Undercoveragenten vertellen over de penibele situaties waarin ze verzeild raakten

Bang dat je iets van VICE mist? Begrijpelijk. Daarom hebben we een nieuwsbrief met onze beste stukken, video’s én winacties. Schrijf je in!

Het leven van een undercoveragent zit vol spannende momenten: een beetje babbelen met drugsdealers en wapenhandelaars, het creëren van een uitgebreide valse identiteit, en een kijkje in de indrukwekkende wereld van criminelen. Maar het kent ook een hele hoop angstaanjagende momenten: het babbelen met drugsdealers en wapenhandelaars, het creëren van een uitgebreide valse identiteit en een kijkje in de nare wereld van criminelen.

Videos by VICE

Om erachter te komen aan welke risico’s undercoveragenten worden blootgesteld, vroeg ik vier gepensioneerde politiemannen naar de gevaarlijkste situaties die zij ooit hebben meegemaakt tijdens hun werk. Ik sprak undercover agent David Corbett , Frank Matthews van de getuigenbescherming, undercover rechercheur Duncan MacLaughlin en Stephen Bentley, een andere undercover agent.

David Corbett

De gevaarlijkste situatie waar ik ooit in terecht ben gekomen, was tijdens een enorme operatie waarin drugs en vuurwapens werden verhandeld. Met een opnameapparaatje in m’n onderbroek ging ik naar een huis om een enorme hoeveelheid cannabis te kopen. Toen ik daar aankwam zei de bewoner dat de leverancier er nog niet was, maar dat ik alvast binnen kon komen.

Helaas had de man een grote Duitse herder. Honden hebben hele goede oren, dus hij hoorde de tape in mijn broek draaien, waardoor hij nogal wat aandacht voor m’n kruis had. Het viel de man natuurlijk ook op, maar hij merkte op dat de hond me gewoon heel erg mocht. Ik begon maar met de hond te spelen om hem zo af te leiden van m’n kruis, maar ik was natuurlijk enorm bezorgd. Toen ik die tape later terug luisterde, hoorde ik de angst in mijn stem.

Gelukkig is er uiteindelijk niets gebeurd. Als hij erachter was gekomen wie ik echt was, was ik waarschijnlijk ergens in een steegje met een hoop gebroken botten beland.

Frank Matthews

Als agent getuigenbescherming zorg je ervoor dat getuigen een normaal leven kunnen leiden totdat ze daadwerkelijk moeten gaan getuigen. Dat betekent ook dat je samen van locatie naar locatie reist, zonder dat de getuige gevolgd wordt door criminelen. De getuige weet onze echte identiteit ook niet.

Ik moest een keer een gevangene beschermen. Hij was naar Whitemoor gestuurd, de gevangenis waar de gevaarlijkste criminelen van Engeland vastzitten, en raakte verwikkeld in een complot om banken voor 800 miljoen pond (900 miljoen euro) op te lichten. Hij was een computernerd en had tegen de criminelen gezegd dat hij zich wel zou ontfermen over de technische kant van het plan.

De bende wilde de man zo snel mogelijk op vrije voet hebben, zodat ze in actie konden komen. Ze kochten een aantal gevangenismedewerkers om, zodat hij overgeplaatst zou worden naar een andere gevangenis waar hij op weekendverlof mocht. Maar het werd de man allemaal teveel en hij nam contact op met de politie. Als een getuige beschermd wordt kunnen mensen van het operationele team – wiens taak het is om de zaak op poten te zetten – alleen via afspraken met ons, de veiligheidseenheid, in contact komen met de getuige. Op een dag reden we langs het onderduikadres en zagen we dat er een auto met één van de leden van het operationele team voor het huis stond. Dit adres was alleen bij ons bekend dus had hij nooit kunnen weten dat de getuige hier ondergedoken zat. Het leek erop dat hier iets niet in de haak was en dat iemand waarschijnlijk een gps-tracker aan onze auto had bevestigd.

We deden een melding van wat er gebeurd was, maar de getuige was nog steeds op dezelfde locatie. Even later klopte er een bendelid met een wapen op de deur. De getuige werd door gewapende agenten beschermd, maar die mochten het huis niet uit. Toen de politie er eindelijk was, was de schutter al weg. Maar de getuige was zo bang geworden dat hij niet meer tegen de leider van de bende wilde getuigen. Betrokken zijn bij een zaak waar sabotage in het spel is, is enorm gevaarlijk. Als corrupte agenten mijn identiteit hadden gelekt zou dat mijn leven op het spel zetten.

Stephen Bentley

M’n undercoverpartner en ik gingen naar Liverpool om daar een Canadees te ontmoeten. Hij bleek banden met de maffia en Zuid-Amerikaanse drugskartels te hebben. Hij had een deal opgezet waarbij m’n partner en ik grote hoeveelheden cocaïne het land in moesten smokkelen.

Na een Indiase maaltijd belandden we in een club in Liverpool. De Canadees ging door met de deal. Het was duidelijk dat hij een genadeloze topspeler was. Opeens keek hij me met een ijzige blik aan. “Zijn jullie agenten?” vroeg hij. Ik lachte het een beetje weg toen hij zei: “Als jullie dat zijn…” en maakte van z’n hand een pistool waarbij hij z’n vingers als loop tegen m’n voorhoofd zette. “Bam! Bam!” en hij deed alsof hij iemand dood schoot.

Later hoorde ik dat hij aan de narcoticapolitie was overgedragen. Hij kreeg in Amerika 25 jaar.

Duncan MacLaughlin

Toen ik als infiltrant werkte was Operatie Dakota echt het spannends. Ik ging undercover bij Aziatische heroïnedealers. Een informant nam me mee naar een feest waar de leider van de dealers ook zou komen. Die zat eigenlijk in de bak maar mocht tijdens weekenden naar buiten. Mijn dekmantel was dat ik het leger was ontvlucht en dat ik vroeger met parachutes spullen Engeland in had gevoerd.

De leider vertrouwde me steeds meer en we spraken een aantal keer af. Toen vroeg-ie me of ik piloten kende die heroïne konden importeren. We hadden een piloot binnen Scotland Yard dus zei ik ja. Ze zei dat er een aantal mensen uit Pakistan zouden komen en de piloot wilde ontmoeten. Ik pikte ze op uit Londen en nam ze mee naar een vliegveld in Essex om met de piloot kennis te maken. Ik was nogal onder de indruk van hoe groot deze kerels waren, ze waren echt enorm!

We reden door kilometers niemandsland om bij onze bestemming te komen, en het feit dat ik met drie van zulke grote drugsdealers op een nogal verlaten plek was, maakte me best wel nerveus. Ik stopte bij een tankstation terwijl de passagiers de auto uitkamden en in het handschoenenkastje een aantal voorwerpen, die m’n verhaal kracht bijzetten, vonden. Toen ik weer in de auto stapte was ik zo aan het trillen, dat ik de pook niet eens meer onder controle had. Om te zorgen dat z’n m’n getril niet zouden zien begon ik maar een simpel gesprekje met de Pakistaanse gasten, ik wilde niet dat m’n dekmantel zou worden verpest. Gelukkig was dat moment van complete angst snel voorbij.

Corbett, MacLaughlin en Bentley hebben boeken geschreven over hun tijd als undercoveragent die je hier, hier en hier kan vinden.