Reflecties van Nacer Barazite: van Arsenal tot Thailand

Niemand had vroeger twijfels over de talenten van Nacer Barazite (30). Als jonge speler van Arsenal had hij de wereld aan zijn voeten en zagen veel mensen in hem de nieuwe spits van het Nederlands elftal. Het liep allemaal iets anders voor Barazite. Na een mooie carrière speelt hij inmiddels bij Buriram United in Thailand.

Dit is zijn verhaal. Over de les van Robin van Persie, ruzie met Claudio Ranieri in Monaco en de knop die omging toen hij besefte dat hij de absolute top niet ging bereiken.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik als jonge gozer na de Emirates Cup onder de douche stond met Robin van Persie. Hij was tijdens dat toernooi echt on fire. Ik kwam net kijken. Robin vroeg me wat ik wilde bereiken in het voetbal. Ik antwoordde: “De absolute top.” Waarop hij vroeg: “Maar wat ben je bereid om daar allemaal voor te doen?” Ik was gewend om alles op talent te doen en had op die leeftijd nog niet de capaciteit om te begrijpen wat er nou écht voor nodig was om zoals hij te worden.

Een training bij het eerste elftal van Arsenal staat me ook nog steeds bij. Robin zei tegen mij dat hij zich ergerde aan Armand Traoré, een van de grootste talenten van mijn generatie. Robin vond dat hij tijdens de trainingen vaak zijn pass- en trapvormen verpestte. Ik liet hem gewoon doorpraten en dacht op dat moment: wat doe je eigenlijk moeilijk?

Mijn pad is compleet anders gelopen dan dat van Robin. Ik werd door Arsenal uitgeleend aan Derby County en Vitesse, voordat ik de overstap naar Austria Wien maakte. Voor die club maakte ik elf doelpunten in de Europa League. Op dat moment was ik de grote man bij Jong Oranje. Het leverde me een mooie transfer naar AS Monaco op. Na een half jaar kreeg ik Claudio Ranieri als trainer, de man die Leicester City later kampioen zou maken. Helaas kreeg ik al snel een aanvaring met hem.

Ik speelde aan het begin van dat seizoen bijna niet onder hem in de Ligue 2. Ik zat vaak op de tribune met Emir Bajrami. Emir werd gehuurd van FC Twente en sprak daardoor ook Nederlands. We stonden eens op de training met elkaar te praten. Het team had slechte resultaten geboekt en Ranieri begon in het Italiaans boos naar ons te grommen. We konden volgens hem maar beter oprotten naar huis. Ik ben maar krachttraining gaan doen in de gym. Daar begon hij weer te schelden. Ik moest eigenlijk alleen glimlachen van verbazing. Uiteindelijk heb ik mijn spullen gepakt en ben ik naar huis gegaan.

De volgende dag kwam ik weer op de training. “Bonjour Nacer!”, zei Ranieri, alsof er niets was gebeurd. Vanaf dat moment begon het treiteren. Zo moest ik mee naar een uitwedstrijd met het tweede elftal, waarvoor ik negen uur in de bus moest zitten. We verloren die wedstrijd ook nog met 5-0.

Achteraf denk ik dat Ranieri dacht dat Bajrami en ik aan het stoken waren. Bij Inter zaten er eerder al spelers over hem te roddelen, en dat wilde hij dit keer voorkomen. Ik denk dat later bij Leicester City precies hetzelfde is gebeurd. Waarom zou hij daar anders zo kort na het kampioenschap weer weg moeten?

Kort na die aanvaring raakte ik geblesseerd en heb ik bijna twee jaar gesukkeld door een springersknie. Toen ik terugkwam van die blessure, had er een revolutie plaatsgevonden in Monaco: we waren terug op het hoogste niveau en er liepen jongens rond als Radamel Falcao, James Rodriguez en Anthony Martial.

Ik trainde fantastisch na mijn blessure en was vaak de beste tussen al die sterren. Falcao was gek op mij. Ik speelde vaak achter hem op de training en stak hem iedere keer weg. ‘s Ochtends was hij altijd al blij om me te zien. “Barazite, Barazite, Barazite!”, riep hij dan vrolijk. Toch weigerde Ranieri om me te laten spelen. Op een gegeven moment kwam zijn assistent, Paulo Benetti, zich zelfs verontschuldigen: “Je bent zo goed bezig dat hij eigenlijk niet om je heen kan. Maar hij vindt dat hij het niet kan maken tegenover de rest van het team.” Als ik in die periode mee had kunnen groeien, ben ik ervan overtuigd dat mijn carrière heel anders had kunnen lopen.

Uiteindelijk kwam ik weer in Nederland terecht, bij FC Utrecht. Na een minder eerste seizoen was ik alweer 25. Ik wilde als jonge jongen altijd de Gouden Bal winnen, maar op een gegeven moment bereikte ik een punt in mijn carrière waarop ik dacht: de top gaat het waarschijnlijk niet meer worden, dus vanaf nu ga ik keuzes maken voor mijn financiën. Heel leuk hoor, de Eredivisie, maar als je daar je hele leven speelt, kun je na je carrière gewoon weer gaan werken. Ik wil voorkomen dat ik na mijn carrière nog de post moet rondbrengen.

Ik schaam me er totaal niet voor dat ik puur voor het geld ben gegaan. Ik kon na een geweldige periode FC Utrecht ook naar een mooie club in de Engelse Championship, maar ik heb gekozen voor mijn toekomst en mijn gezin. Daarom ben ik naar Turkije en Abu Dhabi vertrokken.

In Abu Dhabi had ik een tijdje Damien Hertog als trainer, die gebruikte me op elke positie waar we iemand nodig hadden. Ik heb zelfs nog twee wedstrijden als centrale verdediger gespeeld. Door mijn eigen ervaring voorin, wist ik vaak precies wat de aanvaller zou gaan doen. Waar verdedigers de bal eerder keihard zouden wegschieten, controleerde ik hem vaak rustig. Het is uiteindelijk maar bij twee wedstrijden gebleven als verdediger. Ik denk wel dat als ik op tijd was omgevormd tot verdediger, ik de beste verdediger van de Eredivisie had kunnen worden.

Na een jaartje in de Emiraten ben ik naar Thailand vertrokken, waar ik weer gewoon als aanvaller speel voor de club Buriram United. Ik woon nu in een villa in Buriram. Het is hier totaal niet modern: er zijn hier veel kleine huisjes en rijstvelden. Ik train in de ochtend voor mezelf en in de avond trainen we op de club. Tussen die sessies door probeer ik mijn dagen zo productief mogelijk in te vullen.

Zo lees en research ik veel over vastgoed en ondernemen. Ik heb meerdere investeringen in vastgoed in Nederland en Dubai. Mijn eerste investering deed ik al op mijn achttiende, toen ik een huis voor mijn ouders kocht in het plaatsje Huissen. Eigenlijk merkte ik vanaf het moment dat ik bij Arsenal speelde dat ik meer wilde dan het standaard voetballeven. Ik verdiende goed geld, had status, eigenlijk alles wat een jongen wil op die leeftijd. Toch voelde ik geen voldoening als ik na de training de hele dag ging gamen. Als voetballer heb je zoveel tijd, en vaak wordt dat compleet nutteloos ingevuld. In die tijd gaf mijn broer me een boek: De zeven eigenschappen van effectief leiderschap. Zo raakte ik in de ban van lezen en zelfontplooiing.

Sinds een half jaar ben ik ook intensief bezig om Arabisch te leren. Ik volg lessen op YouTube en heb een boek dat ze ook op universiteiten gebruiken. Het is geen makkelijke taal om te leren. Het heeft een heel ander alfabet, en daarnaast kennen ze daar veel meer synoniemen dan in Nederland. Voor een simpel woord als hand zijn er bijvoorbeeld al vijf synoniemen.

Mijn vrouw en kinderen wonen nu in Dubai. Ik zit hier alleen in Thailand en heb ze al meer dan vier maanden niet gezien. Zodra ik klaar ben met voetballen, willen we ons leven In Dubai gaan leiden. Ik bikkel de laatste jaren nog wel even door, zodat zij voor altijd stabiliteit hebben.

Ik heb in veel steden gewoond, maar voor mij is er niets zoals Dubai. Ik kan gewoon met mijn baard en gewaad lopen, zonder dat iemand me raar aankijkt. Dubai is voor mij een van de veiligste landen op aarde. Mijn vrouw kan bij wijze van spreken ‘s nachts de trein pakken en door het hele land reizen, zonder dat ik me zorgen hoef te maken. De mensen gaan daar in de avond lekker naar de boulevard, naar het park of genieten met hun gezin. Nederland is voor mij echt meer een werkland. Werken, werken, werken. Totdat je 67 bent. Doe mij maar het leventje in Dubai.

Ik heb nog vaak nagedacht over de vraag die Robin van Persie me onder de douche stelde. Bij FC Utrecht begon ik de vraag al iets beter te begrijpen. Zeker omdat ik daar met Erik ten Hag werkte, waardoor ik al meer inzicht kreeg wat nou echt professionaliteit is. Het kwartje is bij mij eigenlijk pas een paar maanden geleden gevallen. Daarom train ik hier in Thailand ook altijd voor mezelf, ook al kan ik prima zonder op dit niveau.

Tijdens trainingen hier in Thailand kan ik me nu ook best ergeren aan spelers die geen strakke pass geven. Ik probeer de jongens daarin ook heel erg te coachen, zodat ze wel een goede pass naar mij geven. Op dat moment besef ik: dit is wat Robin destijds bedoelde. Hij was toen 25 en zat mentaal al op dat niveau, en bij mij begint het nu pas echt te dagen. Ik ben nu dertig. Als ik dat besef en die discipline bij Arsenal al had gehad, had ik op dat niveau kunnen blijven. Mentaliteit is echt het verschil tussen de absolute toppers en de jongens die daar net onder zitten.

Vanuit mijn geloofsovertuiging geloof ik dat alles is voorbestemd en dat mijn weg nou eenmaal zo heeft moeten lopen. Bij AS Monaco deed ik er bijvoorbeeld alles aan, en kwam ik alsnog op een dood spoor terecht. Dat is het lot. Bij FC Utrecht heb ik daarna fantastische jaren gehad en ik ben hartstikke tevreden met wat ik heb bereikt. Mijn doel is nu om er financieel nog een aantal jaar alles uit te slepen. Ik kan met overtuiging zeggen dat er niet veel spelers zijn die zoveel hebben verdiend als ik. Zelfs als ik mezelf vergelijk met sommige jongens uit de Premier League, heb ik het financieel goed gedaan. En als ik heel eerlijk ben, is dat uiteindelijk ook gewoon heel belangrijk.

-

Tijdens de coronacrisis bellen we met voormalig spelers uit de Eredivisie, om erachter te komen hoe het nu met ze gaat. Van Shinji Ono in Japan tot Jozy Altidore in Canada. Al deze interviews zijn hier te vinden. Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: