Door mijn geslachtsverandering gaf ik mijn veganisme op

Ik werd vegan nadat ik het boek Eating Animals van Jonathan Safran Foer las. De vriendin van wie ik het boek kreeg, had me al gewaarschuwd dat de vreselijke inhoud me zou veranderen. Ze had het niet verkeerd.

Ik gaf veganisme op toen iets anders in mijn leven prioriteit kreeg. Op dat moment zat ik namelijk zes maanden in fysieke transitie van vrouw naar man. De start van de eerste maand begint op een dag in april 2013 toen ik voor het eerst een shot testosteron (T) kreeg. Het heeft jaren geduurd voor ik met hormonen kon beginnen na eindeloze gesprekken met dokters en een diepe zoektocht naar wat ik echt wilde.

Mijn transformatie ging niet heel snel, en verliep heel gestaag. Ik had stiekem gehoopt op een Incredible Hulk-achtige verandering. Niet dat ik het lichaam van de Hulk wilde, liever dat van Bruce Banner. Gewoon net genoeg spieren om een fatsoenlijke chin-up te doen in de sportschool.

In oktober was mijn stem zwaarder en had ik meer lichaamshaar. Dit was fijn, want dit betekende dat ik 99 procent van de tijd als man gezien werd in het openbaar. Voor de buitenwereld leek alsof het proces helemaal goed verliep.

Maar mijn transitie door de ogen van anderen is iets heel anders. Het laat duidelijk de objectieve en stereotyperende kijk op geslacht zien.

Het boeide me niet of ik meneer werd genoemd in de supermarkt en harige tenen krijgen maakte me ook niks uit. Ja ik voelde me beter, maar niet helemaal.

Het mannenlichaam is voor iedereen anders. Er is geen vast sjabloon. De veranderingen die ik zo graag wilde, kracht en lange spieren waren het belangrijkst. Ook wilde ik alles wat maar een zachte vorm had wegkrijgen. Ik verlangde naar die V-shape, met brede schouders en een smalle taille. Zes maanden aan de T en drie maanden vegan. Ik werd wakker en realiseerde me dat testosteron alleen mij niet het lichaam zou geven wat ik wilde en door mijn parttime baan als fietskoerier werd ik juist dunner. Dat geldt ook voor cisgender (geen trans) mannen die nooit naar de sportschool gaan. Zij worden ook niet op een dag wakker met het lichaam van een god. Wij trans-mannen hebben nog dat extra obstakel om alle sporen van vrouwelijke puberteit uit te wissen. Dat betekende meer vet verliezen en met minder spiermassa starten. Ik besloot er echt voor te gaan. Maar nu had ik alleen goede motivatie, geen plan en geen idee hoe je moet trainen en eten (ik had ook geen idee dat het zo belangrijk zou zijn) om mijn doel te halen.

Ik vond de oplossing in de vlogs van een Amerikaanse man in transitie. Zijn YouTubekanaal was verdwenen, maar de transgemeenschap is klein, dus het was niet moeilijk om hem te vinden. Een persoonlijke trainer met meer dan vijf jaar transformatie-ervaring van vrouw naar man, en met een eigen V-shape. Hij zou mijn mentor kunnen zijn, mijn Mr. Miyagi. Toen ik duidelijk had gemaakt dat ik me enorm zou inzetten, ontwikkelde hij een op maat gemaakt dieet en trainingsprogramma voor me. Hij vroeg ook om een foto van mijn ideale lichaam. Hij snapte wat er door mijn hoofd ging, dat ik gefrustreerd was. Hij had ten slotte precies hetzelfde meegemaakt. We zijn allebei onderdeel van een internationaal, wat geheimzinnig broederschap. We zorgen voor elkaar en hebben misschien ook wel een geheime handdruk. Of misschien ook wel niet. Ik volgende zijn pragmatische aanpak, en had nooit het gevoel dat ik mezelf voor schut zette. Ik hou nu zelfs van selfies, want zoals mijn mentor ooit zei, "Dat soort dingen laten je op mindere dagen zien dat je niet stilstaat." Hij woonde in de Verenigde Staten en ik in Londen, dus stuurde ik elke week trainingsverslagen, foto's en mijn maten op. En nu heb je het vast wel door waarom ik weer een vleeseter werd. En ik weet dat heel veel vegans die dit lezen woedend worden. Ja, het spijt me. Ik weet dat er vegan jiu-jitsu-vechters zijn die mij in een greep kunnen houden net zolang tot ik zweer nooit meer kip te eten. Maar ik kan alleen maar dromen om ooit net zo ethisch als hen te zijn. Maar ik ging niet in discussie over het schema van mijn trainer. Als hij zei dat ik mager vlees, vis, eiwitten en eiwitpoeder met dierlijke bestanddelen moest eten, vroeg ik "hoeveel?" Dit dieet bestond vooral uit een sportschoolregime met veel krachttraining en hele intense cardio. Nu, een jaar verder, ben ik gelukkiger, fitter en sterker, maar – disclaimer – mijn transitie ging niet sneller. Ik moet mezelf er regelmatig aan herinneren dat ik pas in het eerste jaar zit van een vijf jaar lange hormonale puberteit. Ik snap mijn lichaam ook beter, niet per se als translichaam, maar als een lichaam zoals iedereen die heeft. Het is een organische machine met heel veel potentie, maar dan moet je wel de juiste voedingsstoffen binnenkrijgen. In het begin, was het dagelijkse momenten waarop ik moest vasten verschrikkelijk. Ik was zo iemand die zich al flauw voelt als hij het ontbijt skipt. Maar omdat ik iemand had die mij steunde, zette ik door. Nadat ik dit had overwonnen, bleef ik op het rechte pad door korte- en langetermijndoelen te maken. Elke maand maakte mijn mentor veranderingen in mijn schema's, dus ik raakte nooit verveeld. Veertien tot achttien uur vasten voelt nu net zo normaal als het eten van cornflakes toen ik acht was. Ik vind het veel fijner om een tijd helemaal niks te eten in plaats van de hele dag kleine hapjes eten waardoor je je nooit vol voelt. Ik vast dagelijks (het vasten noemen maakt het wel erg dramatisch) en alles kan met mate. Haat me maar, maar cake smaakt beter als het echt een traktatie is. Soms heb ik een re-feed-dag, dan is de training heel zwaar en heb ik extra energie nodig. In een tijdbestek van zes uur, een keer per week, kan ik eten wat ik echt wil. Dat klinkt misschien als iets om naar uit te kijken, maar het is nogal een teleurstelling.

Ik had nooit gedacht dat ik het moeilijk zou vinden om te genieten van iets lekkers. Helemaal na een zware training, maar een andere consequentie van deze training is dat ik mij heel erg bewust ben van wat ik eet. Die eetfeestjes voelen voor mij alsof ik de lang in de zon heb gelegen. Ik krijg hoofdpijn en wil naar huis voor een bord gestoomde broccoli. Ik ben me er veel meer van bewust wat eten kan doen met mijn energielevel en hoe het verteert. Ik hou het simpel en kook alles zelf. Het is niet gastronomisch, maar het werkt wel voor mij.
Nadat ik een paar maanden met dit programma bezig was, bepaalde ik de datum van mijn operatie. De operatie die mij een platte, mannelijke borstkas zou geven. Dit motiveerde mij nog meer. Ik reisde naar de VS zodat een bekende chirurg in Florida het zou uitvoeren. Mijn mentor was daar een paar jaar geleden ook geweest. Zoals ik al zei, het is een kleine wereld. In de maanden voor de operatie, trainde we specifieke spiergroepen in mijn schouders, borst en rug. Een paar weken voor de grote dag, ging het om vet branden. Allemaal bedoeld om in optimale vorm te zijn voor de operatie en het herstel.

De operatie is nu drie maanden geleden en langzaam pak ik mijn trainingsschema weer op. Ik heb nog een lange weg te gaan om de V-shape te krijgen, maar ik geniet er van. Dit hele project heeft me een gezond lichaam gegeven, maar ook een gezonde geest. Het hield mij bezig terwijl de Testosteron zijn magische werk achter de schermen deed. Door de training leef ik in het nu.

Ik zeg dit vooral tegen iedereen die net pas begint met hun transitie en die snappen hoe het is om zo met je lichaam te worstelen. En tegen iedereen die zo zijn best doet in de sportschool, maar geen groei ziet.

Ga voor de lange termijn en houd je progressie bij. Niet om obsessief over te doen, maar zo kun je zien hoe ver je bent gekomen twee of drie jaar tijd. Je zult versteld staan van jezelf.
En als laatste, blijf een manier vinden om te zeggen wie je bent. Je moet jezelf nog steeds uitzoeken, ook als je een genderidentiteit claimt. De volgende stappen kosten heel veel mentale en fysieke kracht. Het is een heerlijk idee dat je je thuis voelt in je eigen lichaam, je hele leven lang.