In de uitlopers van de met sneeuw bedekte Himalaya ligt Malana, een oeroud dorpje dat niet alleen bekendstaat om zijn prachtige uitzicht op de Parvati-rivier en zijn relatieve afgelegenheid, maar ook onder cannabis-connoisseurs van over de hele wereld bekendheid heeft verworven.
De cannabis die er groeit, wordt verwerkt tot charas, een soort hasj, met als verschil dat hasj wordt gemaakt van de hars van een dode cannabisplant en charas van een levende. In het dorp maken ze Malana Cream, een product dat over de hele wereld wordt verkocht.
Videos by VICE
Malana Cream wordt beschouwd als het neusje van de zalm, een van de beste en duurste cannabissoorten ter wereld. Hij staat bekend om zijn kleiachtige consistentie, hoge THC-gehalte en uitgesproken aroma, en wordt gemaakt door kwekers die de verse cannabisbladeren net zo lang in hun handpalmen wrijven tot er hars uit sijpelt. Malana Cream is illegaal op grond van de Indiase wet op verdovende middelen en psychotrope stoffen, maar dat maakt het product niet minder populair. De faam van Manala Cream heeft zich wijd en zijd verspreid en trekt duizenden bezoekers aan die door het Kullu-district van de Indiase deelstaat Himachal Pradesh reizen om hun weg naar Malana te vinden.
Toen fotojournalist Hari Katragadda voor het eerst over de cannabis-wrijvende gemeenschap hoorde, was hij meteen gefascineerd. “Dit verhaal begint met hasj,” vertelt Katragadda aan VICE. “Toen ik in 2008 in Delhi werkte, hoorde ik verhalen over Malana. Het zou een mysterieuze plek zijn met een mythologische achtergrond.”
Volgens Katragadda geloven de bewoners van Malana dat zij afstammen van Alexander de Grote en zijn Griekse soldaten, hoewel dat nooit is bewezen. De ongeveer 4700 inwoners leven hier een vredig geïsoleerd leven en spreken een aparte taal, Kanashi, dat een mengeling is van verschillende talen, waaronder het Tibetaans.
“Ik hoorde ook dat Indiërs en alle buitenstaanders in dit dorp als onaanraakbaren worden beschouwd, wat ik vreemd vond om te horen,” vertelt Katragadda.
In 2009 begon hij samen met een schrijver aan een project om meer te weten te komen over Malana. De fotojournalist reisde tussen 2009 en 2015 twaalf keer naar het afgelegen dorp, raakte daar bevriend met de mensen die er wonen en werd zelfs uitgenodigd voor bruiloften.
“Ik benaderde hen niet als een klant die hasj wilde kopen,” legt hij uit. “Ik benaderde hen eerder als een vriend, dus ik denk dat ze er meer voor openstonden om mij te accepteren.”
Charas produceren is voor deze gemeenschap een bron van inkomsten waar men al meer dan drie decennia van afhankelijk is. “In de buurt van het dorp en in de heuvels groeien cannabisplanten van meer dan twee meter hoog,” zegt Katragadda. “Aangezien deze planten in hun achtertuin groeien, was het een dagelijks ritueel om ze te roken. Tot 1980 gebeurde dat alleen door de mensen in het dorp. Maar in de jaren tachtig veranderde de hele drugscultuur. Men ging ook verkopen aan mensen buiten het dorp en daarna ook aan Europa. Dat veranderde de hele aard van de cannabiskweek en maakte het een belangrijke bron van inkomsten.”
Ook van oudsher verdienden de bewoners van Malana al geld met cannabis. Enerzijds wreven ze de wiet in hun handen om zo charas te produceren, anderzijds verkochten ze producten zoals manden en slippers, die ze weefden van de in het wild groeiende plant. Cannabis werd gezien als een geschenk van hun plaatselijke godheid, Jamlu Devta, die door de gemeenschap wordt aanbeden.
Maar toen India in 1985 het gebruik van cannabis strafbaar stelde, kwam de manier van leven van de dorpsgemeenschap in gevaar.
“De laatste keer dat ik het dorp bezocht, was de politie bezig om de cannabisgewassen in de regio te vernietigen, zelfs op moeilijk bereikbare terreinen hoog in de heuvels,” herinnert Katragadda zich.
Dat de politie de gewassen verbrandt of wegsnijdt, is een regelmatig terugkerend verschijnsel in de regio. De autoriteiten hebben her en der ook controleposten opgezet, die het voor kwekers en bezoekers moeilijker maken om cannabisproducten uit Malana mee te nemen. Dit heeft op zijn beurt een negatief effect gehad op het inkomen van de dorpsbewoners die in hun levensonderhoud afhankelijk waren van de verkoop van cannabis.
“Tijdens mijn verblijf bezocht ik een alleenstaande vader met twee kinderen,” zegt Katragadda. “Naarmate ik meer tijd met hen doorbracht, realiseerde ik me dat de vader leed aan geestelijke gezondheidsproblemen. Dit kwam doordat zijn vrouw was gearresteerd toen ze hasj uit het dorp wilde vervoeren. Ze werd veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf. Het heeft het hele gezin opgebroken.”
Katragadda zegt ook dat veel van de pogingen van de autoriteiten om de gemeenschap niet meer afhankelijk te maken van de verkoop van cannabis ineffectief zijn gebleken. “Er was een politieagent in het gebied die probeerde de gemeenschap aan te sporen om theeplantages aan te leggen,” zegt hij. “Dat werkte voor één oogstseizoen, maar toen de wintermaanden aanbraken, gingen de gewassen kapot. Het is wegens het terrein en de temperatuur heel moeilijk om iets anders te groeien.”
De inmenging van de autoriteiten is een betrekkelijk recente ontwikkeling. “Malana heeft een oud systeem van democratisch bestuur,” zegt Katragadda. “De bewoners hadden voorheen hun eigen wetten en methoden om geschillen te beslechten, en zelfs de politie mocht zich daar niet mee bemoeien.”
Een van de tactieken om geschillen te beslechten, zegt hij, was het gebruik van schapen. “Een van de manieren om een conflict op te lossen was om elk van de ruziënde partijen te vragen een schaap ter beschikking te stellen, en dan die schapen te vergiftigen. Degene wiens schaap het eerst stierf, werd beschouwd als een leugenaar.”
Decennialang was de raad van dorpsoudsten de overkoepelende autoriteit. Die situatie begon te veranderen toen Malana beter bereikbaar werd door een nieuwe weg die naar het dorp leidde en een waterkrachtproject dat werd gestart in de nabijgelegen rivier.
“De ouderen in de gemeenschap hebben bedenkingen bij mensen die van buiten komen, omdat ze geloven dat de godheid ongelukkig is met de invloed van buitenaf,” zegt Katragadda. “Maar de jongere generatie heeft smartphones en is meer verbonden met de wereld buiten hun dorp. Het toegenomen toerisme heeft hun dorp een economische impuls gegeven.”
De gemeenschap is nu wat vooruitstrevende gewoonten gaan omarmen, bijvoorbeeld door toe te staan dat een weduwe kan samenleven met elke man die zij kiest, zonder moreel oordeel. Andere tradities, zoals dat je met niemand mag trouwen van buiten de gemeenschap, zijn ook minder streng geworden.
“Sommige ideeën, bijvoorbeeld dat de inwoners van Malana nooit buitenstaanders aanraken, zijn niet waar,” zegt Katragadda. “Ik heb met hen geleefd, ik heb in hun huizen gelogeerd, met hen gegeten en hun ceremonies bijgewoond. Er zijn echter wel enkele heilige plekken die de raad buitenstaanders niet toestaat te betreden of aan te raken. Iemand die dat wel probeert, krijgt een boete. De cultuur is langzaam aan het veranderen, maar deze dingen maken nog volop deel uit van hun mythologie.”
Bekijk hieronder meer foto’s van het project.