Muziek

Het dek is weer gemanteld

Jawel! Het is die tijd van het jaar: er kan weer worden gedekmanteld! Eigenlijk afgelopen woensdag al, met Steve Reich, maar gisteravond begon het voorzichtig los te barsten. Ik bedoel, in de zin dat er rond een uur of zeven ‘s avonds al iemand tegen de vlakte sloeg tijdens het optreden van Lorenzo Senni (de desbetreffende persoon stond gelukkig vrij snel weer op, er was niks aan de hand).

Het programma van Dekmantel Festival is een ware potpourri van hele vette dingen en al direct moeten er moeilijke keuzes gemaakt worden. Ga ik naar Lorenzo Senni, de uitvinder van ‘pointillistische trance’, in Shelter, of naar GAS, een wat oudere man die Duitse ambient-techno maakt, in het Muziekgebouw. Ik heb wel zin om er een energieke avond van te maken, dus ik kies voor optie één.

In theorie houd ik wel van de muziek van Lorenzo Senni, maar in de praktijk komt het toch niet helemaal lekker uit de verf. Het zijn vooral harde en ietwat eentonige arpeggio’s met harde trance-synths. Dat is hartstikke tof, maar wat dynamiek is geen overbodige luxe. Als alles telkens even hard klinkt, is het moeilijk om jezelf te verliezen of verrast te worden. Wel kijkt Senni tijdens het maken van zijn muziek als een Italiaan die iets heel lekkers kookt en zich daar erg bewust van is. Dat vind ik leuk. Zijn mondhoeken bewegen soms krachtig naar beneden, de wenkbrauwen gefronst, alsof hij elk moment ‘potverdorie’ kan zeggen. Toegegeven, het is geen Despacito, maar het is gelukkig toch wel vrij dansbaar. Toch is dit eerder een houtblok in het gezicht dan een lekker haardvuurtje. Ik ben erg benieuwd wat Senni gaat doen na zijn pointillistische fase. Misschien kan hij de nieuwe Gigi d’Agostino worden!

Videos by VICE

Ik merk dat ik een beetje chagrijnig ben omdat het wat moeite kostte om binnen te komen (lang, saai verhaal) en omdat Lorenzo Senni een beetje tegenviel. Om in een betere stemming te komen eet ik een smakelijk burgertje bij de buren en vooruit, een paar tequila. Dat helpt, en ik ben helemaal klaar voor A Certain Ratio.

Dat is leuke en maffe muziek. Ik kan er moeilijk de vinger opleggen, maar het lijkt een soort non-descripte jazzfunk uit oude voorlichtingsfilms, of een heel specifiek soort reclames, maar dan wat vrolijker. En vooral opzwepend! Het is druk in de Tolhuistuin, waar dit optreden plaatsvindt. De zaal is gevuld met onze medemens van de wat oudere soort. Een eenvoudige rekensom: pensionado’s + drank = feest. Wat verder opvalt: het ruikt steeds een beetje naar poep, en ik ben bang dat ik het ben. Gelukkig zie ik een tijdje later ook andere mensen voorzichtig onder hun schoen kijken. Opluchting. Ik dans nog even als mensen in videoclips uit de jaren tachtig en baal een beetje dat ze niet hierna de B52’s hebben geboekt.

Daarna pak ik een stukje Actress mee, die een hele grote Oscar op het podium heeft staan. Tenminste, ik denk dat het dat is, en dat het een soort visueel woordgrapje is? Een wilde gok. Het kan ook een zilveren robot zijn. Ik houd van Actress, maar op dit moment kan ik er niet inkomen. Mijn lichaam heeft behoefte aan vrolijk dansen.

Ik ga naar de overkant van het IJ voor Marcos Valle. Hier had ik denk ik het meest zin in vanavond. Marcos Valle, voor het geval dat je het niet weet, is een Braziliaanse muzikant die dit soort dingen maakt, maar vanavond best jazzy speelt. Ik denk dat dit het leukste optreden was. Als ik mijn ogen dichtdoe, sta ik ergens op een plein waar het feest is omdat het dorp vijfhonderd jaar bestaat en iedereen is dronken en vrolijk. Als ik mijn ogen weer open doe, sta ik in het Muziekgebouw en iedereen is dronken en vrolijk. Prima!

Marcos Valle (foto door Bart Heemskerk)

Later op de avond is er veel keuze. Ik kan dansen bij Optimo of Demdike Stare, een live-show van Andy Stott zien, of ik blijf lekker in het Muziekgebouw voor Floating Points. Ik kies voor gemak, maar ook voor ongemak: Floating Points heeft een soort nieuw, speciaal soort muziek verzonnen die dankzij hele specifieke frequenties je DNA kan herstructureren. Zoiets, denk ik. Het is in elk geval sick en het publiek krijgt straf. Op plaat is hij nog vrij ingetogen, maar hier is het geluid hard. Ik merk dat mijn gedachten terug worden gebracht tot vrij basale dingen als ‘wow’ en ‘is dit hoe het voelt om verplicht vier Magnums te moeten eten, maar dat het dan toch fijn is?’

Een korte tijd later is de grens bereikt, wat mij betreft. Sowieso mag je in die zaal in het Muziekgebouw geen drankjes drinken en nou ja, ik heb dorst dus ik ga wat drinken. Daarna ga ik naar huis. Morgen, eh, vanmiddag ga ik lekker naar het bos. Bedankt voor de leuke avond, Dekmanteltjes!

Wil je meer lezen over dit geweldige festivalseizoen? Dat kan hier.