Best of 2022: Τα Ρεπορτάζ του VICE που Αξίζει να Διαβάζεις Ξανά

Το 2022 σηματοδότησε την επιστροφή μας -κατά κάποιο βαθμό- στην κανονικότητα, μετά από περίπου δύο χρόνια περιορισμών εξαιτίας του κορονοϊού.

Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι όλα κύλισαν ρόδινα. Τα βλέμματα όλων στράφηκαν στη βόρεια Ευρώπη και τον πόλεμο που κήρυξε η Ρωσία στην Ουκρανία, στην έξαρση της αστυνομικής βίας, στις δίκες για το #metoo, στις διαδηλώσεις στο Ιράν.

Οι δημοσιογράφοι του VICE ταξίδεψαν από τις φυλακές της Αθήνας στα ορυχεία της αλβανικής πόλης Μπουλκίζα. Και από τη Θεσσαλονίκη στο Λβιβ της Ουκρανίας, καταγράφοντας μοναδικά θέματα και ιστορίες.

Αυτά είναι τα ρεπορτάζ του VICE που αξίζει να διαβάσεις ξανά.

Μπήκαμε σε φυλακές σε όλη την Ελλάδα και μιλήσαμε με κρατούμενους για τις συνθήκες, αλλά και τη ζωή εκεί. Πώς επιβιώνεις μέσα στη φυλακή; Πώς αντιμετωπίζεις την καθημερινή ρουτίνα; Ποιες είναι οι πιο σκληρές καταστάσεις που έχει ζήσει ένας φυλακισμένος; Και ποιος νιώθει κάποιος τις τελευταίες ώρες πίσω από τα κάγκελα;

Το ημερολόγιο έγραφε 24 Φεβρουαρίου 2022 όταν οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις πέρασαν τα σύνορα της Ουκρανίας, με σκοπό να καταλάβουν το Κίεβο και να ρίξουν την κυβέρνηση Ζελένσκι. Ο στρατός του Πούτιν δεν έκανε την «παρέλαση» που κάποιοι φαντάζονταν, οι βομβαρδισμοί και οι μάχες σώμα με σώμα έχουν κοστίσει εκατοντάδες ζωές, ενώ περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Ουκρανοί -ως επί το πλείστον ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά- αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς.

Πολίτες, που μέχρι πριν λίγες ημέρες ήταν καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, έμειναν πίσω αποφασισμένοι να πολεμήσουν και να υπερασπιστούν τη χώρα τους. Καθώς οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν στρατιωτική εμπειρία, σε όλη την Ουκρανία έχουν φτιαχτεί DIY κέντρα εκπαίδευσης, προκειμένου να μάθουν τα βασικά. Όπως στο Λβιβ, όπου ένας κινηματογράφος μετατράπηκε σε κέντρο εκπαίδευσης και καθημερινά δεκάδες άνδρες και γυναίκες μαθαίνουν πώς να λύνουν, να καθαρίζουν και να χρησιμοποιούν τα καλάσνικοφ… [συνέχεια]

Είναι ένα πρωινό του Απρίλη, ίδιο και απαράλλακτο με όλα τα προηγούμενα και με όλα εκείνα που θα έρθουν. Το κρύο είναι τσουχτερό και ο αέρας φυσά δυνατά, δημιουργώντας μια απόκοσμη βοή. Μία ανάσα από την πόλη της Bulqiza δεσπόζουν τα ορυχεία χρωμίου, που ξεπροβάλλουν από το ομιχλώδες τοπίο που σκεπάζει τις χιονισμένες και επιβλητικές βουνοκορφές που απλώνονται στο φόντο.

Πριν ακόμα ξημερώσει, οι εργάτες στοιβάζονται σε ένα λεωφορείο και κατευθύνονται προς τα εκεί, για να πιάσουν βάρδια, από ένα χωμάτινο, ανηφορικό δρόμο. Είναι σκυθρωποί. Τα πρόσωπά τους προδίδουν την κούραση και τον μόχθο. Οι βάρδιες είναι κυλιόμενες και βγαίνουν δύσκολα, αφού εργάζονται κάτω από πολύ σκληρές, απάνθρωπες συνθήκες. Εκεί η ζωή δίνει τη θέση της στον θάνατο, αφού τα μέτρα προστασίας είναι ανύπαρκτα και τα εργατικά δυστυχήματα ολοένα και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια… [συνέχεια]

Μια δίκη-ορόσημο για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας και της σεξουαλικής κακοποίησης στην Ελλάδα, μετά την καταγγελία αθλήτριας της ιστιοπλοΐας για σεξουαλική κακοποίηση από τον προπονητή της… [συνέχεια]

Φέρνουν την επόμενη μέρα στο εμπόριο τέχνης και συλλεκτικών αντικειμένων, αξίζουν εκατομμύρια και χαρακτηρίζονται θεμέλιο του Ίντερνετ του μέλλοντος. Ο καλλιτέχνης The French Monkey κι ένας επενδυτής εξηγούν γιατί… [συνέχεια]

Ο φωτορεπόρτερ Θοδωρής Νικολάου ταξίδεψε στη μικρή πόλη της Βοσνίας, εκεί που το καλοκαίρι του 1995 δολοφονήθηκαν περίπου 8.000 μουσουλμάνοι -άνδρες και παιδιά- από Σερβοβόσνιους στρατιώτες και παραστρατιωτικούς… [συνέχεια]

Ανοίγοντας την ξύλινη παλιά πόρτα με το μαντεμένιο μάνταλο, μπαίνεις σε ένα τεράστιο κήπο. Περπατάς πάνω σε μικρά μονοπάτια. Διάσπαρτα μεταξύ φυτών, λαχανικών και δέντρων διακρίνονται χαμηλά και μικρά σπίτια. Σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι στο χωριό των Χόμπιτ. Πρόκειται όμως για μία μικρογραφία ενός οικοχωριού, στο οποίο όσοι ζουν έχουν αποφασίσει να επιστρέψουν στη φυσική ζωή. Και να δοκιμάσουν και τις ανθρώπινες σχέσεις… [συνέχεια]

Είχαν περάσει λίγα λεπτά μετά το σφύριγμα της έναρξης του ποδοσφαιρικού παιχνιδιού μεταξύ Ηλιούπολης και Ερμιονίδας, όταν ο ποδοσφαιριστής της γηπεδούχου ομάδας, Αλέξανδρος Λάμπη, σωριάστηκε στον αγωνιστικό χώρο. Tα πράγματα φαίνονταν από την αρχή δύσκολα. Ο απινιδωτής βρισκόταν στο γήπεδο και το ασθενοφόρο έφτασε, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, μετά από περίπου 15 με 20 λεπτά. Σύμφωνα με όσα δήλωνε αργότερα ο πατέρας, τόσο ο γιος του όπως και όλη η ομάδα της Ηλιούπολης, είχαν κάνει καρδιολογικές εξετάσεις λίγες μόνο ημέρες πριν.

Ο Αλέξανδρος που είχε ελάχιστους σφυγμούς και καμία επαφή με το περιβάλλον διακομίσθηκε στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρα. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών εκεί, δεν κατέστη δυνατόν να σωθεί και τελικά άφησε την τελευταία του πνοή βυθίζοντας σε θλίψη τους οικείους του και προκαλώντας ακόμη ένα σοκ σε ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ήταν μόλις 21 ετών και, δυστυχώς, δεν ήταν ο πρώτος που χάνεται με τον τραγικό αυτό τρόπο… [συνέχεια]

Λένε ότι η μουσική σε ταξιδεύει. Ισχύει. Αλλά και η μουσική, σαν οντότητα, ταξιδεύει η ίδια. Όχι μόνη της. Μαζί με πολλά άτομα. Κάνει ένα μακρύ ταξίδι μέχρι να φτάσει στο κινητό, το αυτοκίνητο ή τα ηχεία ενός club. Ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία αυτού του μουσικού ταξιδιού, θα βρεθείς πάντα σε έναν χώρο με υπολογιστή και μικρόφωνο. Στο στούντιο. Εκεί όπου εκκολάπτονται τα τραγούδια.

Και η τέχνη της ραπ μουσικής που παράγεται στην Αθήνα -τουλάχιστον ένας μεγάλος όγκος- έχει το δικό της «ατελιέ» και βρίσκεται σε ένα υπόγειο στο Μαρούσι, που δεν πάει το μάτι σου. Από εκεί περνούν καθημερινά ράπερ, μουσικοί παραγωγοί και κάθε λογής άνθρωποι του σύγχρονου rap industry της Ελλάδας. Το Destiny Studio θα το συναντήσεις πολύ συχνά πλέον στα credits των κομματιών των αγαπημένων σου MCs, δίπλα από τις λέξεις "Recorded/Mixing/Mastering"… [συνέχεια]

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά τι συμβαίνει όταν πια έχει πεθάνει και η ελπίδα - όταν η ζωή μέσα στο σώμα μας γίνεται μαρτυρική, χωρίς καμία πιθανότητα για βελτίωση της κατάστασης, ούτε στο ελάχιστο;

Μια συνεχιζόμενη συζήτηση που ανοίγει κατά καιρούς με διάφορες αφορμές και μετά, δυστυχώς, επιστρέφει στη λήθη είναι αυτή που αφορά την ευθανασία και την υποβοηθούμενη ιατρικώς αυτοκτονία, ζητήματα θεωρητικά για όλους εκτός από εκείνους που βαδίζουν προς το προδιαγεγραμμένο τέλος τους, με βασανιστικό τρόπο - και φυσικά τις οικογένειές τους… [συνέχεια]

Ηταν μια ηλιόλουστη μέρα η 6η Οκτωβρίου, όταν ο 23χρονος Αμπντό Αμποσέρ έβγαινε από το κτίριο του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου στη Μυτιλήνη. Ντυμένος στα λευκά, χαμογελαστός, συνοδευόμενος από τον δικηγόρο του, Απόστολο Κόντο και τη διευθύντρια του ΣΜΑΝ (Σύλλογος Μερίμνης Ανηλίκων), Δήμητρα Αδαμαντίδου, έμοιαζε να μην πιστεύει ότι ο εφιάλτης του τέλειωσε. «Τελικά, το σύστημα δούλεψε!» έγραψε σε μια ενθουσιώδη ανάρτηση στο Facebook η Δήμητρα, συνοψίζοντας την αίσια έκβαση μιας -ακόμη- δικαστικής πλάνης στη χώρα μας. Αν αποτελούσε σενάριο αστυνομικής σειράς, η ιστορία του Αμπντό θα μας είχε καθηλώσει. Επειδή όμως πρόκειται για αληθινή ιστορία, οι περιπέτειές του προκαλούν μόνο αποτροπιασμό.

Μια συγκλονιστική ιστορία που δείχνει τα κενά του συστήματος, αλλά και το πάθος για ζωή και δικαίωση ενός νέου Σύρου… [συνέχεια]

Γιατί έπρεπε να φτάσουμε στο 2022 για να εγκριθεί στη χώρα μας η PrEP; Γιατί έπρεπε να περάσει τόσος καιρός, τη στιγμή που αυτή η θεραπεία χρησιμοποιείται αποτελεσματικά για χρόνια από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, μέχρι τη Νότια Αφρική και την Ταϊλάνδη; Μόνο την τελευταία δεκαετία (2011-2021), οι νέες λοιμώξεις από τον HIV στην Ελλάδα ήταν 8.208, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΕΟΔΥ. Ένας αριθμός διόλου αμελητέος, ένας αριθμός που κάθε χρόνο επηρεάζει και στιγματίζει εκατοντάδες ζωές.

Μετά από πολλές κλινικές δοκιμές και από την πολυετή πλέον χορήγηση της PrEP σε πολλά κράτη, η συγκεκριμένη αγωγή είναι ασφαλής και εξαιρετικά αποτελεσματική στην αποτροπή της έκθεσης στον HIV και κατ’ επέκταση, στη μείωση των νέων μολύνσεων. Μια υπόσχεση χρόνων που μέχρι σήμερα η Πολιτεία δίσταζε. Ή, πιο σωστά, δεν είχε τη θέληση να υλοποιήσει… [συνέχεια]

Αθήνα, 28 Φεβρουαρίου 2020. Την ώρα που η Θάλεια ετοιμάζεται να κλειδώσει πίσω της την πόρτα του γραφείου και να βγει στον δρόμο της νυχτερινής πόλης, χτυπάει στο κινητό της μήνυμα από τη Σοφία. «Άκυρο το ποτάκι μας γι’ απόψε». Παραλίγο να λιποθυμήσει διαβάζοντάς το. Ποτέ πριν η ακύρωση ενός ραντεβού από τη σύντροφό της δεν της προκάλεσε τόση χαρά. «Αμέσως κατάλαβα ότι είμαι έγκυος. Δεν το πίστευα ότι επιτέλους συμβαίνει», λέει σήμερα στο VICE η 38χρονη μητέρα.

Η Θάλεια και η Σοφία, ζευγάρι στη ζωή κι ευτυχισμένες μαμάδες του μικρού Βίκτωρα, μοιράζονται για πρώτη φορά ανοιχτά την ιστορία της «αόρατης» οικογένειάς τους… [συνέχεια]

«Καμιά φορά, όταν οι φωνές έχουν τις καλές τους, τις ακούς να σου ψιθυρίζουν μέσ’ από τις φυλλωσιές: μην προσπαθείς να βγάλεις χρυσάφι από το χώμα που σε γέννησε, μην προσπαθείς να βρεις την άκρη στο κουβάρι που σε έντυσε, μην προσπαθείς να πάρεις πίσω την ψυχή σου που φακελώθηκε».

Η Ι.Α., που δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, έγραψε τους παραπάνω στίχους στην προσπάθειά της να συμφιλιωθεί και να νοηματοδοτήσει τις «φωνές» που για πολλά χρόνια άκουγε και την αναστάτωναν - μια προσπάθεια που ξεκίνησε, όπως και δεκάδες άλλοι άνθρωποι, όταν εντάχθηκε στο ελληνικό δίκτυο “Hearing Voices”… [συνέχεια]

Στον προαστιακό του Ασπροπύργου, κυριαρχεί μία αμήχανη σιωπή. Μερικά αδέσποτα σκυλιά κάθονται στο έδαφος και ώρες ώρες γαυγίζουν σε αυτοκίνητα που σταματούν. Η ώρα είναι λίγο μετά τις 10.00 και ο ήλιος δίνει τη θέση του σε πυκνά σύννεφα. Το αμάξι καταφθάνει και σταματά μπροστά ακριβώς. Ο πρόεδρος της Πανελλαδικής Συνομοσπονδίας Ελλήνων Ρομά, Βασίλης Πάντζος μας χαιρετά. Ξεκινάμε για τον καταυλισμό του Σοφού. Μετά από λίγο, η άσφαλτος σταματά και ξεκινά ένας μακρύς και στενός χωματόδρομος που περνά μέσα από τεράστιες εκτάσεις σκεπασμένες με σκουπίδια. Σπίτια δεν υπάρχουν, παρά μόνο εργοστάσια.

Στον Ασπρόπυργο η ζωή για τους Ρομά είναι ένας αγώνας δρόμου για επιβίωση, μέσα τις λάσπες, χωρίς ρεύμα, νερό και ίσα δικαιώματα… [συνέχεια]

Πριν από λίγο καιρό είχα μια κουβέντα για τους Professional Sinnerz με έναν φίλο και είπε μια ατάκα που μου έμεινε: Ήταν ό,τι πιο progressive έγινε στην εγχώρια rap των 00’s. Η αλήθεια είναι πολύ κοντά σε αυτό. Ακούγοντας τα album τους θα βρει κανείς στοιχεία από rap, pop punk, ska και nu metal, χωρίς όμως να είναι τίποτα από όλα αυτά! Ακόμη και στιλιστικά δεν είχαν καμία σχέση με την υπόλοιπη σκηνή, ενώ τα live τους ήταν εκπληκτικά.

Το 2009 ήταν η χρονιά που σημάδεψε την πορεία τους, όταν δηλαδή κυκλοφόρησαν το τεράστιο hit «Όταν σε Είχα Πρωτοδεί». Ένα κομμάτι που ακόμα και σήμερα να έβγαινε θα έκανε επιτυχία. Κάπως έτσι αποφασίσαμε να γράψουμε ένα oral history επικών διαστάσεων, για ένα από τα πιο τρελά hits της εγχώριας rap σκηνής (και όχι μόνο)… [συνέχεια]

Είναι μοναδικοί. Αγωνίζονται με αντίπαλο το άγνωστο και ζουν χάρη στη δύναμή τους. Ή και στην τύχη, που βρήκαν μία θεραπεία. Πώς αισθάνεται κάποιος όταν του μεταφέρουν ότι πάσχει από μία ασθένεια μαζί με άλλους 15 στην Ελλάδα;

Οι πάσχοντες από σπάνιες ασθένειες, είναι μία ιδιαίτερη κατηγορία ασθενών. Αταξία του Φρίντριχ, νευροϊνωμάτωση, νόσος του Άντισον, οικογενής υπερχοληστερολαιμία, ορθοπρωκτική ανωμαλία, είναι μερικές απ’ αυτές, που γενικώς είναι άγνωστες νόσοι. Ακόμη και στους γιατρούς. Και το ζήτημα έχει πολλές παραμέτρους. Σχεδόν οι μισοί από τους πάσχοντες από σπάνιες ασθένειες είναι αδιάγνωστοι. Ορισμένοι περιμένουν μέχρι και 30 χρόνια για να διαγνωστούν, ενώ πολλοί έχουν διαγνωστεί λάθος. Τα στατιστικά είναι εναντίον τους. Για το 95% δεν υπάρχει θεραπεία. Τα ποσοστά θνησιμότητας είναι υψηλά… [συνέχεια]

Περισσότερα από το VICE

«Δεν Αναγνώριζα τον Εαυτό μου στον Καθρέφτη»: Ο Ανδρέας Περιγράφει Πώς Είναι να Ζεις με Αποπροσωποποίηση

«Ήθελε να Βάψει τη Ferrari του Μέσα σε 96 Ώρες» - Η Τρελή Ζωή των Βοηθών Πολυτελείας των Ποδοσφαιριστών

Γιατί Κάποιοι Άνθρωποι Τηγανίζουν το Νερό;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.