Veel geld, luxe en tegenslagen: Dit was Iliass Bel Hassani in Qatar

Iliass Bel Hassani (28) vertrok in januari van dit jaar naar het Midden-Oosten. De aanvallende middenvelder, die geboren en getogen werd in Rotterdam, tekende een contract voor anderhalf jaar bij Al Wakrah, een club in Qatar. 

Na periodes bij Sparta Rotterdam, Heracles Almelo, AZ, FC Groningen en PEC Zwolle, was dit het eerste buitenlandse avontuur van Bel Hassani. Hoewel het goed begon, liep het uiteindelijk anders dan gehoopt. Corona brak uit en hij verloor zijn plek in de selectie. Na tien maanden in Qatar werd zijn contract deze maand ontbonden. Nu is hij terug in Nederland en op zoek naar een nieuwe club. 

VICE Sports vroeg Bel Hassani naar zijn ervaring in het Midden-Oosten. Dit is zijn verhaal.

“Soms ging ik in mijn appartement in Doha op een stoel voor het raam zitten. Dan keek ik uit over heel de stad en het water, en dacht ik: wauw, is dit een droom of de werkelijkheid? Na tien maanden had ik dat gevoel nog steeds.

Voordat ik in januari naar Qatar vertrok, twijfelde ik nog of ik de stap wel moest zetten. Eerder in mijn carrière had ik een aanbieding afgewezen van een club uit het Midden-Oosten. Ik wilde me nog bewijzen als voetballer in Nederland. Maar zo’n kans komt niet vaak langs. Elke profclub in het Midden-Oosten heeft maar vijf professionele spelers uit het buitenland in de selectie. Er zijn duizenden spelers die ze kunnen halen. Dan heb je mazzel als je voor een van die vijf plekken wordt uitgekozen. 

Een bekende van mij had contact met de Qatarese club Al Wakrah en kwam met een aanbieding. Toen ik in het contract zag wat ik kon verdienen, was de keuze heel snel gemaakt. Het was veel meer dan ik in Nederland verdiende. De volgende dag vloog ik business class naar Doha. Die stad is fantastisch. Ik zag er hoge gebouwen en stranden, met mooi water eromheen. Het is er schoon en je moet niet schrikken als je daar op een dag honderd Lamborghini’s ziet rijden. Wat ik als moslim prachtig vind, is dat je er veel moskeeën ziet, en dat je oproepen tot het gebed hoort. Je ziet mensen dan op straat een plekje zoeken om te bidden. 

Al Wakrah is het sc Heerenveen van Qatar. Ze spelen in de middenmoot, maar kunnen ook in de subtop eindigen. De faciliteiten zijn er prima en het is een stabiele club. Daar heb ik geluk mee gehad. Ik ben door Al Wakrah benaderd omdat een goede speler van de club, Cristian Ceballos, geblesseerd was geraakt. Ik werd tijdelijk zijn vervanger. Toch kreeg ik een contract van anderhalf jaar. Daardoor dacht ik meteen: wat gaat de club straks doen als Ceballos weer fit is? De enige optie die ik kon bedenken, was dit: ik moest het zo goed doen voordat hij terugkwam, dat ze na zijn terugkeer in plaats van mij een andere prof uit de selectie zouden zetten. Alleen dan kon ik er blijven. Er zat meteen veel druk op mijn prestaties.

Ik ben een echte Rotterdamse jongen, uit de achterstandswijk Delfshaven. Zelfs toen ik in Almelo of Groningen speelde, ging ik vaak terug naar mijn buurt in Rotterdam, om de lucht te ruiken, omdat ik de stad miste. Het was heel belangrijk dat ik geen heimwee zou gaan krijgen in het buitenland. Mijn vrouw en ik vonden ook dat we wat extra’s aan onze woning in Qatar uit mochten geven, dus we kozen een heel hoog appartement, dat uitkeek over de hele stad. We hadden vier slaapkamers, een hele grote woonkamer, en overal ramen met uitzicht over Doha. Het was top.

Wat niet goed is in Qatar, is dat veel mensen er voor weinig geld heel hard moeten werken, vooral in de bouw. In de moskee waar ik kwam, zag ik vaak zo’n arbeider bidden. Hij was een donkere man en op de een of andere manier raakte hij mij. Dus ik nodigde hem een keer uit om een wandeling te maken en te praten. Kijk, ik ga het absoluut niet goedpraten wat daar gebeurt. Want die mensen werken veel te hard, en dat kan anders. Maar ik zag dat deze man gelukkig was. Ik nam hem mee naar mijn appartement en gaf hem eten en drinken. Mijn geld nam hij niet eens aan. Hij zei dat hij gelukkig was. Zo heb ik het een paar keer meegemaakt, als ik met deze mensen in gesprek ging.

Het ritme van een voetballer is totaal anders in Qatar. Je traint elke dag om half 7 ‘s avonds, omdat het overdag veel te warm is. Daardoor eet je ‘s avonds ook laat, ga je heel laat slapen, en sta je laat op. De vijf buitenlandse profspelers die elk team heeft, zijn heel goed. Bij de club Al Shahania speelt bijvoorbeeld Nigel de Jong, bij Al Duhail zat Mario Mandzukic. Maar de andere jongens, de lokale spelers, zijn gewoon niet goed. Eerlijk is eerlijk. Ik twijfel of die jongens de top van het Nederlandse amateurvoetbal aan zouden kunnen. 

Met die vijf profs alleen kan je het niet. Je speelt met elf man. Het gaat in Qatar makkelijker voor een prof in de één op één, als je acties maakt. Maar in het samenspel wordt het moeilijker, als je bijvoorbeeld een lokale speler inspeelt die het wat minder kan. Gelukkig scoorde ik mijn eerste wedstrijd meteen, tegen het team van Nigel de Jong. Na vier wedstrijden stond ik op twee goals. Het ging best lekker, al zeg ik het zelf. Ik had het gevoel dat ik de rest van mijn carrière in Qatar wilde blijven spelen, als het zo door zou gaan.

Maar toen kwam corona. Corona was mijn grootste vijand. De laatste wedstrijd voor de lockdown speelde ik niet goed, waardoor ik me extra moest gaan bewijzen. Maar we speelden niet meer, de competitie kwam vier maanden stil te liggen. Intussen zag ik dat die concurrent van me steeds verder in zijn revalidatie was. De maanden gingen voorbij. Hij ging steeds beter trainen. Toen wist ik: hij gaat straks weer spelen. Dat zou ten koste van mij gaan. Niet veel later kreeg ik een telefoontje van de club, met de vraag of we met elkaar konden zitten, om een eind te maken aan mijn contract. 

Dat was een klap voor me. Ik dacht: shit man, ik wilde hier echt langer blijven. Ik genoot enorm van het leven in het Midden-Oosten. Mijn contract liep nog een jaar door, dus we moesten onderhandelen over de afwikkeling ervan. Mijn Engels is niet perfect en mijn Arabisch ook niet, maar ik ben zelf onderhandelingen gaan voeren met de technisch directeur en de financiële man van de club. Vaak duurde het gesprek twee minuten en dan was de directeur weer weg. Zij wilden mij natuurlijk zo min mogelijk meegeven, terwijl ik zoveel mogelijk van de club mee wilde krijgen. Daar worstelden we mee. 

Intussen gingen de trainingen door op de club. De sjeik die eigenaar is van Al Wakrah, heb ik in die periode een keer gezien. Vlak voordat we begonnen met trainen, werd er opeens omgeroepen dat we moesten wachten. De sjeik kwam langs. Iedereen is dan gespannen, want de sjeik is de man die bepaalt, die het geld heeft. Als je hem bij wijze van spreken verkeerd aankijkt, kan hij zeggen dat je weg moet. Maar ik had zoiets van: laat hem maar komen. Ik had toch al gehoord dat ik weg moest, dus ik had niks te verliezen. We zaten drie kwartier te wachten op het veld. Toen kwam hij aan, in een hele dikke bak. 

De sjeik was een respectvolle, lieve man. Hij ging in het midden van het veld staan, wij eromheen. Er werden foto’s van het gebeuren gemaakt door de media. De sjeik had het over financiële bonussen als we bepaalde doelstellingen zouden halen. Hij zei dat we ons best moesten doen voor de komende wedstrijd. Hij sprak ook nog kort met mij. ‘Kom op, ik heb vertrouwen in jou,’ zei hij. Ik dacht bij mezelf: dat is mooi, maar ik moet toch weg? Dat was toen al duidelijk. Maar goed, het was leuk om de sjeik te ontmoeten. Na die ontmoeting zagen we hem nooit meer. 

De onderhandelingen over het afwikkelen van mijn contract gingen op de achtergrond door. Dat ging allemaal heel respectvol. Mijn geluk was dat ze me heel erg mochten, omdat ik me altijd helemaal inzette voor de club. Wekenlang heb ik daar met de directie gezeten. Soms had ik de ene dag wat onderhandeld, maar vonden ze dat de dag erna toch geen goed idee. Moesten we weer opnieuw beginnen. Op een gegeven moment was ik er klaar mee en zei ik: ‘Anders blijf ik hier gewoon zitten en dien ik mijn contract uit.’ Uiteindelijk heb ik bijna alles van mijn contract mee gekregen, waardoor ik deze maand met een goed gevoel kon vertrekken bij de club. Ik zeg heel eerlijk dat ik al na vier maanden in Qatar al evenveel had gespaard als in mijn hele carrière in Nederland. 

Aan alles komt een einde, en voor mij was dit avontuur helaas heel kort. Nu kan ik op zoek naar een nieuwe club. Misschien wordt dat een nieuw avontuur in het buitenland, omdat ik er toch wel een mooie ervaring heb meegemaakt. Maar ik zou ook graag weer in Nederland spelen. Mijn voorkeur ging uit naar een terugkeer bij Sparta, omdat dat mijn club is. Dat is de club uit buurt waar ik vandaan kom, waar ik ben doorgebroken, en mijn ouders nog vlakbij wonen. Ik kan nog steeds heel goed voetballen, al zeg ik het zelf. 

Maar ik hoorde dat Sparta toch voor een ander soort speler ging. Dat is oké, dan kijk ik naar andere clubs uit de Eredivisie of iets moois in het buitenland. Ik wil weer een stap maken. Dat gaat wel goedkomen. Ik stress niet.”

-

Dit is een verhaal uit de serie VICE Sports Avonturiers, waarin Nederlanders aan het woord komen die voor hun sport naar het buitenland zijn vertrokken. Zie hier alle verhalen uit deze serie. Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: