Dit stuk gaat over geld. Dat is opmerkelijk. Tot voor kort was er weinig wat mij minder interesseerde. Abcoude misschien, hoewel ik daar sinds ik een racefiets heb regelmatig kom en ik moet zeggen: het is er een stuk aangenamer dan de ligging in een vetkwab van het immer uitdijende Amsterdam doet vermoeden. Wat geld betreft: zolang ik te eten had en de huur kon betalen liet het mij koud. Dat is echt zo. Dat ik al jaren aanmodder als freelance journalist is daarvan het bewijs.
Het veranderde toen ik er onlangs achter kwam dat er bij het overstappen naar een iets minder kutte bank iets mis was gegaan met mijn automatische overschrijvingen. Plotseling was er sprake van een huurachterstand van een half jaar. Dat is de prijs die je betaalt voor een schoon geweten.
Videos by VICE
Dit verklaart mijn enthousiasme toen een vriend vertelde over zijn broertje, die elke maand enkele duizenden euro’s binnen harkt door plaatjes te verkopen op Discogs. Vooral oude gabberplaten schenen veel geld op te leveren. De jongens en meisjes die in de jaren negentig al hun spaargeld in kansarme dj-carrières staken, zitten inmiddels in de echtscheidingsleeftijd. Ze moeten kleiner gaan wonen en dus zetten ze de dozen die al twintig jaar op zolder staan voor een paar tientjes op Marktplaats, zich niet realiserend dat sommige platen in hun eentje al het tienvoudige waard zijn. De theorie hierachter: gabbermuziek was vrijwel uitsluitend in Nederland populair; tegenwoordig zijn er wereldwijd verzamelaars die grof geld betalen voor de cd’s die hier in de jaren negentig werden verkocht.
Bij mijn ouders thuis staat ook zo’n doos. Tussen mijn vijftiende en zeventiende deed ik weinig anders dan gabbermuziek luisteren. De Thunderdome-serie heb ik zo goed als compleet en ik bezit verschillende delen van Hellraiser, Heroes of Hardcore, Earthquake, Real Hardcore, Tunnel of Terror en Happy Hardcore. Dat laatste mocht destijds niemand weten, anders was ik een zwabber. Gesteld dat ze per stuk ongeveer honderd euro opleveren, dan was ik in één keer van mijn huurschuld af en kon ik nog op vakantie ook.
Die cd’s hadden hun waarde bewezen. Als jonge jongen had ik ervan genoten. Ergens stond het mij tegen dat ik ze, nu ze voor mij waardeloos waren geworden, voor veel geld zou verkopen. Had ik recht op al die stapels bankbiljetten, alleen omdat ik als puber toevallig een bepaalde muzieksmaak had en mijn ouders een grote zolder? Misschien niet. Maar die huurachterstand was voor mijn hospita ook niet leuk. Ik had welbeschouwd geen keus.
Op Discogs typte ik Thunderdome XIV in (voor mijn uitstekende kennis van het Romeinse cijferschrift wil ik hierbij ID&T bedanken). Wat ik toen zag kon ik niet geloven: er stonden er vijftien te koop. Ze gingen weg vanaf 4 euro.
Deel XV en XVI leverden zelfs maar 1,50 op, deel X had je voor een euro in huis. Alleen voor Thunderdome XIX en XX kreeg je nog 6 of 7 euro. Mijn andere series waren even waardeloos. Voor The American Edition van Heroes of Hardcore kreeg je 4 euro, Earthquake IV leverde 99 cent op en Real Hardcore 3 zelfs maar een kwartje. Alleen het eerste deel van Tunnel Of Terror schoot in de dubbele digits: daar kon ik een tientje voor krijgen.
Was het dus een spookverhaal? Op mijn verzoek stuurden de vriendelijke mensen van Discogs een Excelletje met de duurste gabberplaten. Ik blijk als puber precies de verkeerde keuzes te hebben gemaakt. Ik had geen verzamel-cd’s moeten kopen. Wat dan wel?
Soloalbums en -singles
De Thunderdome-compilaties waren destijds een goede deal: veertig tracks voor 50 gulden. Toch had ik die nummers beter per stuk kunnen kopen. De 12 inch van de klassieker Drop It van 3 Steps Ahead levert al snel 150 euro op. De cd-single nauwelijks minder. De meeste andere klassiekers halen dat niet, maar een paar tientjes zit er meestal wel in. Ook interessant zijn solo-cd’s en -LP’s. Die kocht ik nooit omdat de meeste nummers al op Thunderdome waren verschenen. Jammer. Voor Junkie van 3 Steps Ahead, waarvan de cd-hoes tevens een spiegel was die niet per se bedoeld was om jezelf in te bekijken, krijg je tegenwoordig 300 euro.
Cassettebandjes
Thunderdome werd behalve op cd ook op cassettebandje uitgebracht. Dat kocht natuurlijk niemand. Ze waren bijna net zo duur en totaal niet handig. Nu leveren die dingen per dubbelaar al snel 300 tot 500 euro op.
Megamixes
Die gasten achter Thunderdome wilden eruit halen wat erin zat en dus besloten ze op een gegeven moment zogenaamde megamixen uit te geven. De beste nummers per compilatie werden in een paar minuten gepropt en als cd-single verkocht. Dat kostte 15 gulden, oftewel drie uur afwassen of vakkenvullen. Die kocht je dus niet. Dat had je wel moeten doen. Voor de megamix van Thunderdome IX wordt 300 euro betaald, de Best Of ’97” Megamix is 490 euro waard.
Toegangskaartje
Ook in de jaren negentig schreven reguliere media pas over muziek als er iemand iets gewonnen had en dus hadden ze bij Thunderdome bedacht dat ze awards gingen uitreiken. De toegangskaartjes voor de ceremonie waren vermomd als cd waarop twee nummers van Critical Mass stonden. Er bestaan slechts vijfhonderd van die dingen en de meesten zijn kwijt. Ze gaan voor 350 euro van de hand.
En dit is de duurste
De duurste gabberplaat op Discogs is een album dat vrijwel niemand in zijn bezit heeft: Thunderdome – The Unreleased Projects. Het betreft een testpersing op white label vinyl die nooit officieel werd uitgebracht. Er staan vier nummers op en verzamelaars betalen er 700 euro voor. Daarvan kun je heerlijk een weekje op vakantie naar Abcoude.
Bekijk hieronder onze nieuwe documentaire over Ilja Reiman, de eerste gabber: