Een dagje golfen met Miljonair Fair-oprichter Yves Gijrath

In de Rijkenfluisteraar vraagt Tim Fraanje aan de rich and famous of het nog leuk is om rijk te zijn in tijden van sociale ongelijkheid, weerstand tegen de elite en laat-kapitalisme.

Eind vorig jaar kwam de onvrede van de minderbedeelden naar buiten: de gele hesjes sloopten Parijs en socialisme was opeens weer populair op internet, en zelfs in Amerika. De rijken zaten in het verdomhoekje en begonnen zich te verweren. Starbucks-directeur Howard Schultz vond de term ‘miljardair’ denigrerend en zei te opteren voor ‘mensen van weelde’. Erfgenamen van de fortuinen van Disney en BMW zetten aan de hand van hun specifieke problemen uiteen dat het óók aan de goede kant van de groeiende ongelijkheid helemaal niet altijd leuk is. Vorige week nog zei miljardair Mark Zuckerberg nog dat niemand het verdient om miljardair te zijn. Als geld niet gelukkig maakt, en als je ook al niet meer trots kan op het fortuin dat je verdient, is het dan wel leuk om rijk te zijn?

In Nederland hielden de rijken zich angstvallig stil. Wie wel, zoals gewoonlijk, een uitgesproken mening had, was Yves Gijrath, de man achter LXRY Magazine en de bijbehorende Masters of LXRY-beurs. Yves is niet de rijkste persoon van Nederland, maar doordat hij mensen inspireert tot het aannemen van een exorbitant luxe levensstijl, is hij een gewaardeerd onderdeel van de high society. Ook de media weten inmiddels dat ze bij Yves altijd wel kunnen peilen hoe het ervoor staat met de vermogenden. Afgelopen december zei hij in een interview met Parool klaar te zijn met polarisatie, en met zijn imago als “president van de rijken”. De ene rijke is de andere niet, en sommigen zijn juist hartstikke aardig voor de minderbedeelden. Toen ik hem hierover met draaiende camera aanschoot op zijn beurs verdacht hij mij ervan dat ik een gratuit mediarelletje wilde veroorzaken en kwam het gesprek niet echt op gang. “Ik vind het leuk wat VICE doet, ik wil best met jullie praten, ik wil jullie meenemen naar Miami, maar hier heb ik geen zin in.”

Vooruit dan maar: op naar Miami!

Helaas, het wordt een golfbaan in Amsterdam – ook een prima plek om eens ontspannen te praten over geld. De grassprietjes van de glooiende velden zijn minutieus op dezelfde lengte afgeknipt, de strak aangelegde paden lijken zich tot in het oneindige uit te strekken voordat ze overgaan in een strakblauwe lucht. In dit sprookjesland komen voetballers en ondernemers, en andere nouveaux riches om even te ontsnappen van hun (geldgerelateerde) zorgen.

Terwijl we zitten te lunchen op het terras, kan Yves niet ophouden over de voetbalwedstrijd van gisteravond – een onderwerp waar ik niet over mee kan praten. Mijn socialite-skills zijn niet helemaal wat ze zijn moeten. Yves is daar gelukkig beter in. “Wat vind jij interessant dan?” vraagt hij me. “Kunst,” zeg ik, waarop hij soepel overschakelt op de recente tentoonstelling van David Hockney en Vincent van Gogh. “Wat ik heel fascinerend vind”, zegt hij, “is waarom de ene kunstenaar heel succesvol wordt tijdens zijn leven en de andere niet.” Ik had de theorie bedacht dat Hockney de wereld van de rijke mensen afbeeldde (zwembaden) en Van Gogh die van de arme (aardappeleters) en dropte die theorie bij Yves. “Welnee, ze schilderden allebei prachtige landschappen.”

Hoe Hockney ook aan zijn succes is gekomen, Yves floreert in ieder geval bij het schilderen van de leefwereld van de happy few . “Ik merkte dat rijkdom fascineert,” verklaart hij het idee achter het blad Miljonair en de Miljonair Fair die hij in de vroege zeroes opzette. Miljonair werd een hit, al kwam er ook kritiek vanuit socialistische hoek op zoveel uiterlijk vertoon terwijl er ook ontslagen vielen en er zich een crisis begon af te tekenen. Miljonair bleek niet immuun voor de crisis, en ging failliet. Yves besloot dat LXRY de lading beter dekte, wilde laten zien dat zijn beurs vooral ging over de mooie dingen in het leven en niet over geld. Met de bankiers en andere financiële goochelaars die de crisis en zijn faillissement veroorzaakt hadden wilde hij niks te maken hebben.

“Presteren is leuk, maar ik vind geld negatief,” oreert Yves terwijl hij een yakitori-spiesje weglegt. “Problemen die in de wereld zijn ontstaan, zoals de crisis in 2008, dat gaat om geld. Hele slechte mensen in Amerika die waardeloze troep verkopen. Als je je een beetje in mij verdiept hebt, dan weet je dat ik een bloedhekel heb aan banken. Dat is één groot naaisysteem. Bankiers zijn vreselijke mensen.” Ik vraag Yves of hij ze niet vaak tegenkomt op de golfbaan, want ook bankiers slaan vast wel eens een balletje. “Gelukkig niet.” Samenzweerderig buigt hij zich naar me toe. “Het is gevaarlijk wat ik nu zeg hè, want ze zijn ook heel rancuneus, bankiers.”

Terwijl de schaal tonijnpizza steeds leger raakt, moeten ook de grote multinationals het ontgelden. “Shame on you Shell, betaal gewoon de belasting in het land waar je zit. Facebook doet dat niet, Google doet het niet. Het is legaal, maar moreel is het één groot faillissement. Dáár komen de negatieve beelden over geld verdienen vandaan. Het is neuken met andermans lul. Want hoe zit het met die ene man, de ondernemer, die alle risico’s neemt?”

Als we eenmaal op de baan staan koelt Yves snel af. Golfen is voor hem, zoals voor veel welgestelden, een uitlaatklep. Op het terras bleef het gesprek wat stroefjes. Het lukte mij niet zo goed om weg te blijven bij de polarisatie tussen arm en rijk en de door Yves zo gehate clichés over rijkdom, en dat er om de vijf minuten een vliegtuig met veel kabaal overvloog vanuit Schiphol hielp ook niet echt mee. Nu heeft Yves er zichtbaar plezier in om vaderlijk mijn eerste voorzichtige stapjes op de green te begeleiden. Hij geniet van deze lifestyle, en hij geniet ervan om andere mensen te introduceren in zijn glamoureuze leven.

We kletsen wat over golfen, over Ronald de Boer die zeer verdienstelijk een balletje schijnt te slaan en over hoe je als ondernemer wat terug kunt doen voor de lokale minderbedeelden. Hij roemt de ‘volksmiljardairs’ die graag willen delen, zoals Joop van de Ende die zijn best doet om mensen laagdrempelig met cultuur in contact te brengen, maar niet altijd gewaardeerd wordt. “Ik denk dat hij zich lang onbegrepen heeft gevoeld.”

De ene rijke is de andere niet, en het is zielig om ze allemaal over één kam te scheren. Alle rijken spelen hetzelfde spel, maar met andere spelregels, en met een ander idee van wat hoffelijkheid is, heb ik vandaag geleerd van Yves. Hij voelt zich verbonden met ondernemers en leert me de mores van die kringen. Als ik te lang sta te hannesen om het balletje te raken duwt hij me weer in het golfkarretje. “Het wordt hier niet zo op prijs gesteld als je niet doorspeelt.”

Toch blijft het spel van het kapitalisme verwarrend als je met lege zakken aan het roepen bent vanaf de zijlijn. Zoals de ene rijke de andere niet is, is ook de ene ondernemer de andere niet, en is het moeilijk om te bepalen wat waardevol is.

Yves noemt Joop van de Ende een volksmiljardair. Je kunt je afvragen hoe volks het is dat Joop zijn giften aan veel van zijn op laagdrempelig entertainment gerichte stichtingen aftrekt van de belasting, terwijl er wordt bezuinigd op cultuursubsidies. Je zou je ook kunnen afvragen wat het niet-voetbalminnende deel van Nederland eraan heeft dat voetbalclubs uit de schatkist mogen putten zodat ze voetballers hun exorbitante salarissen kunnen uitkeren. Aan de andere kant blijft Shell ook maar volhouden dat ze al heel veel belasting betalen, zelfs al heeft het kabinet inmiddels besloten dat het te weinig is. Wie waarde toevoegt, verdient een beloning; de anderen, dát zijn de graaiers. Door dat tegen jezelf en tegen jaloerse criticasters te vertellen, houd je het in ieder geval leuk om rijk te zijn.

Bekijk de video hierboven.