Όταν ανακοίνωσα ότι θα έπαιρνα συνέντευξη από τον ‘Weird Al’ Yankovic, όλοι με ρώταγαν πώς θα κατάφερνε να βρει χρόνο γι’ αυτό. Ο τύπος βρίσκεται παντού, αυτό τον καιρό. Μου έκανε εντύπωση που κατάφερε να με στριμώξει κάπου μέσα στο πρόγραμμά του, για να κουβεντιάσουμε, στο lounge του Standard Hollywood, το ξενοδοχείο της Sunset Strip.
Πίστεψα ότι θα ξέκλεβε λίγο χρόνο για κάποιον σαν εμένα, όταν τον είδα να μπαίνει στο lobby. Ο Βασιλιάς των τραγουδιών-παρωδία, ο Αυτοκράτορας του Internet. Ήρθε με συνοδεία: τον Jay Levey, τον μάνατζέρ του, κολλητό του και σκηνοθέτη του UHF (μια ταινία που έκλεισε χτες 25 χρόνια από την κυκλοφορία της). Ο Levey, είναι ένας μικρόσωμος, ολιγόλογος, μεθοδικός άντρας, που ηρεμεί πολύ τον Al.
Videos by VICE
Όταν κάθισε ο Yankovic, φορώντας κανονικά ρούχα, και όντας χαμηλών τόνων, κατάλαβα ότι δεν βιαζόταν και μπορούσα να έχω την προσοχή του γι’ αυτή τη συνέντευξη. Δεν γινόταν να μην ρωτήσω πώς ήταν δυνατό.
«Πρέπει να πω ότι συγχρονίστηκε απόλυτα με την κυκλοφορία του (Mandatory Fun)», είπε. «Ασχολιόμουν με τα πάντα σχετικά με το promotion, πολλούς μήνες πριν μάθω για την κυκλοφορία του άλμπουμ μου, και όλα γίνονταν ταυτόχρονα.» Αναφερόταν στις εμφανίσεις του, στο Epic Rap Battles of History, που ραπάρει μανιωδώς, ντυμένος Ισαάκ Νεύτων, και στο Drunk History με τον Derek Waters, που έπαιζε τον Χίτλερ.
Αλλά τόνισε ότι κάποια από αυτά που συμβαίνουν παντού και συνέχεια, ήταν τυχαία, όπως ο ρόλος του Χίτλερ. «Κόλλαγε με το εξώφυλλο του άλμπουμ. Και έχω πράγματα που βγαίνουν τις επόμενες εβδομάδες, όπως το Hotwives of Orlando. Είχα ένα μικρό ρόλο στο σόου, και παρουσιάστηκε την ίδια μέρα με το άλμπουμ. Και όλα αυτά, γίνονται την ίδια στιγμή».
Τους τελευταίους μήνες, εμφανίζεται σε κωμικά βίντεο και ταυτόχρονα σκηνοθετεί μουσικά βίντεο, τα οποία κλειδώνει σε ένα ψηφιακό θησαυροφυλάκιο. Τέσσερα από τα οχτώ βίντεο του άλμπουμ του, είναι δικές του δημιουργίες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ετοιμάζει μια τόσο μεγάλη κυκλοφορία. Αλλά είναι η πιο επιτυχημένη. Όχι ότι η προηγούμενη δεν πήγε καλά –ήταν πολύ ψηλά στα charts.
«Πριν από τρία χρόνια, κυκλοφόρησα ένα βίντεο για όλα τα κομμάτια του Apocalypse. Δεν λέω είμαι ο πρώτος που κάνει κάτι τέτοιο. Σίγουρα το ‘χει κάνει κι άλλος. Αλλά αυτό που με εκνεύρισε όταν έβγαλα τα οχτώ βίντεο, για τα οχτώ κομμάτια, μου έλεγαν «Κάνεις αυτό που έκανε η Beyoncé», και έπρεπε να λέω, «Η Beyoncé κάνει αυτό που έκανε ο Weird Al».
Κάποιοι παρουσιαστές που πρόσεξαν την απίστευτη οξυδέρκειά του στο marketing, παρερμήνευσαν το από πού έρχεται το χρήμα. Ο Stuart Varney του Fox News συμπέρανε ότι ο Yankovic έπαιρνε επιταγές από όλα τα sites που έπαιζαν τα βίντεό του. Η αλήθεια απέχει πολύ απ’ αυτό: όπως είπες ο Yankovic «Αυτοί παίρνουν το βίντεο και ‘γώ τη δωρεάν προβολή».
«Δεν ξέρω τι ήθελε από ‘μένα ο Varney», μου είπε όταν τον ρώτησα γι’ αυτή την ανάκριση, «πάντως, είχε πλάκα. Ήταν περίεργη συνέντευξη».
«Προσπαθούσα να εξηγήσω, πώς λειτουργούν αυτά τα portals. Κάνω τα βίντεο, για να τα δει ο κόσμος και να αγοράσουν το άλμπουμ, αλλά δεν βγάζω χρήματα από τα άλμπουμ. Δεν μπορούσε να το καταλάβει».
Ο «Weird Al» είναι σαν όλους εμάς: κάνει αυτό που αγαπά, προσπαθώντας να ζει καλά απ’ αυτό. Γνωρίζει πώς να παίζει με τα media, καλύτερα από πολλούς. «Προσπαθούσα να εκμεταλλευτώ την επικαιρότητα, και ό, τι συμβαίνει με τα virals. Γι’ αυτό ήθελα να βγαίνει ένα βίντεο τη μέρα, γιατί γίνεται η έκρηξη, ο κόσμος ενθουσιάζεται, και την επόμενη μέρα περιμένουν το επόμενο».
Όταν βρίσκεσαι στο κέντρο των πραγμάτων, πρέπει να είσαι ενημερωμένος, και γι’ αυτό, όπως είπε, ήθελε να κάνει την παρωδία του «Fancy», της Iggy Azalea. «Ήταν η πρώτη φορά, που βγήκε το άλμπουμ μου, και το πρώτο κομμάτι, είναι η παρωδία του νούμερο ένα τραγουδιού της χώρας. Αυτό ήταν το καλύτερο κόλπο».
Για να υπάρχει καλός συγχρονισμός, οι συμφωνίες με τον Azalea, έκλεισαν πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, κάτι που σημαίνει ότι οι ηχογραφήσεις έγιναν σε τρελούς ρυθμούς. Πήρε την άδεια της Iggy Azalea, μόλις ένα μήνα πριν την κυκλοφορία του CD.
«Είχα έντεκα έτοιμα κομμάτια. Και περίμενα να δω πιο θα ήταν το hit του καλοκαιριού. Πίστευα ότι θα είναι της Iggy Azalea. Είχα έτοιμη την ημερομηνία κυκλοφορίας του άλμπουμ. Το είχαμε σχεδιάσει κάπως έτσι: Ωραία, θα γράψω αυτά τα κομμάτια, θα τα ηχογραφήσουμε εκεί και το άλμπουμ θα βγει στις 15 Ιουλίου. Είχα αυτά έτοιμα, και μετά λέγαμε πως αν πάνε όλα καλά, το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει τότε. Περιμέναμε να μας απαντήσει ο μάνατζερ της Iggy, και δεν απαντούσε. Έμενα δυο μέρες από την ημερομηνία της ηχογράφησης. Έπρεπε να τη βρω».
Το να τη βρω, σήμαινε ότι έπρεπε να φανταστώ πού μπορεί να ήταν εκείνη τη στιγμή, και να πάω. «Πήγα στο Ντένβερ την Παρασκευή, και την έπιασα τη στιγμή που κατέβαινε από τη σκηνή. Τη σταμάτησα και της είπα «Γεια, σου Iggy, συγνώμη που σ’ ενοχλώ. Είμαι ο ‘Weird Al’ Yankovic. Θα ήθελα να κάνω μια παρωδία του «Fancy», για το επόμενο άλμπουμ. Ελπίζουμε να κάνουμε την ηχογράφηση αύριο. Είσαι εντάξει μ’ αυτό;» Και απάντησε, «Θέλω λίγες πληροφορίες ακόμα.» Της είπα ότι είχα τους στίχους μαζί μου, και έβγαλα το χαρτί από την τσέπη μου. Το κοίταξε, και μετά από λίγο μου είπε ότι ήταν μια χαρά. Την ευχαρίστησα και γύρισα στο Λος Άντζελες».
Ασφαλώς, δεν έλειψαν και τα κουτσομπολιά. «Την επόμενη μέρα, το ΤΜΖ έγραφε: Ο Al, ικέτεψε την Iggy για να πάρει την άδεια. Οι γνωστές μαλακίες. Ήταν πολύ γλυκιά. Μου έδωσε αμέσως την άδεια. Και μπόρεσα να πετάξω πίσω στο Λος Άντζελες, για να ηχογραφήσω την επόμενη μέρα».
Ευτυχώς, για τον Yankovic, το Fancy δεν είναι πολύ απαιτητικό κομμάτι.
«Αρχικά, έχει αραιή ενορχήστρωση. Δεν είναι μεγάλη παραγωγή. Δεν ανησυχώ για την μπάντα μου, γιατί είναι καθόλα επαγγελματίες. Πάντα τα καταφέρνουν. Συνήθως δεν γράφω όλους τους στίχους πριν το δουν οι καλλιτέχνες, γιατί σε περίπτωση που δεν τους αρέσουν οι παρωδίες, θα έχουν πάει όλα χαμένα. Αυτή τη φορά ήταν η εξαίρεση, γιατί ήθελα απεγνωσμένα το κομμάτι, και το συντομότερο δυνατό, οπότε αν μας έδινε την ευλογία της, έπρεπε να ξεκινήσουμε αμέσως».
Έγιναν μεγάλες προετοιμασίες με low-tech εξοπλισμό. «Υπήρχε ένα λάπτοπ, πλήκτρα και ένα μικρόφωνο. Αλλά μου ήταν αρκετά για να βγάλω τα αρχικά demoκαι να τα δώσω στην μπάντα, να τα κάνουμε πρόβα, να τα αλλάξουμε, και να βγάλουμε άλλο demo, όλοι μαζί, οπότε όταν φτάσουμε στο στούντιο ξέρουμε πώς πάει το κομμάτι».
Επέμενα ότι πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να δουλεύει κάτω από τέτοια πίεση χρόνου. «Έχω προσπαθήσει πολύ για να έχω θετική σκέψη και να πω ότι όλα θα πάνε καλά. Έκλεισα τ’ αυτιά μου και δεν άκουγα όσους έλεγαν Είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις; Δεν έχει υπογράψει ακόμα και η εταιρία ανησυχεί. Με βουλωμένα αυτιά τους έλεγα Λαλαλαλαλα! Δεν σας ακούω! Όλα θα πάνε καλά!».
Το πιο δυνατό κομμάτι του άλμπουμ, είναι μάλλον, το πιο παλαιομοδίτικο. Το «Word Crimes», μια παρωδία του «Blurred Lines», του Robin Thicke, που μιξάρει στο 100% μια αναπαραγωγή της πιασάρικης μελωδίας με μια γκρίνια που μόνο οι φανατικοί του Yankovic μπορούν να εκτιμήσουν. Τον ρώτησα αν μπήκε στον πειρασμό να κάνει ένα τραγούδι για τη φήμη του Robin Thicke, ως μισογύνη. Ίσως το «Sex Crimes».
«Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν θα το έκανα, και ένας είναι ότι το «Blurred Lines» είναι ήδη ενός έτους, υπάρχουν ήδη 10.000 σχόλια στο YouTube, και στα περισσότερα απ’ αυτά έλεγαν για το μισογυνισμό του αρχικού τραγουδιού. Έχω μάθει να μην παίρνω τον εύκολο δρόμο. Δεν χρειάζεται να κάνουμε όλοι τα ίδια πράγματα. Και δεν νομίζω ότι πήρε κανείς το συγκεκριμένο τραγούδι και να το κάνει να μιλάει για τη σωστή χρήση της γραμματικής».
Το τραγούδι «δουλεύει» γιατί δεν είναι αναμενόμενο. Θα θυμάμαι αυτό το τραγούδι όταν θα συναντώ αυτό το θέμα –σ’ αυτή την περίπτωση, την κακή χρήση της γραμματικής- για τις επόμενες δεκαετίες.
«Η παρωδία, είναι από τη φύση της αναλώσιμη», λέει ο Yankovic. «Παρόλα αυτά, αρέσει πολύ στον κόσμο. Ειδικά όταν την ακούς σε μια συγκεκριμένη φάση της ζωής σου, και την ξανακούς μετά από μια δεκαετία, υπάρχει μια νοσταλγία. Σε πολύ κόσμο αρέσουν οι τελευταίες παρωδίες μου, αλλά ο ενθουσιασμός τους, όταν το ακούν σε μια συναυλία, έχει να κάνει τόσο με το προσωπικό δέσιμο με το τραγούδι όσο και με το ίδιο το τραγούδι».
Καμιά φορά, η εκδοχή του ‘WeirdAl’ είναι μια υποσημείωση στην ιστορία του τραγουδιού. Το «I Love Rocky Road» προφανώς και δεν είχε την ίδια απήχηση με το «I Love Rock and Roll», αλλά κάποιοι φαν, θυμούνται την εκδοχή του Yankovic. Μάλλον αυτό θα συμβεί και με το «Lame Claim to Fame» από το Mandatory Fun.
Είναι μια στιλάτη παρωδία μιας θρυλικής μπάντας, των Southern Culture on the Skids. Είναι περίεργη επιλογή. Ένα αφιέρωμα για μια σκοτεινή μπάντα, που δεν θα βοηθήσει τη δημοσιότητα του τραγουδιού, παρά το δροσερό stop-motion βίντεό του. Αστειεύτηκα λέγοντας ότι προσπαθεί να προσηλυτίσει τους έφηβους στο μουσικό του γούστο.
«Σκοπός μου είναι να κάνω τον κόσμο να γελάσει, να ζωντανέψει και να διασκεδάσει. Αυτά που κάνω, είναι κοντά στο προσωπικό μου μουσικό γούστο, ειδικά σε ότι έχει να κάνει τα αυθεντικά και το στιλ της παρωδίας. Δεν χρειάζεται να έχουμε το ίδιο γούστο. Ούτε θέλω να δείξω νέες μουσικές στον κόσμο. Κάνω αυτό που μ’ αρέσει να κάνω. Αν αυτό σημαίνει ότι θα βγάζω καινούργια πράγματα, που αρέσουν, ακόμα καλύτερα.»
Τα αυθεντικά κομμάτια του Yankovic, έχουν γραφτεί με πολλή δουλειά και αγάπη. Τα λέει «ποτ πουρί» του στιλ της μπάντας. Αρέσουν στους φαν, αλλά δεν έχουν την κινητικότητα που έχουν οι παρωδίες. Τον ρώτησα αν απαιτούν περισσότερο χρόνο από τις παρωδίες.
«Χρειάζεταιπολύ περισσότερο χρόνο από ένα πρωτότυπο τραγούδι, γιατί όχι μόνο δεν θα παραμείνει ατόφιο, αλλά θα πρέπει να γίνει το demo,πρόβες με την μπάντα… είναι μια διαδικασία. Και επειδή είναι ένα ποτ-πουρί, πρέπει να μελετήσω και τη δουλειά κάποιου άλλου καλλιτέχνη, τις μουσικές και λυρικές ιδιοσυγκρασίες. Χρειάζεται έρευνα και γι’ αυτό το λόγο επιλέγω καλλιτέχνες που μ’ αρέσουν, αλλιώς δεν θα μ’ ενδιέφερε.»
Εννοείται ότι θα κάνει περιοδεία, για την υποστήριξη του άλμπουμ. Πολλές συναυλίες, θα γίνουν, όπως πάντα, σε εκθέσεις νομών, που συχνά μιλάνε για τη στασιμότητα στην εργασία, αλλά όχι στην περίπτωση του Yankovic. «Πληρώνουν καλά, και είναι το μεγαλύτερο κοινό που έχω. Δεν ντρέπομαι γι ‘αυτό. Πολλοί το κοροϊδεύουν, αλλά είναι πολύ καλή συναυλία».
Δεν παίζει μόνο εκεί.
«Μ’ αρέσει να παίζω σε ροκάδικα, γιατί μ’ αρέσει να βλέπω όρθιο κοινό. Ξέρω ότι στον κόσμο αρέσει να κάθεται αναπαυτικά, αλλά είναι ροκ συναυλία, και μ’ αρέσει να λαμβάνω ενέργεια. Όπως όταν έπαιξα στο Bonnaroo, ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω παίξει, γιατί ήταν ροκ. Ο κόσμος ήταν όρθιος και χοροπήδαγε και μου έστελνε πίσω ενέργεια».
Αλλά όταν τον ρώτησα για το stage diving, μαγκώθηκε «Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ, και νομίζω δεν γίνεται να το κάνω τώρα. Δεν γίνεται. Πρέπει να έχασα την ευκαιρία. Υπήρχε μια περίοδος που θα μπορούσα να το κάνω, αλλά νομίζω ότι ο κόσμος θα το θυμόταν και εγώ θα χτύπαγα στο πάτωμα».
Και εκεί που νομίζεις ότι έχει χάσει την ελαστικότητά του, λόγω ηλικίας λέει «είμαι ακόμα ακμαίος. Μπορώ να κλωτσάω ψηλά στις συναυλίες. Αλλά το να χοροπηδάω με μέχρι τέλους, είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω πια. Δεν θέλω να βάλω το πόδι πίσω από το κεφάλι, στο κόκκινο χαλί».
Όμως, το έβαλε, εκεί στο μπαρ που καθόμασταν, και τον χειροκρότησαν πολύ. Και ‘γώ πιο πολύ.
Με έναν ενθουσιασμό, που έβλεπα τον ήρωα των παιδικών μου χρόνων μπροστά μου, μοιράστηκα τις σκέψεις μου για το μέλλον του. «Μην το πάρεις στραβά, αλλά πάντα σε έβλεπα μεσήλικα» του είπα. «Νεότερος, ποτέ δεν σε έβλεπα 20άρη».
«Ξέρω τι εννοείς.» είπε γελώντας με το μισό-αστείο μου.
«Ποτέ δεν σκέφτηκα πολύ για το μέλλον. Αν με ρώταγες πριν 30 χρόνια, αν θα συνέχιζα να κάνω αυτό το πράγμα, θα σου έλεγα όχι. Ποτέ δεν πίστευα ότι η καριέρα μου θα κράταγε τόσο πολύ. Γι’ αυτό, δεν θα πήγαινα να με υπνωτίσουν για να μάθω το μέλλον. Κάνω αυτό που αγαπώ. Ίσως κάποτε με βαρεθούν. Αλλά, κρίνοντας από τις αντιδράσεις του τελευταίου άλμπουμ, αυτό θα αργήσει λίγο ακόμα».
Ακολουθήστε τον Mike Pearl στο Twitter.
