Danijel Pranjić over lange nachten in Heerenveen, Van Gaal en vikings

Op de achtergrond fluiten de vogels als ik Danijel Pranjić (38) bel. De Kroaat klinkt erg relaxed en heeft zijn leven ook aardig op orde. Hij woont inmiddels in een mooie villa op Cyprus. Achter zijn huis ligt een zwembad. Vanuit zijn tuin loopt hij zo het strand op, zodat hij iedere dag een duik in de zee kan nemen.

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat Pranjić in Heerenveen speelde, maar tegenwoordig is hij nog altijd niet van het veld te slaan. Hij voetbalt nog op het tweede niveau van Cyprus, bij de club Ayia Napa. Hij probeert de jonge jongens uit zijn team te helpen om net als hij ooit bij een mooie club als Bayern München terecht te komen.

Pranjić vertelt over zijn metamorfose tot viking, tot 8 uur ‘s ochtends stappen in Friesland en zijn band met Louis van Gaal.

VICE: Hey Danijel, kun je het nog een beetje bijhouden op je 38ste?
Danijel Pranjić: Ik kom nu op een leeftijd dat ik weet dat het bijna voorbij is, maar ik ga sowieso nog een jaar door. Mijn lichaam is nog in topconditie en ik ben nog steeds de beste speler in de competitie hier. Op mijn eerste dag hier zag ik bij sommige jongens het respect in hun ogen. Maar ik ben een heel normaal persoon, dus na een paar dagen had iedereen het gevoel dat ik er al tien jaar rondliep.

Op Instagram zag ik dat je ook een flinke transformatie hebt doorgemaakt qua uiterlijk.
Ik ben wel wat gespierder geworden, omdat ik veel tijd investeer in mijn lichaam. Dat moet wel als ik nog wil voetballen op deze leeftijd. Verder heb ik een lange baard en lang haar, dat is nu gewoon mijn stijl. Mensen vergelijken met weleens met een viking. Ik hou ook heel erg van series en films over vikings. Ik ben trouwens alleen qua uiterlijk veranderd hoor, vanbinnen ben ik nog dezelfde persoon als in Heerenveen.

Ik hoor op de achtergrond ook de vogels fluiten. Klopt het dat je er ook eentje als huisdier hebt?
Haha, nee. Het vogeltje dat ik laatst op Instagram deelde, was van het dak van mijn huis gevallen. Ik denk dat de moeder haar wilde leren vliegen, maar dat ze er nog niet klaar voor was. Het vogeltje viel zo in mijn tuin. Ik gaf haar eten en ze werd steeds fitter. Inmiddels is ze weer naar haar moeder gevlogen.

Hoe kijk je nu terug op je periode bij SC Heerenveen?
Heerenveen zit voor altijd in mijn hart. In eerste instantie vond ik het wel erg rustig in Friesland, maar ik raakte al snel gewend. Ik weet nog dat ik aanvankelijk het eten op de club tijdens de lunch niet zo lekker vond. Ik was in Kroatië gewend om tussen de middag uitgebreide maaltijden van mijn moeder te eten. Jullie eten alleen soep en brood. Dat was wel even een probleempje in het begin, maar alles went.

Wie waren de mensen die ervoor zorgde dat jij jezelf thuis voelde in Heerenveen?
De familie Nazan was heel belangrijk voor me, dat was een Armeens gezin, die niet in het bezit waren van een Nederlands paspoort. Er was destijds sprake van dat ze misschien uit het land zouden worden gezet. Mevrouw Nazan was als een moeder voor me. Ze kookte weleens en hielp me met mijn was. Haar zoon was heel handig met computers, dus op alle gebieden hielpen ze me. Ik heb nog altijd contact met ze. Het is een vriendschap voor altijd.

Met welke spelers trok je veel op in Heerenveen?
In mijn laatste jaar Goran Popov en eerder natuurlijk Miralem Sulejmani. Als een grote broer heb ik Miralem onder mijn hoede genomen. We waren elke dag samen. Bij interviews stonden we ook vaak samen voor de camera, omdat hij nog niet zo goed Engels sprak. Hij sprak dan Servisch en ik moest het voor hem vertalen. Toen hij naar Ajax ging, deed hij vanaf het begin zijn interviews zelf. Toen realiseerde ik me dat hij al die tijd gewoon prima Engels sprak. Hij gebruikte me gewoon.

Heb jij hem ook geadviseerd om naar Ajax te gaan?
Mijn advies was om nog een of twee jaar in Heerenveen te blijven. Vanaf de eerste seconde dat ik hem op de training zag, dacht ik dat hij een van de allerbeste spelers ter wereld zou worden. Toch leek het me slimmer om niet na een jaar alweer een transfer te maken. Miralem heeft een mooie carrière gehad, maar ik denk dat er veel meer in had gezeten. Ik had echt verwacht dat hij bij een club als Bayern München, Real Madrid of Barcelona zou eindigen.

Een ding is me altijd bijgebleven uit je periode bij Heerenveen: die keer dat je een panenka deed tegen AC Milan, voor het oog van Ronaldinho.
Voor zo’n penalty moet je grote ballen hebben. Ik had voor de wedstrijd al besloten dat ik bij een penalty een panenka zou doen. Ik had als jonge gozer toch niks te verliezen tegenover de grote Dida. Ik weet nog dat Mathieu Flamini er niet zo blij mee was. Hij keek me boos aan, zo van: wat de fuck ben jij aan het doen? Het was niet respectloos bedoeld. Ik zag dit gewoon als de grootste kans om te scoren. Niemand verwacht zoiets.

Je sloot je periode in Friesland af met de winst van de beker.
Dat was geweldig. Weet je wat mooi was? Ik wist toen ik bij Heerenveen kwam eigenlijk bijna niets over de club. Een journalist vroeg me op dat moment wat ik in Friesland wilde bereiken. Met branie vertelde ik hem dat ik een prijs naar de club wilde brengen en dan meteen zou vertrekken. Bij het feest nam Gerald Sibon me op zijn nek en zo heb ik uiteindelijk de beker naar de fans mogen brengen.

Wat herinner je je nog van het feestje?
Helemaal niets, joh! Ik was hartstikke dronken. Het was een gek feest. Eerst bij het stadion en later zijn we nog de stad in gegaan. Ik weet nog dat ik tot 8 uur ‘s ochtends in de stad was. Ik dacht dat ik de enige overgeblevene was, tot ik op het allerlaatste moment nog een bar binnenliep. In de hoek zag ik nog één iemand staan. Het was onze trainer, Trond Sollied. Toen zei ik: “Trainer, het is tijd om naar huis te gaan.”

Wanneer hoorde je voor het eerst dat Bayern München geïnteresseerd in je was?
De middag na dat feest van de bekerwinst. Ik was nog hartstikke moe toen mijn zaakwaarnemer, Sören Lerby, naar mijn huis kwam. We praatten een beetje over de bekerwinst. Ineens zei hij: ‘We hebben een aanbieding van een grote club… Bayern München!’ Ik zei meteen: ‘Als Bayern me wil hebben, is mijn antwoord nu al ja.’ Dat nieuws hielp erg om te herstellen van de avond ervoor. Uiteindelijk ketste de transfer nog bijna af omdat Heerenveen zeven ton meer wilde hebben. Ik heb uiteindelijk wat van mijn salaris ingeleverd, zodat het verschil betaald kon worden.

Bij Bayern München kreeg je Louis van Gaal als trainer.
Hij is een gekke man, maar tegelijk ook de beste trainer uit mijn carrière. Toen ik voor het eerst aankwam bij het trainingskamp, begon hij van een afstand al te schreeuwen. ‘Danijel, hoe gaat het met je?’ Daarna vroeg hij: ‘Weet je waarom ik jou naar Bayern heb gehaald?’ Ik antwoordde dat ik niet wist waarom, misschien omdat ik goed had gespeeld? ‘Nee, omdat je de bal altijd naar de goede kleur speelt. Je verliest nooit de bal,’ zei Louis.

Hoe was het om met Van Gaal te werken?
Hij is een perfectionist. Hij accepteert geen fouten – dat is tegelijk ook wel zijn probleem. Bij voetbal worden nou eenmaal fouten gemaakt. Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor mijn gevoel een keer een perfecte wedstrijd had gespeeld. De volgende dag riep hij me naar zijn kantoor. Hij vroeg me: ‘Weet jij hoeveel fouten je gisteren hebt gemaakt?’ Ik was verbaasd. Ik had lekker gespeeld, dus waarom gaan we over mijn fouten praten? Ik antwoordde dat ik voor mijn gevoel een of twee fouten had gemaakt. ‘Het waren er twee. Twee te veel,’ antwoordde hij. Van Gaal beweerde dat hij zelf een speler was die nooit fouten maakte. Louis was een geweldige coach, vooral in het eerste jaar was hij succesvol. We pakten de dubbel en waren dicht bij de Champions League-winst. Ik vond het ook altijd mooi hoe hij over zijn vrouw sprak.

Wat dan?
Ik kon altijd het respect en zijn liefde voor zijn Truus voelen. Hij praatte bijna elke dag over haar. Wij voetballers klagen overal over en vinden alles zwaar. Hij zei dan dat je het als trainer nog veel zwaarder hebt. Je moet altijd alles regelen en voorbereiden. ‘En als ik thuis kom, moet ik dan ook nog mijn vrouw tevreden houden,’ riep hij. Daar moest ik erg om lachen.

Na een mooi carrière ben je nu op Cyprus beland. Wat zijn je plannen als je stopt met voetballen?
Ik ben nu bezig om mijn trainingspapieren te halen. Het lijkt me mooi om carrière te maken als coach, maar we gaan zien of dat iets voor mij is. Ik ben nu in Kroatië bezig met een tv-show. Het is een soort Big Brother, alleen dan met spelers zonder contract. Die jongens gaan dan op een voetbalkamp en daar probeer ik ze te helpen. Het eerste seizoen zit erop en richting het EK in 2021 komt het tweede seizoen. Uiteindelijk lijkt het me wel mooi om die show internationaal te maken. Maar eerst nog lekker een jaartje ballen.

-

Tijdens de coronacrisis bellen we met voormalig spelers uit de Eredivisie, om erachter te komen hoe het nu met ze gaat. Van Shinji Ono in Japan tot Jozy Altidore in Canada. Al deze interviews zijn hier te vinden. Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: