Ik was heel even verliefd op een Vietnamese serveerster (zij niet op mij)

Ik ben een stand-up comedian in Los Angeles, en het ergste aan constant naar comedyshows gaan is dat je een groot deel van je leven doorbrengt met het luisteren naar blanke mensen die klagen over hoe moeilijk daten wel niet is. Het liefdesleven van de meeste mensen interesseert me echt geen reet. Mijn eigen liefdesperikelen vind ik wel interessant, vooral de rommelige affaires die ik in het buitenland heb gehad. Ik reisde veel voor mijn vorige baan, soms maanden achter elkaar, en over de hele wereld. Daar word je eenzaam van. Het is ergens wel leuk om in hotelkamers, vliegveldlounges en huurauto’s te leven, maar op een bepaald punt ga je menselijk contact wel missen.

Laten we even teruggaan naar de herfst van 2009. Ik was al meer dan een maand in Vietnam. Ik had een appartement geregeld in Ho Chi Minhstad, en stond op het punt om mijn eerste Thanksgiving in het buitenland te vieren. In mijn straat was toevallig ook een Texas BBQ gevestigd. Het restaurant werd gerund door een doorgewinterde expat die (in ieder geval in mijn herinnering) Coy McColt heette. Coy was de grootste kalkoenimporteur in Vietnam. Voor twintig dollar mocht je op Thanksgiving in zijn restaurant de hele dag en de hele nacht onbeperkt eten en drinken.

Terwijl ik borden vol kalkoenvulling, cranberrysaus en bonen at, zag ik dat een leuke Vietnamese serveerster de hele tijd naar me keek. Ze kwam telkens naar onze tafel om me een nieuw biertje te geven, nog voordat m’n vorige flesje leeg was—wat m’n tafelgenoten niet echt konden waarderen, omdat zij lang niet zo vlot geholpen werden. Twee uur later ging ze er echt voor, en begon ze te giechelen om alles wat ik zei. Het restaurant liep langzaam leeg. Uiteindelijk vertrokken m’n twee vrienden ook, en bleef ik alleen achter aan de tafel. Het enige Vietnamees dat ik kende was “thanh toán tiê’n” (de rekening, alstublieft!), wat ik alleen maar had geleerd zodat ik het te pas en te onpas in een Jerry Lewis-stem kon zeggen.

Ze sprak maar een heel klein beetje Engels, dus probeerde ik het simpel te houden.

“What you do, fun? Fun thing you like?”

We waren allebei een beetje dronken. Ze keek naar me, en een trage glimlach kroop over haar porseleinen gezicht.

“I like… driiiink.” Ze maakte een gebaar alsof ze uit een fles dronk.

“I like… smoooooke.” Ze deed alsof ze een trekje van een joint nam.

“And I like… you.”

Ze lachte zachtjes en schuifelde weg. Ik sneed haar af bij de bar, schreef m’n telefoonnummer op en stopte het in d’r zak. Op de één of andere manier kwamen we over de taalbarrière heen en planden we een date. We spraken af elkaar de volgende dag te ontmoeten bij het operagebouw.

Ik huppelde bijna van m’n huis naar het operagebouw. Toen ik daar aankwam, zag ik haar praten met een gast op een motor. Ze informeerde me dat dit haar broer was, en dat hij haar op de motor had gebracht. Ik stak m’n hand uit, in het internationale gebaar voor “Bedankt gast, en leuk je te ontmoeten,” maar hij keek me alleen maar boos aan. Blijkbaar had hij het niet zo op die lange blanke man met snor en geblokte broek die z’n zusje mee uit zou nemen. Mijn uiterlijk was trouwens zo uniek in de stad dat taxichauffeurs altijd precies wisten wie ik was, en me vaak naar m’n huis konden brengen zonder dat ik ze het adres hoefde te geven. Ik zwaaide halfslachtig naar de broer en bedankte hem. De serveerster en ik sprongen in een taxi en reden naar een klein lunchcafeetje.

Toen we daar aankwamen stond broerlief naast de ingang, tegen z’n motor aangeleund. Hij keek niet bepaald blij. Hij ging met ons mee naar binnen en ging één tafeltje achter ons zitten. Hij bestelde een pakje sigaretten en begon te kettingroken. Ik probeerde met de serveerster te praten zonder me door hem te laten afleiden. Dat was onmogelijk. Ze kwam naast me zitten, sloeg haar armen om me heen, maar ik voelde de blik van haar broer in m’n achterhoofd priemen. Ze probeerde me te zoenen; ik deinsde achteruit. Ze probeerde het nog een keer, en ik hield het niet meer uit.

“Dit… raar? Je weet raar? Gek.”

Ze keek gelijk nogal boos en vroeg: “Wat? Jij mij niet leuk vinden?!”

“Nee, dat is het niet….” Ze snapte niet wat ik bedoelde. “Ik vind jou wel leuk. Maar dit is raar. Je broer, raar. Is niet goed je broer hier te hebben.”

Ze keek naar hem, hij keek naar haar en ze begon te schreeuwen. Al snel stonden ze keihard tegen elkaar te krijsen, maar niemand in het café keek ook maar op of om. Dat moet ik de Vietnamezen wel nageven: ze weten wanneer ze zich ergens niet mee moeten bemoeien.

Na een paar minuten vielen ze allebei stil. Zij trok een pruillipje. Hij maakte langzaam oogcontact met me, en zei voor het eerst iets direct tegen mij:

“Ik….kan…kung…fu.”

“Thanh toán tiê’n!”

De rekening kwam. Hij moest ongeveer drie dollar afrekenen voor z’n sigaretten en drie koffie. Ik zei dit tegen het meisje. Ik zei dat ik wel voor haar wilde betalen, maar niet voor haar broer. Ze keek naar me alsof ik d’r net had gevraagd om vier miljoen dollar.

“Wij niet hebben geld.”

Opeens realiseerde ik me wat er aan de hand was. Ik ga ervan uit dat je je nog wel die tekenfilmpjes kunt herinneren waarin een hongerig iemand hallucineert dat z’n vriend een hotdog is geworden, en de ander naar hem kijkt en een hamburger ziet. Het was wel duidelijk wat ze in mij zagen: een Amerikaans paspoort. Ze hadden weinig geld en woonden waarschijnlijk in een hutje in de buurt van het moeras, waar de armste mensen woonden. Ik ben haar uitweg uit een moeilijk bestaan, dacht ik.

Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat de date voorbij was. Ik liet het idee dat ik die avond nog zou neuken varen, en besloot in plaats daarvan een feestje te bouwen. Ik hield een taxi aan, en we reden naar de dichtstbijzijnde karaoketent.

Een uur later was iedereen stomdronken. In Vietnam, net als in andere Aziatische landen, doe je karaoke in een privéhokje. Dus zaten wij met z’n drieën in een enorme karaokebooth, omringd door eten en drank. De broer had z’n arm om me heen geslagen, en schreeuwde Engels-klinkende klanken over een midi-versie van Let It Be. Hij proostte elke vijf seconden met me. De serveerster zat op de bank, duidelijk niet blij dat ik meer lol had met haar broer dan met haar. Na een tijdje tikte ze hem op de schouder, en trokken ze zich terug in een hoekje waar ze zachtjes overlegden. Ik verstond er geen woord van, maar vond het lief dat ze me genoeg respecteerden om niet voor m’n neus over me te praten terwijl ik dom in de verte staarde.

De broer kwam naar me toegelopen, boog, en gaf me een paar schouderklopjes.

“Jij goede man!”

Hij boog nog een keer en verliet de kamer. Ik ging op de bank zitten en opende nog een biertje, dat de serveerster uit m’n hand sloeg toen ze op me sprong. We zoenden wild. Het was een gepassioneerde wirwar van handen en tongen. Ze bracht het tempo weer wat naar beneden voordat ik haar shirt uitkreeg. Ze kuste me teder, hield haar hoofd een beetje schuin en keek me in de ogen.

“Ik… nooit… stop… van jou houden.”

Ik lachte. Ik kon er niets aan doen.

“Waar heb je het over?!”

“Wat jij niet van mij houden?”

“Natuurlijk niet. Ik ken je niet eens.”

Ik stond op en ze begon te huilen. Ik stopte drie biertjes in m’n broekzak.

“Ik moet gaan.”

“Wat?”

“Ik nu gaan. Thanh toán tiê’n!”

De weken daarna vermeed ik de Texas BBQ. Ik bedoel, fuck, ik was haar uitweg uit een armzalig leven—ze was waarschijnlijk ontroostbaar. Misschien was ze zelfs zo overstuur dat ze ontslag had genomen, en zo haar familie nog verder in geldnood had gebracht. Ik voelde me schuldig. Ik moest naar binnengaan en m’n excuses aanbieden. Gewoon naar binnen lopen, en zeggen dat het me spijt dat ze niet met me mee kan naar Amerika.

Ik opende de deur en onze ogen ontmoetten elkaar. Ze trok zich onmiddellijk terug in de keuken. Shit, dit zou moeilijker worden dan ik dacht. Ik ging alleen aan een tafeltje zitten, en zij kwam aanlopen met een koud biertje en legde haar hand op m’n schouder.

“Oh hoi! Hallo! Jij nog steeds hier!”

Zo vrolijk. Wat een doorzetter.

“Oké, luister. Ik moet m’n excuses aanbieden. Ik heb je schande gebracht. Als je van me houdt, dat oké. Ik spijt ik jouw pijn doen zo veel.”

Ze lachte me in m’n gezicht uit.

“Dom! Mijn vriendin vertel me Amerikaanse man moet horen liefde voor seks! Zij zeg jij denk jij Shakespeare, romantiek nodig!”

“WACHT. Jij niet van mij houden?”

Ze lachte weer.

“Nee. Ik neuk eigenaar. Hij oud, jij leuk. Jammer.”

En ze liep weg.

“En je broer? Waarom hij komen?”

“Oh, hij ouderwets. Ik zeg jij wil met mij trouwen, zodat hij mij brengt met motor. Hij niet moest blijven. Hij gek. Hij kennen kung fu.”

“Ja, dat zei hij al. Dus…”

“Wil je eten?”

“Nee, ik ben oké.”

En ze liep weg.

Ik heb mezelf altijd gezien als meer dan de typische Amerikaanse toerist. Ik dacht dat ik de stereotypes wist te vermijden en een echte wereldburger was. Maar hier was het duidelijke bewijs dat ik een vooringenomen idioot ben. Was ik echt zo egoïstisch dat ik geloofde dat ik haar hele leven in één dag kon veranderen? Dat mijn overtuigingskracht, m’n blauwe paspoort en geld ervoor konden zorgen dat ze in één dag smoorverliefd op me was geworden? Ik zei dat ik haar “schande had gebracht”. Dat is niet eens een Vietnamees stereotype. Ze had een leven voordat ik dat restaurant inliep, en zou er nog steeds één hebben wanneer ik weer terug ging naar de VS. Ik zette Gimme Shelter aan op m’n iPod en liep terug naar m’n appartement. Ik was een beetje geschokt, maar ook opgelucht. En ik heb me nog nooit zo belachelijk blank gevoeld.