Leven als een digitale nomade is één grote vakantie

Je voorouders zijn, ergens ooit, nomaden geweest die continu verhuisden naar nieuwe locaties om daar voedsel te zoeken. In de meeste gevallen was het voornamelijk noodzaak en niet hun vrije keuze om migrerende dieren achterna te reizen en veranderende weersomstandigheden te omzeilen zodat ze niet zouden verhongeren of doodvriezen.

Klinkt belabberd, nietwaar? Of klinkt het als een mogelijkheid om de wereld, zonder verdere verplichtingen, te verkennen? Dat is de filosofie achter sommige reizigers die zichzelf "digitale nomaden" noemen. Ze geven hun permanente huizen op om zo de wereld te verkennen en zijn constant op reis. In een wereld waarin je makkelijk vanuit huis kunt werken en er fulltime freelancers (en hele industrieën niet op kantoor maar op het internet) zijn, heeft die groep een manier gevonden om de wereld over te reizen zonder een stabiel inkomen op te offeren.

Amy Truong is één van hen. Ze is een softwaretester voor Github (ongeveer zestig procent van het bedrijf werkt vanuit huis) en ze heeft niet echt een thuisbasis – om de zoveel maanden pakt ze haar biezen en verhuist naar een andere stad of zelfs een ander land. Ook is ze een moderator voor Hashtag Nomads, een online gemeenschap voor digitale nomaden die zo met elkaar in contact komen om daarna in het echt af te spreken. We ontmoetten Truong toen ze in San Francisco was en we vroegen haar hoe ze haar reizende lifestyle aanpakt, wat voor tips ze had om verhuizen makkelijker te maken en we vroegen haar naar de eenzaamheid die gepaard gaat met continu onderweg zijn.

VICE: Wat deed je vijf jaar geleden en waardoor besloot je om voortaan als digitale nomade door het leven te willen gaan?
Amy Truong: Ik was IT-consultant aan de oostkust. Nadat ik hard had gewerkt, afstudeerde en drie tot vier weken vakantie had gehad, begon ik zoals velen mijn carrière. Het probleem was alleen dat toen ik terugkwam van vakantie ik eigenlijk alleen maar méér wilde reizen. Dus ik dacht er even over na en wist dat ik een manier moest vinden hoe ik dit kon doen. Er waren eigenlijk veel opties: je kunt werken voor een reisbureau, je kunt stewardess of piloot worden, werken in de consultancy, je kunt gewoon iedere week naar andere plekken reizen, je kunt natuurlijk een zwerver worden of de eeuwige barvrouw die om de zoveel tijd verhuizen wanneer ze er zin in hebben.

Ik dacht over de mogelijkheden na en wist dat ik wilde reizen, maar ook dat ik niet de eeuwige barvrouw zou willen zijn. Er moest een andere manier zijn waarop ik kon reizen en een stabiel inkomen kon hebben. Eén manier was om te freelancen. Er zijn freelance ontwikkelaars, grafisch vormgevers, schrijvers, journalisten, bloggers, etc. Maar dat is voor de meeste mensen niet erg realistisch. Het is lastig om dit te kunnen doen op de lange termijn.

Toch besloot je om ervoor te zorgen dat het zou werken?
Ik had een moment van helderheid toen ik in Washington D.C. was. Ik stapte de metro tijdens een hete zomerdag – met mijn laptop en hakken in mijn rugzak, want je kan in de metro natuurlijk niet op hakken lopen – en ik zat daar in een bloedhete wagon zonder airconditioning en dacht: wow, dit is kut. Dit is echt heel erg kut. Ik ga dit de rest van mijn leven moeten doen tenzij ik iets anders vind om te doen met mijn leven. Ik moest besluiten of dat iets was wat ik wilde doen. Ik was letterlijk in een afvalrace. Ik zat daar, ondergronds, in een doolhof, op een roltrap, te bedenken wat mij gelukkig zou maken en dit was het sowieso niet. Ik bedacht dat ik pas in m'n twintiger jaren was, ongetrouwd, zonder kinderen of verantwoordelijkheden waardoor ik op één plek moest blijven, dus waarom zou ik er niet voor gaan?

Truong tijdens haar hike door de Hamama Falls in Hawai

Hoe reageerden je vrienden toen je ze over je beslissing vertelde?
Iedereen dacht min of meer dat ik gek was. Mijn vrienden vroegen me of ik hulp nodig had en [zeiden] dat ze er voor mij zouden zijn. Ze zouden mij wel door "deze fase" in mijn leven helpen. Ik denk dat iedereen reizen op dezelfde manier ziet, maar dat ik mijn hele leven eraan wilde wijden vonden ze te ver gaan. Een vriend vroeg zelfs aan me waar ik van weg probeerde te rennen.

Nou, ben je voor iets aan het wegrennen?
Ik zou het niet weten. Ik bedoel, ja, soms ga ik aan mijzelf twijfelen. Ik voel me soms slecht of schuldig over de dingen die ik wil. Waarom wil ik niet de normale dingen in het leven zoals alle anderen? Is er iets met mij mis? Maar uiteindelijk, als ik echt stilsta bij mijn verlangens, dan denk ik dat ik wellicht wegrende van een saai en conventioneel leven aan de oostkust. Ik ben gewoon bang dat ik dat ritme snel weer oppik als ik dat toesta. Maar tegelijkertijd bedoel ik niet te zeggen dat er iets mis is met zo'n traditioneel soort leven. Het werkt voor de meeste mensen, maar het is denk ik gewoon niks voor mij.

Voelt het leven van een digitale nomade anders dan een permanente vakantie?
Ik reis veel langzamer. Ik blijf overal niet een weekje of twee, maar echt een maand. Soms zelfs twee maanden. Ik ben te vinden op plekken waar de meeste locals zijn en geniet van plaatselijke restaurants of ik ga naar de supermarkt. Ook ga ik, op mijn eigen tijd, in mijn eentje naar bezienswaardigheden en mijd ik toeristische tours. Ik eet niet bij de allerbeste restaurants, maar neem gewoon de tijd om thuis een fijne maaltijd te maken. Ik begrijp de cultuur en de plek waar ik ben stukken beter dan als ik mijn tijd daar zou spenderen alsof ik op vakantie ben.

Denk je dat het ook nadelig kan werken? Iedere keer naar een nieuwe plek gaan en je manier van leven opnieuw uit te vinden?
Ik heb een routine waar ik mij iedere ochtend aan houd en dat helpt. Ik word vrij vroeg wakker zodra ik gewend ben aan de tijdzone, drink wat groene thee, check of ik e-mails heb, misschien even een korte wandeling of snelle work-out, dat soort dingen.

Voelt het ooit raar om altijd onderweg te zijn? Ik bedoel, heb je vrienden?
Het helpt dat de digitale nomadengemeenschap is zoals-ie momenteel is. We hebben websites, subreddits, groepen op Facebook, Twitter en zoveel meer waarmee mensen met elkaar in contact kunnen komen. Als ik naar Zwitserland ga, dan ga ik naar één van die groepen en vraag ik of iemand daar familie of vrienden heeft. We ontmoeten elkaar en ik heb meteen een vriend of bekend gezicht in een nieuwe omgeving.

En hoe zit het met familie? Hoe vinden je ouders je onstuimige levensstijl? Aanvankelijk was mijn vader erg bezorgd. Maar toen ik begon met reizen en, belangrijker nog, veilig weer terugkwam, realiseerde hij zich dat ik wellicht weet wat ik aan het doen ben. Toen ik hem vertelde over mijn besluit om alles te verkopen en echt mijn hele leven te wijden aan deze levensstijl vroeg hij mij meteen of ik gek was. Maar nadat we erover spraken, begrepen ze het wel. Ze willen niets liever dan mij gelukkig zien. En als ik een manier heb gevonden om te doen wat ik echt wil doen, mijn dromen najagen en gelukkig zijn, dan willen zij niets anders. Het klinkt als een cliché, maar het is wel de waarheid. Ik heb geweldige ouders.

Hoe is het om te daten als een nomade? Is het eigenlijk wel mogelijk?
Met alle datingapps van tegenwoordig, zoals Tinder, is het stukken makkelijker om met iemand te daten als je dat zou willen. Als een digitale nomade is er wel een onevenredige verdeling tussen het aantal mannen en vrouwen. Vrienden maken en uitgaan is erg makkelijk voor mij, maar iets vinden voor op de lange termijn is nogal een zoektocht. Vind ik iemand leuk genoeg om ergens voor langere tijd te blijven? Geven zij genoeg om mij waardoor ik wil blijven? Er zijn gewoon zoveel factoren om rekening mee te houden.

Hoe kies je waar je wil blijven?
Ik gebruik Airbnb, die website is echt een geschenk uit hemel. Doorgaans vinden mensen op die site het geweldig om hun plek voor meerdere weken of zelfs een paar maanden te verhuren. Daardoor krijg ik ook een betere deal. Er is zelfs een verhuursectie op de site. Ik heb Craigslist gebruikt, de meer traditionele manier van plekken huren, dat soort dingen. Wat tegenwoordig steeds populairder wordt, zijn "co-working huizen". Dat is gewoon een grote groep nomaden die bij elkaar komt in een huis – met wifi natuurlijk, we kunnen niet zonder – en soms kunnen er zelfs afspraken gemaakt worden voor de verhuur van woonplekken aan grote groepen mensen. Wifi is echt heel belangrijk voor nomaden en dat is waarom dingen als de NomadList erg handig zijn, want daarop zijn allemaal dingen beoordeeld zoals het internet, gemiddelde leefkosten, het weer, veiligheid, het nachtleven en dat soort zaken.

Heb je ooit een negatieve ervaring gehad tijdens het reizen?
Nou, als vrouw in je eentje de wereld over reizen heeft mij doen realiseren dat vrouwen op erg verschillende manieren worden behandeld in de wereld. Bijvoorbeeld, toen ik als Aziatische vrouw Thailand bezocht, was het makkelijk om op te gaan in mijn omgeving. De meeste mensen die met mij praatten, of die naar mij keken, kwamen er al snel achter dat ik niet Thais was. Maar aanvankelijk konden ze dat niet meteen zien. Ik kwam er toen achter hoe verschrikkelijk sommige toeristen de plaatselijke bevolking behandelde toen Amerikanen of Europeanen, die ervan uitgingen dat ik een local was, mij negeerden, neerbuigend tegen mij praatten en mij totaal niet behandelde als gelijkwaardig persoon. Dat deed pijn. Niemand zou ooit zo behandeld moeten worden en toch gebeurt het iedere dag op andere plekken in de wereld.

Vooral één specifiek moment zal ik altijd blijven herinneren. Ik was met een groep medenomaden bij een duidelijk sociale aangelegenheid. Een jongen uit de groep ging ervan uit dat ik een plaatselijke serveerster was bij de plek waar wij hadden afgesproken. Dat maakt mij op zich niets uit, maar wat ik verschrikkelijk vond, was de manier hoe hij mij behandelde toen hij dacht dat ik iemand anders was. Niemand zou zo behandeld moeten worden.

Veel digitale nomaden houden ervan om hun levens te beschrijven als een superlange vakantie. Is dat echt hoe het is?
Zoveel reizen maakt mij echt gelukkig en het is mijn passie, maar het is niet alsof ik iedere dag op het strand hang. Er gaat veel werk zitten in het opbouwen van dit leven. Je hebt veel discipline, toewijding en vooral motivatie nodig. Soms werk ik erg veel en dat is dan gewoon hoe het is. Er zijn ook tijden dat ik vooral eenzaam ben en mijn familie en vrienden mis. Wanneer ik voedselvergiftiging oploop en thuis ziek ben en toch nog al dat werk moet doen, dan wens ik soms wel dat mijn moeder er was om mij te verzorgen. Maar zij zit aan de andere kant van de wereld – ja, dan heb je heimwee.

Ik heb van die momenten gehad waarin ik in bed lag en de hele nacht moest huilen en dacht: als ik hier nu dood zou gaan in dit bed dan zou niemand het te weten komen. Dat soort momenten heb je. Het is niet allemaal maar koek en ei. Maar eenzaamheid is maar een symptoom van iets anders dat je dwarszit. Als ik naar huis ga om mij minder eenzaam te voelen, helpt dat misschien wel een tijdje, maar uiteindelijk voel ik mij nog steeds eenzaam. Het belangrijkste is, denk ik, om er achter te komen wat je gelukkig maakt en dat doen totdat je niet meer kunt.