We proberen je niet te beledigen hoor, maar de mogelijkheid bestaat natuurlijk dat je niet op de hoogte bent van het feit dat iedereen in Griekenland op dit moment laaiend is. Dat komt omdat het land straatarm is. Een bekende van ons ging gisteren ook protesteren in Griekenland en stuurde onderstaande woorden en beelden.
Op dinsdagochtend stond ik zoals altijd rond half negen op. Normaal gesproken zou ik dan nog wat schetsen voor mijn werk af gaan maken, maar nu niet. Om half elf stond ik namelijk al op het Syntagmaplein, waar een half uur later de tweedaagse nationale staking zou aftrappen. Het plein was afgeladen en getransformeerd tot een basiskamp voor iedereen die Grieks en boos was. Het stond er vol met vakbonden, anarchisten, junkies, strijdlustige studenten, politieagenten en een paar andere mensen die mogelijk door de politie waren ingehuurd om de schedels van de protesterende massa in te slaan.
Videos by VICE
Maar het best vertegenwoordigd waren de Indignados: heel gewone, doorsnee mensen. Het komt niet vaak voor dat de middelmatige mens bekroond wordt met een mystieke bijnaam. Het gebeurt ook niet vaak dat ze samen willen of kunnen komen onder hetzelfde spandoek, zeker niet een spandoek dat voorheen door de Spanjaarden omhoog werd gehouden. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die denken dat we hier met een Europese Lente te maken hebben, zo na de Arabische Lente, maar daar ben ik niet zo zeker van.
De Indignados zijn nu al ruim een maand de trouwe bezetters van het Syntagmaplein en hun verzet wordt met de dag geweldlozer. Maandag was een extreem vreedzame dag, maar gezien alles wat er sindsdien gebeurd is, durven we gerust van een stilte voor de storm spreken.
Het duurde niet lang voordat de politie de eerste traangasbommen onze kant op gooide. Ze kwamen uit het niets, maar al snel kwam iedereen in actie. De menigte ging compleet los. Zo gaat het eigenlijk elke keer. Ik weet dat de politie gisteren het bevel had gekregen om de menigte koste wat het kost uiteen te drijven, dus toen ze daar eenmaal mee begonnen waren, ging het extreem snel. Dat is exact wat de mensen op het plein vandaag de dag bezighoudt: hoe ver gaat de politie precies om Syntagma te ruimen voordat de laatste factuur op bezuinigingsmaatregelen wordt besproken in het Grieks parlement.
Eerlijk gezegd zou het me niet verbazen als binnenkort iemand het loodje legt hier. Er gaan geruchten dat sommige organisaties worden ingehuurd door de politie om de demonstranten undercover tegen te werken met wapens die agenten zelf niet mogen gebruiken. De Griekse politie opereert momenteel autonoom. Alle banden met de Inspectie van Openbare Orde en Veiligheid zijn verbroken. Ze kunnen min of meer doen wat ze willen.
Gisteren was ik nog op de Vasilissis Sofias-straat toen die plotseling werd overspoeld door een leger van politiemotoren. Er reden er een stuk of 500 op ons af. Het leek wel een militaire coup.
Vanaf dat moment brak de hel los. Overal waar ik keek waren kleine groepjes mensen aan het vechten. Ze gooiden ramen in met stenen en probeerden eigenlijk alles te slopen wat op hun pad kwam. Het is op zo’n moment niet makkelijk om mensen te herkennen, maar er zijn bepaalde gezichten die ik steeds zie terugkeren. Soms leek het alsof agenten en demonstranten elkaars namen schreeuwden. Het was een beetje alsof er een heel vreemd toneelstuk werd opgevoerd; een toneelstuk over menselijke frustratie, de aard van misleiding en de gore smaak van traangas.
In Athene houdt de bevolking de middelvinger vastberaden omhoog. Ze schelden elkaar uit en rennen als gekken rond met zelfgemaakte maskers. Maar wat het meeste indruk op mij maakt, is de vasthoudendheid van de fotografen. Ze gaan er gewoon middenin staan, terwijl de keien en traangasbommen ze om de oren vliegen. De stad leek de afgelopen dagen één groot kiezelstrand.
Tegen een uur of zeven waren de rellen gestopt. Iedereen verzamelde zich weer op het plein; complete families, opa’s, oma’s en kleine kinderen incluis, om naar het concert te luisteren dat om negen uur zou beginnen. Maar er kwam geen concert. Een uur nadat er een einde was gekomen aan alle gerel, begon de politie een nieuw traangasbombardement. De mensen in de menigte gingen hun weg; dit keer zonder geweld.
Tegen een uur of tien hadden zich opnieuw kampeerliefhebbers op het plein verzameld. Ik kon dinsdagnacht niet slapen – ik gok door een overschot aan de overdag opgedane adrenaline. Nu ik dit schrijf, weet ik dat het er morgen waarschijnlijk nog feller aan toe zal gaan. Het is bijna juli en mensen zitten hier nu al 35 dagen op het plein. Ze zijn kapot. En dat is exact de reden waarom agenten hier tot de tanden gewapend acte de présence zullen geven.
PHOTOS: ACROPOLIS NOW
