Rosé is niet langer alleen voor meisjes

Inkoppertje van de maand: iedereen houdt van een lekker drankje. Mannen, vrouwen, mensen. Maar als er wijn wordt geschonken doen we ineens moeilijk over welk geslacht wat zou moeten drinken. Moscato en chardonnay worden opgehemeld met truttige naampjes als 'Party Girl' en 'Butterfly Kiss'. Stoere rode wijn zoals Cabernet Sauvignon wordt om de één of andere reden opgezadeld met de naam 'Sledgehammer'. Wat is dat toch?

Rosé is ook zo'n raar geval. Deze wijn is niet heel erg zoet (vooral als je het houdt bij de Old World-soorten), en erg geschikt voor een hete, zomerse dag – een beetje zuur, lekker koud en verfrissend. Maar ja. Het is roze. Er zijn nog altijd mannen die daar ongemakkelijk van worden. Die vinden dat alle mannen vooral gestimuleerd moeten worden om echte mannendrank te drinken.

Kom op, broeders. De tijden veranderen. Bruce heet nu Caitlyn. De zoon van Will Smith draagt zo nu en dan een rok. Dan kan een lekker rosétje toch ook best?

De tijd is rijp voor brosé, als we een artikel in DETAILS moeten geloven. Geef het een kans en neem een goed glas. Roze is chill – als we roze shirts dragen, waarom kunnen we dan niet ook roze wijn drinken? "Echte mannen drinken roze" is nu een veelgehoorde uitspraak, zelfs in de mannelijkste kringen. Dat vertelde Thomas Pastuszak (wijndirecteur bij NoMad Hotel in New York) aan DETAILS. Rustun Nichols van het Wythe Hotel is het met Pastuszak eens. Hij is niet verbaasd als een groep van zeven kerels twee flessen rosé bestelt in zijn hotel.

Schrijfster Chloe Wyma vergelijkt de ontwikkeling met die van de whiskeydrinkende vrouw, die er niet langer mee zit als er een verkeerd beeld van haar ontstaat, of als ze minder vrouwelijk wordt ingeschat.

En toch is de slechte naam die rosé hier en daar nog heeft niet geheel onterecht: er was een tijd dat de meeste roze wijnen gewoon echt heel vies waren, gemaakt van veel te zoete, witte druiven. De wijncritici hadden er vaak unaniem een hekel aan. Gek genoeg was rosé in die periode wel het op twee na populairste drankje in Amerika.

De zoete smaak van de witte zinfandeldruif werd min of meer per ongeluk ontdekt in 1975, toen Bob Trinchero, wijnboer bij Sutter Home, het fermentatieproces per ongeluk verknoeide door te veel suiker in het mengsel achter te laten. Het resultaat werd ongekend populair omdat het lekker makkelijk wegdrinkt, maar de reputatie van rosé liet jarenlang te wensen over.

Maar daar lijkt nu verandering in te komen. Net als gin of Griekse yoghurt kende rosé in de afgelopen tien jaar ups en downs. Maar het is in elk geval uit een diep dal geklommen. De kwaliteit is verbeterd, en rosé is op steeds meer plekken te vinden. Steeds minder mannen en vrouwen doen moeilijk over wie nou wat hoort te drinken.

Rosé heeft een lichte, zure smaak, waardoor de wijn goed past bij een maaltijd. Dus ben je van plan binnenkort met je vrouw ergens te gaan eten? Bestel dan gewoon eens een rosé bij je biefstuk. Als je helemaal lef hebt dan deel je na afloop ook nog een chocoladetaartje. Niemand zal denken dat je een homo bent. Oké? Cool.

Rosé is hét drankje voor de man die met de tijd meegaat. Binnenkort kijken we niet meer op als we een of andere lompe gozer in een knalpaars tanktopje wijn met een flamingokleurtje zien drinken. Roze is de shit en al je vrienden willen een glas.

En ja, er is al iemand die zijn wijn Brosé gaat noemen. Hetzelfde geldt voor Mangria.