Hoe kickbokser Imad Hadar inspiratie haalt uit zijn moeder

Imad Hadar (23) is een van de meest talentvolle kickboksers van Nederland. Twee jaar geleden vertelde hij hier op deze site over zijn carrière, en de impact die de ziekte van zijn moeder achter de schermen had op zijn ontwikkeling.

Deze zomer overleed de moeder van Imad in Marokko, na een ziekbed van twaalf jaar. In deze monoloog vertelt hij over de positieve invloed die zijn moeder op hem heeft gehad, haar dood, en hoe hij nu inspiratie haalt uit haar leven.

“Als mijn telefoon nu gaat, schrik ik altijd nog even. Ik moest vroeger altijd stand-by staan, voor als er vanuit huis werd gebeld. Soms moest er een ambulance komen, soms had mijn moeder een aanval. Dus elke keer als ik nu word gebeld, krijg ik een procentje schrik. Dat ik hoop dat het geen slecht nieuws is.

Mijn moeder is overleden in Marokko. Ze was daar een jaar geleden naar terug verhuisd met mijn vader. Mijn zusje en ik bleven in Rotterdam wonen. Door de lockdown konden we na het overlijden van mijn moeder niet naar Marokko vliegen. Bro, de begrafenis zagen we via videochat. Ik wou die grafkist met trots dragen, mijn moeder naar haar laatste rustplaats brengen. Maar het kon niet. Ik kon niet naar Marokko lopen. Ik moest het loslaten.

In de dagen na haar dood is heel Rotterdam-Zuid bij mijn zusje en mij langs geweest, voor de deur, om ons te condoleren. Dat waardeer ik heel erg. Daardoor vergeet je het verlies bijna even, hoe gek dat ook klinkt. Het besef kwam bij mij pas drie, vier dagen na haar dood. Het was die maand Ramadan. Ik lag alleen op bed, mocht bijna weer gaan eten, en begon opeens te janken, bro. Ik keek naar de bank waar we altijd samen zaten. Ik besefte: ze is er niet meer.

Daar ben ik gelukkig goed mee omgegaan. Ik probeer nu kracht uit te stralen naar mijn zusje en mijn vader. Mijn vader heeft ook echt heel veel tijd met haar doorgebracht. De vrouw waarmee hij zijn kinderen heeft gekregen, is er niet meer. Of ze nou wel eens ruzie hadden of niet, of ze nou goede en slechte momenten hadden, hij mist nu een deel van zijn leven. Maar het zij zo. Alhamdulillah. We zijn dankbaar voor alles wat ons is overkomen en wat er nog gaat komen.

Ik denk veel na over de dingen die ik heb meegemaakt. Ik praat veel met mezelf, ben mijn eigen psycholoog. Mijn moeder heeft twaalf jaar kanker gehad. Het is best een rollercoaster geweest al die tijd. Je leert zo als kind vroeg omgaan met verantwoordelijkheid, met zorg dragen voor een ander. In principe stonden we thuis niet open voor zorg van buitenaf. Dat had niks met trots te maken. Maar je moeder heeft zoveel voor je gedaan, ik kon de zorg niet overlaten aan buitenstaanders.

We hadden thuis de afweging gemaakt om mijn zusje een beetje buiten the picture te houden, om het zo maar te zeggen. Mijn vader en ik deden vooral het werk. Dat was ‘s ochtends opstaan, mijn moeder douchen, eten geven. Als ik naar de sportschool ging, was mijn vader met haar. Ik heb drie jaar lang naast haar geslapen, voor het geval er ‘s nachts wat gebeurde. Ze kreeg soms epileptische aanvallen. Dan was ik er. Dus ik heb ook slapeloze nachten gehad. Het was zwaar, maar het gevoel dat mijn moeder me gaf over hoe dankbaar ze was, was het dubbel en dwars waard.

Dat terwijl ze me helemaal niet dankbaar hoefde te zijn. Het is gewoon de normaalste zaak van de wereld om voor je moeder te zorgen. Ik maak nu soms mee dat kinderen worden opgebeld door hun moeder, of ze iets in de supermarkt kunnen halen voor thuis. ‘Ah ik heb geen tijd’, hoor ik kinderen dan zeggen. ‘Ik ben druk, waarom bel je me de hele tijd?’ Bro, mijn grootste droom was de afgelopen jaren dat ik een normaal gesprek met mijn moeder kon voeren. Ik kon dat niet. Mijn moeder kon niet meer praten, ze had afasie gekregen. Je begreep niets van wat er uit haar mond kwam.

Je zag wel of ze blij, verdrietig of boos was, maar meer communicatie was er niet meer. Ze had een hersentumor, waaraan ze was geopereerd. In principe was de operatie goed gegaan, maar daarna kon ze niet meer praten. Ze kwam niet meer uit haar woorden. Mijn moeder heeft mij opgevoed, grootgebracht en talen geleerd, en ineens sloeg alles om. Dat was wel even wennen, man. Het is een achtbaan geweest. Uiteindelijk zijn het allemaal beproevingen. Mijn geloof helpt me met zulke situaties om te gaan. Zo kan je toch ergens je kracht vandaan halen.

Soms kom je voor een situatie te staan, waar je mee moet leren omgaan. Je hebt geen keuze. Je kan jezelf niet gaan opvreten, of de mensen om je heen. Je moet er staan. Het heeft best wel een tijdje geduurd hoor, voordat ik dat volledig besefte. Ik was in het begin van haar ziekte best wel jong, ook in mijn hoofd. Ik was een puber toen we hoorden dat mijn moeder kanker had. Ik was twaalf, en bro, ik had op dat moment geen zin meer in het leven. Die tijd kan ik me nog goed herinneren.

Maar op een gegeven moment besefte ik: dit is wat god mij gegeven heeft. Hier moet ik het mee doen. Iedere dag werd een cadeau, omdat mijn moeder er nog was. Ik stond op en vroeg: ‘Mama, leef je nog?’ Nu ben ik dankbaar dat ik daarna nog jaren met haar mee heb mogen maken. Ik ben niet dankbaar dat zij afhankelijk was van mij, maar wel dankbaar dat ik zorg voor haar heb mogen dragen. Ik respecteer vrouwen zo erg nu, niet voor 100 procent, maar voor 100 miljoen procent.

Ik zeg altijd: je bent niet voor niets op de wereld. Ik heb nu zelf een aanhang, mensen kijken graag naar mijn gevechten. Er zijn kinderen die naar me opkijken. Misschien zijn er kinderen die op school zitten of werken, maakt niet uit, die ook in zo’n situatie zitten. Zij zoeken een bevestiging in een rolmodel. Voor hen wil ik het goede voorbeeld geven. Waar ik voldoening uit haal, is als iemand zegt: ‘Hé, ik zit in een rotsituatie, maar doordat ik jouw verhaal heb gehoord, ga ik ervoor. Je hebt me gemotiveerd.’

Dat bepaalt iemand zijn toekomst. Mensen onderschatten dat. Bijvoorbeeld artiesten die rappen over criminaliteit, terwijl ze zelf niks met criminaliteit te maken hebben. Die profileren zich als iets dat ze helemaal niet zijn. Kinderen die dat zien, weten niet wie de persoon achter die rapclip is. Die denken: ik moet ook zo worden, daar ga ik een voorbeeld aan nemen. Dat kan fout gaan, bro. Dus beter kan je een goed voorbeeld geven, dan dat je de jongeren op een dwaalspoor brengt.

Gek genoeg voelde ik het een paar dagen voor mijn moeder overleed al aankomen. Ik ging me er onbewust op voorbereiden. Ik dacht: als mijn moeder er niet meer is, ben ik leeg. Ik ben best een gesloten persoon van mezelf, kom niet graag tussen de massa, maak niet snel nieuwe vrienden. Dat is gewoon een karaktereigenschap die ik heb, of dat nou verkeerd is of niet. Op een gegeven moment dacht ik: naar wie moet ik dan gaan als ik een probleempje heb? Mijn moeder was mijn vertrouwenspersoon.

Maar je kunt dingen niet terugdraaien. Je moet naar morgen kijken. Ik heb nog steeds goede mensen om me heen, met nuchter verstand. Daar ben ik trots op. En als het even tegenzit, denk ik aan wat mijn moeder altijd tegen me zei, toen ze nog kon praten. Dan keek ze me aan en zei: ‘We zijn niet van suiker gemaakt. Grote soldaat ben je, toch?’ Ik wil mijn moeder nu laten zien wat voor man zij op de wereld heeft gezet. Hopelijk bereikt dat haar.”

-

Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: