Beeld: Lia Kantrowitz
Vorige week werd onthuld dat de rechten voor een hologram van Biggie door ARHT Media, een bedrijf dat de 3D-beelden maakt, zijn gekocht. De weduwe van Notorious B.I.G. (zangeres Faith Evans), Voletta Wallace (de moeder van de rapper) en ByStorm Entertainment, het bedrijf dat de nalatenschap beheert, hebben hier samen toestemming voor gegeven.
Het langverwachte album met duetten van Evans en Biggie, The King and I, zal nu ook wel snel boven komen drijven. Het idee is dat de hologram ‘acteur’ wordt: als tegenspeler van Faith in een videoclip, als special guest in de show Family reunion van Puff Daddy en in de King and I-tour, god verhoede dat die er komt. Hier. Hebben. We. Niet. Om. Gevraagd.
De wereld van de post-mortem uitgebrachte hiphop is een vreemde, en eentje die wordt gekenmerkt door strijd over artistiek eigenaarschap en beschuldigingen over het uitbuiten van helden over wie de curatoren niet langer iets te zeggen hebben. Het meest positieve scenario is een situatie als die van 2pac: zorgvuldig bewaarde muziek wordt met aandacht gebundeld in releases die qua kwaliteit steeds slechter worden omdat er minder en minder overblijft om mee te werken, en mensen die de man nooit ontmoet hebben likken zich in op tracks met hem. Soms gaat het goed, zoals bij J. Dilla waar voorlopig nog goede releases naar buiten sijpelen, maar gekibbel tussen vrienden, familie en zakenpartners zorgen er meestal voor dat het lastig is om als fan een ‘nieuw’ nummer te supporten. De albums van na de moord op Notorious B.I.G. (die stierf na een drive-by shooting in Los Angeles in 1997) waren raak of totaal mis doordat het zwaargewicht uit Brooklyn simpelweg niet veel nagelaten heeft. Op de een of andere manier weerhield dit ze er niet van om uit te komen.
Het album Born Again uit 1999 tastte iets aan wat tot het einde der mensheid een perfecte discografie had kunnen zijn (Ready to Die uit 1994, Life After Death met een griezelig vooruitziende blik in 1997, en een paar knallers van losse singles, samenwerkingen en demo’s). Door de stem van B.I.G. in het heden te rammen, tussen sterren als Eminem, de Cash Money Millionaires, Busta Rhymes en ga zo maar door, hebben ze het verkloot. De techniek omdraaien en muziek maken om al bestaande rapteksten heen, was juist voor iemand als Biggie, die zo precies was met zijn tracks, zo misplaatst; zelfs wanneer het experiment in eerste instantie leek te werken (Dead Wrong en Dangerous MC’s). Duets: The Final Chapter uit 2005 greep zelfs nog meer vrijheden aan en plakte memorabele vocals van B.I.G. in nummers van Bob Marley, 2pac en Korn – wat de fuck. Door deze plaat hoopten veel fans dat de de titel zijn belofte na zou komen en dat Biggie Duets inderdaad het laatste project zou zijn.
Tien jaar later blijkt dus van niet. Het is natuurlijk mogelijk dat The King and I een fantastisch album wordt – Faith is een geweldige zangeres en het is ongetwijfeld een belangrijk project voor haar –, maar het is moeilijk om daarin te geloven nadat er op de laatste twee niet bepaald strikt werd omgesprongen met de nalatenschap (met Faith en Puff als uitvoerend producent). Faith schijnt zich wel bewust te zijn van wat ze teweeg heeft gebracht – eind 2014 beloofde ze in HuffPost Live “compleet nieuwe nummers” door de raps van B.I.G. te gebruiken om iets te maken dat meer is dan opgehemelde remixen van Born Again en Duets. We hopen op een beter resultaat, maar de geschiedenis van het gekloot aan zijn al lang perfecte muziek, is niet veelbelovend. Waarom geef je een geniale producer geen toegang tot de kluis om de klassiekers te sampelen en daarmee totaal nieuwe muziek te maken? De drang om Biggie aan zijn haren uit zijn graf te slepen en met hem op te willen treden, is op z’n minst eigenaardig te noemen.
Videos by VICE
Het hele hologramgebeuren is vooral verontrustend in het licht van recente ‘optredens’ van 2pac, Eazy-E, Ol’ Dirty Bastard en Michael Jackson – stuk voor stuk spektakels die ongemakkelijk waren, ondanks dat ze voortkomen uit liefde en aanbidding; 2pac die ‘Coachella’ roept zit sowieso tussen de meest beschamende festivalmomenten ooit. ODB’s optreden in Rock the Bells was het dieptepunt van een show die zo vol zat van technische problemen dat Method Man het helemaal zat was. Dit zijn geen gebeurtenissen waar fans op zitten te wachten. We nemen er graag genoegen mee om onze helden door te laten leven in onze platenkast, videoclips, oude opnames van optredens en foto’s, en we hoeven geen zorgvuldig uitgedachte ‘belevenissen’ van de sterren die we aanbidden maar die de oversteek naar de eeuwigheid al gemaakt hebben.
Er is zeker weten een beter doel voor deze technologie – en ook een betere manier om onze legendes te eren dan met zwevende blauwachtige schimmen die op een podium verschijnen en ‘optreden’ op lang geleden opgenomen muziek. Het doet af aan de grootheid van de held om steeds maar weer iets raars te doen met zijn of haar verschijning en achtergelaten werk. We zullen Biggie nooit vergeten en er is geen langzame aanvoer nodig van ‘nieuw’ werk of ‘optredens’ van hem om ervoor te zorgen dat er nog over hem gepraat wordt in gesprekken die gaan over de grootste rappers ooit. Biggie liet geen flops achter, laten we stoppen met die voor hem te maken.