Dit kookboek is een waar kunstwerk

Joel Serra Bevin was in augustus 2012 in Barcelona de manager van EatWith, toen nog een beginnend platform om mensen in contact te brengen met lokale eetgelegenheden. De 28-jarige chef organiseerde ook privédiners, kooklessen en pop-upevents onder zijn culinaire alter ego Papa Serra.

Ondertussen was fotograaf Aldo Chacon, die voor modebladen in Barcelona, New York en Duitsland werkt, op zoek naar een nieuwe manier om zijn creativiteit te uiten. Het fotograferen van eten was een logische stap voor Chacon die op dat moment 25 was en opgroeide in een familie met koks, inclusief zijn moeder die als professioneel kok werkte in Mexico en de Verenigde Staten.

De twee ontmoetten elkaar begin 2013 en gingen al snel samenwerken, ondanks hun relatief beperkte ervaring met koken, het fotograferen van eten en het uitgeven van boeken. Dat ze allebei in op verschillende continenten leven maakte het niet makkelijker. Het resultaat van hun ideeën is het boek , een verzameling van 80 recepten en geweldige foto's. Het boek zal volgende maand uitkomen, na een succesvolle Kickstartcampagne afgelopen november.

Ik sprak met Joel en Aldo over het maken van het boek.

MUNCHIES: Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Joel Serra Bevin: Ik had het idee voor dit kookboek al jaren in mijn hoofd. Tegen de tijd dat elkaar ontmoetten bij de lancering van EatWith had Aldo mij al laten weten dat hij de fotograaf wilde zijn. EatWith was een start-up zonder geld, dus ik zei: fotografeer dit maar als test. Eigenlijk was het gewoon een sluwe manier om gratis foto's te krijgen. De foto's waren bizar. Ik besefte dat hij een ramp zou zijn voor het bedrijf, omdat het vrij degelijk is, en zijn foto's waren rauw. Maar ik wist meteen dat zijn stijl wel goed zou passen bij wat ik zelf wilde.

Aldo Chacon: De samenwerking was heel erg creatief, we lieten alles gewoon gebeuren. We merkten al snel dat het saai was om alleen maar in de keuken te schieten, dus op het einde improviseerden we tijdens alle fotoshoots.

Wat was het lastigste aan het maken van dit boek? Aldo: Het proces heeft uiteindelijk twee jaar geduurd omdat we ook allebei gewoon freelance aan het werk waren en we vonden het moeilijk om tijd te vinden om samen te komen. Daarnaast moesten we ook rekening houden met de recepten, we wilden echt iets cools doen. Op een gegeven moment had Joel 400 recepten. Ook het vinden van locaties nam veel tijd in beslag.

Joel: We dachten dat het allemaal wat makkelijker zou gaan. We dachten dat we de foto's zouden maken, een uitgever zouden vinden, die zouden hun ding doen en ons dan het geld sturen. Maar eerlijk gezegd was de crowdfunding het moeilijkst. We hadden nog nooit zoiets gedaan en het was heel erg intens.

Was het de bedoeling dat veel foto's er zo surrealistisch uitzien? Aldo: Ik denk dat het komt door een mix van mode, verbeelding en nieuwsgierigheid uit je kindertijd. Bijvoorbeeld dat je als kind naar de vismarkt gaat en de binnenkant van een vis wilt zien. Of die foto met die gedroogde ham: kinderen verkleden zich graag als superhelden alsof ze dat ook echt zijn. Het zijn eigenlijk een soort herinneringen, waardoor het als volwassene leuk is om met de ingrediënten te spelen.

Joel: Ik heb mensen zoals Dalí, Gaudí en Magritte in gedachten gehouden. Zij zijn mijn favoriete surrealistische kunstenaars en hebben mij het meest beïnvloed. We hebben geprobeerd deze invloed over te laten komen, maar vaak ging het gewoon vanzelf. De tomaten op het strand bijvoorbeeld. We hadden ze daar neergelegd en net op het perfecte moment liep het oude vrouwtje door het beeld, en dat maakte de foto echt af.

Wat zijn jullie favoriete beelden en waarom? Joel: Mijn favoriete foto's zijn die van de zalm op het strand. We hebben eerst de stropdasfoto's gemaakt en zijn toen naar de metro gegaan om de visstaart uit de deur te laten steken. Op het strand deden we Baywatch na waarbij ik de zalm moest redden. Aldo maakte een filmpje terwijl ik tussen de mensen door de zee in sprintte en met de vis weer boven water kwam. We moesten steeds van plek veranderen omdat we lastig gevallen werden. Het was geweldig.

Aldo: Nu ik erover nadenk is de cover een van mijn favorieten. Joel had babyinktvissen gekocht en ik vond dat ze op vingers leken. Dus wilden we iets doen met handen op een gezicht, maar dat was erg moeilijk door de plek van de lampen. Toen we het niet meer wisten, eigenlijk altijd als we het niet meer wisten, zei ik tegen Joel wat hij moest doen. Dus ik zei tegen hem dat hij over zijn gezicht moest wrijven, hij overdreef dat door zijn haar te gaan.

Hoe willen jullie dat mensen Papalosophy interpreteren? Aldo: Het moet mensen herinneren aan de tijd toen ze nog studeerden en maar vier ingrediënten hadden en een zak pasta, maar wel iets lekkers wilden maken voor een date. Dit boek is een visuele interpretatie van Joels kookstijl vermengd met mijn eigen keukenavonturen.

Joel: Uiteindelijk wilden we een kookboek maken voor mensen die van koken, fotografie, Barcelona en kunst houden. Dus niet alleen voor mensen die alleen maar in de keuken staan en recepten uitproberen, maar juist een boek waar je doorheen kunt bladeren als je zin hebt om te lachen, te walgen of je te verbazen. Het boek zit vol zelfspot, maar er zitten ook echt wel sterke recepten in. Twintig procent van de recepten komt uit de traditionele Spaanse keuken en we hopen dat mensen met die recepten zelf iets creatiefs doen.

Aldo: Want het is en blijft wel een kookboek.

Bedankt voor dit gesprek Aldo en Joel.