Είναι 1η Μάη, Παρασκευή βράδυ, στο Trails Gentlemen’s Club, στο Σολτ Λέικ Σίτι. Συνήθως θα ήταν ένα πολύ ζωντανό σαββατοκύριακο, στη μεγαλύτερη πόλη της Γιούτα. Η 1η Μάη είναι το ανεπίσημο τέλος του χειμώνα, ενώ οι ζεστές καλοκαιρινές νύχτες απέχουν ακόμη έναν μήνα.
Όμως αυτή η Παρασκευή είναι ορόσημο και για άλλο λόγο. Την 1η Μάη, η πολιτεία της Γιούτα, η κομητεία Σολτ Λέικ και η Σολτ Λέικ Σίτι ανέστειλαν τους περιορισμούς της πανδημίας με τον ίδιο αυθαίρετο και τυχαίο τρόπο που τους εφάρμοσαν. Εφόσον πολλά κέντρα ενήλικης διασκέδασης στην περιοχή με βάση τον νόμο θεωρούνται μπαρ, η κομητεία του Σολτ Λέικ έγινε μια από τις πρώτες περιοχές στη χώρα που επέτρεψε στα strip club της να ανοίξουν.
Videos by VICE
Το VICE επισκέφτηκε τρία strip club στη Γιούτα την πρώτη βδομάδα επαναλειτουργίας, για να δει πώς είναι η νέα κανονικότητα.
Είναι 9.20 μμ και ο ήλιος έχει μόλις δύσει πίσω από τη δυτική πλευρά των βουνών της Σιέρα Νεβάδα. Το πάρκινγκ του Trails είναι γεμάτο και απ’ έξω σχηματίζεται μια ουρά. Απ’ έξω μοιάζει με δημοφιλές hip-hop club όπου ένας DJ παίζει Drake, Future, Tyga, Post Malone, Blueface και Rihanna.
Πελάτες διαφόρων εθνικοτήτων δεν στέκονται στην ουρά αλλά σε παρέες, δύο μέτρα απόσταση η μια από την άλλη. Και ενώ μαγαζιά όπως το Trails έχουν αυστηρό dress code ως προς τα καπέλα και τα καλύμματα προσώπου, όλοι στην ουρά έχουν το πρόσωπο καλυμμένο. Κάποιοι φοράνε μάσκες N95, κάποιοι αυτοσχέδιες, φτιαγμένες από μπαντάνες, τύπου western. Μια μεγάλη πλειοψηφία φοράει ακριβές μάσκες για σκι, θυμίζοντας την εποχή του σκι που διακόπηκε ξαφνικά λόγω της πανδημίας.
Ένας πορτιέρης με μάσκα N95 κάνει διπλή δουλειά, τσεκάρει ταυτότητες και παίρνει θερμοκρασίες (όσοι έχουν πάνω από 37 απαγορεύεται να μπουν). Όταν τα μέλη μιας παρέας περνάνε τον έλεγχο της θερμοκρασίας, τους συνοδεύουν το τραπέζι τους ενώ ο πορτιέρης απαριθμεί τους κανόνες του νέου κόσμου.
- Δύο μέτρα απόσταση από χορεύτριες, σερβιτόρες, άλλους πελάτες.
- Πρέπει να φοράτε διαρκώς τη μάσκα εκτός απ’ όταν πίνετε.
- Μην πλησιάζετε τη σκηνή περισσότερο από δύο μέτρα παρά μόνο για να αφήσετε χρήματα περιμετρικά πάνω της.
- Τοποθετείτε τα χρήματα στην άκρη της σκηνής και επιστρέφετε αμέσως στο τραπέζι.
Η κρίση χτύπησε πολύ και αμέσως τα strip club στην κομητεία Σολτ Λέικ, όπως και πολλές μικρές επιχειρήσεις, αλλά με μια σημαντική διαφορά: Τα strip club, όπως και τα καζίνο, δεν μπορούσαν να πάρουν δάνεια μικρών επιχειρήσεων, μια πρακτική που άνθρωποι του χώρου είπαν ότι είναι άδικη.
«Δεν είχαμε πολλή δουλειά τις τελευταίες δύο εβδομάδες πριν κλείσουμε, επειδή η κυβέρνηση έλεγε σε όλους να μείνουν σπίτι», λέει μια υπάλληλος στο Southern X-posure, άλλο ένα strip club του Σολτ Λέικ Σίτι.
Στο Trails τα LED φώτα γύρω από τη σκηνή λάμπουν πιο δυνατά επειδή δεν υπάρχουν πελάτες γύρω από τη σκηνή, στον χώρο για τα φιλοδωρήματα. Στο τέλος κάθε performance, μια υπάλληλος με μάσκα απομακρύνει με μια σκούπα τα δολάρια από τη σκηνή (έπειτα θα καταμετρηθούν από άλλο υπάλληλο με γάντια) ενώ μια άλλη αποστειρώνει τη σκηνή για την επόμενη μασκοφόρα χορεύτρια.
Όλες οι χορεύτριες, παρόλο που είναι τουλάχιστον δυο μέτρα από του πελάτες, πρέπει να φοράνε μάσκα.
Υπάρχει μια ποιητική ειρωνεία στο να βλέπεις αυτές τις καλλίπυγες γυναίκες να χορεύουν την επιτυχία Mask Off του Future ενώ ο DJ θύμιζε σε τακτά διατήματα στους πελάτες να κρατάνε αποστάσεις και να πλένουν τα χέρια τους.
Η προσαρμογή στα νέα μέτρα ήταν η μόνη ευκαιρία που είχαν πολλές από αυτές τις γυναίκες για να εργαστούν επικερδώς, καθώς η ανεργία στη Γιούτα αναμένεται να εκτοξευτεί και ακόμα δεν έχει συνταχθεί το πρόγραμμα βοήθειας ανεξάρτητων εργαζομένων.
Οι performer, παρόλο που ήταν άνεργες για δύο μήνες, δεν δικαιούνταν επίδομα ανεργία λόγω της ανεξάρτητης συνθήκης εργασίας τους. «Η πανδημία χτύπησε τους πάντες ξαφνικά», λέει η Steph Mercedes, manager των χορευτριών το Trails. «Όμως οι περισσότεροι που έχασαν τη δουλειά τους μπορούσαν να κάνουν αίτηση για επίδομα ανεργίας, κάτι που δεν μπορούσαν να κάνουν οι ανεξάρτητοι εργαζόμενοι κι έτσι η οικονομική πίεση ήταν μεγάλη».
Δεκαπέντε χιλιόμετρα από τα λαμπερά φώτα του κέντρου, το Bears Den στη Μάγκνα επίσης άνοιξε τις πόρτες του. Το αδιάφορο χοντροκομμένο κτίριο μες στη μέση της ερημιάς στη Γιούτα, υποδέχεται κυρίως άντρες της εργατικής τάξης που δουλεύουν στο κοντινό ορυχείο χαλκού Ρίο Τίντο Κένεκοτ.
Το Den, όπως το λένε οι ντόπιοι, είναι το μόνο μπαρ που λειτουργεί αυτή τη στιγμή στην πόλη της Μάγκνα καθώς τα άλλα κρίθηκαν μη ασφαλή μετά από μια σειρά σεισμών που έπληξαν την περιοχή τον Μάρτιο και τον Απρίλιο.
Εδώ δεν υπάρχει DJ στο στιλ του Λας Βέγκας ή LED, αλλά τοίχοι ντυμένοι με ξύλο και χριστουγεννιάτικα λαμπάκια. Δεν ανήκει στη δικαιοδοσία του Σολτ Λέικ Σϊτι, οπότε οι κανόνες εδώ είναι άλλοι. Οι χορεύτριες φοράνε μάσκες και δεν επιτρέπεται να αγγίξουν χρήματα, αλλά οι πελάτες δεν είναι υποχρεωμένοι να φοράνε μάσκες.
Όμως ο πορτιέρης, όπως και στο Trails, έχει επιφορτιστεί με καινούργιο ρόλο. Καταγράφει ονόματα και τηλέφωνα όσων μπαίνουν.
«Για την περίπτωση που υπάρξουν κρούσματα», εξηγεί με τη φωνή του πνιχτή πίσω από τη μάσκα, που του είναι πολύ σφιχτή.
Η μόνη χορεύτρια, μια χλομή αδύνατη γυναίκα με πολυκαιρισμένες ξανθιές ανταύγειες, χορεύει στη μικρή σκηνή του μπαρ υπό τους ήχους country κομματιών και 80s classic rock τραγουδιών. Μια μπαργούμαν φτιάχνει ποτά πίσω από ένα διαχωριστικό από πλέξιγκλας, αλλάζοντας πειθήνια γάντια ανάμεσα στα ποτά.
Το πλήθος, που φοράει μιλιτέρ καουμπόικες μπότες και ρούχα με logo Harley Davidson, κοιτάζουν μια τη χορεύτρια και μια τις τηλεοράσεις πίσω από το μπαρ που δείχνουν έναν αγώνα NASCAR και Fox News. Δυο πελάτες μου δείχνουν περήφανα τις μάσκες Punisher ενώ ένας άλλος δείχνει τη Ν95 του.
Η Morgan, η μπαργούμαν, υπολογίζει ότι το κλαμπ είναι περίπου 60% πιο γεμάτο απ’ ό,τι συνήθως, ανάλογος αριθμός με αυτόν που έδωσε το προσωπικό στο Trails.
«Ο κόσμος έχει λεφτά να ξοδέψει. Μόλις πήραν τις επιταγές ενίσχυσής τους και νομίζουν ότι ετοιμάζονται να επιστρέψουν στη δουλειά», λέει σκουπίζοντας μια στέκα του μπιλιάρδου πριν τη δώσει σε μια καινούργια παρέα.
Για τον David, 50άρη μηχανικό αυτοκινήτων και θαμώνα του Den, η επιστροφή στο μπαρ σημαίνει όχι απλώς μια επιστροφή σε μια αίσθηση κανονικότητας αλλά και στήριξη μιας μικρής τοπικής επιχείρησης που είναι σημαντική, όπως λέει, για την κοινότητα.
«Δεν φοβάμαι να αρρωστήσω», λέει και βγάζει ένα μάτσο δολάρια να πληρώσει τη μασκοφόρα performer καθώς ψεκάζει με αντισηπτικό την πίστα ανάμεσα σε τραγούδια του Luke Bryan.
«Δεν είμαι πολύ μεγάλος και μπορεί να το ξεπεράσω. Αν είναι να γίνει, ας γίνει. Αλλά προσέχω. Πλένω τα χέρια μου. Κρατάω αποστάσεις», λέει και δείχνει τα απομακρυσμένα τραπέζια.
«Αλλά ο κόσμος πρέπει να βγάλει λεφτά. Η κυβέρνηση δεν μας βοήθησε, έτσι πρέπει να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον».
Ενώ και στα τρία μαγαζιά φαίνεται να υπάρχει περισσότερος κόσμος, πολλές χορεύτριες διαπίστωσαν ότι τα tips τους έχουν μειωθεί.
«Το να μιλάμε στους πελάτες όταν κατεβαίνουμε από τη σκηνή είναι ζωτικό κομμάτι της δουλειάς», λέει η Stpeh Martines, manager των χορευτριών. «Εφόσον δεν κάνουμε lap dances, όταν μιλάμε με πελάτες τους κάνουμε να νιώθουμε ότι είναι σημαντικοί στο κλαμπ μας».
Μια γυναίκα που μου συστήνεται ως Sass και ήταν χορεύτρια στο Den για πάνω από μία δεκαετία, χαίρεται που δεν χρειάζεται να φορέσει μάσκα όταν μου μιλάει. Τα καστανά της μαλλιά είναι κομμένα στον ώμο και τα νύχια της κοντά, μανικουρισμένα, φροντισμένα. Παρά την αυστηρή εμφάνιση φωτίζει τον χώρο καθώς μιλάει, ενώ πού και πού σταματάει για να χαιρετίσει θαμώνες που έχουν να τη δουν πάνω από έξι εβδομάδες.
Λέει ότι παρά την αύξηση στον κόσμο και τα συνολικά έσοδα, βγάζει μόνο το 60% απ’ όσα βγάζει συνήθως μια καλή μέρα – μείωση που αποδίδει στην απαίτηση για μάσκα.
«Άλλα λεφτά δίνουν όταν δεν σε βλέπουν να χαμογελάς», εξηγεί καθώς μετράει τα κέρδη της από την βάρδια της νωρίτερα.
Για τα κλαμπ και τις χορεύτριες, το μέλλον παραμένει άδηλο, όπως και για πολλούς Αμερικάνους.
H Olivia, χορεύτρια στο Den, τονίζει ότι της αρέσει η δουλειά της αλλά ότι ετοιμάζει και plan b και να επιτρέψει στις σπουδές της στη φλεβοτομία.
Η Martines τονίζει τη σημασία του να αποταμιεύεις όσο περισσότερο μπορείς, κάτι που συμμερίζεται η Sass. «Να επενδύεις στον εαυτό σου», μου λέει με τον ενθουσιασμό και την εμπειρία μητέρας που έχει περάσει χρόνια να συμβουλεύει τα παιδιά της.
H Olivia συμφωνεί με τις αποταμιεύσεις αλλά επίσης παρακινεί τον κόσμο να στηρίξει τις τοπικές επιχειρήσεις – «να έρχονται, να δίνουν φιλοδώρημα και να περνάνε καλά».
Ρωτάει αν μπορώ να ζητήσω από το κράτος και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να μην κλείσει ξανά τη δουλειά της. Πριν απαντήσω, συμπληρώνει, «αλλά να φροντίσουν να παίρνουν όλοι τα απαραίτητα μέτρα για να σταματήσει η μετάδοση του ιού, είναι πολύ σημαντικό. Έτσι ελπίζω οι προστασίες να έχουν λειτουργήσει και να συνεχίσουν να λειτουργούν», συμπληρώνει.
Προς το παρόν οι ιδιοκτήτες κλαμπ και οι υπάλληλοι προσπαθούν να διαχειριστούν τη νέα συνθήκη και να κρατήσουν τη δύσκολη ισορροπία δύο ρόλων :του οικοδεσπότη και του τηρητή των μέτρων υγείας. Με όσους/ες μιλάω τονίζουν τη σημασία της εγρήγορσης και του να κάνουν αυτό που πρέπει να σταματήσουν τη μετάδοση του ιού.
Στο Trails, ένας μεγαλόσωμος πορτιέρης κάνει ευγενική παρατήρηση σε δύο γυναίκες να μην απομακρύνονται πολύ από το τραπέζι τους, χαλώντας ελαφρώς το κέφι που υπάρχει συνήθως στο μαγαζί ένα βράδυ Παρασκευής στη μέση της άνοιξης.
Και πάνω που ένας πελάτης είναι έτοιμος να μου δείξει άλλη μια μάσκα εμπνευσμένη από υπερήρωα, ξεσπάει καυγάς στο πάρκινγκ, κι έτσι πολλοί χάνουν την απόσταση που κρατούσαν – κάτι που δείχνει ότι ακόμα και τα πιο αυστηρά μέτρα προστασίας καμία φορά αποτυγχάνουν.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE US.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
«Ζούμε Έτσι κι Αλλιώς σε Απομόνωση» – H Καραντίνα Δεν Τελείωσε για τους Ανάπηρους
Eίναι Περίεργο να Kληρονομείς Eκατοντάδες Xιλιάδες Ευρώ στα 20κάτι σου
Γιατί τα Mάτια του Michael Jordan στο “Last Dance” Eίναι Kίτρινα;
