Ik ging naar een achtbaancursus voor bange moeders en dat was een achtbaan van emoties

Vorige week was er in Walibi Holland een cursus voor moeders die niet met hun kinderen in de achtbaan durven. Je zou denken dat een leven zonder ritjes in achtbanen ook goed vol te houden is, maar voor tien uitverkoren moeders was achtbaanangst een angst die hoe dan ook overwonnen moest worden. Samen met een bosje serieuze pers zoals de NOS en Novum was ik erbij om bange moeders ongegeneerd in het gezicht te flitsen.

Een van de moeders die vandaag haar angsten ging overwinnen was Marina, die hier “een beetje zenuwachtig” staat te wachten bij de Speed of Sound, de achtbaan waar het allemaal ging gebeuren. Kort daarvoor hadden de moeders een training gehad waarin ze ademhalingsoefeningen moesten doen en waarin ze verteld werd dat het oké is om te gillen. Marina is niet altijd bang geweest voor achtbanen, maar liep vorig jaar een trauma op toen tijdens een ritje haar galstenen opspeelden. “Ontzettend pijnlijk.”

Eenmaal bij de karretjes aangekomen hield bange moeder Petra (rechts) het niet droog. Ik luisterde schaamteloos mee met het gesprek tussen deze twee vriendinnen. “Peet, als jij dit overwint, kun je overal alles aan. Thuis, op je werk, overal,” troostte haar vriendin haar. “Ik werk niet,” antwoordde Petra.

Zo stond Petra een minuut of vijf naar de achtbaan te staren, twijfelend of ze zou gaan of niet.

Uiteindelijk durfde ze de achtbaan in. Ze was duidelijk de angstigste moeder die dag en ontpopte zich dan ook al snel tot persfavoriet. Een rol die ze gelaten over zich heen liet komen, want ze had immers wel wat anders aan haar hoofd, zoals zweetdruppels en de liedjes die ze graag op haar begrafenis wilde horen.

Ondertussen had Marina het goed naar haar zin. Tijdens de cursus had ze het advies gekregen om aan leuke dingen te denken als ze bang was, zoals pannekoeken, maar het beste medicijn tegen angst is volgens haar humor, “gewoon de zorgen weglachen”. Haar galstenen waren in september verwijderd, dus eigenlijk kon er vandaag niks meer fout gaan, “behalve als ik weer galstenen heb, maar die kans is klein”.

Beugels omlaag. Zwaar ademen. Lijkbleek. Hart in de keel.  Bril met spiegelende glazen. Geen weg terug.

Hier een video van de rit. (Doe je volume omlaag.)

Bij de uitgang van de Speed of Sound stond een apparaat waar je voor twee euro actiefoto’s kon kopen. Petra ging vrij slecht. 

Die van Marina kon ik niet vinden, maar deze foto was de twee euro ook meer dan waard.  

Bij de uitgang zag ik Marina weer, die gelukkig galsteenvrij bleek te zijn. Om het te vieren pakte ze een welverdiend persmoment.

Petra zat inmiddels op een bankje na te smeulen van het avontuur. Haar man gaf aan supertrots op haar te zijn en haalde het spandoek erbij dat hij en de kinderen voor haar geknutseld hadden. Petra zelf staarde verward in het niets, amper beseffend dat haar leven nu pas echt kon beginnen.