Μήπως η Κόλαση Μοιάζει με ένα Πάρτι υπό τις Μουσικές του Weeknd;

Δύο χρόνια πριν ήταν το After Hours το οποίο κυκλοφορούσε τον Μάρτιο του 2020, κατά τον μήνα δηλαδή που η πανδημία έστηνε τη μετάβασή μας από έναν κόσμο σε έναν τελείως διαφορετικό. Εκεί ένας ματωμένος Weeknd, όπως απεικονίζεται και στο εξώφυλλο, πέρναγε σε μία τελείως διαφορετική φάση. O άλλοτε ατσαλάκωτος Starboy έδινε τη θέση του σε έναν πιο ώριμο αλλά και πιο ευάλωτο τύπο που άρχισε πια να μιλάει και για τις πιο ευαίσθητες πλευρές του.

Οι RnB και Braggadocio επιρροές που υπηρετούσε μέχρι τότε είναι βέβαια ακόμα εκεί (τουλάχιστον οι πρώτες). Αλλά πλέον ως μέρος ενός ευρύτερου, πιο ατμοσφαιρικού και σίγουρα πιο πολυσύνθετου συνόλου. Αυτό που μένει πάντα ως πυρήνας είναι η στροφή του βλέμματος προς τη δεκαετία του 1980.

Και αν το After Hours ήταν η είσοδος στο τούνελ, το Dawn FM είναι το πέρασμα στην απέναντι πλευρά. Αυτή τη μεταφορά του τούνελ επέλεξε και ο ίδιος ο Weeknd προκειμένου να μιλήσει για το τι είναι αυτό το άλμπουμ. Πρόκειται, σύμφωνα με τα λόγια του, για το soundtrack που ακούει ένας νεκρός στο πέρασμά του στον άλλο κόσμο. Εκεί, μέσα σε ένα αμάξι, κολλημένος στην κίνηση ενός ομιχλώδους τούνελ. Περιμένοντας να φτάσει στο φως που βρίσκεται στην άκρη του με το ραδιόφωνο να λειτουργεί ως ο οδηγός που θα τον ηρεμήσει και θα τον βοηθήσει να πραγματοποιήσει τελικά τη μετάβαση.

Η ατμοσφαιρικότητα συνήθως συνδέεται με πιο αργόσυρτο ρυθμό, με μελαγχολικές ακόμα και θρηνητικές μελωδίες. Σίγουρα πάντως όχι με τον χορό. Κακώς. Για τον Weeknd αυτό το πέρασμα στον άλλο κόσμο μπορεί να γίνεται με τον πιο χορευτικό τρόπο και με έναν retro-pop ήχο που σου θυμίζει κάτι από disco και από τις καλύτερες στιγμές των Daft Punk (ή των Duran Duran και των Depeche Mode) με μία δόση από house, electro-pop ίσως και dubstep. Ποιος δεν έχει βιώσει το escapism που καταφέρνει να προσφέρει το synth ενός 80ς κομματιού;

Πάντως, αυτή η θεματολογία του χορού και του θανάτου φαίνεται και από το εντυπωσιακό και lynchικής λογικής video-clip του Gasoline, του δεύτερου δηλαδή track του άλμπουμ που θυμίζει σε κάποιες φάσεις του τις πιο «σκληρές» συνθέσεις του Pertubator. Εκεί βλέπουμε έναν γερασμένο Weeknd να τρακάρει σε έναν μοναχικό και ομιχλώδη δρόμο και με κάποιον τρόπο να εισέρχεται σε ένα κολαστήριο που μοιάζει πιο πολύ με πάρτι δαιμόνων. Ο νεότερος Weeknd βλέπει με τρόμο τη γηραιότερη και φοβισμένη εκδοχή του. Όταν συνέρχεται, τη χτυπάει με μίσος μέχρι που τελικά τη σκοτώνει όσο γύρω του άνθρωποι-δαίμονες χορεύουν και φασώνονται. Ο μόνος τρόπος να διατηρηθείς στην αιωνιότητα είναι να μείνεις βουτηγμένος στο παρόν σου.

Ας μιλήσουμε γι’ αυτή την παραγωγή

Yπήρχε όχι πολύ καιρό πριν ένα ρητό που έλεγε για την pop μουσική ότι ήταν πολύ κρίμα να πέφτουν τόσο πολλά λεφτά για την παραγωγή σκουπιδιών. Ο Weeknd ήταν από τους πρώτους που συνέβαλε σε μία ανανέωση της μουσικής και στην αφελώς λεγόμενη «ποιοτική pop μουσική», όρος που σίγουρα είναι αντίθετος με όσα σημαίνει η pop στις μέρες μας αλλά που ταυτόχρονα είναι και πολύ χρήσιμος για να μιλήσεις για καλλιτέχνες όπως είναι ο Abel Makkonen Tesfaye.

Το γνωρίζαμε, λοιπόν, από την αρχή ότι η νέα δουλειά του θα ήταν αψεγάδιαστη. Άλλωστε αυτός είναι ο κανόνας από τότε που μας συστήθηκε και σε όλες τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες του. Αυτή τη φορά όμως κυριολεκτικά μένεις με το στόμα ανοιχτό. Oι παραγωγοί και οι τεχνικοί που συμμετείχαν στη δημιουργία του Weeknd το πιθανότερο είναι ότι θα λουστούν με βραβεία μέσα στο 2022. Από τη στιγμή που ακούμε τα πρώτα δευτερόλεπτα του Gasoline καταλαβαίνουμε ότι κάτι σπουδαίο γίνεται εδώ. Όσο καλύτερα είναι τα ηχεία ή τα ακουστικά σας, τόσο καλύτερα θα το καταλάβετε.

Δεν είναι βέβαια και καμιά έκπληξη. Ούτως ή άλλως, στην παραγωγή αυτή συμμετείχαν μερικοί από τους καλύτερους του πλανήτη με τα ονόματα των Oneohtrix Point Never (βλ. μεταξύ πολλών άλλων το soundtrack του Uncut Gems), Max Martin, Calvin Harris και Swedish House Mafia να ξεχωρίζουν. Στο 6ο track μάλιστα ακούγεται η αφήγηση του Quincy Jones, μιας εμβληματικής μορφής στον χώρο της μουσικής και φυσικά του παραγωγού στον οποίο οφείλουμε το Thriller του Michael Jackson. Δεν είναι τυχαίες οι διαρκείς αναφορές που θα βρείτε σε ελληνικά και ξένα media όπου το Dawn FM χαρακτηρίζεται ως το Thriller του 2022. Αυτή η συμμετοχή ήταν ένα κλείσιμο του ματιού.

Το Dawn FM δεν υστερεί σε τίποτα

Οι άνθρωποι που έχουν λύσει τα προβλήματά τους δεν γράφουν ιστορία. Το ξέρω πολύ καλά πόσο κλισέ ακούγεται, τουλάχιστον για την τέχνη, ότι οι fucked up καταστάσεις στη ζωή ενός δημιουργού είναι συνήθως και αυτές που βγάζουν τα μεγαλύτερα αριστουργήματα. Δεν ξέρω αν ισχύει. Ούτως ή άλλως όλη η συζήτηση τίθεται σε τελείως λανθασμένη βάση. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο πιο ευάλωτος και ευαίσθητος Weeknd είναι σίγουρα πολλές σκάλες καλύτερος από τον βαθιά ανασφαλή και πνιγμένο στην αρρενωπότητα του καλλιτέχνη που γνωρίσαμε πριν 10 χρόνια.

Από το Dawn FM ξεχωρίζουν πολλά κομμάτια. Το Gasoline, όπως προείπαμε, πιθανόν να είναι το megahit της νέας του δουλειάς. Τρομερά πιασάρικο και πολύ γνώριμο για όποιον δηλώνει fan του Καναδού pop star. Περίπου το ίδιο συμβαίνει και με το (ίσως ακόμη καλύτερο) ψυχεδελικό Take My Breath με τους απλούς και ευκολοχώνευτους στίχους και τα synth που δημιουργούν όλα μαζί μία ονειρική συνθήκη. Το Every Angel Is Terrifying είναι το προσωπικό μου αγαπημένο. Αριστουργηματικό intro και μία παραγωγή στα καλύτερά της ντύνουν την εναλλακτική περιγραφή των αγγέλων του παραδείσου.

Ξεχωρίζουν επίσης η συνεργασία με τον Lil Wayne στο I Heard You Are Married, το επίσης δυνάμει mega-hit Sacrifice και το πλέον γκρουβάτο όλων Out Of Time με τον Weeknd να νιαουρίζει πιο πολύ από ποτέ (και η αλήθεια είναι πως σε αυτό υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός). Παραδόξως το πιο αδιάφορο κομμάτι όλων είναι προϊόν της συνεργασίας του με τον Tyler, The Creator. Το Here We Go…Again είναι μάλλον το μόνο τρίλεπτο που θα χάσεις την επαφή σου με το άλμπουμ. Ποιος είπε ότι η μεικτή κόσμου παίζει απαραίτητα και καλό ποδόσφαιρο;

Peak Weeknd και μία σταλιά από pop

«Με άλλα λόγια, πρέπει να είσαι εσύ ο Παράδεισος προκειμένου να δεις τον Παράδεισο». Ξεκομμένος και αποπλαισιωμένος ο συγκεκριμένος στίχος μοιάζει σαν μία lifecoach αηδία που θα εμφανιστεί χορηγούμενη στα stories του Instagram σου. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική όταν φτάνεις μέχρι εδώ έχοντας ακολουθήσει όλη την πορεία των 16 κομματιών που σου ανοίγει το Dawn FM.

Αυτά, βλέπετε, είναι τα τελευταία λόγια που ακούς από τη φωνή του ραδιοφωνικού παραγωγού-Jim Carrey τη στιγμή που αποχαιρετάς το άλμπουμ και σε αποχαιρετάει και αυτό. Το Phantom Regret είναι ουσιαστικά ένα ποίημα και αποτελεί το τελευταίο track του Dawn FM. Οι συμβουλές για τη ζωή είναι ο καλύτερος τρόπος να κερδίσεις το χασμουρητό ενός ανθρώπου που ζει πλέον στο 2022 και έχει βομβαρδιστεί με μπόλικες από αυτές. Όταν όμως έρχεται ως επιστέγασμα μίας σπουδαίας δουλειάς χωρίς πολλές ρητορικές εξάρσεις, καταφέρνει να σε κάνει όντως να σκεφτείς πράγματα για τη θέση σου μέσα στον χρόνο.

Το Dawn FM δεν είναι ένα δύσκολο άλμπουμ. Με την πρώτη ακρόαση θα μπεις στο κλίμα του και θα κουνήσεις το πόδι σου στον ρυθμό της μουσικής που ακούς. Στη δεύτερη και στην τρίτη ακρόαση όμως θα καταλάβεις ότι είναι κάτι περισσότερο από μία καλή, χορευτική δουλειά. Δεν γνωρίζω αν το στίγμα που θα αφήσει στη μουσική θα είναι αντίστοιχο αυτού που άφησε το Thriller. Αυτό θα το δείξει μόνο ο χρόνος. Αυτό που γνωρίζω είναι πώς ο Weeknd μας έδωσε τη μέχρι τώρα πιο ολοκληρωμένη δουλειά του πηγαίνοντας τον εαυτό του και τη pop μουσική ένα βήμα πιο παραπέρα.

Ο Tony Raw Ξεκίνησε να Γράφει Raps με τη Μορφή Ημερολογίου

H Ελισάβετ Αυτοφωτογραφίζει το Σώμα της, Γιατί Μπορεί

Τα Τελετουργικά των Οπαδών τη Μέρα του Ματς: Τότεναμ

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.