Sport

We spraken MVV-spits Marvin Ogunjimi over zijn wereldreis als voetballer


De Belg met Nigeriaanse roots brak door bij Racing Genk, waarmee hij landskampioen en bekerwinnaar werd. Hij was in die tijd een van de Rode Duivels, met zeven interlands en vijf doelpunten.

Ogunjimi maakte daarna een paar verkeerde keuzes. Zijn transfer naar Real Mallorca pakte slecht uit en een echte herlancering van zijn carrière kwam maar niet van de grond. Na verschillende Belgische clubs en ploegen uit Noorwegen, Zuid-Korea, Thailand, Albanië en Kazachstan speelt hij deze zomer bij MVV. We spraken hem in Maastricht over zijn wereldreis als profvoetballer.

Videos by VICE

VICE Sports: Ha Marvin, hoeveel talen spreek je inmiddels?
Marvin Ogunjimi: Ik spreek vloeiend Nederlands, Frans, Engels en Spaans. In de landen waar ik ben geweest, kan ik de taal een beetje verstaan. Ik ken de dagelijkse dingen en voetbaltermen. Maar verder reikt mijn talenknobbel niet echt.

Sommigen omschrijven je als een clubhopper. Ik kan me voorstellen dat je denkt: jullie begrijpen me niet.
Dat heb ik ook gelezen. Ik weet waarom ik deze keuzes heb gemaakt. Of men het begrijpt of niet, dat is niet belangrijk voor mij. Voetballen kan ik nog steeds. Journalisten moeten wat schrijven om de kranten vol te krijgen. Zij zeggen dan snel dat ik het niet heb gemaakt, terwijl zij de oorzaken niet kennen. Mensen mogen van me schrijven wat ze willen, zolang mijn familie en ik weten over het waarom en hoe.

Hoe ben je deze zomer bij MVV terechtgekomen?
Een zaakwaarnemer liet mijn naam bij coach Ron Elsen vallen. Ron en ik hebben toen met elkaar gesproken en vanaf dat moment wilde ik naar MVV. Ron vroeg me waarom ik bepaalde keuzes in mijn carrière had gemaakt en of ik fit was. Toen ik transfervrij weg kon bij mijn vorige club in Kazachstan, ben ik meteen naar MVV gegaan.

Ogunjimi scoorde bij zijn debuut voor MVV. (Foto: Proshots )

Laten we je carrière tot nu toe doornemen. Hoe heb je je doorbraak bij Racing Genk beleefd?
Dat was top. We wonnen de bekerfinale in 2009 en ik scoorde twee keer. We hadden de jaren daarna een goed team, met namen als Thibaut Courtois en Kevin De Bruyne, en deden alles samen met de groep. Na de wedstrijd gingen we met een paar jongens uit, soms met de hele groep. Trainer Frank Vercauteren was belangrijk. Vanaf de eerste training was hij kort op de man en gedisciplineerd. Hij was de juiste man die ik nodig had.

Hoe pakte Vercauteren dat aan?
Tijdens zijn eerste training als hoofdtrainer van Genk deed ik een beetje nonchalant en sprak hij me direct aan: “Luister, ook al train je en heb je een paar keer gescoord, jij speelt bij mij niet.” Hij wilde daarmee zeggen dat ik talent had, maar ook discipline moest tonen. Dat we één groep waren. Op dat moment denk je als jonge twintiger dat je goed bezig bent en alles vanzelf komt, maar dat is niet zo. Vercauteren zei dat ik moest doorgaan en verder groeien. Hij kreeg gelijk, want een paar weken later was ik een Rode Duivel.

Ogunjimi (staand, eerste van links ) als Rode Duivel in 2011. (Foto: Proshots)

Veel van de Rode Duivels van toen zitten nog steeds in de Belgische selectie.
Ze kunnen die ervaringen niet meer van me afpakken. Ik ben trots dat ik dit heb mogen meemaken. Ik heb fouten gemaakt, waardoor ik niet meer bij de Belgische selectie zit. Ik zeg niet dat als ik die fouten niet had gemaakt, ik er nog bij had gezeten. Maar ik had ook pech.

Het ging mis bij Real Mallorca. Hoe kwam je daar terecht?
Die transfer moest rondkomen in de zomer van 2011, maar ketste af. Mijn overschrijving was pas zeven minuten na het verstrijken van de transferdeadline ingediend, waardoor ik tot de winterstop bij Genk moest blijven. Genk had alles voor mij gedaan, maar ik zat met mijn hoofd al bij Real Mallorca. Het was moeilijk voor mij. Ik jaagde bijvoorbeeld minder door op een bal, omdat ik bang was om met een blessure naar Real Mallorca te gaan.

We besloten in november maar om het contract bij Genk te verbreken, zodat ik in alvast naar Real Mallorca kon. Maar toen ik bij Real Mallorca aankwam, was de situatie veranderd. De coach die me had aangetrokken was weg. De speelstijl was heel anders en ik kon tot en met de winterse transferperiode nog geen officiële wedstrijden spelen voor hen spelen.

Je zat op een toeristisch eiland. Ik kan me voorstellen dat er veel verleidingen waren.
Ik trainde van maandag tot vrijdag, maar in het weekend speelde ik niet. Ik ging van het mooiere leven genieten. Als je 24 jaar en alleen bent, is er misschien meer verleiding. Ik kreeg ook een ander bedrag op mijn rekening dan ik gewend was. Vrienden wilden allemaal komen. Als zij er dan waren, wilde ik laten zien wat voor leven ik had. Terwijl ik had moeten denken: ik moet de eerste maanden goed doorkomen en daarna mag ik misschien meer ‘leven’. Dat heb ik te snel gedaan.

Real Mallorca werd niet wat je ervan had verwacht. Na je mindere periodes bij Standard Luik, Beerschot en OHL vertrok je in 2014 plotseling naar Strømsgodset in Noorwegen.
Via via kwam ik daar terecht. Bij Strømsgodset wilde ik laten zien dat ik nog kon voetballen. Vervolgens kreeg ik een contract aangeboden en heb daar twee jaar gespeeld. Ik denk dat veel spelers verrast zullen zijn van het hoge niveau in Noorwegen. Ik ben daar heel tevreden geweest. Van de Noren kreeg ik vertrouwen en respect. De kwaliteit van het leven was goed, maar alles was veel duurder in Noorwegen. Een fles water kost vier euro.

Bij Strømsgodset speelde je met talent Martin Ødegaard, die nu bij sc Heerenveen speelt. Hoe heb jij daar de hype rondom hem beleefd?
Hij sprak daarover met me. Ødegaard vroeg wat hij moest doen, welke keuze ik in zijn plaats zou maken. Ik zei tegen hem gezegd dat ik nooit de keuzes heb gehad tussen de clubs waaruit hij kon kiezen: Real Madrid, FC Barcelona, Liverpool, Arsenal en Bayern München bijvoorbeeld. “Luister,” zei ik tegen Ødegaard. “Je kunt beter naar Bayern München gaan, waarna je een jaar aan bijvoorbeeld Ajax wordt uitgeleend. Daar kun je dan groeien.” Het werd uiteindelijk Real Madrid.

Plotseling maakte jij een transfer naar Suwon FC in Zuid-Korea. Hoe kwam je daar ineens terecht?
Een Portugese makelaar belde me in december 2015 en zei dat Suwon als kampioen naar de hoogste afdeling van Zuid-Korea was gepromoveerd. Die club had interesse in me. Op dat moment was ik bij Strømsgodset aan het revalideren van een kruisbandblessure en zat ik halverwege mijn revalidatieproces. Volgens die makelaar maakte dat niets uit, dus besloot ik het maar te proberen.

Ik ging er geblesseerd heen, maar speelde al snel. Het Zuid-Koreaanse voetbal was heel zwaar. De trainingen waren zelfs naar het militaire toe. Hoe slechter het ging, des te meer en harder je moest trainen. We moesten dan ’s morgens vroeg op om te gaan lopen. Het voetbal was erg fysiek. Er was weinig tactiek. Maar het was wel leuk om mee te maken.

Hoe heb je de Zuid-Koreaanse cultuur ervaren?
We gingen één keer per week met de ploeg uit eten. Dat doe je uit respect voor je werkgever of degene die je betaalt. De tafels waren laag en er waren geen stoelen. Ik ben vrij lang en Zuid-Koreanen zijn vrij klein. We moesten lachen als mijn knieën dan boven de tafel uitkwamen. Toen we met Suwon slecht presteerden, moesten we met een varkenshoofd een soort ‘ritueel van geluk’ doen. Maar ik deed daar niet aan mee, omdat ik katholiek ben.

Ogunjimi na een doelpunt voor MVV. (Foto: Proshots )

Na Zuid-Korea vertrok je naar Thailand. Was je leven daar heel anders?
Het was relaxed. We trainden pas laat in de middag, dus je kon laat naar bed en uitslapen. We gingen met de teamgenoten lekker eten. Ik trok ook op met de buitenlanders in het team. Dat was een klein groepje want Thaise clubs mogen maar vier buitenlanders in de ploeg hebben. We woonden allemaal in hetzelfde afgelegen gebied, in een private resort. Maar toen ik in Thailand speelde, overleed de koning in oktober 2016. Daarom werd de Thaise competitie gestopt. Zoiets moet je als voetballer respecteren. Thaise mensen hebben veel respect voor de koning en huilden op straat na zijn dood, dat was heel bijzonder.

Begin 2017 zat je ineens in Albanië bij Skënderbeu Korçë. Hoe kwam je daar terecht?
Ik kreeg een berichtje van de zoon van de voorzitter, die me de kans bood om terug naar Europa te komen. Toch was het even wennen. Ik zag echte armoede in Albanië. Kinderen op straat kwamen om geld vragen. Skënderbeu is een goede ploeg en een topclub in Albanië, maar het moet professioneler worden. Het stadion was oud. Als we moesten voetballen, dan speelden we tegen tien verdedigers. Ik was een back-up en speelde maar af en toe. Ik ging er snel weg, naar Kazachstan, maar wilde eigenlijk terug naar België of Nederland.

Waarom?
Vanwege mijn kinderen. Zij zijn mijn alles. Toen ik in het buitenland zat, spraken we elkaar elke dag via FaceTime en Skype. Soms waren mijn kinderen bij me. Het moment van vertrek was altijd moeilijk. Bij vertrek stonden ze huilend op het vliegveld. Het is fijn om weer vlakbij mijn kinderen te zijn. Ik wil het voetbalplezier weer terugvinden.

Is de kans groot dat we je nog in België zien?
Wie weet blijf ik wel hier bij MVV. Ik heb het naar mijn zin. Vanaf de eerste dag was ik al one of the boys. Ik lach met hen. Voor mij is het belangrijkste om plezier te hebben. Ik kijk niet teveel vooruit. Alles wat ik wil, is genieten van voetbal. Misschien dat ik sommige jongens van MVV iets kan bijleren als ze voor een transfer staan.

Er zijn teamgenoten die hogerop kunnen. Alles wat ik heb meegemaakt, kan ik later gebruiken in mijn carrière als manager. Ik heb verschillende culturen meegemaakt. Dat kan niemand me afnemen. Sommige mensen kiezen voor vastigheid en een comfortzone. Ik heb ervoor gekozen om van de wereld te genieten en andere culturen te zien. Daar ben ik trots op.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.