erbij, en een schattig kattenfilmpje, en je ziet het leven weer helemaal zitten.