Απόψε έκανα πολλούς νέους φίλους. Είμαστε όλοι σε ένα υπόγειο στο κέντρο του Δουβλίνου, σε ένα αρκετά καλό μπαρ, το Turk’s Head. Είναι από τα μέρη που σερβίρει δύο μοχίτο για 15 δολάρια, τα οποία και αγοράζουν τύποι από γραφεία με ωραία άσπρα πουκάμισα και τουρίστες που δεν τους τράβηξαν τα φώτα του Temple Bar. Είναι από τα μέρη όπου καταλήγουν πολλά ραντεβουδάκια του Tinder και εκείνα τα πάρτι των γραφείων όπου τα πάντα ξεφεύγουν στο τέλος.

Απόψε, βλέπει κανείς άτομα να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον, με τα μάτια γουρλωμένα, να αγκαλιάζουν τοίχους και αλλήλους. Δεν υπάρχει καμία διάθεση να κρυφτεί το πάρε-δώσε που λαμβάνει χώρα. Στις σκάλες έχει μαζευτεί ένα πλήθος κόσμου: κοπέλες που έχουν πιάσει την πάρλα και τύποι που μασάνε αόρατες τσίχλες, σφίγγουν τα χέρια τους και φωνάζουν ο ένας στον άλλον χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Ακολουθήστε το VICE στην καινούργια μας σελίδα στο Facebook.

Οι περισσότεροι εδώ, αν όχι όλοι, είναι χαπακωμένοι, γιατί απόψε, με κάποιο μαγικό τρόπο, αλλά και με την βοήθεια του Enda Kenny, αυτό είναι νόμιμο.

Την Τρίτη το Εφετείο της Ιρλανδίας αποφάσισε πως ο νόμος του 1977 περί Κατάχρησης Ναρκωτικών Ουσιών δεν είχε πλέον ισχύ, λόγω του ότι οι προσθήκες δεν έγιναν με την έγκριση του Ιρλανδικού κοινοβουλίου. Αυτή η παράλειψη επέτρεψε προσωρινά την νομιμοποίηση ουσιών όπως το ecstasy, η κεταμίνη, τα μανιτάρια, η μεθαμφεταμίνη και ένα περίεργο ναρκωτικό που κάποιοι αποκαλούν Jeff. Έγιναν άμεσες κινήσεις για να τεθεί σε ισχύ νέος νόμος, αλλά μέχρι τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, η κατοχή ναρκωτικών ήταν νόμιμη.

Αυτό το νομικό παράθυρο, σήμαινε πως ο κόσμος έπρεπε να το γιορτάσει σύντομα, γιατί δεν είναι πολλές οι στιγμές που θα μπορείς να σνιφάρεις MDMA πάνω σε παγκάκια χωρίς να βρίσκεις τον μπελά σου. Κοινώς, αυτό το πάρτι έπρεπε να μετρήσει.

Ήταν πολύ βολικό λοιπόν που οι υπεύθυνοι του Turk’s Head πείστηκαν να δώσουν τον χώρο τους για ένα και μόνο βράδυ σε κάτι τύπους που έτρεξαν το Loophoole Pop Up Party.

Όταν φτάνουμε, το υπόγειο είναι ήδη γεμάτο από καμένους τύπους που ζητάνε νερό. Aναγνωρίζω άτομα από το σχολείο, από το κολέγιο, αλλά και από το Twitter. Επειδή μιλάμε για το Δουβλίνο, οι πάντες ξέρουν τους πάντες, πράγμα δύσκολο όταν κατεβαίνεις τις σκάλες, μιας και δέχεσαι επίθεση αγκαλιάς κάθε δύο βήματα.

Οι περίεργοι και αλητήριοι τύποι που πουλάνε χάπια στο πίσω μέρος του κλαμπ, φαντάζουν ακόμα πιο περίεργοι και αλητήριοι απόψε, προσφέροντας ψεύτικα χαμόγελα και κοιτάζοντας τους πάντες μέσα από μισόκλειστα μάτια.

Η ιστορία γύρω από αυτήν την βραδιά έχει κατακλίσει τα διεθνή και εγχώρια μέσα ενημέρωσης, ενώ ένα μόλις βράδυ πριν ο κωμικός Blind Boy των Rubberbandits μίλησε στον ραδιοφωνικό σταθμό Newstalk 106, λέγοντας πως σκόπευε να γίνει κομμάτια και επιχειρηματολογώντας πως η απαγόρευση ουσιών είναι μια πολύ επιφανειακή λύση στο πολύ πιο περίπλοκο πρόβλημα της εξάρτησης.

Ο Blind Boy, πέρα από την όποια πλάκα, μιλάει σωστά. Στην σύγχρονη Ιρλανδία, η τάση για αυτοκαταστροφή ερμηνεύεται πολλές φορές ως μια μορφή δημιουργικότητας. Οι Δουβλινέζοι αισθάνονται περήφανοι που κατάγονται από μια «Dirty Old Town», όπου το να βγαίνεις και να γίνεσαι χάλια είναι ένα βασικό κομμάτι της ενηλικίωσής σου, μια πορεία που ανοίγει την πόρτα της εξάρτησης από ουσίες και αλκοόλ για πολλές οικογένειες. Παραδόξως, είναι μια ιστορικά κραταιά αντίληψη που οι κυβερνήσεις του τόπου ουδέποτε εμφανίστηκαν ικανές να αντιμετωπίσουν.

Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου στο πάρτι -όπως κι εγώ άλλωστε- βρίσκονται στα τελευταία χρόνια της εφηβείας τους ή στα πρώτα χρόνια των 20κάτι τους και έχουν προλάβει έστω και σε αυτήν την νεαρή ηλικία να δουν την χώρα τους να έχει αλλάξει αρκετές φορές την γνώμη της σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει τα ναρκωτικά. Έχουν υπάρξει «νόμιμα» magic mushrooms και χάπια, έχει υπάρξει η μόδα της μεφεδρόνης και η τελική απαγόρευσή της το καλοκαίρι του 2010 και τώρα αυτή η περίεργη ιστορία.

Οι οικοδεσπότες αυτού του πάρτι, είναι μια ομάδα από αδύνατα αγόρια με σκέητμπορντ που συνοδεύονται από κοπέλες με καλοσιδερωμένο μαλλί, καθώς και φανταχτερά φορέματα και τακούνια. Ό,τι πρέπει για την περίσταση. Ρωτάω αυτόν που φαντάζει ως αρχηγός τους, να μου πει πως αισθάνεται για το παράθυρο που άνοιξε χωρίς να το θέλει η κυβέρνηση.

«Δεν θέλω να θυμάμαι αυτήν την μέρα σε δέκα χρόνια από τώρα και να λέω πως την επόμενη πήγα στο γραφείο στην ώρα μου», μου λέει. «Το να πάρεις ναρκωτικά είναι επιλογή του καθενός και εγώ θέλω να διευκολύνω αυτήν την επιλογή».

Μας πασάρει σε έναν φίλο του που μας προσφέρει τρία Yellow Monkeys.

«Πιστεύω πως τα χάπια πρέπει να είναι παράνομα για να μην τα παίρνουν τίποτα χαμένοι», μου λέει κάποιος που στέκεται έξω από το πάρτι, γελώντας. Ένας πορτιέρης με έναν φακό αρχίζει να κατεβαίνει τα σκαλιά. Αναρωτιέμαι τι ακριβώς ψάχνει, μιας και όλα είναι νόμιμα. Υπάρχουν κάποιες ουσίες που δεν καλύπτει το νομικό παράθυρο; Μπορεί να διακρίνει ποια σκόνη είναι νόμιμη και ποια δεν είναι, με το μάτι;

Μια σακούλα κόκα έχει αρχίσει να κυκλοφορεί. Έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που έχω δει κόκα να κυκλοφορεί τόσο δημόσια, με τέτοια ευκολία.

Ένας φίλος μου ο Luke σχολιάζει σχετικά πως «όλο αυτό σου θυμίζει πόσο πραγματικά εύθραυστοι είναι οι νόμοι».

Δεν έχει άδικο. Έχουμε συνηθίσει να μας πηδάνε οι κυβερνήσεις. Οι νόμοι περί έκτρωσης, περί των γάμων των ομοφυλφίλων, όλα αυτά απαιτούν δημοψηφίσματα για να αποσαφηνιστεί αν τα θέλουν πραγματικά οι κάτοικοι της Ιρλανδίας. Από την άλλη μεριά τα χάπια θα είναι και πάλι παράνομα σε μα μέρα, χωρίς να έχουμε την δυνατότητα να ψηφίσουμε πάνω σε αυτό.

Οι διοργανωτές του πάρτι έχουν δεσμευτεί πως ένα ευρώ από κάθε εισιτήριο εισόδου θα πηγαίνει σε ένα φιλανθρωπικό ταμείο για άστεγους, κάτι που μας κάνει να αισθανόμαστε και σωστοί άνθρωποι σε αυτή την τρέλα – μια τρέλα που έχει αρχίσει να γκαζώνει. Έξω από τον χώρο μια παρέα χιππηδο-καμένων έχουν αρχίσει να τραγουδούν το On Raglan Road, ένα τραγούδι που συνηθίζουν τα τραγουδάνε γέροι όταν έχουν πιει πέντε ουίσκι παραπάνω.

Δίπλα τους, δυσκολεύονται να σταθούν στα πλακόστρωτα διάφορες λουσάτες γκόμενες που όμως ακούν την κακοφωνία και είναι να θαυμάζει κανείς πως συνυπάρχουν αρμονικά στον ίδιο χώρο τόσο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων. Και είναι παντού. Κάτω, χορεύοντας, με τα χέρια να πηγαίνουν πέρα-δώθε σαν τον Stretch Armstong και πάνω, καθισμένοι στο πεζοδρόμιο κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.

Αυτή είναι και η πλησιέστερη εικόνα που θα υπάρξει ποτέ, μια εικόνα μιας άλλη Ιρλανδίας, όπου τα περισσότερα ναρκωτικά είναι νόμιμα. Ένας κόσμος στον οποίο εμείς, οι μόνιμα interns, οι μόνιμα άνεργοι, οι χωρίς προοπτικές νέοι του Δουβλίνου, μπορούμε νόμιμα και χημικά να κρατήσουμε ζωντανή μια ψευδαίσθηση ελπίδας.

Το κάθε άτομο που βρίσκεται εδώ είτε πηγαίνει πανεπιστήμιο, είτε προσπαθεί να αντισταθεί στο κάλεσμα του «αληθινού» κόσμου, είτε είναι ήδη μέσα σε αυτόν και παλεύει για την επιβίωσή του. Αυτό το πάρτι μας επιτρέπει να γυρίσουμε στην μήτρα. Έστω και αν αυτή η μήτρα έχει στρόμπο.

Μιλάω σε μια κοπέλα που συναντώ στις τουαλέτες, που πριν δύο μήνες ξεκίνησε να παίρνει χάπια και πλέον καταπίνει τις περισσότερες εβδομάδες του μήνα, συνήθως τα λεγόμενα Blue Ghosts. Πιστεύει ότι έχει αρχίσει να χτίζει τις αντοχές της, αλλά δεν είναι σίγουρη ότι θέλει να πάρει διπλό χάπι.

Γνώρισα και την φίλη της την Sinead, που μόλις ήρθε από το Toronto όπου πλέον ζει. Θα κάτσει μόνο για μια εβδομάδα και τα χάπια την βοηθούν να ξανασυνδεθεί γρήγορα με όλους εκείνους τους φίλους που άφησε πίσω της. Φαίνεται να ντρέπεται που έχει πλέον μια κανονική δουλειά και δεν παίρνει ναρκωτικά. «Συνήθως δεν είμαι τόσο χάλια», μου μουρμουρίζει και πάει προς την πόρτα.

Πλέον η ώρα έχει περάσει και τα πράγματα έχουν αρχίσει και κρεμάνε. Κάποιος τύπος που γουστάρει τις θεωρίες συνομωσίας λέει πως ο φόρος στο νερό είναι με κάποιο τρόπο συνδεδεμένος σε αυτό το νομικό παράθυρο και ότι προσπαθούν να μας κάνουν να ξοδέψουμε περισσότερα χρήματα για νερό. Ένας άλλος τύπος αναφέρει τα διάφορα προβλήματα που είχαν προκύψει με τα «νόμιμα» ναρκωτικά του πρόσφατου παρελθόντος και παραπονιέται πως «η μεφεδρόνη με πήδηξε». Ο φίλος του τονίζει πως και το ποτό κάνει την ίδια ζημιά: «Την προηγούμενη εβδομάδα μπλέχτηκα σε έναν καυγά με έναν τύπο επειδή ήμουν λιώμα. Γύρισα σπίτι και αισθανόμουν σκατά».

Αν και προφανώς τα χάπια δεν είναι και το καλύτερο πράγμα για την καρδιά αλλά και για την γενικότερη υγείας σου, τουλάχιστον παίρνουν τους συνήθως «σκληρούς άντρες» και τους κάνουν σαφώς πιο ευαίσθητους.

Ο τύπος που γύρισε σπίτι και ήταν σκατά, με ρωτάει αν μπορεί να δανειστεί το σημειωματάριό μου, ώστε να σχεδιάσει ένα περίπλοκο σχέδιο με ένα κρανίο που μοστράρει λοφίο. Ρωτάω τον υπεύθυνο του κλαμπ, ο οποίος φαίνεται ανησυχητικά φρέσκος παρά το περασμένο της ώρας, γιατί ανέλαβε τον ρόλο του οικοδεσπότη σε αυτό κυβερνητικά «ευλογημένο» χαπακοπάρτι.

«Θέλαμε να δείξουμε στον κόσμο, να του θυμίσουμε, ότι όλα θα πάνε καλά».

Στο ταξί κοιτάω το κρανίο που έχει ζωγραφιστεί στο σημειωματάριό μου. Δίπλα υπάρχει μια φράση που λέει «μα τον Χριστό έχουμε πάρει όλοι ναρκωτικά». Όχι για πολύ. Τουλάχιστον όχι νόμιμα.

Σημείωση του συντάκτη: Πολλοί από αυτούς που φωτογραφήθηκαν μας έδωσαν την καλύτερη «είμαι κομμάτια» πόζα τους επειδή ήταν στο συγκεκριμένο πάρτι. Το αν ήταν χαπακωμένοι ή όχι δεν μπορούμε να το ξέρουμε.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.