Voordat de kunstenaars Bettie Ringma en Marc H. Miller polaroids maakten van het nachtleven in het Amsterdam, woonden ze aan de Bowery in New York – dezelfde straat waar CBGB zat. Die club begon als een podium voor country, bluegrass en bluesbands, maar werd halverwege de jaren zeventig het morsige thuishonk van alle iconen van de punk en new wave. De Ramones, Patti Smith, Blondie, Television en Talking Heads stonden er allemaal op het podium, maar ook in het publiek om elkaar te zien spelen. Ze dronken er een biertje bij, en gingen misschien een keer met elkaar op de vuist. En de Nederlandse Bettie Ringma was erbij.
Advertentie
Bettie verhuisde in 1976 van Washington naar New York, en was de drie jaar daarna elke week wel in CBGB te vinden. Als ze de kans kreeg dook ze backstage om op de foto te gaan met de muzikanten die er speelden. Het resultaat is de serie Bettie Visits CBGB, waarin Bettie vrolijk poseert met iedereen van David Byrne en Tom Verlaine tot Debbie Harry en Joey Ramone.We belden Bettie om te praten over de fotoserie en haar tijd in CBGB.VICE: Hoi, Bettie. Waar kwam het idee voor de serie Bettie Visits CBGB vandaan?
Bettie Ringma: Toen ik in 1976 naar New York verhuisde waren Marc en ik al bezig met het kunstproject Paparazzi Self-Portraits, waarvoor we foto's maakten van elkaar met allerlei soorten mensen. Marc ging in LA bijvoorbeeld op de foto met Andy Warhol, in Washington zijn we alle ambassades langsgegaan en hebben we met allerlei hoogwaardigheidsbekleders geposeerd, en ik sta ook nog op de foto met koningin Juliana. Toen we CBGB ontdekten was het een logische stap om ook met de artiesten die daar kwamen op de foto te gaan.Hoe zijn jullie eigenlijk bij CBGB beland?
Dat was puur toeval. Ik was net naar New York verhuisd en woonde op de Bowery. Toen ik een keer door de buurt reed op zoek naar een parkeerplaats, zag ik allemaal mensen voor een gebouw staan die er wel interessant uitzagen – dat bleek later dus CBGB te zijn. Ik was gelijk benieuwd wat daar aan de hand was, dus toen ik een plekje voor mijn auto had gevonden ben ik naar huis gerend, en heb ik tegen Marc gezegd: "Marc, pak je fototoestel, laten we een kijkje gaan nemen."
Bettie Ringma: Toen ik in 1976 naar New York verhuisde waren Marc en ik al bezig met het kunstproject Paparazzi Self-Portraits, waarvoor we foto's maakten van elkaar met allerlei soorten mensen. Marc ging in LA bijvoorbeeld op de foto met Andy Warhol, in Washington zijn we alle ambassades langsgegaan en hebben we met allerlei hoogwaardigheidsbekleders geposeerd, en ik sta ook nog op de foto met koningin Juliana. Toen we CBGB ontdekten was het een logische stap om ook met de artiesten die daar kwamen op de foto te gaan.Hoe zijn jullie eigenlijk bij CBGB beland?
Dat was puur toeval. Ik was net naar New York verhuisd en woonde op de Bowery. Toen ik een keer door de buurt reed op zoek naar een parkeerplaats, zag ik allemaal mensen voor een gebouw staan die er wel interessant uitzagen – dat bleek later dus CBGB te zijn. Ik was gelijk benieuwd wat daar aan de hand was, dus toen ik een plekje voor mijn auto had gevonden ben ik naar huis gerend, en heb ik tegen Marc gezegd: "Marc, pak je fototoestel, laten we een kijkje gaan nemen."
Advertentie
En hoe ging dat dan in z'n werk, stapte je gewoon op de artiesten af? En zei er iemand ook wel eens 'nee'?
Ja, we gingen na afloop van een optreden gewoon backstage en zeiden dan: "Hé, vind je het goed als mijn vriend een foto maakt van ons?" En ze zeiden nooit 'nee'. Sommige artiesten waren wel wat schuw, zoals Tom Verlaine van Television en Patti Smith. Maar ze vonden het nooit erg om op de foto te gaan, want kijk, die mensen gaan op een podium staan en die zijn eraan gewend. Dus ik heb nooit een 'nee' gehad.Welke artiest was je favoriet?
Wat mij het meest aansprak in die muziek was het ritme, en ik vond de Ramones gewoon heerlijk. Dat gaat lekker snel en er is geen geklets tussendoor. En het contact met Joey en de Ramones was ook leuk. We hebben in die tijd een tentoonstelling gehad van de foto's in de Photo Works Gallery in New York, waar we afdrukken van de foto's van mij met al die mensen verkochten voor een dollar. Joey Ramone is toen zo lief geweest om vijftig afdrukken te signeren aan de achterkant – hij was de enige die dat gedaan heeft, dus dat was wel heel dierbaar. Die jongens waren heel lief en gevoelig.
Ja, we gingen na afloop van een optreden gewoon backstage en zeiden dan: "Hé, vind je het goed als mijn vriend een foto maakt van ons?" En ze zeiden nooit 'nee'. Sommige artiesten waren wel wat schuw, zoals Tom Verlaine van Television en Patti Smith. Maar ze vonden het nooit erg om op de foto te gaan, want kijk, die mensen gaan op een podium staan en die zijn eraan gewend. Dus ik heb nooit een 'nee' gehad.Welke artiest was je favoriet?
Wat mij het meest aansprak in die muziek was het ritme, en ik vond de Ramones gewoon heerlijk. Dat gaat lekker snel en er is geen geklets tussendoor. En het contact met Joey en de Ramones was ook leuk. We hebben in die tijd een tentoonstelling gehad van de foto's in de Photo Works Gallery in New York, waar we afdrukken van de foto's van mij met al die mensen verkochten voor een dollar. Joey Ramone is toen zo lief geweest om vijftig afdrukken te signeren aan de achterkant – hij was de enige die dat gedaan heeft, dus dat was wel heel dierbaar. Die jongens waren heel lief en gevoelig.
Waren alle artiesten zo aardig?
Tijdens het foto's maken gebeurde er natuurlijk weleens iets geks. Toen ik een foto liet maken met Legs McNeil, een schrijver die heel actief was in die punktijd, begon hij echt zo aan me te lebberen. En Richard Hell van de Voidoids ging ook om me heen hangen. Dat zie je ook op de foto – ik kijk wel van: leuk, maar wat moet ik hier nou van denken.
Tijdens het foto's maken gebeurde er natuurlijk weleens iets geks. Toen ik een foto liet maken met Legs McNeil, een schrijver die heel actief was in die punktijd, begon hij echt zo aan me te lebberen. En Richard Hell van de Voidoids ging ook om me heen hangen. Dat zie je ook op de foto – ik kijk wel van: leuk, maar wat moet ik hier nou van denken.
Advertentie
CBGB was natuurlijk wel een ruige plek. Voelde je je wel thuis tussen dat geteisem?
Het was wel ruig, dat zag je ook aan die lui die daar op de stoep stonden. Maar de Bowery was in die tijd sowieso behoorlijk armoedig. Als je 's nachts over straat naar huis liep lagen overal dronkenlappen te slapen – vaak zaten ze ook voor de deur en moest je ze wakker maken om binnen te komen. Daarbij vergeleken viel het in CBGB allemaal wel mee.Jullie verkochten de foto's ook via advertenties in muziekblaadjes. Liep dat een beetje?
Fotografie was natuurlijk een dure grap toen – je moest elke keer een rolletje film kopen, en dat laten ontwikkelen en afdrukken. Dus na een tijdje zijn we gaan nadenken of we toch niet wat van de foto's konden verkopen. Toen hebben we geadverteerd in de Rolling Stone en Village Voice dat we setjes van tien foto's verkochten voor tien dollar. Zo zijn we toen begonnen, en daar is een hele fanbase uit gegroeid. Er waren heel veel van die meisjes uit Ohio en Detroit en weet ik veel waar, die dan brieven schreven of we al nieuwe foto's hadden waar ik opstond, en wie het dus niet alleen om de artiest ging. Ik denk dat zij zich met mij vereenzelvigden omdat ze me ook een beetje als een buitenstaander in die wereld zagen.
Het was wel ruig, dat zag je ook aan die lui die daar op de stoep stonden. Maar de Bowery was in die tijd sowieso behoorlijk armoedig. Als je 's nachts over straat naar huis liep lagen overal dronkenlappen te slapen – vaak zaten ze ook voor de deur en moest je ze wakker maken om binnen te komen. Daarbij vergeleken viel het in CBGB allemaal wel mee.Jullie verkochten de foto's ook via advertenties in muziekblaadjes. Liep dat een beetje?
Fotografie was natuurlijk een dure grap toen – je moest elke keer een rolletje film kopen, en dat laten ontwikkelen en afdrukken. Dus na een tijdje zijn we gaan nadenken of we toch niet wat van de foto's konden verkopen. Toen hebben we geadverteerd in de Rolling Stone en Village Voice dat we setjes van tien foto's verkochten voor tien dollar. Zo zijn we toen begonnen, en daar is een hele fanbase uit gegroeid. Er waren heel veel van die meisjes uit Ohio en Detroit en weet ik veel waar, die dan brieven schreven of we al nieuwe foto's hadden waar ik opstond, en wie het dus niet alleen om de artiest ging. Ik denk dat zij zich met mij vereenzelvigden omdat ze me ook een beetje als een buitenstaander in die wereld zagen.
De afdrukken van Bettie Visits CBGB zijn nu weer te koop. Verbaast het je dat mensen nog zo geïnteresseerd zijn in de foto's?
Die foto's hebben jarenlang in dozen gezeten, maar de afgelopen twee jaar is het weer helemaal tot leven gekomen. We hebben een tentoonstelling gehad, zijn geïnterviewd door een radioprogramma, en de foto's zijn opnieuw uitgegeven. Ergens moet ik daar wel om lachen – het is allemaal al zo lang geleden. Maar het was natuurlijk wel een bijzondere plek, met al die mensen die daar kwamen. Daar draaide het hele project ook om, om door middel van fotografische zelfportretten een onderdeel te worden van een stukje geschiedenis.
Die foto's hebben jarenlang in dozen gezeten, maar de afgelopen twee jaar is het weer helemaal tot leven gekomen. We hebben een tentoonstelling gehad, zijn geïnterviewd door een radioprogramma, en de foto's zijn opnieuw uitgegeven. Ergens moet ik daar wel om lachen – het is allemaal al zo lang geleden. Maar het was natuurlijk wel een bijzondere plek, met al die mensen die daar kwamen. Daar draaide het hele project ook om, om door middel van fotografische zelfportretten een onderdeel te worden van een stukje geschiedenis.
Advertentie
Bekijk meer foto's uit de serie en ander werk van Bettie Ringma en Marc H. Miller op 98bowery.com
Bettie en The Dead BoysFoto door Marc H. Miller en Bettie Ringma
Bettie en The DictatorsFoto door Marc H. Miller en Bettie Ringma
Bettie, Nancy Spungen en Sable StarrFoto door Marc H. Miller en Bettie Ringma
Bettie en de Talking HeadsFoto door Marc H. Miller en Bettie Ringma
Bettie en The ErasersFoto door Marc H. Miller en Bettie Ringma