Sport

Sekou Cissé over zijn mysterieuze teenblessure en ooit terugkeren naar Nederland

Sekou Cissé.

Sekou Cissé (34) zullen we in Nederland niet snel vergeten. Niet alleen door zijn snelle dribbels en doelpunten, maar ook door de verhalen rondom zijn mysterieuze teenblessure. Er is nog nooit zoveel over iemands teen gesproken als over die van Cissé. De magere aanvaller kwam in 2009 van Roda JC naar Feyenoord, maar kon mede door blessures zijn hoge verwachtingen nooit waarmaken. Er gingen verschillende verhalen rond in Rotterdam over de teen van Cissé. Zo zou hij jarenlang op te kleine voetbalschoenen hebben gespeeld.

Na tien jaar in Nederland, speelde Cissé nog in België, Frankrijk en Cyprus. Sinds het begin van dit jaar is hij transfervrij. Ik ben erg benieuwd hoe het nu met hem gaat en hoe hij terugkijkt op zijn tijd bij Roda en Feyenoord. Ik bel hem op en vanuit Frankrijk vertelt hij over zijn hoop op een terugkeer naar Nederland, het overlijden van zijn boezemvriend Cheick Tioté en hoe het gedoe met zijn teen hem mentaal sloopte.

Videos by VICE

1563963983017-WhatsApp-Image-2019-07-22-at-160841
Foto via Sekou Cissé.

VICE: Ha Sekou, ben je al met pensioen?
Sekou Cissé: Nee, ik kan zeker nog drie jaar voetballen. Ik ben nog fit, ik heb geen grammetje vet. Bij mijn laatste club, Anorthosis Famagusta, heb ik mijn contract laten ontbinden. Het eerste jaar was helemaal goed op Cyprus, maar het laatste jaar waren er moeilijkheden met betalingen. Er lopen nu wat zaken met clubs in Saudi-Arabië, Qatar, Dubai en Thailand.

Dus je hoopt nog een financieel klappertje te maken?
Dat zou kunnen, maar ik wil ook graag terug naar Nederland. Vooral naar Roda. Ik ben bezig met een terugkeer, maar op dit moment hebben ze veel problemen. Als ik naar Roda ga, is het niet voor het financiële plaatje, maar puur om de club te helpen. Roda heeft alles gedaan voor mij toen ik als jonge speler vanuit Ivoorkust naar Nederland kwam.

Vind je het vervelend dat je al een tijdje zonder club zit?
Niet echt, ik ben niet meer de jongste natuurlijk. Ik fitness elke dag twee keer, en ga regelmatig naar buiten om te lopen. Ik kan natuurlijk niet met een gewicht van negentig of honderd kilo naar Roda gaan. Mensen geloven vaak ook niet dat ik al zo oud ben.

Wat is je geheim?
Geen alcohol en geen sigaretten, dan blijf je eruitzien alsof je 25 bent.

Heb je ook een plan B als het niet lukt om een club te vinden?
Het is mijn droom om na mijn carrière een voetbalschool in Ivoorkust op te zetten. Ik wil jonge voetballers helpen om de overstap naar Europa te maken. Het was altijd mijn plan om de voetbalschool op te zetten met Cheick Tioté, maar helaas is mijn grote vriend twee jaar geleden overleden.

Hij overleed aan een hartstilstand tijdens een training. Weet je nog waar je was toen je het nieuws hoorde?
Ik lag thuis te slapen. Tot mijn telefoon om de tien minuten ging. Allerlei mensen hadden me al geprobeerd te bellen. Ze vertelden me het verschrikkelijke nieuws. Het was een hele moeilijke periode voor mij. Ik wilde op dat moment stoppen met voetballen, ik was helemaal kapot. Cheick was in Ivoorkust al een van mijn beste vrienden en we voetbalden vaak samen op straat. Het was onze droom om in Europa te spelen. Ik ging als eerste naar Roda en niet veel later ging hij naar Anderlecht. In het begin stuurde ik altijd voetbalschoenen voor Tioté naar Ivoorkust. Iedereen is trots op hem. Niet alleen vanwege zijn prestaties voor het nationale elftal, maar ze zijn ook trots op hem als persoon.

1563963053503-WhatsApp-Image-2019-07-22-at-160841-1
Sekou Cissé voor een kunstwerk over zijn tijd bij Roda. Foto via Sekou Cissé.

Dat zeg je mooi. Hoe waren die eerste jaren voor jou in Limburg?
Wow, dat was best moeilijk. Ik kwam in februari 2004 in Nederland. Ik weet nog dat ik toen voor het eerst sneeuw zag. Vooral de taal was enorm wennen. In het begin was het al een hele klus om in het hotel duidelijk te maken dat ik iets wilde eten of drinken. Ook op het veld was het heel erg wennen aan de snelheid. Aan het begin dacht ik: kan ik dit niveau wel aan? Ik wist in elk geval dat ik keihard moest werken. Ik werd goed geholpen door jongens als Cristiano, Edrissa Sonko en Arouna Koné, maar ook de materiaalvrouw Corrie hielp me altijd. Maar het meest heb ik toch gehad aan Bep en Jacqueline.

Wie zijn dat?
Dat waren mijn gastouders, ik heb twee jaar bij ze gewoond in Heerlen. Het zijn hele goede mensen, ik zal ze nooit vergeten. Bep is inmiddels overleden, maar als ik in Nederland ben, ga ik altijd even langs bij Jacqueline om een hapje te eten. Ze waren ontzettend belangrijk aan het begin van mijn carrière. Als echte man vergeet ik nooit de mensen die me vroeger hebben geholpen.

Wat deed je als je niet op de club was?
Ik zat bij Bep en Jacqueline thuis constant te bellen met mijn familie in Ivoorkust. Ik keek ook vaak naar de Nederlandse televisie: SBS6, NOS of Voetbal International. Ik probeerde het te begrijpen, maar Nederlands is zo’n moeilijke taal. Ik kende toen het hele imago van dat programma ook nog niet. Als ik maar een keer getraind had op een dag, pakte ik mijn loopschoenen. Dan rende ik van huis naar het stadion van Roda en weer terug. Ik had veel techniek en snelheid, maar weinig kracht. Daarom was het handig dat Bep en Jacqueline een eigen fitnesscentrum hadden. Na de trainingen ging ik vaak nog aan de slag met mijn buik- en bovenbeenspieren. Na twee jaar hard werken, heeft iedereen in Nederland gezien wie Sekou Cissé is.

Sekou Cissé en Salamon Kalou.
Een jonge Sekou Cissé samen met zijn landgenoot Salomon Kalou. Foto via Pro Shots.

Hoe was het voor jou om in Europa ineens veel meer geld te gaan verdienen?
Voor mij was geld niet belangrijk op dat moment, ik wilde slagen als voetballer. Toen ik een beetje gespaard had, kocht ik in Ivoorkust een lap grond voor 8.000 euro. Daar staat inmiddels een flat op en maandelijks verdien ik daar 5.000 euro mee. Ik verhuur ook nog een villa en ik heb nog meer grond, dus ik ben blij. Daar moet je slim in zijn.

Na Roda stapte je over naar Feyenoord. Daar ontstond een mysterie rondom jouw teenblessure.
Het ging om een botje onder mijn teen. De pijn was niet normaal, elke stap die ik zette deed zeer. Het duurde ontzettend lang, bijna een jaar lang liep ik ermee rond. Ik dacht: wat is dit, man? De manier waarop dat allemaal gegaan is, is helemaal niet goed. Er zijn slechte dingen gezegd en er is over schoenen gepraat.

Ja, het verhaal was dat je al jarenlang op te kleine voetbalschoenen had gespeeld.
Mensen vroegen zich af: wat is er met de teen van Cissé? In de krant zeiden ze dat ik op te kleine schoenen speelde. Maar als je een beetje kunt nadenken, snap je ook dat ik nooit last had van mijn andere teen. Als het aan de schoenen lag, had ik last van allebei mijn voeten gehad, of niet soms? Dat zou alleen kunnen als ik met maat 35 aan mijn rechtervoet speelde en links met maat 43. Ik heb nooit iets gezegd in de krant, omdat Sekou Cissé niet belangrijker is dan Feyenoord. Ik ben niet belangrijker dan die duizenden mensen in Rotterdam. Alles wat er in die tijd over me gezegd is, heeft me mentaal kapotgemaakt.

1563969204382-WhatsApp-Image-2019-07-22-at-160842
Foto via Sekou Cissé.

Echt?
Bij Feyenoord zat ik te veel in mijn hoofd. In die vierenhalf jaar was bijna alles negatief. Ik heb geen geluk gehad bij Feyenoord, maar de supporters van de club zijn fantastisch. Het probleem lag vooral bij de dokter. Hij wist wat het probleem van Sekou Cissé was, maar hij heeft mij niet geholpen.

Bedoel je Casper van Eijck?
Ja. Ik kan niet zeggen dat hij een slecht mens is, maar hij heeft het niet goed gedaan met mijn voet. Ik heb een jaar lang moeten spelen met pijn. Ik weet nog goed dat Giovanni van Bronckhorst voor de hele selectie kaartjes had gekregen om naar een wedstrijd in de Champions League tegen Arsenal te gaan. Bijna heel het team ging naar die wedstrijd, maar ik vroeg Mario Been of ik naar Frankrijk mocht om mijn voet te laten checken. “Trainer, ik heb nu al negen maanden pijn. Iedere keer speel ik met pijn, laat mij alsjeblieft naar Frankrijk gaan. Ik ben er zo moe van.” In Marseille vertelde de dokter me al snel dat mijn teen gebroken was. Ik begreep eindelijk waarom ik altijd pijn had. Ik was boos en kapot. Ik wilde niet meer terug naar Nederland.

Waarom konden ze in Frankrijk wel de oorzaak vinden?
Bij Feyenoord hebben ze alleen een echo gemaakt, terwijl je het daarmee niet goed kon zien. In Frankrijk hebben ze een MRI-scan gemaakt. Ik heb drie of vier keer met een injectie in mijn teen moeten voetballen. Ik was kapot in mijn hoofd. Je kunt niet voetballen als je niet vrij bent in je hoofd. Ik zag het eerlijk: het was moeilijk.

Sekou Cissé met Leroy Fer.
Sekou Cissé gooit er een dansje uit met Leroy Fer. Foto via Pro Shots.

En ondertussen kwamen er dus allerlei verhalen over jouw teen de wereld in.
Juist, maar als voetballer moet je sterk zijn en terugkomen. Volgens de dokter in Frankrijk was drie of vier maanden rust het beste. Maar dat wilde Feyenoord niet, omdat ze veel geld voor me hadden betaald. Dat gedeelte begrijp ik, maar daardoor was mijn begin onder Ronald Koeman ook moeilijk. Ze hebben mijn teen geopereerd, terwijl het niet nodig was. Ze hebben mijn teen open- en dichtgemaakt om hem schoon te maken. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar ik heb er nooit wat over gezegd in de krant. Helemaal niks. Na die operatie kwamen er ook andere problemen in mijn voet. Ze hebben gegokt, maar voor wat precies? Ik heb mezelf alleen in het seizoen met Jerson Cabral, John Guidetti en Otman Bakkal van mijn beste kant kunnen laten zien bij Feyenoord. Dat is natuurlijk niet genoeg.

Heb je later ooit nog last gehad van die teen?
Nee, na Feyenoord heb ik nog bij Genk, Sochaux, Ajaccio en Anorthosis Famagusta gespeeld. In al die jaren heb ik bijna elke wedstrijd gespeeld. Dat kun je zien op Wikipedia. Maar goed, ondanks dit alles zal ik Nederland, Feyenoord en Roda nooit vergeten. Na tien jaar is Nederland mijn tweede land geworden. Er had misschien meer in mijn carrière gezeten, maar daar is weinig aan te doen. That’s life.

Bedankt voor dit gesprek. Misschien zien we je nog terug in Nederland bij Roda.
Ik wil graag terug. Ik zou graag nog een of twee jaar in Nederland spelen. We gaan het zien, rustig aan. Doei!